Sorry even van mijn afschrijven!

Hey dat is toch heel erg logisch ergens? Mijn oudste is met 34+5 geboren, en vond de periode van 24 tot 32 weken in mijn tweede zwangerschap heel angstig. Daarna werd het minder, omdat ik ook vertrouwen kan putten uit de kerngezonde peuter die al m’n energie op vrat. Helpt het je om naar je dochtertje te kijken en te zien hoe het, ondanks een lastige start, met haar gaat? Mijn tweede is helaas weer te vroeg geboren, maar wel een heel ander verloop (1e begonnen met weeen, 2e met langdurig gebroken vliezen), maar wel pas met 36 weken en een halve kilo zwaarder dan z’n grote broer. Kan niet zeggen dat weer Eén neonatologie opname makkelijk geweest is, maar vind wel sneller rust en vertrouwen dan bij de oudste. We hebben al eens met dit bijltje gehakt, en redden ons ook wel een tweede keer. Elke dag in de baarmoeder is mooi meegenomen! Ben je nu rond dezelfde termijn als de vorige keer?

Herkenbaar. Ik vond het net als CyclingKoala tot 32 weken heel spannend. Toen durfde ik vertrouwen te hebben in een goede afloop, ook als ik dan zou bevallen. Ik hoopte heel hard de 34-wekengrens te passeren en dat is nipt gelukt. Dus helaas wel weer vroeggeboorte en weer neonatologie. Dit keer ervaarde ik het heel anders. Veel minder heftig, omdat ik me had ingesteld op een kraamtijd in het ziekenhuis. Het hielp ook om te weten wat er op me af zou komen na de geboorte. Ik weet niet of je dochter in een lockdown is geboren, maar dat er nu geen coronabeperkingen waren scheelde ook veel qua hoe ik het emotioneel beleefd heb!

Heb je dit aangegeven bij de VK/gynaecoloog trouwens? Ik heb een gesprek met maatschappelijk werk gehad over mijn angst en zij gaf aan dat het heel logisch en normaal was. Dat hielp mij in het accepteren van die gevoelens. :)

Helaas geen verdere ervaringen omtrent een tweede. Mijn dochtertje is met 32+4 weken geboren. Gebroken vliezen uit het niks. De tijd in het ziekenhuis was super heftig en de angst om alles nog een keertje mee te maken zit er goed in. Mijn dochter doet het super goed en over een paar dagen is ze net zo lang uit de buik als dat ze er in heeft gezeten. Ik wilde altijd een groot gezin maar omdat het alleen al drie jaar heeft geduurd met alle hulp van het ziekenhuis om zwanger te worden, wat uiteindelijk niet gelukt was. Onze dochter is een pracht van een natuurlijke verassing. Ben ik in therapie gegaan om alles te verwerken en alle angsten weg te nemen. Want de wens is er voor een tweede ooit maar de angst om alles nog zo mee te maken zorgt er bijna voor dat onze kleine meid enigskind blijft. Dus mijn tip als je er echt last van hebt vraag hulp. Mij helpt het.

Mijn eerste is geboren met 34+1. Nu net 8 weken geleden bevallen van een tweeling met 32.0. Ik vond deze minder heftig dan de oudste . Terwijl ze naar de NICU zijn overgeplaatst 1 1x en 1 een tweede keer. Meer problemen hadden met de ademhaling aan het begin en veel langer ziekenhuis hebbben gehad. En toch, de schok was bij de eerste heftiger want toen had ik het totaal niet verwacht en deze zwangerschap ben ik al blij dat ze de 32 hadden gehaald (al had ik liever een week of 2-3 langer gehad.). Het klinkt gek, maar de Neo kenden we al, dus het was makkelijker. Ik denk wel dat als je het als echte angst hebt nu, beter is om erover te praten met je verloskundige om wellicht met iemand erover te praten. Het kan zijn dat je de vorige keer niet goed hebt verwerkt en dat je angst daarom er nu zo zit…