Hoi allemaal,
Ik ben 7 weken geleden bevallen van onze zoon en we zitten middenin de uitdaging van het prille ouderschap 馃槄.
Ik irriteer me echter mateloos aan de opmerkingen van mijn schoonvader. Ze hebben al een kleinzoon (1 jaar oud) van m'n schoonbroer en onze zoon wordt con-stant met hem vergeleken.
Voorbeelden:
"Waarom geef je hem een speen? Andere kleinzoon duimt, is veel leuker."
"Waarom kraamvisite? Andere kleinzoon werd kraamborrel voor georganiseerd, veel leuker."
"Waarom in een co-sleeper? Andere kleinzoon lag meteen vanaf dag 1 in zijn eigen bed."
"Jullie krijgen vast zo'n jengel kind (was nog zwanger toen), andere kleinzoon is zoooo'n lachebekje."
Als klap op de vuurpijl vroeg ik of hij onze zoon wilde vasthouden tijdens mijn verjaardag waarop hij zei; nee hij krijst alleen maar vandaag, daar kan ik niks mee: breng hem me maar over 2 maanden als ik er meer mee kan.
M'n hormonen zullen ook nog niet zijn wat het moet zijn, maar dat was de druppel die de emmer deed overlopen (ik kom al 17 jaar bij ze over de vloer dus heb al veel moeten incasseren en slikken).
Mijn schoonbroer en zijn vrouw zitten beide al 3 jaar depressief thuis, en hangen de hele week bij m'n schoonouders. Hun huis is 茅茅n grote bende etc etc, dus het verbaasd me enorm waarom mn schoonvader z贸 de hand boven hun hoofd houdt.
Moet ik het nog op m'n hormonen gooien en het maar negeren? Het gesprek aan gaan? (moet dan natuurlijk huilen en hij is verbaal heel sterk). De schoonfamilie even parkeren de komende dagen/weken en mijn eigen emoties even laten bezinken? Of gewoon accepteren dat je je schoonouders nu eenmaal niet zelf hebt uitgekozen en het is wat het is..