Bevalverhalen

Hierbij mijn (uitgebreide) bevallingsverhaal: Op dinsdag 2/4 was ik 40.2 weken. Ik liep al een week langer dan bij ons zoontje. Wát vond ik dat lastig zeg. Vooral omdat hij bijna 4 kilo was met 39 weken wilde ik niet langer dan 41 weken lopen. Met de vk bespraken we een mogelijke inleiding met 41 wk. Ik vroeg of ze kon strippen maar helaas doen ze dat maar bij 1 vrouw per dag; die kwam al. Ze checkte wel ontsluiting. Een ruime 2cm. Dit ontsluiting checken zorgde voor voorweeen de hele nacht. Die zwakte helaas toch af. Donderdag had ik de intake van de inleiding in het ziekenhuis. Ik werd direct op verzoek gestript met nu 3 cm en de weeen begonnen gewoon direct. Nog niet heel pittig maar ze zaten er wel, en.. Lucky me; weer in mn rug🥲. Ik heb na een uur de vk gebeld, die kwam checken; nog 3 cm. We zouden later contact hebben. De weeen bleven elke 2-3 minuten komen en de vorige bevalling ging snel, dus ik hing snel weer aan de lijn bij de vk; nu had ik ruim 4 cm dus we konden gaan! Helaas weer naar het ziekenhuis waar ik de vorige keer ook ben bevallen maar het andere ziekenhuis zat vol.. ik hoopte dus poliklinisch te blijven dit keer, maar had ook mn doula mee wat vertrouwen gaf. Eenmaal daar onder de douche gegaan om even alleen te zijn. Om 13:00 was de vk thuis geweest en om 15:00 in het zh had ik al 7 cm. De weeen waren prima te doen en kon nog prima praten en grapjes maken tussendoor. De vk en doula bleven maar zeggen hoe zit jij al op 7 cm, we merken echt niks aan je… ik kon deze weeen heeel goed wegzuchten en mn vriend hielp me met tegendruk tegen mijn rug. Ik dacht alleen maar; dit wordt erger. Dit wordt erger (vorige keer van 4-10 cm in 1 u door een weeen storm na breken vliezen). En het werd natuurlijk wel pittiger maar niet extreem. Zoooo fijn dat ik dit keer zo bewust was en “in control”. Iets later kreeg ik ineens enorme persdrang. Ik gaf dat aan en de vk zei dat het waarschijnlijk mijn vliezen waren die op spanning stonden. Ik gaf aan echt te moeten persen en verzocht mn vliezen te breken. Ik had 9 cm en toen ze gebroken waren nam de persdrang toe. Extreeeem toe. Ze gaven eerst nog aan deze weg te zuchten maar ik riep dat dat niet ging. Binnen 3 minuten was onze lieve Kayne geboren 🥰. Grote kerel met zijn 54 cm en 4125 gram. Helaas had de snelle uitdrijving, handje bij z’n hoofd en zijn grootte wel een totaalruptuur tot gevolg. Ik vond het heeel spannend en naar dat ik hiervoor nog naar de OK moest. Maar ook daar waren ze heel aardig en zette ze zelfs “Kane” aan voor me 🥹. Echt een droom bevalling vergeleken met de vorige keer. Helend wil ik zelfs zeggen❤️

Fijn dat je wilde delen! Ik ben morgen 40 weken en mijn vorige kindje werd met 39 geboren. Deze komt ook over de 4 kilo! Morgen gestript..

Graag gedaan hoor🥰. Gek is dat hè langer lopen met de 2e🥲. Succes!!

