3 Reacties
7 maanden geleden
Laat ik maar bij het begin begi nen.
In 2015 kreeg ik een kijk operatie na aanhoudende klachten. En jawel hoor daar was eindelijk een diagnose, ernstige endometriose.
Een jaar later een operatie om verklevingen weg te halen. De operatie ging goed maar op dag 2 ging het grandioos fout. De hechtingen in mijn darm waren uitgescheurd, en alle alarm bellen gingen af. Een spoed operatie werd die nacht nog uitgevoerd omdat alle organen ernorm gevaar liepen het was ook echt even kantje boord.
Ik werd wakker met slangen en machines. Een katheter een drain, infuus, ruggeprik en een stoma, Ontzettend veel pijn en om eerlijk te zijn was ik er niet echt bij met de extreem hoge dosis morfine.
De dagen die volgde waren enorm zwaar. Ik bleef de ingewanden uit mn lijf spugen, had enorm veel pijn. At niet meer en als ik at kwam het er dubbel en dwars weer uit. Door de hoge dosis morfine kreeg ik intens enge hallucinaties. De 3 weken in het ziekenhuis waren enorm zwaar en herinner me nog goed dat ik mijn vader letterlijk heb gesmeekt of ik alsjeblieft dood kon gaan.
3 weken later kon ik zelfstandig lopen en mocht ik eindelijk naar huis dat was een enorme opluchting want ik werd gek in het ziekenhuis.
Ik woog 74 kilo toen ik 3 weken ervoor voor een operatie in het ziekenhuis aankwam en toen ik weg mocht woog ik nog 43 kilo. Ik had geen energie en als ik te lang stond gingen de lichten uit en viel ik flauw.
Ik heb maanden bij mij moeder thuis in de woonkamer geslapen en ernorm veel hulp en steun gehad. Leren omgaan met het hebben van een stoma was moeilijk. Je voelt je niet vrouwlijk meer en er komt best veel bijkijken in de zorg voor een stoma.
Na een aantal maanden was ik sterk genoeg om de trappen van mijn flat op te kunnen en naar mijn eigen huisje te gaan.
Ondertussen was mijn contract en opleiding stopgezet door mijn langdurig ziek zijn.
Ik had het gevoel dat ik alles was verloren. Baan, school, toekomst, vrouwlijkheid, mijzelf. Veel vriendinnen zag ik niet meer, je merkt dat mensen het toch moeilijk vinden ineens te dealen met wat je allemaal overkomt.
Na 8 maanden mocht ik eindelijk een operatie om het stoma op te heffen, dit ging zonder problemen.
Het jaar dat volgde bleef ik maar spugen en spugen en spugen. Uit eindelijk bleek dat ik een bacterie had opgelopen in het ziekenhuis bij het opheffen van mijn stoma.
Ondertussen had ik een enorme angsstoornis opgebouwd dufde ik amper nog het huis uit en was mijn wereldje wel zo goed als ingestort.
In 2018 was ik er klaar mee ik ging in therapie en dit heeft veel geholpen, ik ben nog steeds niet helemaal af van mijn angststoornis maar het gaat steeds beter.
Dit was het begin van mijn verhaal en hoe alles is begonnen.
Ik dacht heel lang als ik kinderen wil zal ik dit zelf moeten doen en een zaaddonor moeten nemen.
Tot in 2021 mijn partner op mijn pad kwam. Een volhouder die mij echt kon zien, hij keek verder dan mijn blauwe ogen en zag de kracht en liefde die diep in mij verstopt zat. Hij hield me vast en heeft me niet meer laten gaan. Hij heeft de oude ik een nieuw jasje gegeven en bracht weer kleur en zonneschijn in de duisternis.
We zijn nu iets meer als 3 jaar samen.
5 maanden geleden
We zijn nu weer een maand verder. Een korte tijd maar tegelijkertijd is er veel gebeurt.
Het ivf stond even op een laag pitje, gelukkig mochten we 8 mei dan toch eindelijk op gesprek in het uz gent komen. Onze eerste ivf behandeling was in het vumc. Hele fijne artsen en niks op hen aan te merken. Voor ons is het alleen 3 uur heen en 3 uur terug rijden als we geluk hebben. Dit gaf zoveel extra stress en geregel dat we daarom besloten naar het uz in gent te gaan.
Hier hebben we nu een intake gesprek gehad. Wat me wel verbaasde is dat zij meer voor onderzoek willen doen dan in amsterdam is gebeurt. Dit mogen we allemaal in het ziekenhuis van onze woonplaats doen dat is een verademing, bij het vumc moest alles verplicht daar.
Als deze onderzoeken zijn gedaan hebben we op 1 juli een volgende afspraak over hoe het traject er uit zal gaan zien. Super spannend weer!
En dat is niet het enige, ik ben een paar maanden terug aangenomen bij mijn nieuwe baan en mocht 1 mei eindelijk beginnen. Ik heb het onwijs naar mijn zin en het geeft veel afleiding! Ook ga ik een nieuwe opleiding doen die start in augustus.
Ik vind het heel spannend in hoe ga ik alles combineren en bolwerken maar probeer dat voor nu nog maar even voor mij uit te schuiven, dat zien we dan wel weer tegen die tijd.
3 maanden geleden
En weer een maanden verder. De tijd Gaat snel maar tegelijkertijd kruipt ze voorbij.
We zitten nu in gent, we hebben een aantal extra onderzoeken gehad die in amsterdam niet zijn gedaan. Zo heb ik een mri gekregen om te kijken in hoeverre endometriose in mijn baarmoederwand aanwezig is. Nog een aantal bloedonderzoeken en echos.
De 15e van juli krijgen we nog een echo en als die goed is mag ik weer beginnen met prikken. Ook ziet dit er anders uit dan het 1e traject, ipv 150 eenheden krijg ik er 300 waarvan de arts aangaf dat 150 veel te laag was voor de uitslagen van mijn bloedonderzoek. Hierdoor en hun manier van werken heb ik wel steeds meer het gevoel dat amsterdam een standaard protocool er tegen aan heeft gegooid en dat ze in gent veel meer naar jou als individu kijken en gericht kijken naar onze situatie. Gevoel van spijt dat we een kans hebben verspeeld in amsterdam maar probeer dat maar snel van me af te zetten want dat is altijd achteraf. Goed, 300 eenheden dus 10 tot 14 dagen en dan de punctie, de punctie gaat ook anders dan in amsterdan. Andere pijn bestrijding en hele andere nazorg. Voel me hier een stuk prettiger bij. Hopelijk gaat het allemaal goed en hebben we deze ronde meer dan 2 eicellen. Fingers crossed