21 weken zwanger van 2e kindje en verlaten

Ik heb mijn berichtje al meermaals herschreven want wil niet verkeerd overkomen. Maar je hebt hem op straat gezet om hem een lesje te leren? Dat had ik zelf ook niet gepikt dus snap wel dat hij nu even weg wil. Jullie hadden veel ruzie, was dit vooral door een gebrek aan communicatie? Gaf je aan wat je nodig had of was het een verwachting? Hoe was jullie relatie voor de zwangerschap? Ik zou het voor nu even laten. Misschien doet het beide goed even apart te zijn. Als hij alleen woont zal hij ook een huishouden moeten doen en zal hij ook niet kunnen liggen en niets doen, dus wie weet is het een goede stap om meer begrip te krijgen. Ik kan het mis hebben, maar ik lees ook wat zwangerschapshormonen, zou hier wat op proberen te letten.

Ja dat klopt wist me geen raad meer in de situatie op dat moment leek dat het enige wat nog zou kunnen helpen hem te laten inzien dat ik het echt meen dat ik het niet meer pik. Praat het niet goed heb hier zelf ook schuld aan. Gebrek aan communicatie niet, ik heb meermaals duidelijk aangegeven wat ik wil en nodig had. Onze relatie was hiervoor mega goed hadden weinig verantwoordelijkheden dus ook deze discussies niet en deden alles samen, financiën, vakanties, gezelligheid samen op pad, hij verwende me nog zo nu en dan met een mooi kado en een voetmassage, gezellige filmavonden, samen op stap. Hij was altijd behulpzaam ook in het huishouden. Dit was de verliefde kinderloze fase nu krijg ik niet eens meer een kleinigheidje voor m’n verjaardag of een knuffel.

Wat ontzettend naar en zwaar. Volledig invoelbaar dat de emoties zo hoog op kunnen open dat je hem de deur wijst. Daar is natuurlijk al een heleboel keer aan vooraf gegaan dat hij z'n verantwoordelijkheid niet nam. Je zegt dat hij nu lekker vrij is, maar jullie hebben toch al een kind? Zou jullie kindje dan niet een deel van de tijd bij hem moeten zijn? Het single ouderschap is loodzwaar, misschien geen gek idee als hij dat ook ervaart (los van dat jullie kindje natuurlijk recht heeft op een goede band met vader). Misschien goed om hem uit te nodigen voor een serieus gesprek waarin je aangeeft dat je baalt van de situatie en het graag nog probeert, maar als hij dat niet wil jullie afspraken moeten maken over de verzorging, onderhoud en verdeling van de kinderen.

Jeetje. Klinkt alsof hier al een hoop aan vooraf is gegaan en er van beide kanten dingen mis zijn gegaan. Maar dat hij zo snel een ander huis heeft en zich terugtrekt vind ik ook heel vreemd. Wens jullie veel sterkte

Inderdaad dit was echt de druppel na zo veel en zag geen andere uitweg. Hij gaat dit weekend met haar naar zijn moeder zegt hij, ik ben dan werken. Heb gezegd dat ze wel thuis moet slapen in haar eigen bedje zondag haalt hij haar weer op om 8:00 zegt hij. Kijken of hij die afspraak überhaupt nakomt. Volgende week dan maar plannen dat we afspraken gaan maken. Onze dochter is dan ook jarig zo verdrietig dat we dan niet samen zijn als gezin.

Wat gek dat hij alles gestopt is nadat je zwanger werd van de 2e (of al nadat je zwanger werd van de 1e?) Hopelijk draait hij binnenkort bij en wil hij relatietherapie proberen, lijkt me dan dat dit toch een kans van slagen heeft gezien de zwangerschap/ het ouderschap er ergens voor iets tussen zit? Of zou er wat anders spelen bij hem?

Ja laten we het hopen! Eigenlijk is het al begonnen na de 1e maar nu wel heel extreem geworden. De mensen in zijn omgeving spelen hier ook een grote rol in en denken niets in het belang van een zwangere vrouw, gezonde gezinssituatie behouden of een kindje. Het is jammer want door te verhuizen komt er naar mijn mening alleen maar meer afstand. Maar goed als hij nu zou terugkomen is er niets veranderd, dat is ook geen optie.