Zwanger zijn niet leuk

Dan zou ik dit direct melden bij je verloskundige of gynaecoloog. Dan kunnen ze je bij de POP poli helpen. Voorkomen dat het erger wordt en je een postnatale depressie krijgt!

Jaaa zo herkenbaar. Dankbaar om van de 2e zwanger te zijn maar ik ben nu 23 weken en er al zo klaar mee. De schopjes die iedereen geweldig vind, vind ik altijd nog heel appart. Ben blij dat dit de laatste keer is dat dit oooit hoeft! Je bent echt niet de enige!

Mijn gynaecoloog is hier van op de hoogte. Het is de manier waarop mijn lichaam reageert op zwangerschap. Ik ben ervan op de hoogte dat een kans op een postnatale depressie dan ook wat groter is

Dan is het goed! Niet iedereen weet hier vanaf vandaar mijn tip. Als je maar in de gaten wordt gehouden. Dat is het belangrijkste. Sterkte

Wat fijn om te horen! Hoe denk jij verder over je bevalling en de periode erna ?

hier hetzelfde helaas, vanaf moment 1 veel klachten en voelde me verre weg van mezelf, ook heel veel angsten gehad tot ik haar begon te voelen toen was het goed. Heb dit wel aangekaart bij mijn verloskundige en we houden het in de gaten ook na de bevalling. nu ben ik 24 weken en merk dat ik nu langzaam kan gaan "genieten" van de schopjes en het mooie weer. Maar makkelijk is het zeker niet

Bij de vorige een licht traumatische bevalling gehad, maar sta er nu rustig in. Laat het op me af komen en heb me beter voorbereid dit keer! Qua baby hoop ik dat deze "anders" is dan mijn zoon want die was het eerste half jaar een echte huilbaby. Aan de andere kant besef ik me ook heel goed dat dit echt de laatste keer is dat we in de hele newborn periode zullen zitten dus dat we ook gaan proberen te genieten! En hoe is dat bij jou?

Dat snap ik inderdaad! Op dit moment denk ik echt ik wil helemaal geen baby en over die gedachte schaam ik me echt diep! Ik heb er nog helemaal geen zin in maar zou het zo graag anders willen zien.

Voor mij is het mijn eerste zwangerschap, maar ik ervaar het ook niet altijd even rooskleurig. Ik ben erg emotioneel soms en heel onzeker over de kleinste dingen.. terwijl ik normaal gesproken redelijk nuchter tegen dingen aan kijk. Ik voel me niet helemaal mezelf meer. Maar de echo's zijn goed tot nu toe en ik voel hem/haar dagelijks, dus dat maakt veel goed. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten, maar ik heb dit in bepaalde opzichten zeker onderschat.

Ah kan me voorstellen dat dat tegenstrijdig voelt. Die gedachtes heb ik ook nog wel eens hoor.. Dan hebben we twee kinderen en heel veel "wat als" scenario's.. Hormonen zijn echt vreselijk en die veranderen weer op het moment dat je bevallen bent. Ik stel me vaak het moment voor dat de baby geboren gaat worden, dat fijne geluksmoment toen we ons zoontje voor het eerst zagen, dat zal straks net weer zo zijn!

Ik voel ook geen band of connectie met het kindje ook niet bij een echo of iets. Hoe zit dat bij jou?

In het begin had ik dat niet, nu komt het wel iets meer. Mij valt het op dat ik veel vergelijk met de eerste zwangerschap, toen was alles nieuw, elke echo, elk pijntje alles wat je ongeboren kind doet is leuk. Nu zijn we zo druk met de eerste dat het zwanger zijn gewoon soms "in de weg" staat ofzo, net alsof dat er ook nog bij komt zegmaar. Kan het niet helemaal goed uitleggen.. De band die ik bij de eerste voelde heb ik nu in ieder geval nog niet

Herkenbaar ik kijk uit naar de datum dan kan mijn lijf weer herstellen. Had het ook met mijn eerste

Hier nog een mama met hetzelfde. Ik ben superblij dat het tot nu toe gegund is, dat het kindje gezond is etc. maar bij de eerste zwangerschap had ik precies hetzelfde. Mijn lichaam vind zwanger zijn niet leuk en mijn geest ook niet😅 Hierdoor ook last gehad van een postnatale depressie, ook door meer dingen die er gebeurd zijn in mijn vorige zwangerschap. Nu nog steeds last van de depressie maar ik ben ‘bewuster’ van alles ook omdat het de tweede keer is. De baby fase zie ik eigenlijk een beetje als survival fase. Heb nu een peuter van 2 waar ik sinds een jaar ongeveer +/- van kan genieten. Ik denk dat de depressie invloed heeft op deze gevoelens, maar ik denk ook dat er gewoon mama’s zijn die sommige fases gewoon niet leuk vinden. Zwanger/baby/peuter etc En ik denk ook niet dat dat erg is.

