Baby laten vasthouden

Aan de ene kant vind ik je eerlijk gezegd voor een baby van 4 maanden erg overdreven reageren. Maar aan de andere kant komt het ook niet zo sympathiek over hoe je oma en moeder reageren, vragen om handen te wassen lijkt me heel normaal en de opmerking over consequentie snap ik ook niet. Ik denk dus dat het van twee kanten moet komen: zowel jij kan iets flexibeler worden, en zij zouden je ouderschap meer moeten respecteren.

Tja, de eerste weken kan ik nog wel inkomen (vanwege virussen?) , maar oma die na vier maanden nog steeds niet haar kleinkind op schoot mag hebben of contact mag maken? Je wilt toch ook dat oma en kleinkind een fijne band opbouwen?

Ik vind het prima als wie dan ook, onze dochter eventjes vasthoudt. 10 minuutjes. Vind het ook leuk om haar te zien lachen etc. Maar ik vind het niet fijn als het 3 kwartier “intiem” knuffelen wordt

Ik snap je gevoel, dit had ik ook, en wordt vanzelf echt minder. Dus ik zou helemaal trouw blijven aan je eigen gevoel! Wat een grote onzin dat ze zegt dit is de consequentie, die kan je meteen terugzeggen: ‘het is mijn dochter dus de consequentie is dat ik alles bepaal’. Mijn dochter heeft ook nooit een flesje gekregen van oma’s (geef ook bv) en dat vinden ze zeker jammer maar helaas. Met oma’s is het soms ook gewoon nooit genoeg. Mijn dochter is 11 maanden en nu passen allebei de oma’s een dag op en nog ziet mijn schoonmoeder bv mij niet staan en gaan alle bezoekjes erom dat ze alleen maar de baby wil zien en vasthouden… het is gewoon zo jammer dat die mensen niet willen genieten van lekker jou met de baby zien omgaan, en je kan dat alleen maar onthouden voor mocht jouw dochter later een kind krijgen 😉 conclusie: jammer voor hen, ze hebben het niet te zeggen, en zelf ga je echt vanzelf wennen aan dat iemand anders haar vasthoudt. Geef dat de tijd en blijf bij je intuïtie. Sterkte!

Ik snap je gevoel maar zou wel voet bij stuk houden. Hier om hetzelfde dezelfde reacties gehad bij de jongste en toch wou ik dat ik het bij de andere kinderen ook had gedaan. Volg je gevoel ❤️Het wordt vanzelf beter. Heeft tijd nodig. Al zou ik bij opa & oma wel mild zijn. Andere mensen niet 🫣

Ik snap je moeder en oma eerlijk gezegd wel. De consequentie opmerking niet, maar wel de teleurstelling. Waarom ben je zo beschermend? Waar komt dat vandaan? Ik snap het bij een pasgeboren baby, maar voor een baby van 4 maanden vind ik het wel extreem. Veel kindjes van 4 maanden gaan bijv al naar de opvang. Als ik jou was zou ik juist zorgen dat je kindje met nog iemand anders vertrouwd kan worden mocht je een keer oppas nodig hebben. Daar kun je beter nu al in investeren.

Ik vind dit wel erg extreem, niks van wat je zegt dat je moeder en oma doen/ willen is raar. Je dochter is al 4 maanden, je vind het toch ook vast fijn als ze een goede band heeft met jouw moeder en oma? Waarom zou het raar zijn als ze tegen de borst van je oma aan ligt? Je moeder en oma houden van jou en je dochter en willen dus graag dat uiten door haar vast te houden en te knuffelen. Ik heb er sowieso nooit problemen mee gehad als goede vrienden/ directe familie onze kinderen vasthouden/verschonen/ knuffelen, ik denk dat dit alleen maar zorgt voor een gezonde relatie met de mensen die belangrijk zijn

Ik vind dat je best wel een beetje ver gaat. Je eigen mama en oma mogen je kindje niet eens vasthouden? Je wil toch wel dat je kindje een band krijgt met haar oma? Met 4 maanden zou ik eerder aan je eigen gevoel werken hierin.

Ik ben het eens met Lilalo en Paula. Ik zou je ook willen adviseren bij jezelf na te gaan waar deze extreme weerstand vandaan komt. Ik lees qua 'wensen' van je moeder en oma echt niets raars. Daar komt nog bovenop dat ik in je andere topics lees dat je thuis nagenoeg alles alleen doet en weinig hulp krijgt van je partner, dan zou ik júist wat meer hulp van je moeder en oma vragen! Sterkte

Heb je ook gedacht aan je kindje? Wat wens je voor jouw kindje? Ik probeer in dit soort situaties niet vanuit mezelf, maar mijn kind te denken. In dit geval: ik zou wensen dat mijn kindje een fijne en mooie band op kan bouwen met zijn oma. En besef dat je ontzettend dankbaar mag zijn dat jouw moeder en oma zo betrokken willen zijn bij jouw kindje. Dit had zo anders gekund. Sommige kinderen groeien op zonder opa of oma of hebben een opa/oma die niet betrokken is. Hulp hierbij vragen is geen slecht idee. De huisarts heeft vast tips.

Als jullie het niet fijn vinden, niet doen. Is heel natuurlijk. Wordt vanzelf minder. Het is ook belangrijk dat jou gevoel gerespecteerd wordt. Je grenzen duidelijk aangeven. En je gevoel kan nooit "verkeerd" zijn. Laat je dat niet aanpraten. En ook aangeven dat je niet meer graag langskomt omdat je grenzen niet gerespecteerd worden. Ik heb op een gegeven moment gezegt dat ze niet moeten vragen om haar vast te houden (al tijdens de zwangerschap). Wanneer ik er klaar voor ben kom ik er zelf wel mee. Werd bij ons ook niet in dank afgenomen. Jammer dan. Is ons kind niet dat van hun. Is geen speelgoed. Toen ik het wel een keer deed voordat ik er klaar voor was had ik zo veel lichamelijke stress dat ik gewoon zat te shaken. Toen niet meer gedaan tot een maand of 6 geloof ik. Toen voelde ik me zelf er wat prettiger bij. Veel sterkte ❤️ Weet hoe moeilijk het is. Maar komt echt allemaal vanzelf goed :) en zolang je trouw blijft aan jezelf heb je geen spijt.

