Peuterpuberteit

Lastige periode he. Onze zoon is jonger, bijna 3 jaar maar wat je beschrijft heel herkenbaar. We merken dat het heel erg helpt om zoveel mogelijk iedere dag hetzelfde ritme aan te houden. Dingen voorspelbaar te maken. Van te voren aankondigen dat we straks weer iets anders gaan doen (. Bijv nog 1 boekje en dan gaan we naar boven. We zingen nog 1 liedje en dan gaat de douche uit.) Uiteraard kan het niet altijd en zijn er dagen dat het anders gaat maar bij ons brengt de voorspelbaarheid in ieder geval rust. Sterkte mama!

Ja dat doe ik altijd al. Maar pff zo vermoeiend. Hopelijk is dat snel voorbij.

Oh zo herkenbaar. Er is echt geen land met onze oudste te bezeilen. Ik tel niet meer tot 10 maar tot 100 of 200. Luisteren doet hij echt nooit. Naar bed gaan is een drama. Zelf spelen is een drama. Samen spelen is een drama. Eigenlijk alles is een drama. We hebben een zoon van 7 maanden en als hij aandacht krijgt dan vliegt alles door de lucht, of de oudste gaat schoppen, slaan, bijten. We zijn consequent, we zijn duidelijk, we geven hem beperkte keuzes. Maar het is een fase ofzo. Ik twijfel elke dag of ik het wel goed doe en of ik wel ooit aan een tweede had moeten beginnen.

Die twijfel is inderdaad zo vreselijk. Ik kan mij kind wel achter het behang plakken. Maar helaas ik heb geen behang. Maar echt ongelofelijk hoeveel een ouder geduld kan hebben. Het lijkt wel of alleen maar boos op haar ben. Dan voel ik ik mij zo’n slechte moeder. Het is echt geen leuke fase. Normaal is ze zo niet. Net buiten naar de speeltuin geweest. Weer thuis en hup ze gaat weer dwars doen en niet luisteren en jammeren.

En dan blijft ze ook nog stuiteren. Ik krijg geen seconde rust. Zelfs met rusten een filmpje aanzetten kan al niet meer. Ze blijft druk zeuren. En alles doet ze ook maar een paar seconden en dan wil ze weer wat anders doen. Het is tot 100 tellen. 10 lukt niet inderdaad niet meer.

Nee ik voel mij ook geen leuke moeder, inderdaad de hele dag alleen maar aan het corrigeren en sussen. Maar goed, kinderen hebben grenzen nodig en blijkbaar wil hij ze nu allemaal opzoeken 😅 Ik vind het ook dodelijk vermoeiend dat hij ineens niet meer zelf kan spelen, ik kan niet eens meer de vaatwasser uitruimen zonder hem bezig te moeten houden. Ik lees nu pas dat je alleenstaand bent, misschien kun je af en toe iemand inschakelen om op te passen om even tijd voor jezelf te hebben?

Ja mijn ouders helpen veel. Maar een keer bij ze slapen gaat niet. Hebben we al meerdere keren geprobeerd maar ze blijft dan huilen. Dus dat is ook echt dood vermoeiend. Ze heeft ook constitutioneel eczeem dus ook alleen maar jeuk. Daar wordt ze gelukkig voor behandeld met hormoonzalf. Maar de jeuk is gewoon vreselijk. In de nacht weer wakker en tegenwoordig dus boos en jammeren. Ik moet soms echt moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Vanavond was ook nog het eten mislukt. Echt hoor ben er even klaar mee.

Ach ja wat sneu voor haar! En voor jou ook natuurlijk. En het is ook niet erg om te huilen, soms lucht dat ook gewoon op.

Ja dat klopt. Af en toe moet het er even uitkomen. En dan komt natuurlijk ook weer het schuld gevoel.

Mijn zoon is ook bijna 3.5 en merk ook erg dat hij alles aan het uitproberen is en vooral veel de grens opzoekt. Moet alles herhalen en dan uiteindelijk ‘boos’ worden voordat hij luistert. Inderdaad niks aan! Niet perse tips, wel herkenning.