Ervaringen burn-out?

Heb je al gedacht aan een poh ggz? Dit is iemand bij de huisarts die je kan helpen met psychische dingen. Hebben meestal een kortere wachtlijst dan een psycholoog of dergelijke

Ik heb een burn out gehad. Ik kan je vooral aanraden om schijt te hebben aan je werk - hoe moeilijk dat ook klinkt. Ga op de bank liggen en lekker niks doen. Het kan wel maanden duren voordat je weer enigszins de oude bent. Het wordt echt beter. Over een week check je je werkmail al niet meer elke dag en over twee weken denk je: ‘na mij de zondvloed’. Nu liggen en alleen overeind komt voor een wandeling in de zon en om te genieten van het indelen van je commode.

Vrijgevestigde psychologen hebben vaak ook een (veel) kortere wachtlijst dan de GGZ. Moet je wel een doorverwijzing vragen aan de huisarts. Veel sterkte met het herstel! ❤️‍🩹 Probeer het echt los te laten. Het ligt nu buiten je macht en heel graag die controle willen houden, lost niks op. Accepteer dat dit nu de realiteit is en focus je op je kindje dat eraan komt en op jezelf. Haal even diep adem en neem een moment om gewoon even stil te staan of te zitten en te ontspannen. Ga elke dag buiten een stukje wandelen, probeer mindfulness of meditatie. Neem een lange douche. Probeer mentaal echt even uit te gaan. Het kan en mag nu! Er is niemand die nu iets van je vraagt, niks dat je nu moet. En realiseer je ook dat werk maar werk is. Hoe onmisbaar je ook denkt dat je bent, het werk draait echt wel door zonder jou. Het komt allemaal goed, beloofd! 😘

Ik heb niet zo’n goede ervaringen met de poh, maar je hebt gelijk. Ga het toch weer proberen, beter dan niks

Dankjewel lieve allemaal

Dit. Weet niet wat je voor baan hebt maar doorgaans vergaat de wereld echt niet als je uitvalt. Plus het is de verantwoordelijkheid van je werkgever/de organisatie om dit op te lossen, niet die van jou. Doe waar je behoefte aan hebt. Als dat slapen is, ga slapen. Is dat shoppen, ga lekker shoppen. Etc. En idd vrijgevestigde psycholoog voor in de tussentijd eventueel. Sterkte! Het enige wat jouw verantwoordelijkheid is is je eigen gezondheid. Probeer de rest lekker te laten!

Ik zit zelf in een vergelijkbare situatie maar ik liep al bij de psycholoog. Mijn verloskundige heeft nu aangeboden om mijn huidige psycholoog te koppelen aan een pop-poli psycholoog. Ik zie haar vrijdag weer dus dan hoor ik meer. Misschien kan je bij je verloskundige ook iets regelen.

Ik werk in de zorg maar zonder mij gaat het zeker door. Vind het gewoon onwijs lastig dat er dingen liggen die totaal niet af zijn, hoop dat dit knagende gevoel snel gaat liggen. Ik blijf nog in de modus van ‘ik ga toch nog even snel langs’ maar het gaat gewoon niet meer. Thanks ladies

Ik heb een burnout gehad. Los laten en accepteren dat je situatie is zoals het nu is. Leef in het hier en nu dus niet gaan piekeren, wat nou als ik me morgen niet goed genoeg voel als ik dit nu doe. Maak een planning met dagelijkse taken die moeten en die je wil doen. Neem pauzes na elke taak. Grote taken in 2 delen zoals koken. Iedere dag wandelen. Mediteren met geleide meditaties op YouTube. Yoga via YouTube. Zet jezelf op nr1, eerlijk tegen vrienden zijn wanneer je geen energie voor ze hebt. (Heel moeilijk) en weet dat hoe jij je nu voelt dat dat oké is en dat je je zo mag voelen. Wees lief voor jezelf.

