Zo lang gewacht.. maar overvallen door "niet blij" gevoel..

Hi Rosanne, ik vind het rot voor je dat je je zo voelt. Het heeft misschien even tijd nodig. Het is ook niet niks! Een grote verandering. Wees niet te streng voor jezelf. Het komt goed❤️

Hoi Roos, wat goed en dapper dat je dit durft te delen met ons. Het zijn zware jaren geweest waarin je samen continu moest opkrabbelen. Vooruit en weer door. Maar elke teleurstelling hakt erin en zorgt voor pijn die niet zomaar verdwijnt na, nu, een kloppend hartje gezien te hebben. Veel van wat je zegt klinkt herkenbaar voor mij. Wat mij helpt is dit plaatje. Niet alleen wat er staat maar vooral de erkenning: het ís geen roze wolk als je niet zomaar zwanger kon worden. En natuurlijk dat je onzekerheid voelt over de toekomst. Mijn advies: laat dit gevoel er zijn. Je zal geen minder goede moeder worden als je kindje er straks is. In tegendeel: sterk om je gevoel er te laten zijn, de onzekerheden te laten passeren. Ik hoop dat je de komende tijd steeds meer ruimte gaat voelen, rust en zekerheid dat je het kan. Want door dit zo open te gooien ben ik als onbekende daar al van overtuigd!🍀

Ik herken het! In 2022 2x een miskraam gehad. En nu voor de 3e keer zwanger. Ik kan/durf niet blij te zijn. Ondanks Dat we een kloppend hartje gezien hebben. Lukt het me (nog) niet om blijdschap toe te laten. Je bent dus niet alleen! Ik denk Dat het uit zelf bescherming is. En Dat het straks echt goed komt.

Wauw @Syl93 en @Isabel de Groot, dankjulliewel voor jullie lieve woorden! Het plaatje is heel herkenbaar inderdaad en biedt troost merk ik.. En opzich zit het hem er niet zo in, dat ik denk dat het met de kleine niet goed gaat.. maar vooral in "the point of no return" en dan die twijfel of ik het dáár nou allemaal voor gedaan heb.. pfff.. We gaan er gewoon doorheen komen samen..

En @Dominique Van Lohuiz

Helemaal niet gek: ik kan me ergens ook niet voorstellen hoe het gaat zijn straks. Heb ook twijfels en onzekerheden. Maar die jarenlange pogingen/traject zijn we wél ingegaan omdat de wens er is. Dus we gaan dit gewoon doen!😅🙌

Ah je hoeft niet teleurgesteld te zijn in jezelf. Ik vind het niet zo gek dat je je zo voelt. Je hebt best een pittige tijd achter de rug, én je zit vol met hormonen én het is ook gewoon een spannende tijd waarin je leven inderdaad gaat veranderen. Dat je je hiervan bewust bent is helemaal niet zo gek. Ik denk dat we ons allemaal wel eens afvragen of we het kunnen en hoe het zal zijn. Ik in ieder geval wel en ik heb al een dochter, haha. Bij mij komt het voort uit dat ik het graag goed wil doen voor mijn kind(eren), wellicht bij jou ook. Dat maakt je juist een goede mama (to be) toch?

Ook ik voel nog weinig blijdschap. Ik ben nu 6 weken zwanger, na 11 rondes IUI en 1 terugplaatsing na IVF, en heb nog twee weken tot de echo. Maar het voelt nog heel onwerkelijk en echte blijdschap is ook nog ver te zoeken. Ik denk dat juist al die onzekerheid en tegenslag je terughoudender maakt. Omdat je weet dat het ook net zo snel weer over kan zijn. Straks dan ben je die 3 maanden voorbij, dan is de kans dat het misgaat kleiner, dan begin je spulletjes te verzamelen. Misschien dat het dan nog omslaat. En anders komt het wel als je kindje in je armen ligt. Maar praat er over, met de verloskundige of de huisarts. Je bent niet de enige en je bent niet alleen.

Ik had dit de eerste keer ook. Doordat het zolang er niet in zat, ik ervan uit ging dat het niet ging gebeuren. Zodoende overviel het mij toen het raak was, en moest ik ontzettend schakelen. Toen ze begon te schoppen ed kreeg ik enige feeling ermee, vooral toen ze reageerde op mijn stem in de buik.

