Ongepland zwanger, wat nu?

Samen de situatie voorleggen aan de huisarts?

Misschien een hele domme vraag; ze gaan hem daar niet ompraten toch? Ik wil diep van binnen dat hij wel omslaat maar niet dat hij het maar doet voor mij. Ofzo..

Dat anderen geen kinderen kunnen krijgen, zou voor jou geen reden moeten zijn om de zwangerschap niet af te breken. Het gaat om jou/jullie en niet om anderen. Jullie moeten "leven" met de keuze die jullie maken en jullie zijn aan niemand verantwoording schuldig. Ik zou er een onafhankelijke derde (zoals huisarts of fiom) bij betrekken. Zet alles op een rij (apart van elkaar en samen). Misschien dat je vriend dan ook nog iets meer kan/wil toelichten waarom hij niet wil/kan. Misschien zijn dat beren op de weg, mischien is hij er echt niet aan toe. Sterkte en succes!

Ik zou samen naar de kliniek gaan. Dat andere geen kinderen kunnen krijgen is geen motivatie om voor een kindje te gaan. Een kind heeft liefde nodig en een stabiele omgeving. Als jullie allebei denken die nu niet te kunnen bieden zou ik voor abortus gaan. Als jullie samen gaan krijgen jullie ook samen het gesprek. Dat gesprek is er altijd. Weet je zeker dat je dit wil? Als jij zonder twijfel ja zegt laten ze het daar ook bij. Merken ze dat je twijfelt ga je het gesprek aan. Ze dwingen je niks, ze staan er neutraal in. Bij teveel twijfel mogen ze ervoor kiezen een andere datum in te plannen zodat je erover kan nadenken. Ompraten doen ze dus niet. Wel neutraal het gesprek aan gaan.

Vijf jaar geleden had ik jou leeftijd, en ontmoette ik mijn vriend. Wij zijn toen ook zwanger geworden, maar het had niet de kans om gezond te worden op dat moment omdat ik er een vrijgeestige studentikoze levensstijl op nahield toendertijd. Anders had ik het gehouden, sowieso. Nu, vijf jaar later hebben wij een baby . En dat is niet zonder slag en stoot gegaan, ondanks een gezonde levensstijl. Ik weet dat mensen goede zwangerschappen hebben als ze ouder worden, maar toch hé, je leeftijd is er nu echt mooi voor lichamelijk. Ik zou niets tegen je zin in doen. Wij hebben het erg gezellig met ons lieve babykind. En trouwens, een baby komt nooit helemaal goed uit. Er is altijd wel iets. Hier een baanverandering voor manmens, mama solliciteren, de gasprijzen omhoog.. Wat maakt het voor hem dat hij er niet aan toe is en dat hij het echt niet kan? Het is wel heftig, maar ook zo gezellig. Mijn vriend kon ineens vanalles en is de ideale man geworden. Behalve dat hij lief is, was dat eerst van verreweg. Echt een vader.

Ik denk dat het vooral de shock is die spreekt, logisch ook. Voor mannen wordt ook pas realistischer als het eenmaal zo ver is. Daar heb je nu niks aan. Ik zou in gesprek gaan met jullie therapeut. Die kent jullie en die kan wellicht handvaten geven om dit bespreekbaar te maken en buitenom dat je bang bent je vriend kwijt te raken ook wat jjj wilt met het kindje. Het groeit in jouw lichaam. Wie zegt dat hij er over 3 jaar wel klaar voor is? Überhaupt ooit? Het is ook oké als dat niet zo is en als jij niet perse alles op alles wil zetten om moeder te worden. Maar misschien wil je dat wel en dwingt dit je nu tot nadenken… Lijkt me ontzettend lastig! Daarom zou ik in gesprek gaan met de therapeut die jullie al kent. En goed bij jouw gevoel blijven. Veel sterkte 🙏🏼

Mijn vriend en ik kende elkaar 4 maanden toen ik er achter kwam dat ik een maand zwanger was. Ik was ook gewoon aan de pil niet vergeten of ziek geweest. De huisarts dacht dat het kwam doordat ik al 11 jaar aan dezelfde pil zat. En dat hij daarom niet goed werkte. De papa was meteen blij met het kindje. We hebben toen besloten er samen voor de gaan. Ik ben 100km van mijn huis met hem samen gaan wonen. Het was heel zwaar. Maar onze zoon is nu 14 jaar. We hebben nog een zoon van 12 en nu zwanger van nummer 3. We zijn inmiddels 5 getrouwd en ben ik super gelukkig met hem. Je geeft aan dat jij je vriend niet kwijt wil. Maar ik zou het alleen weg laten halen als jij dat wil en niet omdat hij dat wil. Je moet er zelf echt achter staan. Anders heb je kans dat het jezelf nooit vergeeft en dat dit altijd tussen jou en je vriend in komt te staan.