Mijn verhaal is van de eerste, en zit nu op 38+3 Ik kreeg bij 38 weken gigantische jeuk, en de volgende dag op zaterdag moest ik bloedprikken om 17.00 uur. Om 19.30 belde het ziekenhuis mij met de uitslag en die lag op 130 ( ik had dus blijkbaar de zwangerschapscholestase gekregen ) 130 is zo hoog dat ik per direct moest komen en om 21.00 lag ik op de tafel met een eendebek en een ballonnetje. Binnen 30 minuten kreeg ik al last van weeen maar mega onregelmatig, ik moest ook in het ziekenhuis blijven. Op zondagochtend controle maar alles zat nog potdicht, dus een dagje in het ziekenhuis gebleven, gewandeld en ondertussen de onregelmatige weeen wegpuffen. Maandagochtend rond 05.30 viel het ballonnetje eruit, en kon ik nog even rustig douchen, rond 06.30 werd ik naar de verloskamer gebracht en werden de vliezen gebroken + gelijk aan de opwekkers gezet. Ik kreeg de weeen in m’n rug & buik tegelijkertijd en die waren zo intens dat ik rond 11.00 om een ruggenprik vroeg, die kreeg ik binnen het uur en heb ik van 12-4 even kunnen relaxen, om 4 zat ik op 10CM ontsluiting, ruggenprik werd uitgezet en ik moest wachten tot 17.30 voor het persen want het was te druk in het ziekenhuis. Om 18.30 gaf ik aan dat er totaal geen voortgang in zat, en graag een knip wilde en om 18.50 is die kleine geboren, wat bleek hij lag als sterrenkijker. 🫠 Ik vond het totaal geen fijne bevalling, personeel was negens te bekennen en heb heel veel moeten wachten. Toen ik eenmaal bevallen was, de katheter verwijderd werd en ik heel snel al op de bel drukte omdat ik moest plassen en wilde douchen kreeg ik letterlijk te horen, kan je niet even wachten? Vandaag is exact de dag dat mijn eerste werd geboren, en zit de andere nog veilig in m’n buik. Ik hoop dat ik een natuurlijke bevalling nu mag krijgen en kijk er ook enorm naar uit! Alles is besproken met de verloskundige, en ik ga ervanuit dat deze bevalling een stuk rustiger zal verlopen 🩵👣

Hierbij mijn (uitgebreide) bevallingsverhaal: Zondagavond om 23:15 uur werd ik wakker met rugpijn. De hele nacht flink last gehad van mijn rug en moest om het uur plassen. Om 04:45 uur kon ik niet meer slapen en had ik heel erg het gevoel dat ik naar de wc moest voor nummer 2. Na meerdere keren een tijdje op de wc te hebben gezeten lukte dit niet. Om 06:00 uur ben ik onder de douche gaan staan in de hoop dat de rugpijn wat zou afnemen. Ik had af en toe wat krampjes maar stond er totaal niet bij stil dat dit het begin van de bevalling kon zijn. Nadat ik had gedoucht ben ik gaan ontbijten en daarna kon ik naar de wc voor nummer 2. Ik ben de krampjes gaan time’en en deze kwamen om de 3-5 minuten en bleven ongeveer 40 seconde hangen. Zou dit dan toch het begin zijn? Ik had mijn vriend gebeld en die is om 08:00 uur naar huis gekomen. We hebben het samen aangekeken tot 08:45 uur en toen toch maar de verloskundige gebeld voor de zekerheid. Om 10:15 uur had ik 3 cm ontsluiting en in een wee 4 cm. Doordat ik een hoge pijngrens heb kon ik tussen de weeën door nog gewoon praten en grapjes maken. Hierdoor had de verloskundige niet verwacht dat ik al op 4 cm zat. Om 12:30 uur kwamen ze weer terug toen zat ik op 5 cm. We hadden afgesproken dat ze om 14:30 uur terug zouden komen, want ik kon de weeën nog ‘makkelijk’ weg zuchten. Toen ze eenmaal de deur uitwaren belanden ik een kwartier later in een enorme weeënstorm waar geen pauzes meer tussen zaten. Lucky me, rugweeën.. Om 13:15 uur toch maar de verloskundige gebeld en zij zijn toen langs gekomen. Omdat ik nog geen aandrang had en al 5 cm ontsluiting had om 12.30 uur zijn we gelijk vertrokken richting het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis kreeg ik aandrang en toen we aankwamen in het ziekenhuis om 13:55 uur zat ik ineens op 9 cm ontsluiting. Ik ben onder de douche gaan staan om de weeën op te vangen maar bij de eerste wee onder de douche had ik het gevoel mee te moeten persen. Ik was er klaar mee om onder de douche te staan en ben op het bed rand gaan zitten. Ik heb toen flinke weeën gehad en ik voelde het hoofdje steeds lager zakken. Ik kon op een begeven moment niet meer zitten en zei ‘ik zit volgens mij op ze hoofdje’. Toen ik ging liggen om te kijken of ik al op de 10 cm zat hoorde ik me moeder zeggen ‘ik zie ze hoofdje en hij heeft heel veel haar’. De verloskundige had niet door dat het ineens zo snel ging en het hoofdje er al bijna uit was. Ik heb 2 persweeën gehad en toen is onze lieve zoon Mason geboren op 8-4-2024 met 39+2 weken. 🩵 ⏱️15:11 uur ⚖️ 3580 gram 📏49 cm

