Bewust 1 kindje: Hoe en wanneer wist je het zeker?

Wij zijn one and done, en dat heeft een aantal redenen: Voor mijn eerste zwangerschap hadden we al besloten dat een kindje het beste in ons leven zou passen. Qua logistiek bijvoorbeeld: je hoeft nooit te jongleren met sport tijden, wedstrijden die tegelijk maar op verschillende locaties zijn. Ook vind ik het heel fijn dat je als ouders af kan wisselen met quality time met je kindje, en tijd voor jezelf. Ik wil ons kindje alle aandacht kunnen geven. Veel moeders spreken over mom guilt als ze de aandacht moeten verdelen als er een tweede komt. Mijn persoonlijkheid is er meer naar om mijn focus op een persoon te leggen dan dat ik mijn aandacht moet verdelen. Mijn eerste zwangerschap ging mis en ik heb er een gigantisch lange nasleep met 2 operaties van gehad. Dit wil ik nooit meer meemaken. Mijn tweede zwangerschap waar mijn dochter uit gekomen is verliep niet vlekkeloos. Pre-eclampsie, en infarcten in de placenta die ervoor zorgden dat ons meisje met 37 weken gehaald werd met een pijnlijke spoedkeizersnede. De kans dat dit (of stilgeboorte) weer gebeurt is 50/50 en dat vind ik echt veel te veel. Maar ook zonder de moeilijke zwangerschappen zou ik alsnog voor 1 kindje kiezen in plaats van meer. Mochten we bang zijn dat ze eenzaam is dan mag ze bijvoorbeeld een vriendinnetje mee op vakantie. Volg je hart, maak een pro- en con lijst als je dat helpt. Succes met je keuze!

Onze dochter is inmiddels 4, en wij hadden afgesproken te overwegen als ze naar school ging. Toen ze 2,5 a 3 jaar was hadden we al besloten het bij 1 te laten. Het is een gevoel wat ik heb, zou niet zeggen dat het weerzin of afkeer is. Maar wij zien ons allebei gewoon niet met een 2e, dit voelt goed zo. Kan het denk ik vergelijken met mensen die juist geen kinderen willen. Die hebben ook een soort gevoel daarin denk ik? Wij hebben dat ook omtrent een 2e. Toen we eenmaal begonnen met de maxi cosi en autostoelen verkopen, voelde dit ook goed. We hadden allebei niet het gevoel van rouw ofzo 🫤

Bij mij wisselt het heel erg sterk, ik heb dagen dat ik denk, 1 kindje is goed. We hebben het goed en fijn met z'n drietjes, man en ik hebben daarnaast ook nog tijd voor onze eigen hobby's en tijd samen. Ik ben wel eens bang dat met een 2e erbij ik mezelf helemaal verlies en alleen nog maar mama zal zijn. Maar ergens heb ik ook het plaatje in m'n hoofd van 2 kinderen. Zo heb ik het altijd voor me gezien. En ik merk dat het idee dat ik het hele proces misschien niet nog een keer mag ervaren me ook wel verdrietig maakt. Ik zit nog in dubio. Mijn man overigens ook. Maar die kijkt vooral praktisch; oei met 2 kindjes is ons huidige huis wel erg klein... Moeilijk moeilijk,

Ik volg dit graag! Ons dochtertje is pas 4 maandjes, maar krijg soms wel eens de vraag: Nouja, en dan straks nummer 2. En dan denk ik uhhh... We weten het op dit moment gewoon niet, een 2e zou ik echt alleen maar doen voor onze dochter en absoluut niet meer voor onszelf. Maarja, of dat nu een goede reden is