Hai Char, Dit is echt een situatie waarin je veel steun moet proberen te krijgen van de mensen dichtbij je, juist nu je je partner even niet goed kan bereiken. Laat hem nu even zijn eigen proces doormaken, de schok laten indalen. Eventueel zijn eigen ouders of vrienden spreken. Neem de tijd, die heb je echt. En inderdaad, maak een afspraak met de therapeut die jullie samen hebben bezocht. En ondertussen praat jij met vriendinnen en andere vertrouwenspersonen over wat jij wil, los van wat hij gaat zeggen of willen. Ga voelen, op zoek naar je intuïtie. Wat wil je, weet je al diep vanbinnen? Dit is een beslissing over jouw lichaam en jouw leven, over jouw moederschap en jouw toekomst. Daarna pas een beslissing over je relatie. Want dat je niets zonder hem wil, dat is heel begrijpelijk. Maar ik weet uit ervaring dat het niet geboren laten worden van een kindje een heel secure afweging is, en dat je iets elkaar later alsnog, welke uitkomst dan ook, kunt kwalijk nemen. Blijf bij jezelf, want dan kun je altijd terugvallen op die ene zekerheid: dat je écht hebt gedaan wat jij zèlf wilde. Heel veel sterkte gewenst

Ik zat ook in een situatie dat anderen gingen bepalen wat ik moest. "haal et maar weg is beter voor je". Ik kon het niet. En eerlijk? Denk dat ik spijt had gekregen als ik het wel had gedaan. De vader was niet blij, maar na een week of 10 ( 3 maanden ongeveer) toch wel heel blij. Hij was ook van mening dat ik het weg moest halen, en was heel blij dat ik het niet had gedaan. Want hij is er echt heel blij mee en ook dat het van ons samen is. Doe wat jij wil, niet wat een ander wil. Gaat ie bij je weg? Dan was het dus duidelijk niet de man die de rest van je leven bij je hoort.

Je situatie is herkenbaar. Ook hier een onverwachte zwangerschap na altijd de pil te hebben genomen, ook niet vergeten. Onze eerste reactie was direct: wij zijn hier niet klaar voor. Ik heb daarop een afspraak gemaakt met een abortuskliniek en hier een gesprek gehad met arts. Tijdens dit gesprek gaf ik ook aan het heel moeilijk te vinden, omdat een vriendin van mij al vier jaar probeert kinderen te krijgen. De arts gaf hierop duidelijk aan dat je geen kindje kunt krijgen voor een ander. Uiteindelijk hebben wij een uur voor de geplande abortus de afspraak geannuleerd. Ik had het gevoel dat het geen doordachte keuze was. Mijn vriend is hierdoor behoorlijk in paniek geraakt, maar uiteindelijk zijn we toen pas gaan praten over wat een kindje betekent voor ons. Inmiddels hebben we een dochter van 10 weken en we zeiden laatst tegen elkaar dat we achteraf veel te weinig gepraat hebben tijdens die eerste weken. Ik ben absoluut pro choice, ik heb op 22 jarige leeftijd een abortus gehad en hier heb ik nooit spijt van gehad. Tuurlijk wel eens gedacht: wat als, maar nooit spijt gehad. Ik zou je adviseren om met iemand te praten van het fiom en je vriend hier bij te betrekken. Wat jullie samen ook kiezen, de keuze is nooit fout als jullie samen achter de keuze staan. Het belangrijkste is echt om heel veel te praten. Wat houdt een kindje samen voor jullie in? En je gedachte: wie zegt dat het ons ooit weer lukt is heel herkenbaar. Dit heb ik ook altijd gedacht, wat als dat mijn enige kans was op een kindje. Dan had ik daar ook vrede mee gehad, ten tijde van mijn abortus kon ik niet voor een kindje zorgen en wilde ik dat ook niet. Blijf praten met elkaar! Er is geen goed of fout! Als jullie maar samen praten. Jullie zullen een weg vinden!