Hier het verhaal van onze eerste, terwijl we rustig afwachten wanneer ons meisje zich aandient 🥰 Het was juli 2022 en we hadden er al wat warme weken opzitten. Daardoor hield ik flink vocht vast. Met precies 38 weken besloten mijn man en ik het zwembad in de tuin op te zetten. Om 15u werd ik bij de vk verwacht en ik ging er vrolijk en nietsvermoedend op de fiets heen. Tot mijn bloeddruk daar te hoog bleek. Na 2 extra metingen bleef deze te hoog en werd ik verzocht direct naar het ziekenhuis te gaan. Ze dachten aan zwangerschapsvergiftiging. In het zkh allemaal controles gehad en alleen de eiwitten in de urine ontbraken, waardoor het (nog) geen zwangerschapsvergiftiging was. We mochten nog naar huis en zouden 's avonds gebeld worden. Ik moest namelijk wel z.s.m. ingeleid worden. 2 Dagen later moest ik me weer melden en werd een ballonnetje geplaatst. Ik bleef in het zkh en had de hele nacht krampen, geen idee dat dit al lichte weeen waren. 'S ochtends om 7u had ik al genoeg ontsluiting en werden de vliezen gebroken. Mijn man haastte zich naar het zkh, waar ik nog vrolijk grapjes maakte tussen de weeen door. Dit veranderde toen ik flinke rugweeen kreeg. Met een morfinepompje werd ik weer helemaal relax en om 14.53u werd ons zoontje geboren 💙 De bevalling was ontzettend positief zo! Laten we het vooral niet hebben over de kraamweek met een hoge bloeddruk en heeeeel vaak terug naar het zkh 😔

Wat een mooie bevalling! Ik zag het helemaal voor me toen ik het las haha!

Hi dames, bij was het nog maar van gisteren geleden, dus moet nog even bekomen. Maar eerstdaags kom ik hier wel heel men verhaal doen. Voor iedereen die nog aant wachten is, nog eventjes en je kan je kleintje vasthouden en dat was het allemaal waard. Succes! Veel warmte, liefde en begrip. Liefs Maya

Mijn uitgebreide verhaal: Dinsdag 9 april in de avond braken mijn vliezen spontaan met 37+2. Ik was net pas een half uurtje thuis van een koffie date met een vriendin😱 De weeën werden in de nacht wat pijnlijker, ik had rugweeën. Om 6 uur s’ochtends kwam er regelmaat in en moest ik ze ook echt weg puffen. Ik wist geen houding te vinden. Om 10 uur richting het ziekenhuis omdat ik op 6-7cm zat. Daar eenmaal aangekomen ben ik in bad gegaan. Ik wilde namelijk graag een badbevalling. Mijn beste vriendin was op dat moment bij mij. Samen met mij ving ze de weeën op terwijl ik in bad zat. Na een tijdje trok ik het niet meer en wilde ik een ruggenprik. Omdat ik al te ver was mocht dat niet meer. Uiteindelijk over gegaan naar het bed om te kijken wat de situatie was. Ik mocht gaan persen! Na een uur persen en geen verandering gingen ze kijken wat er aan de hand was. Binnen in mijn baarmoeder zat een rand waar Kez achter bleef hangen. Ik was dus inderdaad voor niks aan het persen. Of hoe ik op dat moment heel boos riep: ik lig hier dus voor saus m’n best te doen?!😂😅 Ik moest dus weer gaan wegpuffen. Ik trok het niet meer en ben op handen en knieeën gaan zitten. Na heel wat toucheren, wat ik overigens echt vreselijk vond, gebeurde er nog niks en was ik amper wat opgeschoten. Ik werd medisch en kreeg weeën versterkers die eigenlijk ook niks deden. Ik moest of een knip krijgen op de pomp werd op Kez haar hoofd gezet. Ik riep heel hard : er wordt helemaal nergens in geknipt😂 Het was ook wel haalbaar werd er gezegd en dus moest ik wel heel krachtig gaan persen omdat Kez haar hartslag achteruit ging. Uiteindelijk is ze om 13:41 geboren. Ik heb wel een volledig ruptuur opgelopen en moest daarna meteen naar de OK. Hoewel ik daar heel verdrietig om ben is het ook wel een consequentie van mijn keuze om niet de knip te laten zetten. Hopen op een goed herstel en nu genieten van mijn meisje🩷

