Baal van de houding van mijn vriend (opvoeding)

Ik kan je maar 1 advies geven vanuit het verhaal dat ik hier lees en dat is: 🏃‍♂️🏃‍♂️🏃‍♂️🏃‍♂️

Je kan hem niet veranderen maar jezelf wel. Wat wil jij? Hoe komt het dat jij je stoort aan bepaald gedrag? Wat vind jij belangrijk? En misschien nu uitvergroot want het is belangrijker, hoe wil jij dat je dochter later in het leven/maatschappij staat en hoe zorg je ervoor dat dit gebeurt?

Ik vind dit echt heel erg voor je! Op basis van wat je hier beschrijft zie ik geen manier voor jou om dit op te lossen zonder dat je vriend ook meedoet, welwillend is en bereid te werken aan zijn (zacht gezegd) “mindere kanten”. Maar dat is voor jou heel naar.

Hoe ik het lees is het je heel helder en ik vind dat je voor jezelf en de kleine moet kiezen.

Zou de keuze voorleggen dat er nu wat moet veranderen in jullie relatie, Stel bijvoorbeeld de verwachtingen naar elkaar op oo papier en bespreek wat haalbaar is, ga naar een relatiecoach.. al is het om die communicatie te verbeteren of wat de vorige al zei: 🏃🏃🏃🏃🏃

Ik had een heel verhaal getypt.. toch weggehaald.. maar ik vind wegrennen toch wel zo'n makkelijke oplossing.. En uit het verhaal op te maken is dat ook niet iets war ze wil

Kan er iemand anders met hem praten? Dokter of andere hulpverlener? Het is wel belangrijk dat jullie op 1 lijn zitten. Hij is inderdaad erg egoïstisch in zijn gedrag. Maar ergens is dit vooral de schuld van zijn ouders. Misschien dat hij hierom fel reageert op commentaar? Wil niet zeggen dat hij nu geen veranderingen kan inbrengen. Dat je het al wist klopt, maar soms komt het besef pas later. Zoals nu wanneer het ook om je kindje gaat, hiervoor waren de gevolgen enkel voor jou. Ik ben niet zo snel met zeggen dat je beter uiteen kan gaan, dat is iets wat je zelf moet bepalen en alles opties overlopen zijn. Maar als hij echt niet wil veranderen, er niet eens een volwassen gesprek over kan/ wil hebben dan is het misschien wel goed na te denken welke toekomst je voor jezelf en je kindje voor je ziet.

Nee klopt, dat is zeker niet wat ik wil. Want ik ben hier even los gegaan met van me af klagen, maar als mijn vriend niet ook leuke kanten had was ik al lang weggeweest. Hij is super lief en leuk met ons kindje, zij kan ook om niemand zo hard schaterlachen als haar papa. Hij is op zijn manier nog wel eens attent en kan me dan oprecht verbazen en dan waardeer ik hem juist weer ontzettend. Soms denk ik dat hij wel zijn best doet, maar dat het altijd van korte duur is net nadat we het er over hebben gehad -en dan vervalt hij weer in oude patronen. Maar nee, weglopen is zeker niet mijn intentie en vind ik inderdaad makkelijker dan gewoon proberen hier samen uit te komen en te praten. Ik was alleen benieuwd of andere mama's ook ervaring hebben met zo'n koppige partner of een partner met wie communiceren lastig is. Maar lees hieronder ook de tip om samen relatietheraphie te overwegen, dat was nog niet in mij opgekomen.

Praten, praten, praten… hem uitleggen dat je op je tenen loopt en er genoeg van hebt op deze manier. Wil hij niet praten en samen tot een oplossing komen? Prima, dan niet janken als er consequenties aan vastzitten. Ik zou hem heel duidelijk maken dat jij ervoor wil vechten en dat je dat niet in je eentje kunt dus aan hem de keuze of hij jullie gezin belangrijk genoeg vind om te veranderen. Wil hij echt niet? Dan niet blijven trekken aan een dood paard…

Iemand die zo is opgevoed en waar het in het karakter zit is echt lastig te doorbreken.. Je zou eventueel relatie therapie kunnen overwegen maar iemand echt veranderen kan je niet... daar lopen uiteindelijk relaties op stuk. Niet negatief bedoeld maar ik heb inmiddels wel wat levenservaring opgebouwd😅.

Zo is het...

Je neemt een relatie met iemand om wie hij is. Niet om iemand te veranderen. Een volwassen persoon veranderd echt niet. Dat moeten ze zelf willen en dan nog is het zeer lastig en is er vaak jarenlange therapie voor nodig. Dit is wie hij is. Accepteren of weggaan zijn je enige keuzes.

Ik loop hier ook tegenaan. Niet zo zeer dat hij er niet uit wilt. Hij doet heel erg veel leuke dingen met onze zoon, maar wel dat hij snel negatief is en dat ook uit naar ons zoontje. Snel gefrustreerd, boos, weinig geduld. Als ons zoontje dus leuk en lekker in zijn vel zit is hij een geweldige vader maar is ons zoontje huilerig en zeurderig dan is het snel klaar en ben ik alles en iedereen in huis proberen rustig te houden. Op de dagen dat we allemaal samen zijn merk ik ook dat ik het meeste in de weer ben met onze zoon. Nu trekt onze zoon ook wel erg naar mij toe en ook daarover heeft hij dan frustraties en maakt hij vervelende opmerkingen. Ik irriteer me dan weer aan zijn houding en het schelden wat hij doet maar kan daar ook niet met hem over praten. Het lijkt net alsof die niet ziet wat hij fout doet. Hij erkent niet dat hij fout zit. Soms zegt hij wel waarom laat je mij dit en dat. Je weet dat jij er veel meer geduld mee hebt. Ook houdt hij vaak erg vast aan vaste patronen maar met een kind is enige mate van flexibiliteit gewenst echter als hij iets in zijn hoofd heeft moet onze zoon dus maar meebewegen. Dit is zijn egoïsme. Dit werkt niet en dan is er wederom frustratie en als ik er iets van zeg wordt de frustratie vaak alleen maar groter. Dus ik herken wel grote lijnen uit je verhaal maar ben er zelf ook nog niet achter wat ik hiermee moet. Hier helpt het wel om dingen naar elkaar te appen ipv face to face omdat dit ook meestal in het heetst van de strijd gebeurt en hij vind het moeilijk om een gesprek aan te gaan wat gevoelens of dergelijke betreft. Maar het liefst bespreek ik dit wel face to face. Met andere praten zal hij ook niet doen, ik denk dat hij ergens een keer tot inkeer moet komen en hij dan wel aan de slag wil gaan hoe hij beter ook tot 10 kan tellen.

