Altijd samen slapen

He, bij deze gewoontes kan de chair methode een uitkomst zijn. Wij hebben dit rond 12 m ook ingezet. Je begint door naast het bedje te gaan zitten. Na 3/4 dagen als het goed gaat verplaatst je de stoel een stukje richting de deur. En zo doe je dat in kleine stapjes tot je uit de deur bent. Het kost veeel energie want ook als ze snachts wakker worden moet je weer plaatsnemen op de stoel. Hiermee creëer je vertrouwen en leer je haar zelf in slaap te vallen en jouw aanwezigheid langzaam af te bouwen. Het kan zeker met tranen en weerstand gepaard gaan. Wij doen dit op dit moment ook weer bij onze dochter (2jr). We zitten inmiddels al weer bij de deur en ze is vannacht geen een x wakker geworden. Langzaamaan gaat het dus weer beter en wordt de paniek minder. En een stukje acceptatie werkt ook echt wel merk ik. 🙈

Hier ook gehad, enige manier wat bij ons heeft gewerkt was the hard way eigenlijk dus gewoon echt weglopen laten huilen en terugkomen en dat elke keer tot hij/zij het opgeeft.. klinkt misschien naar maar onze kleine gaat nu gewoon slapen als we hem in bed leggen

Dit heb je haar niet aangeleerd. Nabijheid is een heel natuurlijke behoefte van een kind en vooral als het nog zo jong is en voor de hechting en ontwikkeling is het juist goed om hiernaar te luisteren. De adviezen van 'laat maar huilen' of iets wat daarop lijkt zou ik zeker niet opvolgen. Luister naar de poscast van ' liefde van een moeder'. Zij vertelt een heleboel over de behoeften van het kind en wat voor vertekend beeld wij (in het westen) hierover eigenlijk hebben.

Het klinkt naar en het is ook naar 🥲 waarom zou je de behoefte van je kindje op deze manier negeren? Hij/zij heeft je nodig... ook in de nacht.

Dit. Had het niet beter kunnen verwoorden! Dankjewel.❤️

En van dit soort reacties wordt ik gewoon verdrietig. Laat een kind nooit huilen!! Een kind heeft je nodig. Als jij hulp nodig hebt moeten we jou ook maar in de steek laten en het je laten uitzoeken.

Weet je waar ik verdrietig van word? Als iemand “wordt ik” schrijft 🤣. Ze zegt toch ook dat ze steeds weer terug komt. Ze laat haar kindje helemaal niet in de steek. Dat staat volgens mij nergens?!

Onze dochter is bijna 2 en ik heb dit ook altijd zo gedaan. Bewust voor gekozen om het gewoon te accepteren dat ze me nodig heeft en nu geniet ik er juist van. Overdag is ze helemaal niet aanhankelijk en is het ook altijd papa papa, maar dit uurtje kroelen tot ze in slaap valt is heerlijk en ik weet dat het niet voor altijd is 🥺. Tenzij je een hele drukke planning hebt 's avonds, zou ik zeggen; geniet ervan nu het nog kan haha

Wat een oordelen gelijk weer. Het is niet dat ze haar kind uren alleen in bed laat huilen. Uiteindelijk hebben ze er alleen maar baat bij als ze zelf in slaap kunnen vallen. Krijg je ook niet van die taferelen dat kinderen op hun 3de nog niet in het eigen bed kunnen slapen, of iedere nacht wakker worden en pas weer verder kunnen slapen als papa of mama ernaast ligt.