Ook ik zal mijn verhaal vertellen ons meisje is gister door de ooievaar gebracht. Bij mij begon het dinsdag nacht rond 4 uur te rommelen met weeën de verloskundige kwam en toen had ik maar 1 cm ontsluiting maar wel echt weer een nacht niet geslapen de hele dag bleven de weeën aanhouden en s avonds een check up gedaan en toen had ik 2cm ontsluiting toen de verloskundige was geweest daarna verloor ik al vrij snel mijn slijmprop en kwam ik die nacht in een persweeën nacht en ochtend ik kreeg ze niet normaal meer weg met zuchten en sochtends om 08:30 knapte me vliezen in bed en mocht ik persen om 12:29 is ons mooie meisje geboren🩷 Ik was zoooo moe van alle weeën en slapeloze nachten🤣

Een lange aanloop met een snelle eindsprint In de nacht van woensdag op donderdag begonnen om 3 uur de weeën. Na zo’n twee uur kwamen ze regelmatig en werd het bijna tijd om de verloskundige in te lichten. Uiteindelijk zakte de frequentie van de weeën en pas na half 12 bleven ze een uur lang om de 3-4 min te komen. De verloskundige meet 1 cm ontsluiting en doet een strip poging om het proces te stimuleren. Dit heeft effect en zorgt dat de intensiteit verhoogd wordt, maar tegelijkertijd beginnen er ook rugweeën. De verloskundige komt om 19:30 weer checken, meet 2 cm en doet weer een stip poging. Dit zorgt ervoor dat de slijmprop loskomt en krachtige weeën. Het opvangen van de rug weeën wordt steeds lastiger en zorgt voor een scherpe pijn. Nu begon het wel echt zwaar te worden en kon ik m’n rust en kracht die ik ervoor had niet meer terug vinden. Mijn verwachting was dan ook dat het dus al wel een heel eind zou moeten zijn. Het was dan ook een gigantische domper dat er om 22:30 nog maar een halve cm bijgekomen was. Zo doorgaan was geen optie. Na 10 uur weeën en met name de scherpe beenweeën zorgen ervoor dat ik op was. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Hier keek ik enorm tegenop, maar is me 100% meegevallen. Het zetten was een beetje vervelend, maar al gauw bleek het enorm effectief. Ik voelde geen pijn meer en kon tot rust komen. Ook werden gelijk de vliezen gebroken als extra zetje. Dit leek z’n werk te doen en na zo’n 24 uur onderweg te zijn, bleek de ontsluiting op 5 cm te zitten. Mooi, maar tegelijkertijd leek het verstandig om een lichte opwekker toe te voegen voor wat meer kracht en regelmaat in de weeën. Drie uur later bleek ik inmiddels op een kleine 7 cm te zitten en waren de weeën mooi regelmatig. Langzaamaan kwamen de rugweeën terug en werd het weer zwaarder. Bij de volgende check om 9 uur zat er weinig vooruitgang in, maar wilde het hoofdje wel de goede kant op tijdens een wee. Op de achtergrond werd de gynaecoloog ingeschakeld om even mee te kijken. Bij de check om 11 uur bleek er nog steeds weinig veranderd. Met de ctg was het soms lastig om de hartslag van de baby goed te kunnen meten. Een schedelelektrode werd geplaatst. Hieruit bleek dat ons meisje het ook zwaarder kreeg en haar hartslag buiten de wee ook wat onregelmatig werd. Met wat testjes werd gekeken of er iets geforceerd kon worden. Toen dit niet echt het geval bleek was er nog maar een optie: een keizersnee. De OK werd gebeld en er bleek vrijwel direct plaats te zijn. Na het installeren van alle toeters en bellen werd de ruggenprik bijgesproten. Trillend van de spanning en angst en totaal overrompeld rolden we zo de OK binnen. Na veel geduwd en getrek aan mijn buik kwam daar met een flinke krijs onze mooie dochter op de wereld. Ze leek kerngezond en deed het super goed gelijk. Wat een opluchting! Na het repareren van mijn buik konden we terug naar de kamer, waar het genieten en bijkomen kon beginnen. Van een droom van een hands off bevalling rolden we van de ene naar de andere interventie en ingreep. Het was enorm schakelen en vond het af en toe echt heel moeilijk. Uiteindelijk bleken we de juiste keuzes gemaakt te hebben. De chirurg gaf aan geen andere redenen te hebben gezien waardoor de ontsluiting kon stagneren buiten dat er gewoon niet meer ruimte in mijn bekken was geweest, terwijl ze een vrij normaal gewicht had met 3245 gram. De rollercoaster, het hele lange proces en de tegenslagen waren het grote cadeau in onze armen het allemaal waard. Lieve aankomende moeders: jullie kunnen dit, geef de moed niet op als het (flink) tegenzit en het oneindig lang doet lijken. Het is het meer dan waard als je je kindje in je armen hebt. Magisch gewoon ❤️❤️❤️