Ik ga trouwens ook naar de POP poli binnenkort.

Ik begrijp inderdaad heel goed wat je bedoeld en wat fijn dat je hier zo open over wilt zijn. Heb je het idee dat de pop poli werkt?

Hoi, niet helemaal herkenbaar voor mij, maar ik moet zeggen dat ik me wel grotendeels in kan leven in je gevoel. Ik vind zwanger zijn niet vreselijk, maar ik vind het ook niet super leuk ofzo. Ondanks dat ik niet eens heel veel last heb van kwaaltjes, maar er zitten ook gewoon veel 'nadelen' aan zwanger zijn. Tja... En dan is inderdaad je kindje er straks en ook dat gaat niet allemaal over rozen natuurlijk. Ik vind zo'n klein baby'tje heel mooi en bijzonder en het is super welkom natuurlijk. Maar ieder eerlijk mens zal ook toegeven dat het loodzwaar is. Ik kijk uit naar de geboorte van mijn tweede dochtertje, maar er zijn echt ook dingen waar ik niet heel erg enthousiast van wordt 🤣 Sowieso vind ik het nu met mijn eerste dochtertje leuker in deze fase (ze is bijna 22 maanden) dan die newborn fase. Deze fase heeft zeker zijn uitdagingen en is misschien eigenlijk wel veel moeilijker dan die eerste periode. Maar Ik vind het gewoon leuker door de interactie en omdat je veel meer kan doen. Tja, eerst moet je toch door dat 1e jaar heen. En dat kunnen we ook weer aan😉💪🏻 Het is natuurlijk ook niet allemaal verschrikkelijk. Er zitten ook veel mooie momenten bij. En ik heb het er uiteindelijk graag allemaal voor over.

Ivm drukte en wachtlijsten helaas nog niet geweest en pas eind juni een afspraak. Tussendoor heb ik reguliere gesprekken met mijn huidige psycholoog wat ook moeizaam ging door erge zwangerschapsmisselijkheid/braken. Nu staat alles een beetje op ‘on hold’ zegmaar. Maar als ik hulp nodig heb kan ik er gelukkig bij mn psych terecht. Ook weer fijn om te lezen trouwens dat meer mama’s het hebben. Tijdens mijn eerste zwangerschap voelde ik mij door deze gevoelens raar of anders dan andere mama’s Maar zoals wat ze eerder hebben aangegeven hormonen spelen een grote rol en daarnaast ook dat je hele leven eigenlijk veranderd. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik dat ook onderschat en daardoor ook ernstigere klachten er aan overgehouden. Het helpt hier om de negatieve gedachten zoals die van de gebroken nachten in positieve gedachten te veranderen. Zwanger/mama zijn is gewoon ook erg zwaar maar je krijgt er iets moois voor terug❤️

Knap dat je dit deelt en je open en kwetsbaar op durft te stellen. Ook heel goed dat je hulp (gevraagd) hebt. Je gevoelens zijn er en mogen er ook zijn, het is ook niet niks een zwamgerschap. Er gebeurt zoveel in je lichaam. Ik hoop wel dat je met de juiste hulp en lieve mensen om je heen, (straks) ook echt mag gaan genieten van kleine geluksmomentjes. Maar schaam je niet dat deze er (nog) niet zijn, je bent niet de enige. Ik zelf was in het begin ook erg onzeker. Na de 13 en 20 weken echo's begon ik te genieten. Maar helaas kreeg ik wat onverwachte complicaties, waardoor de onzekerheid dubbel zo hard weer terug kwam. Ik kan dan ook niet wachten tot ik de kleine gezond en wel in mijn armen heb. Pas dan ben ik gerust 🤍 Maar desondanks heb ik wel geniet momentjes. Als ik de kleine voel, dan ben ik helemaal in de wolken. Op goede dagen voel ik mij zelf ook beter, maar op dagen dat mijn lichaam gek doet, ben ik direct weer onzeker. Het gaat heen en weer en dat zal de komende maanden/weken ook nog wel zo blijven denk ik... Heel veel liefs voor jou!

Herkenbaar hoor! Dit is mijn derde zwangerschap, ik heb pcos en bij de 2e lukte het niet om zonder medicatie zwanger te raken en deze zwangerschap kwam redelijk onverwachts.. (ik weet hoe ze gemaakt worden ;)) misschien heeft dat ermee te maken, maar ik voel me vaak somber en het is soms alsof mn lijf zwanger is, maar mn hoofd niet.. ben nu 24 weken zwanger en heb wel het idee dat het minder gaat worden..