Ik begrijp je ergens zeker, maar ik doe ook alles thuis en voor ons kind. Ik heb lang borstvoeding gegeven dus hij kon ook niks doen. Daarbij steek ik niet in elkaar in het “ik doe dit dan doe jij dat”. Ik irriteer mij er niet aan, maar hier is het zo dat ik partime werk en mijn man volle bak en elke dag voor dag en douw op moet. Dus ik gun hem zijn slaap momentjes en zijn eigen momentjes in het weekend, want ik kan door de weeks meer mijn eigen dingetjes doen met de kleine weliswaar. Mijnziens als je op het punt in je relatie zit van het niet gunnen en alles tegen elkaar afwegen wordt de irritatie alleen maar groter. Ik zou niet blij zijn met het harde emotieloze gedrag. Daarbij, als jij op je tandvlees loopt zal hij eens een stapje meer kunnen zetten. Ga je hem kunnen veranderen? Nee dat denk ik niet. Kan hij wat meer rekening met jouw houden? Zeker! Maar jouw verwachtingen moeten niet toren hoog zijn. Leg de lat laag en spreek met hem van te voren dingen af. Slaap jij zaterdag uit en hij zondag bijvoorbeeld. Kleine dingen maar geeft jou wellicht wat verlichting. Wat andere zeggen, om weg te gaan. Absoluut niet. Zo ontstaan alle gebroken gezinnen. Soms moet je gewoon keihard werken er aan en komt het goed. 😀

Je kan je dochter altijd het voorbeeld geven hoe jij wil dat zij wordt en gaat leven door voor jezelf op te komen, conflict niet uit de weg te gaan, respect tonen voor de mesen om jullie heen etc. Ik denk dat je prima verschillende opvoedstijlen kan hebben, dat leren kinderen ook wel. Als je uit elkaar gaat heb je er nog minder invloed op.

Pfff, hoe lang gaan we nog onze ouders de schuld geven van onze manco's. Je bent zijn therapeut niet. Schema maken in overleg, vooraf. Deze dagen ga jij eruit, deze dagen ik. Dan heeft ie zijn overleg gehad. Succes

Nou, heel vaak is een persoon niet helemaal de persoon die hij is in een dynamiek, zeker bij verandering. Dus dan kan er echt wel wat verandeen

Ik begrijp je wel. Mn vriend is niet zoals die van jou maar hij is wel egocentrisch. Het lijkt alsof hij meer moeite heeft zich aan te passen aan de behoefte van ons kind. Wij zitten met een 2 jarige driftkikker en mn vriend die kan daar slecht mee omgaan. Kind moet luisteren, zich niet aanstellen, komt niet goed zo zegt hij etc etc. Daardoor laat hij mij er mee zitten want als het hem niet snel genoeg gaat, dan doet hij niks meer en staat mn kind te krijsen. Dan zeg ik wel verplaats je nou eens in hem. Je trekt zomaar spullen uit zn hand, hoe denk je dat dat voelt? Een kind vraagt gewoon van een ouder om zich op de 2e plek te zetten. Tuurlijk met nuance maar als je kind wakker is om 5.30, dan is je kind wakker of je nu moe bent, ziek bent een kater hebt of whatever je bent ouder op dat moment en je kind is afhankelijk van je. Later komt wel de tijd dat je ze dingen kunt uitleggen, afspraken met ze kunt maken etc. Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat het goed is dat jij eens een weekendje weg gaat en hem het laat oplossen met jullie kind. Dan ervaart hij wat er moet gebeuren. Verder natuurlijk hier op een rustig moment een goed gesprek over voeren. Dit kan je voorbereiden voor jezelf. Je zult nog veel vaker moeilijkheden met de opvoeding krijgen. Steeds moet je samen op 1 lijn proberen te komen. Daar moet je ook je weg in vinden samen. Communicatie is daarvoor wel de sleutel.

Wat lastig om te lezen. Het stukje houding en laksheid zit in hem en zal veel werk kosten om het eruit te krijgen. Wellicht wel met een therapeut. Wat mijn man heeft doen beseffen dat hij meer in huis moet doen is een lijst met alles omtrent een huishouden en relatie en kinderen. En dan elk een lijst invullen om te kijken of het overeen komt. Omdat ik veel meer slaap nodig heb en mn man zeker elke dag 3 a 4 uur kon gamen kwam het mij neus uit om savonds nog veel te doen. Dit beseft hij nu pas nu hij het heeft gezien. Maar als hij niet wil veranderen ben ik bang dat het een dood paard is waar je aan gaat trekken

Wat een apart advies. Ze hebben een kind samen, er valt niks meer te rennen. Samenwerken moeten ze.