Boos op ex (ongefilterd)

Oh lieve meid, mijn hart breekt als ik dit lees. Ik herken veel in jou situatie.. je doet het goed. Je bent sterk. Zet je kroon recht, en hou je hoofd omhoog. Je kleine heeft je nodig ❤️

Lief en rot dat je een deel herkent. We zijn power momma’s 👑💗. Alleen soms mis ik het dat er ook weleens voor mij wordt gezorgd, een compleet “gezinnetje” en waar je dingen mee kan delen. Ik zou zo graag op vakantie willen, maar durf en wil nog niet met zijn 2tjes.. Aan de andere kant heb ik een onbeschrijfelijke sterke band met de kleine en dat wordt denk alleen maar sterker.

Ook dat is herkenbaar. Iemand die de kleine even overneemt. Iemand die er even voor jou is. Die arm om je heen.. die slaap die je kan pakken, wetende dat er iemand anders bij je kleine is. Waar zou je naar toe willen, qua vakantie? Heel fijn te horen dat jullie band goed is. Is zo belangrijk. Wees trots op jezelf, altijd ❤️

Ook ik herken dit. Het irriteert mij dat alles, letterlijk alles voor mij is veranderd is. Voor de man veranderd er niks. Want ik ben “vervangen”. Ik los alles alleen op, en voor hem wordt alles opgelost. Liefst heb ik dat iedereen hem verafschuwt voor het vreemd gaan en inruilen. Dat dit zo maar kan.. hun gaan op vakantie met z’n drietjes, en ik zit thuis verdrietig te zijn omdat ik niet alleen op vakantie ga met mijn zoontje. Ook iedereen heeft advies hoe je het moet doen, maar niemand zit in deze situatie. Ook al ben ik jaren verder.. nog steeds vertrouwens issues, en daar gaat t vrolijk door. Tijd heelt wel iets, maar sommige dingen blijven! We wachten op karma en tot die tijd rocken we onze eigen shit!

Ook hier herkenbaarheid, zij het in een andere situatie. Ik ben inmiddels wat jaartjes verder, dus ook wat verder in de verwerking, maar een hoop ellende duurt voort. Ik raad je aan om hulp te zoeken om met je gevoelens om te leren gaan. Want het is zo zonde om alles te laten verpesten door zo'n man. Kijk naar je kindje, alle mooie momenten die jij daarmee hebt, alle eerste keren die je meemaakt, alle mijlpalen (en die hij lekker mist). Zo jammer als je dat door je ex laat vergallen. Wat betreft het alleen moeten doen, ook daarbij zal de tijd helpen. Naarmate je kindje ouder wordt, wordt je netwerk groter. Vooral als mensen van je situatie af weten, zijn ze enorm bereid om te helpen, is mijn ervaring. Je zult meer moeders leren kennen via spelen in de buurt, via de opvang en straks via school en dan staan mensen voor je klaar. En eerste keren dingen alleen met je kindje doen, is onwijs spannend. Maar het gaat je echt wel lukken! Je hoeft niet meteen ver weg op vakantie, of lang, maar begin klein. Doe een uitstapje, dan eens een nachtje weg in de buurt, dan een lang weekend en dan eens een weekje niet al te ver weg. Je zult zien dat je dat prima kunt! Misschien is er een familielid of vriendin die een keertje met je mee wil?Zodat je wel kunt ervaren hoe het is, maar je niet meteen helemaal alleen zit?

Ik herken mij goed in dit verhaal. Mijn geluk in de zwangerschap is ook ontnomen en ontzettend veel ruzie steeds. Relatie verbroken net nadat ik hem vertelde dat ik zwanger was. 3,5 maand later weer terug. 3 maand later weer weg. Door alle stress waren de vliezen met 33 weken gebroken. Meneer kwam terug om twee weken later weer weg te gaan. Zwangerschap, kraamtijd, net moeder geworden. Ik kon de fun pas rond 10 maanden eindelijk een beetje zien. Met 1 jaar voelde het voor mij pas dat ik moeder was geworden. Nu zijn we op 19 maanden en de boosheid is er niet meer zo. Ik en mijn kleintje redden ons prima en we hebben hem niet nodig. Ik worstel jammer genoeg wel vaak met het alleen zijn en dingen doen. Foto's maken gaat zo moeilijk soms, zwemmen durf ik niet met de kleine alleen. Vakanties doe ik ook niet alleen, want heel eerlijk ik zal me niet kunnen redden denk ik 😅. Maar ik doe mijn best. En wanneer je uit deze boosheid komt zul je ook zien dat er ook mannen zijn die een moeder aantrekkelijk vinden 😇. Er zullen eenzame dagen tussen zitten maar het komt wel goed. Het kost alleen even tijd.