Dat ben ik met je eens. Maar dat kan ook wachten totdat de ouders er klaar voor zijn.

Ik zou vooral ook gaan denken aan wat voor je kindje goed is. Nu is ze nog jong, maar het is ook belangrijk dat ze zelfstandig leert functioneren in de wereld. Jij zal er niet altijd zijn. Zeker niet als ze straks naar school gaat. Het is voor haar ook goed om een band op te bouwen met andere volwassenen. Ik snap wel dat de oma’s teleurgesteld zijn. Zou goed nadenken over hoe je toch anderen kan betrekken zonder dat het verkeerd voelt voor jezelf.

Ik vind het juist heel leuk om mijn familie en goede vrienden te zien met mijn baby en laat dat ze ook graag doen. De voorbeelden die je aanhaalt vind ik wel erg beperkend voor je moeder en oma. En ik begrijp ook niet welk doel je ermee hebt?

Ik begrijp je heel goed❤️. Dit gevoel is mij ook overvallen in het begin van de zwangerschap en ik ben nog steeds zwanger (30 weken). Het lijkt mij dat je goed je grenzen aangeeft, maar je je daarin niet gehoord voelt. Ook zeker 1 van mijn angsten. Vooral ook omdat je schijnbaar tegen een behoorlijk taboe vecht. Ik lees namelijk nog net niet in sommige reacties hier; "Stel je niet aan." "Overdreven." Dat iemand oma is, betekent niet automatisch dat iemand ook iets te zeggen heeft. Al is het de koning, zou mij een worst wezen. Als je er nog verder over wil kletsen, stuur maar een privéberichtje/vriendschapsverzoek❤️. Mijn tip voor nu is: Ga een keer het gesprek aan als je dochtertje er niet bij is en bespreek daarbij jullie gevoelens. Ze is pas 4 maanden, alle tijd van de wereld nog om met haar te knuffelen later.

Enerzijds snap ik je gevoel, het is jouw kindje, je alles, alsof je je hart aan iemand anders geeft. Zeker die eerste weken. Maar na 4 maanden.. en bij je eigen moeder. Dat vind ik wel lastig te begrijpen. Behalve dat je oma dr handen niet wilt wassen (wat ik echt niet oke vind), lees ik niks meer dan dat ze dol zijn op je kind en dat uiten in een heleboel liefde. En als ik lees dat jij graag bij hen langs gaat doe ik even de aanname dat jij ook een goede band met hen hebt. Wil je dat dan niet voor je kindje? Waar komt het gevoel vandaan dat je niet wilt dat ze bijv bij je moeder op de borst ligt? Weet je, er is geen goed of fout hierin. En uiteindelijk maakt het niks uit wat anderen vinden, maar zou wel proberen goed bij jezelf na te gaan waar het gevoel vandaan komt 😘

Heel herkenbaar! Mijn man en ik geven onze kinderen nauwelijks uit handen. We hebben nu een 3e van 5mnd en omgeving weet het inmiddels. Doe wat voor jou goed voelt!

Ben je dan jaloers? Bang dat je dochter straks liever knuffelt met oma dan met jou? Of zit er iets anders achter? Ik probeer het te begrijpen. Maar voor je dochter is het denk ik wel goed als ze andere volwassenen leert kennen. Zeker als ze daar zelf nu oke mee is.

Ik herken dat beschermende gevoel heel erg, vooral in de newborn fase vond ik het helemaal niet fijn om mijn baby uit handen te geven. Werd bij mij wel na een tijdje minder en eigenlijk voelde dat ook wel als een opluchting. Ik denk dat het ergens iets heel natuurlijk is, je wilt je kindje beschermen en hormonen spelen een grote rol hierin. Ik had dit echter niet naar mijn moeder toe, meer naar mensen die verder van mij afstonden zoals bijvoorbeeld tantes en schoonfamilie. Je schrijft dat je voorheen graag naar je familie toe ging. Heb je een goede band met ze? Ik denk in dit geval dat je moeder het gewoon niet zo goed begrijpt. Je moeder en oma zijn waarschijnlijk ook heel gek op hun kleindochter. Best bijzonder zo'n klein mensje in de familie erbij. Dat betekend niet dat jij over je grenzen hoeft te gaan, maar het is wel fijn als jullie hierover zouden kunnen praten.

Ik herken je gevoelens heel erg. Ik was (ben soms😜) precies zo. Ik vind je niet té beschermend of overdreven, of andere dingen die gezegd kunnen worden. Je kindje is pas 4 maanden op deze wereld. Blijf bij je eigen gevoel. Die beschermende gevoelens worden vanzelf wat minder en dan loopt het allemaal we los ❤️. En een band opbouwen met een ander, joh, dat komt allemaal wel! Ze is nog zó klein. Onze zoon is inmiddels 4 jaar en heeft een hartstikke fijne band met zijn oma’s en opa’s. En die hebben hem amper vast gehouden toen hij een baby was😅. Maar samen zijn, (oog)contact maken, kletsen, spelen, enz.: dat voldoet m.i. ook. Zo lees je maar. We zijn allemaal anders, ervaren het anders en handelen anders. Niks mis mee vind ik. Komt echt goed!