Hoi allemaal, we zijn eergisteren ouders geworden van een prachtige dochter! Ingeleid met 40+1, omdat ze haar groot inschatten. De diabetestest was negatief en zelf zijn we lange ouders :-) Dus we wilden wel tot 40 weken voldragen. Geen pijnmedicatie gebruikt, alle weeën als sterk team op een skippyball zittend weggepuft. Eerst bij het bed, later onder de douche. Mijn man duwde ook steeds bij elke wee op mijn verzoek de wee mee naar beneden, door druk te zetten op mijn schouders. Bij volledige ontsluiting mocht ik dan eindelijk gaan persen (hemels als dat aanbreekt!), maar de baby daalde niet goed in. Uiteindelijk meer dan 2 uur geperst, ik was kapot, en nog steeds weinig progressie (er zijn blijkbaar 4 levels, en de laatste 2 lukte niet). Toen overlegden de artsen of een vacuumpomp test werd gedaan of een keizersnede. En gekozen werd voor een keizersnede: teveel risico op stress bij het kind met de vacuumpomp op deze afstand en een spoedkeizersnede zou nodig zijn als de vacuumpomp zou falen. Uiteindelijk heb ik dus een dubbele bevalling gehad bijna: helemaal tot ontsluiting en persweeën, en een keizersnede en het herstel nu ervan. En toch zou ik het niet anders hebben gedaan nu: alles is geprobeerd om een keizersnede te voorkomen, maar toen bleek dat het nodig was, was dit ook de rustigste optie voor de baby. En wat ben ik blij dat ik haar niet het trauma heb aangedaan van een vacuumpomp, vastzitten, stress, noodkeizersnede of een bot breken etc. Het personeel in het ziekenhuis was ook zo lief en respectvol! Ik deel het verhaal graag, omdat soms een ervaring die totaal anders gaat dan je hoopt toch ook okee en de juiste keuze kan zijn :-) Onze dochter is heel rustig en lief nu, en drinkt meteen goed borstmelk. Op naar de komende tijd!

Mijn uitgebreide bevallingsverhaal die helaas niet perfect verliep dus ben je bang sla deze vooral even over

Hierbij mijn uitgebreide bevallingsverhaal, ben je bang scroll even door! Vanwege een zwangerschapsdiabetes waar ze met 34/35 weken achterkwamen ben ik verlaat onder de gyneacoloog gevallen. Hier kreeg ik al gelijk te horen je mag niet langer doorlopen dan 40 weken en we gaan het halen als de suikers of je bloeddruk schommelen met 38 weken. Helaas begonnen woensdag met 38+4 mijn suikerwaardes te schommelen en werd er gezegd ga maar insuline spuiten, hier was ik het niet mee eens ik vind wanneer je al zo ver bent ga me dan maar nu inleiden inplaats van volgende week dan kan alles weg zijn qua suikerwaardes. Zo gezegd zo gedaan ik mocht de volgende dag terug komen om een ballonnetje te plaatsen en hierna na huis. Sochtends om een uur of 11 kreeg ik een telefoontje ik schrok was bang dat de inleiding niet door zou gaan maar kreeg helaas het bericht dat ik savonds moest komen en hierna niet meer naar huis mocht. Donderdag avond is het ballonnetje geplaatst en ben ik amper in slaap gevallen. Vrijdag ochtend ik ging naar de wc en wat voelde ik ineens uit mij vallen het ballonnetje met de slijmprop ik snel even douchen en daarna kwamen de verpleegster er ook al aan om mij naar de verloskamers te brengen. Eenmaal op de verloskamers had ik genoeg ontsluiting om mijn vliezen te prikken. En hebben ze 30 minuten gewacht op weeën activiteiten wat helaas niet op gang is gekomen. Intussen heb ik mijn partner gebeld dat hij kon komen en zijn de weeën opwekkers aangezet. Ik ging binnen 2 uur van 4 naar 6 centimeter mooi snel zou je denken. Ik kon ze weg puffen en iedereen had bewondering voor hoe ik ze opving in alle rust in mijn eigen bubbel niemand had door dat ik een wee had alleen door dat ik even paar tellen stil was. Inmiddels was het rond een uur of 11 / 12. Tot dan ging het soepel hierna is mijn ontsluiting 6 uur niet gevorderd en werden de opgewekte weeen steeds heftiger, ik heb hierdoor een ruggenprik aangevraagd en kon gelukkig binnen 15/30 minuten gelijk te recht zelfs hier had diegene die de ruggenprik zette niet door dat ik een wee had en bleef hij tegen mij praten tot de verloskundige zei ze heeft een wee. De ruggenprik was echt nodig want ik had wat uurtjes slaap nodig vanwege de slechte nacht die ik had gehad, dit was al rond een uur of 15:00. Helaas bleef de ontsluiting hangen en werden de opwekkers steeds hoger en hoger gegooid tot het bleek dat het hoofdje van ons kindje schuin lag met de hoofd richting zijn schouders waardoor hij niet voor ontsluiting zorgde. Ik moest op mijn zij gaan liggen wat voor mij enorm veel pijn veroorzaakte en niet vol te houden was toen maar op handen en knieën. Want als mijn eerst volgende ontsluiting niet was gevorderd werd het een keizersnede. 2 uur later eindelijk was de ontsluiting gevorderd en zat ik wel op iets meer dan daarvoor ze hebben nog snel de naar huis gaande verloskundige gevraagd om te voelen zodat ze zeker wisten dat er wel iets bij was gekomen. Inmiddels werden de weeën opwekkers nog verder verhoogd en ben ik zoveel mogelijk op handen en knieën gaan zitten en dit bleek te helpen, want toen ze na 2 uur weer terug kwamen voor een check had ik ineens 10 centimeter ontsluiting dit was rond 00:30. Ik merkte dat mijn lichaam op was want ik heb al deze tijd 15 uur of zoiets 2 weeën per minuut gehad en weinig rust alleen gespuugd amper gegeten en te weinig geslapen de 2 nachten er voor, dus ik wist als het er uitgeperst moet worden moeten we snel zijn want anders is mijn energie weg en komt het er niet meer uit. Dus ik heb al mijn kracht gegeven wat ik in mij had en is onze zoon Quencio precies om 01:00 geboren, op zaterdag 30-03-2024. Ondanks dat het best een zware bevalling was ben ik trots hoe groot onze mannetje zich heeft gehouden zijn hartslag bleef stabiel en ben ik dankbaar dat mijn lichaam het zelf heeft mogen doen.