Mmmm ja dit is aangeleerd gedrag wat je perfect weer kunt afleren. Ik heb de methodes van snuggles and dreams gevolgd. Een kind mag perfect even huilen om in slaap te kunnen vallen. Niemand spreek hier over een kind dat totaal in paniek raakt en zo van vermoeidheid in slaap valt, dit is idd slecht. ‘De liefde van een moeder’ is een methode die zeer aanhankelijke, onzelfstandige kinderen maakt die worden behandelt als prinsjes en prinsesjes en alles mogen aangeven waar ze ‘behoefte’ aan hebben. Mijn kinderen krijgen liefde te over!! Knuffels oneindig maar uiteindelijk zijn het zelfstandige kinderen die ik gewoon in bed kan leggen en die binnen 5 minuten slapen voor 12-14uur. Goede gewoontes krijg je aangeleerd en komen niet zomaar aanwaaien, net zoals leren fietsen, beleefd zijn, eten met bestek en niet met speelgoed gooien. Waarom zou je dit ander allemaal aanleren en maar wachten tot een kindje zelf gaat slapen terwijl ze dit ook perfect kunnen leren? (Sorry moedermaffia maar dit is mijn mening🤷‍♀️)

Maar echt zo, ik zit letterlijk naast z'n deur en telkens als hij begint te huilen kom ik gewoon terug en kalmeer ik hem en laat ik weten dat ik er ben , en dat een stuk of 10 keer . En nu als ik zeg we gaan slapen geef hem flesje loop ik weg en valt hij zelf in slaap . Het was niet te doen voor ons om elke avond met hem in bed te liggen wij hadden zelf geen avond meer over en m'n kindje kan nu wel zelfstandig slapen

Mijn kindje is btw ook 1 jaar en 2 maanden en weet dondersgoed hoe hij me onder de duim heeft 🤣 dus dit was gewoon nodig

Ja sorry. Ik kan hier niet anders op reageren dan ik al heb gedaan. Ze zegt letterlijk 'de hard way' en 'tot hij opgeeft'. Ik heb mijn dochter altijd geholpen en nooit laten huilen en die 'taferelen' die jij noemt, herken ik ook niet. Het is toch juist goed als je kind bij je kan komen als hij/zij dat nodig heeft..

Same here, hij is nu net 2. Met zn 1e verjaardag een groot grondbed aangeschaft, zodat we er naast kunnen liggen. Smiddags binnen 10/15min dat hij slaapt, 's avonds ook een uur. We gaan pas weg als hij nokkie out is. We hebben wel geprobeerd om hem zelf te laten slapen, maar krijgen het niet voor elkaar. Hij gaat dan echt krijsen in overdrive en stopt echt niet, tot je weer terug komt. Nachten zijn wisselend, vaak gaat mn man er naast liggen tot hij naar werk moet, andere keren komt hij onder de ochtend pas en neem ik hem bij mij in bed, tot het tijd is op te staan... We hebben het geaccepteerd en genieten maar van het feit dat hij zich iig veilig genoeg voelt bij ons.

Ja klopt, hij weet dat ik kom als hij huilt maar hoef er niet meer bij te blijven liggen

