Ik ben niet klaar om niet meer zwanger te zijn

Zó herkenbaar, zoveel emoties ❤️ Zo veel liefde voor je kindje! Deed me denken aan deze post die ik zag op insta 😊

Ik herken het deels :) bij ons heeft het ook lang geduurd voordat het lukte. Aan de ene kant denk ik: wat als dit de enige keer is? Heb ik er genoeg van genoten. Aan de andere kant mag ze van mij nu echt komen en ben ik er ook een beetje ‘klaar’ mee. Dan voel ik me schuldig naar stellen bij wie het niet (is) (ge)lukt. Het blijft lastig. En ik denk dat de zorgeloosheid iets is waar we in moeten groeien. Het lijkt me enorm spannend om je kind los te laten. Maar we weten zelf uit ervaring hoe fijn het is als je ouders/verzorgenden dat op een gegeven moment wel doen. Zo probeer ik ernaar te kijken 😂

Oh zo herkenbaar! Wij hebben er ook even over moeten doen voor het raak was. Een hele tijd was ‘zwanger worden’ een stip op de horizon waar ik zo naar verlangde. Heel veel zin om onze baby te ontmoeten, maar ik rouw nu al een beetje om de zwangerschap (klinkt heel zwaar). Het voelt zo fijn en knus om haar bij me te dragen, de laatste weken gaan ook ineens zo hard.

Ik had dit ook bij mijn 1e zwangerschap. Toen baby er eenmaal was was voor mij het getrappel in mn buik ook echt een enorm gemis. Maar meid, het wordt nog zoveel mooier dan zwanger zijn als je kindje er eenmaal is🤎

Ik had dit bij m'n 1e ook. Nu bij de tweede eigelijk totaal niet omdat ik weet dat ik die babyperiode nog veeeeeeeel gezelliger vind. 😄

Ik herken het ook, mijn zwangerschap was zo fijn ik ben bang dat ik het ga missen. Overigens kijkt iedereen mij aan alsof ik gek ben als ik dat hardop zeg want veel mensen om mij heen vinden het zwanger zijn helemaal niet fijn.

Wat fijn dat je zo hebt genoten van je zwangerschap. Koester dat. Zodat je er positief op terug kan kijken. Na mijn eerste vond ik het ook heel gek, een lege buik. Bij ons had het ook lang geduurd en ik heb toen ook tegen een vriendin gezegd, ik ga nooit meer in die wachtkamer in het ziekenhuis zitten. Dat kost mij te veel! Maar het weegt daardoor zo zwaar. Ik had zo het gevoel dat ik er van moest genieten, dat ik juist in mijn kraambed zo ontzettend veel heb gehuild. (Zullen ook wel hormonen zijn). Probeer te genieten van een nieuwe fase en als je de schopjes mist, hielp het mij heel erg om dat kleine hummeltje lekker op mijn ontblote buik/borst te leggen. Dan voel je de schopjes aan de buitenkant en kun je ook nog het mensje zien.