Een ontzettend positieve ervaring na inleiding met ballonkatheter. Op 12.04 een ballonnetje geplaatst om 20.00u. Dit vanwege risico op hoge bloeddruk voor mij en een kleine baby. 'S ochtends 7.35 vliezen kunnen breken want ik had 3cm ontsluiting. Gauw erna startte goede weeen, die helaas na een uurtje afzwakten. Lage dosering weeenopwekkers gehad wasrdoor mijn lichaam het weer zelf overnam. Om 10.40 gevraagd voor een morfinepompje want de rugweeen waren niet te doen en ik wilde nog energie houden voor het persen. Niet wetende dat dat al bijna zover was. Ik wilde dit wel pas voor het laatste zetje en dus met meer dan 5cm ontsluiting. Ik had er 6 dus 10.52 gestart met het pompje. Toen ging het NOG sneller en ben ik van 6 naar 10cm geschoten. 11.29u is onze lieve Mila geboren🩷

Hi mama’s, Hierbij mijn verhaal over de bevalling. Ik ben 11 april bevallen van een gezonde zoon, Nolan.🩵 De nacht sliep ik al erg slecht. Rond 4:30 werd ik toch echt wakker van de weeën. Dit even anderhalf uur getimed en kwamen geregeld terug met een duur van ongeveer +/- 1 min. Rond 6:00 verloskundige gebeld, uurtje later was ze bij ons thuis. Controle uitgevoerd en zat al op 2-3 cm ontsluiting. Rond 11:30 2e controle gehad, toen zat ik op 4-5 cm ontsluiting. Daarna kwam ik in een soort weeënstorm terecht😮‍💨 Ik kon de weeën niet meer lekker weg puffen en ze bleven maar achter elkaar komen zonder tussenpauzes. VK zou pas 13:30 komen maar gebeld om te vragen of ze eerder kon komen. Was maar goed ook want ik zat toen op 8 cm inmiddels. Naar het ziekenhuis gereden, rond 14:30 kwam ik op mijn kamer. Toen zat ik op 10 cm ontsluiting en kon gelijk beginnen. Om 16:09 kwam onze Nolan ter wereld🥰 Het was een vaginale bevalling zonder pijnbestrijding, dit was ook mijn wens. Paar kleine hechtingen gehad. In de avond waren we weer lekker thuis😊 Vond dit zo’n bijzondere ervaring, mijn man heeft me echt zo goed gesteund en ik kreeg hele fijne begeleiding van VK en kraamverzorgster. Al met al, ondanks alle pijn is het het absoluut waard🩵🩵🩵🩵