Hee! Allereerst, wat rot voor je dat je een burn out hebt en dan ook nog tijdens je zwangerschap met een kleine op komst. Ik vond/vind beide los van elkaar al pittig en kan me voorstellen dat het gecombineerd echt geen pretje is. Vanuit mijn ervaring klinkt het “logisch” dat je in het begin in paniek raakt van het los moeten laten van je werk. Dit is waarschijnlijk ook gelinkt aan waarom je in een burn out terecht bent gekomen. Die krijg je niet van de kantjes ervanaf lopen of niets geven om je werk… ik ken je natuurlijk niet maar je klinkt als iemand die het graag goed wil doen en een hoog verantwoordelijkheidsgevoel heeft. Mooie eigenschappen, maar die kunnen ook tegen je werken ❤️ Wees dus vooral niet te boos/gefrusteerd op jezelf dat je dit ervaart of dat je in deze situatie zit, het is niet jouw schuld. Daarbij is niemand onmisbaar op zijn/haar werk en jij dus ook niet, even hard gezegd. Welke baan je ook hebt, je werk word wel opgevangen of overgenomen en waarschijnlijk heb jij dat ook vaak genoeg voor een ander gedaan. Hopelijk geeft die gedachte je wat meer rust. Super goed dat je dan ook hulp zoekt om je te helpen in het herstel. Wat al is genoemd om contact op te nemen met een POH of een zelfstandig psycholoog kan idd heel helpend zijn terwijl je wacht op je plekje bij de GGZ. Ook kun je eventueel aangeven dat je bereid bent om naar een andere stad in je regio te reizen: hierdoor is mijn wachttijd destijds met 6 maanden verkort. Verder zou ik vaak nabellen en aangeven dat je de hulp nodig hebt en niet wachten tot je weer iets van hun hoort. In mijn ervaring wordt er dan meer meegedacht over alternatieve oplossingen. Verder wil ik je vooral meegeven goed proberen te luisteren naar je eigen lichaam, of om daarmee te oefenen (bv met een bodyscan of een dagboekje van je symptomen bij te houden). En vergeet niet elke dag even naar buiten te gaan voor wat frisse lucht, daglicht en beweging - dat wordt echt onderschat. Ook al is het maar een blokje om, het kan helpen te voorkomen dat je burn out een depressie wordt ☀️ Terwijl je wacht kan het ook heel fijn zijn om podcasts te luisteren (of als het lukt qua concentratie boeken te lezen) over dit onderwerp, van mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en hun ervaringen en tips delen. Probeer dan gewoon uit en kijk wat er voor je werkt. Er zitten waarschijnlijk een hoop dingen tussen die niet voor jou zijn, maar dat is niet erg. Dan stop je er gewoon mee en probeer je het volgende. Zo ontdek je ook meer en meer wat er voor jou helpt als het minder goed met je gaat. Tot slot, dit klinkt misschien heel stom maar ik heb destijds het herstel van mijn burn out in de wachtperiode tot hulp gezien als een soort van “project”. Als in “om weer te kunnen werken moet ik beter worden en om beter te worden moet ik XYZ”. Dat is natuurlijk niet echt dé instelling om tot rust te komen 🤣 maar in de kern hielp het me wel om dus eerder die hulp te krijgen en de juiste tips te vinden die pasten bij mijn situatie zodat ik nu beter mijn grenzen kan aangeven en mezelf even belangrijk kan maken als de mensen om me heen in de keuzes die ik maak. Heel veel succes en weet dat alles wat je in de komende periode doet jou en je kleintje al helpen om een goede start te maken en dat alleen al het plaatsen van dit berichtje je een super moeder maakt; hulp vragen en accepteren is niet altijd makkelijk en dat doe je toch maar 💪🏻❤️

Oh en bij dat “project” horen dus ook “taken” als slapen, dutjes, lummelen etc 😉. Probeer het jezelf ook te gunnen dat je uit mag rusten na al je harde werk. Zo. Mand. 🤣🫶🏻

Wat een lieve reactie dankjewel! Ik herken me inderdaad in die eigenschappen maar het neemt telkens weer een erg ongezonde vorm aan. Ik zou zo graag leren hoe ik dit blijvend kan voor zijn op allerlei vlakken. Maar goed, daar zal ik dus hulp voor nodig hebben. Wat je noemt over dat project herken ik heel erg. Ik probeer het nu ook heel erg te zien als een project om te leren hoe ik grenzen kan aangeven en voor mezelf kan leren kiezen. Ook als moeder zijn dit dingen die ik gewoon keihard nodig ga hebben. Ik merk alleen dat ik vol in de angst modus kom nu, vraag me af of dat ook bij een burn out kan horen. Het lukt me niet om er ook daadwerkelijk mee aan de slag te gaan, ik voel me nu gewoon letterlijk ‘game over’ ofzo en ik krijg niets meer gedaan. Nu denk ik dat het tijd nodig heeft, maar ik vind dit echt een angstaanjagende ervaring. Ik heb wel vaak stress gehad maar dan kom ik mezelf nog wel bijeen pakken, nu echt niet meer. Nogmaals dank voor je bemoedigende en fijne woorden!

Oké ik wilde een mooie reactie typen, dat is niet helemaal gelukt. Mijn hoofd is even spaghetti maar: dankjewel

Hoi hoi, ik ben vorig jaar in een burn-out terecht gekomen. Nog steeds niet hersteld overigens. Vanuit mijn werkgever heb ik een coachingstraject aangeboden gekregen. Wellicht is zo iets vanuit jouw werkgever ook mogelijk. Hier kon ik erg snel terecht.

Hoi, bij mij heeft dat knagende gevoel van je werk niet afgerond achterlaten een paar maanden geduurd. Uiteindelijk losgelaten toen mijn werkgever probeerde me weer terug te krijgen (had ontslag genomen). Waarom hard voor jezelf zijn terwijl je weet dat je gewoon gewerkt hebt en gedaan hebt wat je kon. Geef de acceptatie van het rustiger aan moeten doen wat tijd. Praten met een POH heeft mij alvast opweg geholpen om wat liever voor mezelf te zijn. Daarna cognitieve gedragstherapie gehad, waar ik nu na een jaar nog steeds mee bezig ben. Het angstige herken ik ook heel erg. En ik weet inmiddels dat dit er inderdaad bij hoort, en ook weer over gaat zodra je je beter gaat voelen. Vandaag is mij alles een beetje te veel. Mn dochter moest naar de huisarts ivm gevallen/zeer been. Doorgestuurd voor een foto. Paniek bij mij, want geen auto bij huis en rij angst. Gelukkig mag het morgenochtend, zodat ik in vertrouwde auto kan. Ik voel me nu zon loser. Vroeger schakelde ik zo snel dat we dan binnen een uur bij het ziekenhuis zouden zijn, auto geregeld en al. Nu moet ik dus eerst accepteren dat dit bakken met energie kost, vanavond rustig alles op een rijtje zetten, inzien dat dit de veiligste optie is, en overmorgen (en daarna) bijkomen. De simpele dingen zijn niet zo vanzelfsprekend meer. Er ontstaat gewoon error als er ineens veel gevraagd wordt. En dat blijft lastig te accepteren, als je jezelf van een tijd terug niet meer kan zijn..