Zijn er hier meer bewust alleenstaande moeders?

Ik merk vooral een stuk gemis naar een “maatje”. De vader van mijn kindje is niet in de picture dus heel bewust ervoor gekozen om de opvoeding van mijn kindje alleen te gaan doen. Nu dat je zwanger bent mogen bepaalde dingen niet, denk aan te zwaar tillen, gebruik bepaalde verf etc. Nu doe ik dit veel samen met mijn ouders en ik ben ze super dankbaar maar het is toch anders. Normaal zijn dit dingen die je met een partner zou doen. Ook het kiezen van een naam valt volledig bij jezelf, dit lijkt heel mooi maar ik ervaar het juist als lastig. Lichamelijk loop ik er met 21+4 nog goed bij maar merk dat het emotioneel soms wat lastiger is.

Is voor mij ook herkenbaar heb de naam samen met mijn ouders gevonden en me ma helpt me mee alles in huis netjes te krijgen. Verder ben ik ook erg onzeker over me lichaam nu en loop ook wel tegen tillen en huishouding etc aan. Heb wel wat hulp van mensen maar blijf het moeilijk vinden om dat te vragen. Bang dat ik ze tot last ben.

Ja vooral dat tot last zijn…. heb jij zelf voor het BAM traject gekozen of ook een vader die geen betrokkenheid wenst? Je loopt een aantal weken op mij voor dus wie weet hoe ik me voel rond die tijd maar vind het allemaal wel spannend, want je wil het toch graag zelf doen en als dag op een gegeven moment niet lukt is dat altijd lastig om aan over te geven.

Wou wel bewust alleenstaande moeder worden donor is wel een bekende van mij maar hebben duidelijke afspraken gemaakt.

Hier ook bekken instabiliteit inmiddels 100% ziektewet dus thuis. Merk dat dit erg nodig was ook. Huishouden vind ik gewoon al pittig genoeg. Vond het vooral ook op het begin vd zwangerschap lastig toen ik zo misselijk werd tijdens koken etc.. en na werk mn huishouden moest doen terwijl ik dood moe was. En nu ik thuis ben kan ik wel alles op een rustig tempo doen en overal de tijd voor nemen.

Moet zeggen dat ik hier bewust voor gekozen heb dus ook natuurlijk. Traject met anonieme donor. En dat ik juist op dat gebied wel rust ervaar dat er geen partner is 😂. Het gevoel dat mn kind nooit van hot naar her hoeft wanneer een relatie / huwelijk eindigt ofzo en altijd thuis bij mij zal zijn. Het kiezen van een naam vond ik juist helemaal top om alleen te doen. Wist precies hoe of wat ik wilde en qua opvoeding ook. Lijkt me juist mega lastig als je daar andere meningen over hebt😅

Ik probeer nog wel 2x per week te fitnessen train dan alleen rug heupen en liezen en 1x per week te zwemmen puur om op de been te blijven huishouding doenik 2x per week nu en doe nog 1x per week schoonmaken bij me opa oor zover dat lukt

Ik ben nu 25 +3 trouwens van een meisje😉☺️

Ik denk dat de mensen die dicht bij je staan je nooit als last zullen zien en dat dat gevoel vooral bij je zelf ligt. Durf het anders uit te spreken naar de mensen die het meest samen met je doen. Ik denk dat ook voor hen het belangrijkste is dat jij jezelf niet voorbij gaat lopen.

Snap je daar heel goed in ik heb de afspraak dat als de kleine straks 12 is en wil weten wie zijn vader is ik de naam geef maar verder wil ik alles echt alleen doen

Is ook wel zo en ze weten dat ik het moeilijk vind en pas op het laatste moment hulp vraag en soms bieden ze daarom ook hulp aan en dan kan ik het makkelijker accepteren

Grappig he hoe dat kan verschillen per persoon. Misschien is het ook net de insteek van het alleenstaand zijn. Is het echt bewust geweest (zoals bij jullie) of zoals bij mij uiteindelijk een beuste keuze geworden. Denk dat je als je zelf het BAM traject in gaat als een heel andere start maakt. Maar wat je dan wel weer zegt het idee van het kindje moeten “delen” vind ik dan ook weer verschrikkelijk, moest er dan ook niet aan denken dat de vader wel betrokkenheid zou willen 🤭 Lekker tegenstrijdig 😂

Mag ik brutaal zijn? Hoe komen jullie er eigenlijk op om het alleen te doen ? Slechte ervaringen met relaties ? Of graag een grote kinderwens maar geen partner ? Of gewoon ook geen partner willen ?

Hier ook een alleenstaande mama! 25+2 vandaag. Bij mij wilde de vader er niets mee te maken hebben. Na een pittig begin vd zwangerschap geeft t me nu juist 100% rust. Heerlijk dingen alleen uit kunnen kiezen enz. Ik heb ook heel erg veel aan mijn ouders qua hulp. Maar vind idd de lichamelijk zwaardere dingen lastig uit handen te geven. 🙈 in mijn hoofd kan ik alles maar moet er toch aan geloven dat niet alles kan. Heb wel bijna (met veeeel pauzes haha) de babykamer in mn uppie leeg gekregen en geverfd. Kan nu bijna beginnen met inrichten en voelt dan ook wel weer super stoer dat ik alles zelf heb gedaan. 💪🏼 Maar hulp aannemen blijft een dingetje haha maar oh zo dankbaar en fijn als mijn stiefvader bijvoorbeeld weer de commode in elkaar zet of een kast.🙏🏻😍

Ja ik denk ook wel dat het daar mee te maken heeft hoor!

Herkenbaar! Mijn stiefvader is schilder dus het verven van de babykamer was makkelijk geregeld haha, maar verder heb ik het zelf in elkaar gezet / bij elkaar gezocht en ingericht. En voel me zo ongelofelijk trots als ik haar kamertje in loop. Dat gevoel dat je het zelf voor elkaar hebt gekregen een mooi warm nestje te creëren voor je kleintje.

Voor mij al deze redenen op een rij.

Al die redenen

Ja fijn gevoel is dat he? En ik vind het ook wel een goed voorbeeld, lekker zelfstandigheid doorgeven aan de kleine. Maar mogen we ook super trots op zijn! En eerlijk? Als ik soms dingen hier lees qua partner op dit forum ben ik oh zo blij dat ik daar geen last van heb. 😅🙈🤭

Dankjewel voor jullie antwoorden. Ik was gewoon vooral nieuwsgierig wat de drijfveer is om het alleen te doen.. ik vind het knap en stoer. Ik zou het niet kunnen.