Ik herken wat je schrijft. Mijn ex is verslaafd en was tijdens de zwangerschap teruggevallen in gebruik. Hij wilde toen geen hulp aanpakken en ik was daar heel erg verdrietig door. Ik wilde een gezin met hem maar alleen als hij clean was. Het voelde als een constante strijd en ik had veel stress. Eigenlijk ging het de hele zwangerschap over hem en niet over mij. Ik heb ook alles alleen moeten doen, spullen kopen, de baby kamer inrichten enz. Aan het einde van de zwangerschap heeft hij toch voor ons gekozen (dacht ik) maar na de bevalling was hij er niet voor mij. Ik had een spoed keizersnede gehad en moest alles alleen doen. Ik heb hem toen uit huis gezet en voor mezelf en de kleine gekozen. Dat is nu 1,5 jaar geleden. Mijn ex ziet de kleine maar 1 uur per maand onder begeleiding. Alle zorg komt dus op mij neer en dat vind ik best zwaar. Ondanks dat heb ik nog wel met hem te maken. Ik moet hem op de hoogte houden van dingen, ik moet achter de alimentatie aan, we moeten evaluatie gesprekken voeren. Ik ben ook boos op mijn ex dat hij mij voorgelogen heeft en dat hij mijn toekomst beeld verpest heeft. Ik had ook nog graag een tweede kindje gewild maar dat word voor mij nu erg lastig ( ik ben al wat ouder) en mijn vertrouwen in mannen is beschadigd dus een nieuwe relatie aangaan doe ik niet zo snel meer. Ik ben ook boos op mezelf dat ik geen andere man heb uitgezocht om kinderen mee te krijgen maar ja, dat is altijd achteraf. Ik probeer er voor mijn zoontje het beste van te maken. Ik doe veel leuke dingen met hem en zorg dat hij niets tekort komt. Onze band is wel heel erg sterk en ik zou hem voor geen goud willen missen. Als je wil mag je mij een berichtje sturen, dan kunnen we eens kletsen.

Ik heb je een invite gestuurd. Ik zou graag met je in gesprek willen komen.. alvast bedankt. Liefs

Herkenbaar verhaal @Vlinder1809. Ook ik heb die gevoelens van had ik maar een andere vader uitgekozen. Maar ja, als je alles vantevoren eens wist... Dus ik probeer maar niet zoveel zo te denken, want dat levert toch niks op. Via welke weg zijn jullie op dat ene uur omgang gekomen (want meestal is het frequent kort) en wie bepaalt dat je hem op de hoogte moet houden en evaluatiegesprekken moet voeren?

Wij zitten in een traject van jeugdzorg. Die heeft bepaalt dat ik hem op de hoogte moet houden van belangrijke dingen. Net als dat hun vinden dat mijn ex mij alimentatie moet betalen. We moeten elke paar maanden evalueren om te kijken of de omgang opgebouwd kan worden.

Zo'n traject hebben wij ook gehad, maar die deden dit allemaal niet. Het verbaast me steeds (ik hoor wel vaker over bepaalde trajecten bij diverse organisaties) dat dat zo kan verschillen allemaal. De frequentie van bezoek, de regels eromheen, alsof ze allemaal maar wat doen.

Het is voornamelijk dat ik niet kan begrijpen hoe je genoegen neemt met 4 uurtjes per week op 1 dag & dit gemakkelijk kan cancelen als je andere plannen hebt.. Dan zie je je kind 2 weken niet, je vraagt amper naar je kind of belt/facetimed niet… Soms denk ik echt van ik zou ons kind eens een weekje willen brengen en je zoekt het uit, maar ik ga het niet over de rug van mijn kindje spelen. Het leven van mij draait compleet om die kleine & dat van hem gaat door alsof hij kindloos is? Plus wil de kleine niet missen 💗. Maar iemand die zó graag vader wilde worden en waarvan dit de uitwerking is, die faalt gewoon & dat vind ik echt rot.

Ook dit is herkenbaar. Ik had in het begin ook de pest in dat hij dan allerlei leuke dingen deed (en daar dan de omgangsmomenten voor liet schieten) en ik maar dag en nacht aan het zorgen was en geen tijd meer had voor mezelf. Inmiddels kan ik daar wat anders naar kijken. Deze tijd met je kind komt nooit meer terug. Hij mist dat allemaal. Elke stap, elk moment, elke ontwikkeling. De band zoals ik met mijn kind heb, dat kan hij nooit meer zo voor elkaar krijgen. Dus het is toch echt zijn verlies. Ik vind wel dat het wat makkelijker is nu mijn kind wat ouder is en naar school gaat. Je krijgt daar, weliswaar via de kinderen, een ander sociaal leven voor terug. Ik heb regelmatig speeldates of uitstapjes waarbij de moeders mee gaan. De kinderen lekker spelen en wij drinken koffie en kletsen wat. Daardoor is het echt een stuk minder eenzaam.

Dit is zo herkenbaar!! Denk ook vaak eigenlijk zou ik mn zoontje inderdaad een week moeten laten bij ex. En dan zie je hoe het is om te moeten opvoeden. Nu is het paar uurtjes per week even voor de leuk. En ook dat laatste iemand die van wie ik.dacht graag vader te willen worden heeft zo gefaald. Voel echt met je mee!