Hoi, ik ben ook 'net' voor het eerst moeder geworden en herken sommige van je vragen en gedachten. Ik ben zelf enig kind en dat vind ik echt helemaal prima. Natuurlijk zie ik wel eens om me heen dat mensen een prachtige band hebben met een broer of zus en daar veel aan hebben, maar wat je niet hebt mis je ook niet. Ik zie eigenlijk vaker dat mensen niks met hun broer of zus hebben of zelfs ruzie hebben op latere leeftijd en dan kan het echt heel lastig zijn om mee om te gaan, want je hebt altijd in meerdere of mindere mate met elkaar te maken. Het valt me op dat veel mensen niet echt nadenken over het krijgen van meer kinderen. Wat willen ze nu eigenlijk echt zelf, wat voelen ze erbij? Dan spreek ik een vriendin die zegt "ja, wij willen wel twee kinderen, want dat hoort nou eenmaal zo." Terwijl als ik doorvraag blijkt dat ze dat gevoelsmatig eigenlijk niet zo ziet zitten. Het is dan net alsof het al geen optie was om maar één te krijgen, dus "dan moeten we er maar even doorheen". Ik vind dat best apart. Als je het leuk vindt mag je me altijd een vriendschapsverzoek en een berichtje sturen om hierover te kletsen! Ik ben ook niet meer de jongste en denk er ook wel over na. Maar ik ben dus ook iemand met heel positieve ervaringen als enig kind, misschien kan het ook helpend zijn voor je om daar over te horen. 😊

Hi, als ik je bericht lees, lees ik bijna mijn eigen verhaal. Ik heb nooit een hele sterke kinderwens gehad totdat ik mijn partner ontmoette. Hij stond er hetzelfde in en uiteindelijk kregen we het gevoel er voor te gaan. Nu een gezonde zoon van 1.5 en voor ons voelt dat compleet. Ik denk dat het deels gevoel is en deels mijn leeftijd (40)/gezondheid. Tuurlijk wel eens nagedacht over een broertje of zusje, maar dat zou dan de enige reden zijn. Niet omdat ik het dan zelf zou willen. We zijn compleet, hebben het leuk met zijn 3en, kunnen onze zoon alles bieden en zitten in een fijn ritme. Het scheelt wel dat hij een neefje heeft van dezelfde leeftijd, waardoor ik het broer/zus idee ook wat beter kan loslaten. Mijn partner is er ook heel duidelijk in dat hij geen tweede wil. Wel krijgen we vaak de vraag, het lijkt wel een soort van sociaal gewenst om voor een tweede te gaan. Maar wij zijn compleet en genieten volop met alle focus op onze zoon. Ik denk dat je vooral je gevoel moet volgen hierin. Geniet van de tijd met je dochtertje!

Ik heb zeker tot onze dochter 1 jaar was, gezegd dat ik er echt maar 1 wil. Newborn fase vond ik echt verschrikkelijk en mega zwaar. Hoe dichter m'n dochter bij de 1,5 kwam, hoe vaker het idee toch naar boven kwam. Ik heb ook alles van haar bewaard voor het geval ik van gedachten zou veranderen. Inmiddels weten we dat we dit jaar weer gaan proberen maar dat 2 gewoon de max is. Qua ruimte, practische zaken etc. Dus het gevoel dat je een tweede wil, zou nog kunnen komen☺️

Hier wisten wij, toen Maeve geboren was, dat zij ons meer dan genoeg liefde gaf en wij aan haar. Ook zijn wij de jongsten niet meer, een jaar geleden, toen ze geboren werd, was ik net 39. Dus al met al, is ze echt ons wondertje, want wij hadden niet verwacht en gedacht, dat wij nog papa en mama zouden worden. Plus het feit, dat ik chronisch ziek ben, is het soms best zwaar, omdat de vermoeidheid dan de kop op steekt. Al met al, we zijn mega blij met Maeve, maar een tweede? Nee, ook al mis ik de prille babyfase soms wel 😉

Ik had zo erg in mijn hoofd dat je er minimaal 2 “moest” dat ik überhaupt niet aan kinderen wilde beginnen. Pas toen ik dat idee had losgelaten heb ik meer rust gevonden en durfde ik het aan. Ik zie het niet zitten alles nog een keer te doen. Weer zwanger, weer herstellen, weer slapeloze nachten ect. Om mij heen vind ik het heftig te zien hoe mensen met meerdere kinderen geleefd worden en ik ben zelf erg snel moe en overprikkeld. Het idee om 1 kindje alle aandacht te kunnen geven lijkt me zoveel fijner en overzichtelijker! Twee past denk ik niet bij mij. Wel ben ik erg bang dat het kindje later gaat vragen naar een broertje of zusje en dat lijkt me wel erg lastig om op te reageren… Ook gaan we erg ons best doen veel activiteiten met andere kindjes in te plannen, denk aan vakanties hierop aanpassen en sport/clubjes. Hoop echt dat mijn dochter mijn keuze later begrijpt en me niet een gemis kwalijk neemt. Zou dat erg vinden.. maar alleen om die rede mezelf voorbij lopen met een tweede lijkt mij niet verstandig.

