Freek ongeneeselijk ziek

Tja. Heel erg triest. Maar Freek is niet de enige helaas. Ik heb in mijn directe omgeving mee mensen (ook jong) verloren. Relativeren is hoe ik er mee om ga.

Niet? Waarom zou je…het is natuurlijk erg voor Freek en zijn omgeving, maar het is geen naaste dus ben er niet mee bezig/voel er niks bij.

Genieten van elke dag die je gegeven is, want (zo blijkt maar weer) niemand weet hoelang hij of zij heeft. Maar wat ik vooral wil reageren; vooral met de wetenschap dat Suzan zwanger is, vind ik het best heftig om dit topic zo te openen. Het is al overal, en dan ook nog op dit forum, waar ze misschien wel op kijkt om zich echt even te kunnen focussen op de zwangerschap. Het is daarnaast hun verdriet en wij zijn slechts omstanders (even van uitgaande dat ze geen familie of vrienden van je zijn).

Met dat laatste bedoel ik dus niet dat het niet heftig is. Ik ben net als half NL ook geschrokken en vind het ontzettend erg voor ze. Ben al jaren groot liefhebber van hun muziek, maar dat is mega bijzaak. Het draait om hun en hun verdriet. Maar ik zie zoveel mensen die het erg op zichzelf betrekken en dat vind ik niet echt gepast, vooral niet op een openbare plek.

Wie is Freek? Niet mijn familie🤷🏽‍♀️

Ehm….. niet? Tenzij het je familie is, zou het jouw leven niet moeten beïnvloeden, zo denk ik erover. Er zijn helaas heel veel mensen die te maken krijgen met ongeneeslijke ziektes. Heel vervelend en heftig voor die mensen, maar als het onbekenden of beroemdheden zijn, dan voel ik daar geen persoonlijke emoties bij. Alleen ja, heftig voor HUN en HUN familie, maar niet voor mij als onbekenden en fans. Martin Krabbé is ook ongeneeslijk ziek. Daar hoor je toch ook niemand over? Het is erg heftig voor ze begrijp me niet verkeerd. Zeker met kindje op komst. Maar laat het a.u.b. bij familie en andere naasten. Niet overdrijven in het fangirlen (hoe noem je dat?) en het persoonlijk naar je toetrekken. Kan helpen 😘

Vind het erg voor hem en zijn familie maar ken hem niet persoonlijk Mijn vader die longkanker heeft ken ik wel persoonlijk en ja dat raakt mij dus heel erg dat is familie

Ik vind het ontzettend oneerlijk en sneu dat een jong koppel dit mee moet maken. Het is verschrikkelijk dat er een kindje geboren gaat worden dat de vader niet gaat kennen. Het is moeilijk om te accepteren dat er zo'n grote pech bestaat. Recent in mijn directe omgeving ook meegemaakt dat iemand enorme oneerlijke pech had, ook een jong gezin die je het beste toewenst wat vervolgens uit elkaar spat. Daar heb ik echt veel tranen om gelaten. Maar het is niet mijn verdriet. Het gaat niet om mij. Ik leef met ze mee, maar onder aan de streep kan ik mijn kinderen knuffelen. En dat is ook mijn manier om hier mee om te gaan. Dankbaar zijn dat wij geluk hebben, mijn kinderen een knuffel geven en zeggen dat ik van ze hou. Waarderen wat ik heb, in het besef dat het niet vanzelfsprekend is.

Het maakt mij weer bewust hoe belangrijk het is om van het leven te genieten. En dat we lief moeten zijn voor elkaar! En ik vind het ontzettend naar en oneerlijk, maar dat vind ik voor iedereen die er mee te maken krijgt. Zelf heb ik leukemie gehad en gelukkig genezen. Maar het raakt mij wel als ik dit soort verhalen hoor. Maar probeer het ook weer los te laten

Wat hij heeft is echt zeer zeldzaam, komt haast niet voor. Een zeer onfortuinlijk lot uit de loterij. Wellicht dat dat je ook kan helpen. En voor wat betreft hun toekomst: hopelijk rekken ze het met een paar jaar en kan hij nog genieten van hun kindje.

Ik zie in het ziekenhuis dagelijks jonge mensen met (oneerlijke) ernstige ziektes, waarvan een deel inderdaad niet te genezen is. Dat is nou eenmaal (al heeeeeeel lang, dat is niet nieuw) de realiteit. Ook jonge mensen worden ernstig ziek. Dat betekent niet dat dat jou of je naasten gaat overkomen. Het heeft niet zoveel zin om dit soort nieuwsberichten op jezelf te betrekken, klinkt een beetje hard maar daar word je zelf alleen maar ongelukkig van. Geniet van je eigen leven en je naasten en probeer te relativeren dat merendeel van de mensen 'gewoon' gezond de pensioenleeftijd bereikt.

Enorm geschrokken en het voelt zo verschrikkelijk oneerlijk maar dit is het leven. Hij is niet de eerste die dit overkomt en hij zal ook zeker niet de laatste zijn. Het beïnvloedt mijn leven verder niet.

Ik begrijp je heel erg goed. Men kan wel zeggen “het is geen naaste of familie” of “er zijn zoveel jonge mensen die ernstig ziek zijn” maar zo werkt dat nou eenmaal niet in je hoofd. Ik ben én zwanger én super hooggevoelig. Trek mij dingen heel snel aan. Vind dit dus ook heel erg lastig. Merk wel dat het door de dagen heen wat minder begint te worden, maar ik moet er ook niet te veel over nadenken want dan gaat het mis. Heb ontzettend met ze te doen, ondanks dat ik ze niet ken. Ze komen altijd super sympathiek over en dat maakt het ook heftig. Het stukje hypochonder begrijp ik ook volledig! Bij mij werkt het vaak om het even te laten rusten en afleiding te zoeken in andere dingen. Daarna is het een beetje naar de achtergrond verdwenen en lijkt het een beetje te slijten. Heel vervelend dat je hier zo’n last van hebt. Je bent zeker niet alleen!