Bijzonder om zo de verhalen van iedereen te kunnen lezen! Mijn verhaal van afgelopen 4 april: Vanwege mijn traumatische eerste (en snelle) bevalling had ik met het ziekenhuis besproken dat ik nu ingeleid zou worden, zodat dat mentaal voor mij wat rust zou geven aan het einde van mijn zwangerschap. De tijdlijn: 06.00 melden ziekenhuis 07.45 vliezen gebroken 09.00 omdat ik niet uit mezelf weeën kreeg opwekkers gekregen 09.20 dosis wee opwekkers verhoogd omdat er niks gebeurde. Nu binnen korte tijd begonnen de weeën, direct elke 2 minuten met een duur van een minuut. 11.00 ik roep de verpleegkundige en de arts om pijn medicatie te bespreken omdat het te pijnlijk werd en ik vanwege de vorige ervaring in paniek begon te raken ervan 11.04 arts constateert 5cm ontsluiting en gaat een pomp aanvragen 11.05 arts is net weg, verpleegkundige nog wel in mijn kamer (gekukkig) wanneer ik opeens zo'n intense pijn krijg alsof ik helemaal openscheur daar beneden, een enorme drang krijg en een oerkreet uitstoot, waardoor de verpleegkundige korte blik op m'n onderkant werpt en m'n man vraagt op de noodknop te drukken en ze begint van alles uit te pakken als een razende 11.07 de artsen komen terug gerend, en zien direct het hoofdje al zitten 11.08 ik moet persen 11.10 onze kleine Lexi is geboren na 2 pers weeën. Ik kan vanwege hoe snel alles is gegaan (iets meer dan anderhalf uur vanaf eerste wee tot geboorte), het nog steeds niet bevatten. Het ziekenhuis zei dat ik onze de snelle bevallers zeer snel ben. Ze waren al bang dat het snel zou gaan gezien mijn vorige bevalling, maar hoe ik van 5cm naar pers weeen ging in een minuut hadden ze nooit kunnen bedenken. Het personeel was ontzettend goed en lief voor me gedurende deze uren, dus uiteindelijk is mijn ervaring positief, maar het verwerken is nog wel een dingetje merk ik. Gelukkig kunnen wij genieten van onze prachtige en gezonde dochter 💗

Precies mijn bevallings verhaal, ik ben 3 weken geleden bevallen van mijn 2e ingeleid bij 38.0 maar vanwege snelle ontsluiting bij de eerste hielden ze me al in de gaten. Ze hebben alleen me vliezen hoeven te breken. En begon het zelf al, 9.45 eerste wee 11.38 geboren. In 7 min van 4 cm naar 10 ze stonden alles gereed te zetten voor ruggenprik maar was niet meer nodig. Helaas wel die paniek weer ervaren omdat zo snel ging en er geen rust pauze meer was na een wee. Ik moet die paniek ook nog verwerken.