Hier was vanaf het moment dat wij nadachten over of we een gezin wilden starten al ons ideaalbeeld het plaatje van ons samen met 1 kind. Dit gevoel is nooit meer gewijzigd. Ik heb de zwangerschap, bevalling en newborn fase allemaal bewust meegemaakt als ‘de enige keer dat ik dit meemaak’ en heel bijzonder gevonden. Nu 2,5 jaar verder hebben we nog geen seconde getwijfeld over een tweede. We genieten met z’n drieën en kunnen daarnaast ook nog voldoende individuele activiteiten ondernemen (sporten bijv., maar ook voor werk regelmatig naar buitenland) zonder de ander daarmee een zware tijd thuis te geven. We vinden het allebei fijn om maar op 1 kindje te hoeven focussen met onze tijd en aandacht. Zoals iemand anders aangaf, lijkt het vooral de sociale norm om (minstens) twee kinderen te krijgen. En lijkt het soms of mensen überhaupt niet denken dat 1 kind een optie is. Maak hierin je eigen keuze, die past bij jullie gevoel en jullie leven.

Wij hebben ontzettend lang gedaan over deze zwangerschap. 8 jaar geleden stopte ik met de pil, uiteindelijk zijn we echt gaan plannen met ovulatietesten, maar er gebeurde niets. Hij is onderzocht, ik ben volledig onderzocht maar er kwam niks uit. Uiteindelijk bij het ziekenhuis niet echt verder gekomen (in ons dossier zijn we onverklaarbaar kinderloos of zoiets noemden ze het) en gekozen voor een fertiliteitskliniek. Hormoonbehandelingen, 7 rondes IUI, niets. Toen hebben we de stap gezet naar IVF en was ik meteen na de eerste terugplaatsing zwanger! Helaas bleek dat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en moest ik met spoed geopereerd worden. Het duurde even voordat we weer terug wilden naar de kliniek maar in oktober hebben we de 2e terugplaatsing gehad en nu ben ik ruim 27 wk zwanger van ons eerste kindje, ik ben afgelopen week 39 geworden. De hele periode naar dit kindje toe heeft me al met al (veel) te lang geduurd. Ik had echt in m'n hoofd zo rond m'n 35e toch wel een kindje te hebben. Als we hierna nog voor een 2e kindje kiezen, ben ik dus ruim 40. Niet alleen qua leeftijd maar ook vanwege het lange traject kies ik er nu al voor om het bewust bij dit ene kindje te houden. Hij krijgt 2 neefjes die hij meermaals per week gaat zien en zal dus nooit helemaal alleen zijn, maar blijft wel enig kind. De keuze is deels vanwege leeftijd gemaakt, maar deels ook omdat ik gewoon simpelweg geen zin meer heb in nóg een keer die onzekerheid, wéér die cyclus meten, dan maar hopen dat het meteen weer aanslaat, anders wéér die teleurstelling, ik kan dat niet meer. Ik mag blij zijn met 1 gezond kindje en ik ga het niet jinxen door per se nog aan een 2e te willen beginnen op mijn leeftijd.

Misschien heel kort door de bocht, maar ik probeerde altijd een eettafel te visualiseren over een jaar of 18 (of nog verder weg) en visualiseer dan hoeveel mensen daaraan zitten. Het beeld met 1 kind en eventueel aanhang klopte voor mij niet. Ben nu ook zwanger van de tweede.

Ik ben simpelweg niet gemaakt voor meer dan 1 kind. Wij hebben bewust voor 1 kind gekozen omdat we naast het ouderschap ook nog graag andere dingen willen. Dit is altijd makkelijker met 1 kind. Onze zoon is nu 3,5 en de tropenjaren voelen wel echt achter de rug. Het wordt steeds makkelijker.