Ik vind het allemaal wat genuanceerder dan wel of niet laten huilen. Mijn kindje had een erg sterke borst- en moederassociatie. Ik vond dit heeeeel erg pittig op den duur. Constant in een donkere kamer ernaast, geen me-time etc. En daarnaast duurde het alsnog inderdaad heel lang voordat hij sliep, zelfs als ik er naast lag. Op een gegeven moment lukte het een paar keer om hem te laten slapen met een speen naast mij, dus zonder borst. Dat was al een overwinning. En kon ik hem savonds rond 10 uur als hij diep sliep alsnog in z'n bedje leggen en snachts na voeden ook. Altijd wel al gekund, dus dat was mazzel. Maar bij mij sliep hij veel vaster en langer. Uiteindelijk aan de slag gegaan met slaapassociaties en vaste rituelen. Dus altijd zelfde riedeltje voor bedtijd (voor dutje wat korter dan avond), zodat dit ook een slaapassociatie werd. En toen op een gegeven moment in bed gaan leggen. Vaak dan nog wel in slaap voeden en dan wegleggen en handje vasthouden. Als hij heel erg huilde tilde ik hem op tot hij rustig was of in slaap gevallen. We hebben op een gegeven moment ook de intervalmethode geprobeerd. Dus ritueel, in bed leggen wakker en weggaan. En dan elke paar minuten terug. Dit had wel effect maar vond het vreselijk want telkens als hij naar bed moest was het krijsen omdat hij wist wat er kwam. Toen even pauze genomen en naast mij laten slapen en paar weken later weer in bedje. Maar dan er intensief bij blijven. Ik heb steeds verder m'n aanwezigheid kunnen afbouwen en nu zijn we op een punt dat ik 'm wakker wegleg en erbij blijf. Vaak wrijf ik dan over z'n buikje of houd ik z'n hand vast tot hij slaapt en sluip ik daarna weg. Dit is echt van de lange adem, maar zo werkt het voor ons. Het kan ook sneller hoor als je er klaar mee bent. Als je wilt kan je me een DM sturen, dan kan ik wat informatie en bronnen met je delen waar ik gebruik van heb gemaakt. Ik vind het echt WEL of helemaal NIET laten huilen, best wel toxic waardoor heel makkelijk mom guilt ontstaat. Je doet het super goed. En je dochter ook! En samen kunnen jullie werken aan wat voor jullie beiden werkt. Want jij moet goed in je vel zitten en zij moet een manier vinden/aangereikt krijgen waarbij ze langer en diepere slaap kan pakken. Tuurlijk zullen er wat tranen komen, want ze is moe, maar je hoeft haar nooit het gevoel te geven dat ze in de steek wordt gelaten o.i.d. als je dat niet wilt. Als je het wel aankan om haar meer te laten huilen, is dat ook oké. Doe wat goed voelt en je gaat hoe dan ook een weg vinden als je consistent blijft en aanpast waar nodig. Laat me weten als je wilt dat ik wat van m'n bronnen met je deel!

Ze laat haar kind niet in de steek. Ze laat haar kind huilen en komt steeds terug. En er is niets mis met je kind even te laten huilen. Je leert snel genoeg wat voor huiltjes het zijn en wanneer je in moet grijpen. Voor sommige kinderen is het ook even een ontlading en hebben zij dit nodig om hun dag te verwerken/emoties te uiten/reguleren.

Heel erg herkenbaar! Was bij mijn zoontjes precies hetzelfde. Ik vond het heel pittig en raakte regelmatig gefrustreerd. Kreeg vanuit m'n omgeving weinig herkenning en erkenning. Maar ben blij dat ik mijn zoontje wel altijd heb gehoord en geholpen wanneer hij dat nodig had. Dat zei mijn moedergevoel. Nu is hij 2,5 en valt na een beetje knuffelen zelf in slaap. Hij slaapt ook regelmatig door. En als hij wakker wordt leggen we hem in ons bed, dan heeft iedereen de meeste slaap. Het is een lang proces, maar ik geloof dat ik mijn zoontje op deze manier een basis van vertrouwen meegeeft. Lieve moeder, je doet echt niets verkeerd. Luister naar je moeder gevoel. Het wordt echt makkelijker! En je mag frustratie voelen! Je kindje is maar heel kort zo klein en jong!

Enige wat hier hielp was er in meegaan. Accepteren dat het even de situatie is, en de tijdsinvestering delen. De ene nacht ik, de andere nacht mijn man. Het heeft denk ik ook geholpen dat ik doodop was door mijn tweede zwangerschap en een tijd om 19u mee naar bed ging, en er dus altijd naast lag. Zo kon ze zelf in slaap vallen en had ze het vertrouwen dat ik er wel bij was. Nu is ze bijna 2 en duurt het nog een kwartier tot 20 minuten om erbij te liggen voor ze slaapt. En ja, ze slaapt nog steeds bij ons op de kamer, en de baby ook. Beide een eigen ledikant, en het is hartstikke gezellig zo! Ga na waarom je het wil veranderen. Is het omdat het voor jullie niet meer werkt, of omdat andere mensen zeggen dat het anders moet. En doe dan wat goed voelt.

Elk kind is anders hè. Dat dit werkt voor jouw kinderen is heel fijn. Die van ons raakte vanaf een paar weken al zo van streek dat ze moest overgeven als ik niet kwam. Nu wordt ze langzamerhand steeds iets zelfstandiger en daar hebben we niks voor hoeven doen. Elk kind is anders