Schuldig gevoel (peuter alleen slapen)
Mijn 3-jarige peuter vindt het niet leuk alleen te slapen. Er zijn periodes dat ze bij ons in bed mag, zoals wanneer ze ziek is. We zijn eerder ook wel coulanter geweest, toen ze bang was in het donker bijvoorbeeld mocht ze ook een tijdje bij ons slapen. Alleen, telkens als we dat doen, slapen we heel slecht. Ze woelt en draait en praat in haar slaap; na een half uur of uur ligt ze altijd horizontaal met de voeten of bij mij of mijn partner in het gezicht.
Met de tweede in aantocht hebben we besloten strenger te zijn en haar alleen in eigen bed te laten slapen (al moet ik zeggen, als ze ca 6 uur binnen komt lopen, dat we haar wel in bed pakken om nog even een laatste uurtje door te kunnen tukken).
Wat me echter steeds nekt en aan het twijfelen brengt is dat ik het zo vreselijk zielig voor haar vindt. Ik snap best dat zo’n jong kindje helemaal niet alleen wil slapen. Ik houd ook niet van alleen slapen. Als kind heb ik altijd met broers en zussen op de kamer gelegen. Het lijkt me ook helemaal niet natuurlijk om alleen te slapen… en ze heeft een levendige fantasie nu, met soms kleine nachtmerries of angsten van monsters achter het raam.
Maar we slapen gewoon echt slecht, laat staan de intimiteit die verloren gaat tussen mijn partner en mezelf.
Hoe gaan andere hiermee om? Iemand die de emotionele worsteling ook herkent?