Bij mij heeft het meerdere redenen. Ik wist ook tot enkele jaren geleden niet zeker of ik een kind of kinderen wilde en mijn man ook niet. Uiteindelijk zag ik de toekomst toch met 2 kinderen. Maar in ieder geval 1 kind. Maar mijn zwangerschap vond ik vreselijk (HG), stortbevalling vond ik heftig en de huilbaby die volgde maakte dit verhaal nog moeilijker. Ik moet er echt niet aan denken dat allemaal nog een keer mee te maken. Toen het huilen verminderde en hij door ging slapen, voelde ik me pas weer een beetje mens. Het heeft veel met ons gedaan als individu maar ook onze relatie heeft er onder te lijden gehad. Door omstandigheden moest ik dit alleen doen en dat zou bij een volgende weer gebeuren de eerste 1.5-2 jaar (als het weer een slecht slapende huilbaby betreft). Om ons en nu ook ons kindje die dat bewust meemaakt eventueel ook "aan te doen" zie ik niet zitten. Daarnaast kan ik dat zelf ook niet nog een keer aan. Wel vind ik het soms verdrietig dat dit alleen al de keuze voor mij maakt. Aan de andere kant merk ik zelf al dat ik veel meer behoefte heb aan tijd voor mezelf dan ik van te voren dacht dus een 2de past daar gewoon niet zo bij. Alle sportclubs, gevulde weekenden, spelende vriendjes van 2 kinderen zou mij echt te druk worden. Financieel hebben we het goed nu en dat vinden we fijn. Met een 2de moeten we minimaal 1 nieuwe auto en de kamers boven anders in gaan richten. Dat zijn de praktische zaken die we niet heel handig vinden. Het enige wat ik er fijn aan zou vinden voor de toekomst, is dat ons kind iemand heeft waarmee hij "overblijft" als wij er niet meer zijn. Klinkt heel morbide maar daar denk ik wel eens over na. Maar ja, ik heb zelf een broer die ik 1x per jaar ongeveer zie en verder geen contact mee heb. Dus het hebben van een broer of zus hoeft niet perse het ideale plaatje te zijn. Alleen dat het eventueel leuk kan zijn voor je kind, is voor mij toch niet genoeg. En dat was de enige reden die zo'n beetje overbleef 😅 Overigens vind ik mijn zoontje fantastisch en zou ik hem nooit meer willen missen ook al klinkt het allemaal misschien negatief. Want dat is het zeker niet 🥰

Wij hebben heel lang gedacht dat 1 kind het voor ons was. Ik was hier ook vrij stellig in. Mijn 1e dramatische zwangerschap ( tweeling waarvan de helft is overleden met 24 weken) was hier zeker een onderdeel van, maar ook dat wij het idee hadden onze focus goed te kunnen verdelen over elkaar en 1 kind. Misschien ook door haar verloten tweelingzusje gingen wij vanaf ongeveer 2,5/ 3 jaar merken dat onze dochter echt een broertje of zusje mistte. Op dat moment kwamen ook pas de gevoelens dat ons gezin Misschien nog niet af was. Toen ze 3,5 jaar was besloten we er toch nog een keer voor te gaan. Het duurde uiteindelijk best lang voor ik echt zwanger was en onze oudste was 5 toen haar zusje geboren werd en ik zelf ruim 38. Ik weer zeker dat een extra kindje erbij nooit zo relaxed en vloeiend was gegaan als we al binnen de tropenjaren een volgende baby in ons gezin hadden gekregen. Nu voelt het echt af. Wat ik eigenlijk wil zeggen dat je vanzelf een gevoel krijgt als je gezin nu niet af is. En misschien komt dat wel niet dat is ook prima. Meerdere kinderen krijgen omdat het "hoort" is absoluut niet nodig.

Ik dacht: ook 1 kind is zat. Na jarenlang überhaupt geen kinderen willen. Toen ze er was begon het toch te kriebelen voor een tweede. Ik was even oud als jij en we zijn er gewoon voor gegaan. Nu voelt het compleet, maar zeker is 1 kind "makkelijker" met tal van praktische dingen. Alles wat je kiest is goed, volg je/jullie gevoel!