Dikke knuff! Herkenbaar maar dan op een andere manier. Met ex waar ik 5 jaar mee samen was lukte zwanger raken niet. Ziekenhuis vertelde mij dat ik moeilijk zwanger zal raken en later bleek ex zijn zaad niet goed te zijn. Nu net in een nieuwe relatie en het was meteen raak. Erg snel, maar was super blij en nu zo onzeker en bang. Dat het allemaal zo snel gaat en of ik het wel aan kan, of onze relatie wel blijft etc. Terwijl ik juist blij moet zijn dat ik zwanger ben geworden!

Gefeliciteerd met jullie zwangerschap 😊. Je verhaal is heel herkenbaar, ik had het met mijn 3de zwangerschap toen we voor het eerst een hartje zagen kloppen. Mijn man was helemaal in de wolken en ik zat toch in een soort zelfbeschermingsmodus. Omdat de eerste 2x een missed abortion was. Dat verdriet wilde ik niet nog een keer. Hoe negatiever het beeld dat ik had bij de zwangerschap hoe minder erg als het mis zou gaan. Zit je misschien zelf ook een een stukje zelfbescherming? Het vertrouwen in je zwangerschap moet echt groeien. Bij mij kwam de roze wolk wel. Ik stapte er gewoon wat later op. Pas na de 13 weken echo en goede nipt kon ik er wat meer van gaan genieten. Hopelijk geldt dit voor jou exact hetzelfde. Voel je vooral niet schuldig over hoe je je voelt.

Hee Rosanne, wat enorm herkenbaar. Ik heb dit ook gehad met onze eerste dochter. Na 6.5jaar eindelijk een doorgaande zwangerschap maar ik wist me totaal geen raad. We waren zo bezig geweest met zwanger worden en blijven dat ik helemaal niet meer na had gedacht over wat te doen als het lukt. Echt zo'n,,, en nu.... gevoel. Wil ik dit eigenlijk wel? Natuurlijk wilde ik het, maar iedereen om me heen was zoveel blijer dan ik. Tip die ik je wel wil meegeven, blijf praten en als dit gevoel niet beter wordt, zoek professionele hulp. Succes komende tijd!🥰😘

Heel herkenbaar! Bij onze eerste had ik ook dit gevoel. De verloskundige zei toen: neem alles per dag, per moment. Het is heel normaal om je zo te voelen. Je hebt nogal wat moeten doorstaan om hier te komen. Dat verwerkingsproces ga je nu in. En dat proces zal nog even blijven. Hoe lastig ook, probeer dat verwerken los te zien van je gevoel voor de kleine. Natuurlijk ben je blij met dit kleintje. Maar je gevoel vanuit het traject overheerst nog even. Leg zo af en toe je hand op je onderbuik en praat in je hoofd tegen je kleintje. Hoe klein het ook is nu. Het heeft mij toen geholpen om die 2 emoties los te zien van elkaar

Ik had dit ook bij mijn eerste, mijn oma was 2 dagen voor de positieve test overleden, was ook totaal niet blij, en herken het gevoel van shit, ik kan niet meer terug. Ik heb heel veel en heel goed gepraat met mijn vriend, dat was heel fijn. Inmiddels is onze zoon bijna 5 maanden, en kan hem niet meer wegdenken uit mijn / ons leven. Gun jezelf wat tijd, het is heel wat wat je hebt doorlopen de afgelopen jaren. Het komt goed, echt! ♥️

Ik herken het schuldgevoel van de niet euforische blijdschap na een echo! Hier een miskraam gehad, toen een zoontje en toen weer een miskraam en nu voor de vierde keer zwanger. Vanmiddag een goede 6 weken echo gehad maar voelde daarna helemaal niks. Bij mijn zoontje had ik dit ook: pas toen ik hem voelde bewegen en schoppen in mijn buik, kwam het besef dat het écht goed zat, hij écht goed groeide en dat het oké was. Toen pas durfde ik blij te zijn. Ik denk dat dat nu weer zo gaat zijn, en ben daar ook heel verdrietig om. Ben soms zo pissig op mensen bij wie alles hoppa in 1x goed gaat en het verdriet van een miskraam niet kennen. Vriend heeft dat niet, hij kan dat los zien van elkaar, ik niet😅

Hi Roos, allereerst gefeliciteerd! En wat een intens traject zo zelfs in het kort. Ik herken je gevoelens, ook al is het bij mij zowel de eerste keer als nu in één keer raak + geen vuiltje aan de lucht. Ook geen ervaring met een miskraam of iets. Ik denk ook dat het vooral hormonen zijn en een beetje onzekerheid. Mag er ook heel erg zijn! Probeer het vooral te blijven delen met mensen waarvan je voelt dat ze je begrijpen. Delen helpt bij mij persoonlijk helend en een beetje de zon op mn toet doet ook veel goed. Het komt, echt! De geluksgevoeltjes. Soms duurt het even. Dat is oke! X

Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat je schrijft is voor mij heel Herkenbaar... Dit is mn 5e zwangerschap en hopelijk straks mijn 2e kindje (in 4jaar tijd) Ook ik ben niet in de wolken, met 6 weken een kloppend hartje mogen zien maar alsnog heb ik een stalen gezicht en komt er geen enkele emotie door.... Ik baal hier van want dit kindje is zó gewenst! Morgen de 8weken echo en als dan het hartje nog steeds klopt hoop ik dat alles van me af zal glijden en ik connectie ga maken met dit mini mensje in mijn buik en kan gaan starten met dromen en genieten. Ik hoop voor je dat de roze wolk ook snel mag komen en dat je het gaat ervaren. Zwanger zijn blijft iets magisch 🥰

Hoi Roos Wat dapper dat je dit durft te delen! Ik herken me heel erg in je verhaal. Ik heb niet eens zo'n traject als jou achter de rug en ben 'slechts' 9 maanden bezig geweest. Maar toen ik de positieve test in me handen had dacht ik ook ineens, help! Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Ik vind ons leven nu fantastisch en wat ga ik me in hemelsnaam op de hals halen. Dit gevoel bekruipt me nog steeds wel eens hoor. En dat vind ik enorm rot want het is echt enorm gewenst en ik ben ook enorm dankbaar dat het via de natuurlijke weg gelukt is. Ik denk gewoon dat sommige vrouwen iets meer tijd nodig hebben om het een plekje te geven, want eerlijk gezegd is het ook gewoon een enorme verandering. En het is dus best oke en normaal om hier over na te denken. Ik hoop dat onze gevoelens snel sterker zullen worden! 🤍

Ik herken me ook heel erg in je verhaal en zat er ook over te denken een topic te openen dus blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Na 2 buitenbaarmoederlijke zwangerschappen en een miskraam nu weer zwanger. Maar ik ben zo ontzettend misselijk en lamlendig en moe, en heb zo’n ingewikkelde relatie met eten op het moment dat ik er gewoon bijna depressief van word. Als ik het met vriendinnen deel zijn die helemaal ‘over the moon’, en bij mij kan er slechts een flauw glimlachje vanaf. You’re not alone 🫶 ik merk dat acupunctuur en reiki me wel een beetje helpen om de donkere wolk weg te halen

Ik herken een beetje wat je schrijft. Ik ben 37 en heb een autisme spectrum stoornis en een milde maar chronische depressie. Ik heb nooit hele lange relaties gehad en heb het idee van kinderen al heel vroeg uit mijn hoofd gezet. Gevoed door een opvoeding waar centraal stond dat "ik toch niks kan", dacht ik ook, het is goed zo. Ik wil geen kinderen. Drie jaar geleden een fantastische man leren kennen, we gaan deze maand trouwen. Hij heeft een hele sterke kinderwens. Na een half jaar twijfelen of ik die ècht niet had, of mezelf gewoon verteld had dat ik het niet zou kunnen, kwam ik tot de conclusie dat ik misschien toch wel een kindje wilde. Dus proberen, maar dat viel tegen. Na een jaar waren we nog niet zwanger en belden we de huisarts om een afspraak bij de fertiliteitskliniek te maken. Maar al snel dacht ik, heb ik dit er wel voor over? De 13e maand waren we zwanger. Nu 7+2 weken, dinsdag hebben we de eerste echo. En ergens ben ik dolgelukkig, het is eindelijk gelukt, en hoe fantastisch zou het zijn, een kindje half van hem en half van mij. Maar we wonen in een ieniemienie huur flatje, hebben te weinig inkomen om een huis te kopen met de huidige markt, en vijf jaar inschrijftijd om te huren, de gemiddelde wachttijd is 10-15 jaar hier. Dus naast heel erg blij, ben ik ook wel lichtelijk in paniek. Wilde ik dit ècht? Kunnen we dit wel? Komt ons kindje straks niks tekort? Ik voel me een beetje als die keer dat ik een tattoo liet zetten, ik de shop uit liep en dacht, kak.. dit zit nu op mijn arm en kan er nooit meer af.. 😂 het voelt heel.. ja, zoals je zegt, een point of no return.