Hi Mama’s. Hierbij mijn bevallingsverhaal. Ik moet het even van me afschrijven want merk dat het nog best hoog zit. Ik ben op 11 april om 3.20 bevallen van mijn dochter. Ik was maandag nog op controle geweest bij de verloskundige, het gesprek ging vooral over wat ik wilde doen als ik over de 40 weken inging. Ik was die week uitgerekend en mijn dochter was gemiddeld/wat groter geschat dus ze wilde liever niet de 41 weken aantikken. Ik wilde absoluut geen inleiding maar werd mij toch verzocht om na te denken over een plan B. Woensdagochtend (39+3) werd ik om 7 uur wakker met wat krampen en voor mijn gevoel veel vochtverlies, dus ik dacht oh dat zijn mijn vliezen. Snel naar de wc, geprobeerd wat op te vangen in een maandverband en om half 9 de verloskundige gebeld. Ze kwam om 10 uur checken, het bleek geen vruchtwater te zijn, maar misschien waterdunne afscheiding, maar ze voelde wel dat ik op 1 cm zat, maar mijn baarmoedermond was nog niet week en ver naar achteren. Ik begon na het bezoek weeën te krijgen die ik makkelijk weg kon ademen en heb nog wat dingen in huis gedaan. Na 13.00 werden de weeën wat zwaarder en ze kwamen regelmatig. Na een bad en wat zitten op de bal heb ik de verloskundige weer gebeld. Bij het checken zat ik op 1-2 cm en was de baarmoedermond wat weker geworden. Tijdens het luisteren naar haar hartje hoorde we een lichte daling maar nog niks om zorgen over te maken. Ik heb vanaf 7 uur tot een uur of half 8 de weeën weg zitten puffen en ademen met mijn tens apparaat. Toen de verloskundige kwam om 8 uur, was mijn baarmoedermond helemaal verstreken en zat ik tussen de 2-3 cm. Bij het luisteren naar het hartje weer lichte dalingen te horen dus we zijn toen naar het ziekenhuis gegaan voor een hartfilmpje. Hier werd ik medisch, ik kwam om half 10 binnen. Ik wilde absoluut niet op mijn rug bevallen en ook geen medicatie. Inbed kon ik geen positie vinden waarin ik comfortabel de weeen weg kon ademen vanwege de hevige rugweeen dus ik wilde in bad. Vanaf half 12 zat ik in bad. Om om half 1 zat ik op 4 cm, ze gaf toen aan dat ze na 2 uur weer zou komen kijken, na een krappe 1.5 uur liet ik mijn man de verloskundige oproepen want de weeen waren heel intensief en ze kwamen steeds sneller. Ik zei tegen mijn man, als ze me nu vertellen dat ik pas op 5 zit dan overweeg ik een ruggenprik om mijn lichaam te laten ontspannen. Bij het checken zat ik al op 7 cm!!! Ik was binnen 2 uurtjes van 4 naar 7 gegaan. De verloskundige wilde toen na een uur terugkomen maar toen ik aangaf na 10 min dat ik erg het gevoel had een nummer 2 te moeten doen, ging ze toch even checken. Binnen 10 min zat ik op de 8. Vanaf dat moment is alles heel snel gegaan, ze waren zich ervan bewust dat ik toch wel heel snel ging bevallen( ondanks dat het mijn eerste is). Alle spullen werden gehaald en ik moest de persdrang maar tegenhouden. Bij 9 cm braken mijn vliezen en zat ik al na 1 wee op 10! Toen mocht ik beginnen met persen, op me knieën in bad, alles ging goed totdat ik dus de ring of fire begon te voelen, ik wist dat ik nu juist rustig moest gaan zuchten om het daar beneden te laten rekken zodat ik niet zou uitscheuren. Mijn man wist dit ook dus hij zei al, begin maar te zuchten, toen zei de verloskundige dat ik door moest persen, uit angst dat zij misschien iets zagen wat ik niet zag, heb ik doorgeperst in een wee en ben ik blijkbaar uitgescheurd. Door al het bloedverlies wilde de verloskundige mij uit bad, ik ben toen uit bad gestapt met mijn persweeen op bed snel gaan liggen en met 2 keer persen was mijn dochter geboren. 6 minuten later kwam de placenta. Verloskundige kon niet goed zien hoe ver ik was gescheurd en ik bleef flink bloeden. Toen is de gynaecoloog gekomen en na een uur zoeken en verdovingsprikjes te hebben gehad ben ik toch naar de OK gegaan om gehecht te worden. Mijn kringspier bleek gescheurd te zijn en ze hebben mij onder narcose gehecht. Al met al heb ik alles gehad in de bevalling wat ik wilde, van geen medicatie tot het gouden uurtje samen en het uitkloppen van de navelstreng. Maar ik blijf toch zo erg balen van de ruptuur, omdat ik voor mijn gevoel gewoon had moeten luisteren naar mezelf en mijn lichaam. Ik voel dat ik daarin heb gefaald en het maakt me zo verdrietig dat ik misschien blijvende schade ga hebben of wat het betekend voor eventuele volgende zwangerschappen. De verloskundige kwam achteraf (3 uur na haar dienst) nog met ons bespreken hoe we het hebben ervaren en ze ervaarde zelf nogal wat schuldgevoel naar mijn idee omdat ze zich toch afvroeg of het misschien had kunnen voorkomen. Ik heb haar toen gerustgesteld omdat ik niet zou willen dat ze hiermee zou blijven zitten, maar ik merk dat ik nog best verdrietig over de afloop ben en hoop dat het met de tijd minder gaat worden… ben blij dat we beide gezond zijn en nu lekker knuffelen en genezen ❤️‍🩹

Ik heb zowel ervaring met een knip en totaal ruptuur maar die laatste vond/vind ik qua herstel veel meer meevallen dan een knip! Een knip is onnatuurlijk en zit heel diep en geneest zó traag en rot. Wellicht is dat een troost, zou jezelf niks verwijten!😘