Dit heeft bij mij uiteindelijk ook de doorslag gegeven. De eettafel of de dagjes weg, vakanties etc zie ik meer voor me met 2 kindjes ipv met 1. En hoe heftig het eerste jaar ook was, het was "maar" een jaar, op de rest van je volwassen leven. Dus ik heb nu de rust gevonden dat ik niet meer hoef te denk óf we een 2e willen, meer wannéér we het willen (mocht het ons gegund zijn natuurlijk) 🥰

Ik weet het nog steeds niet 100% zeker. Ik herken me deels in je verhaal. Ik vond de zwangerschap echt supermooi. De gedachte van nooit meer zwanger zijn, maakt me ergens een beetje verdrietig. Ik ben ook zelf iemand die altijd meer kan genieten van dingen die bekend zijn dan van nieuwe dingen. Ik vond de Newborn fase heel heftig, maar ik vind het dan ook weer een soort zonde als ik al deze opgedane kennis, nooit meer kan toepassen (eigenlijk bullshit, want een 2e kindje kan zo anders zijn). Ik ben 31 en ik neig nu naar of pas aan een 2e beginnen als de eerste richting de basisschool gaat, of het is goed zo. Dingen die me tegenhouden: - partner twijfelt volgens mij nog meer dan ik. Vraag me af of hij het ooit wil. Hij is 5 jaar ouder, dus dat speelt wel een kleine rol - Ik ben 2 maanden geleden behandeld aan een voorstadium van Baarmoederhalskanker. Ik heb hierdoor een hogere kans op vroeggeboorte. Dit weerhoudt me wel ergens, want ik heb het als zo fijn ervaren dat ik nooit in een ziekenhuis ben geweest gedurende heel de zwangerschap en alles gewoon laagdrempelig bij de verloskundige om de hoek was. Ik heb overigens nog een nacontrole over 4 maanden. Voor die tijd zwanger worden, is ook echt een serieuze No go wat mij betreft. - Tijdens de bevalling veel bloed verloren, een lange persfase gehad en de placenta die niet wilde komen. Moest bijna naar het ziekenhuis. Ik heb de impact die een zwangerschap op een lichaam kan hebben wel onderschat. Ik zou minimaal willen wachten tot mijn dochter wat zelfstandiger is. Hoogzwanger nog constant een peuter gaan tillen, is geen goed idee. Ik gun mezelf dan ook de komende jaren om die beslissing te maken. De eerste 4 maanden van mijn dochter voelde ik me zo onder druk gezet. Sinds ik die beslissing heb losgelaten, voel ik me er een stuk relaxter bij.

Wij weten eigenlijk ook zeker dat het er eentje blijft. We hebben enorm veel moeite gedaan om zwanger te worden en hebben helaas miskramen gehad. Dit is zodanig traumatisch geweest dat we nu geen zorgeloze zwangerschap hebben. Dat hakt er enorm in. Tot week 16 ben ik dagelijks enorm ziek geweest. En om heel eerlijk te zijn, zie ik dit niet zitten wanneer er nog een ander kindje is waar ik dan voor zou willen zorgen. Mocht ik opnieuw zwanger worden en weer zo ziek zijn. Onze leeftijd speelt ook mee. De bedoeling was om jaren geleden al ouders te zijn, het is echter anders gelopen. We hebben hier volledig vrede mee. 🩷

Ik heb het eerste jaar gedacht; zeker geen tweede! Zwangerschap was zwaar, bevalling nog zwaarder en de eerste maanden ook erg zwaar met veel huilen. Maar na 1,5 jaar ging het toch kriebelen, met mijn man over gehad. 1e zwangerschap hebben we 3 jaar op moeten wachten, dus spiraal laten verwijderen en aangekeken. Nu binnen een jaar zwanger van de 2e. Zwangerschap is weer ellende, maar ik kijk nu zo uit naar de newborn fase. Mijn zoontje komt ook al zo vaak met de baby/mijn buik knuffelen. Het is echt weer anders bijzonder 🥰