De dagtaak van borstvoeding

Mooi verwoord zeg. Herken alles wat je zegt… ook met wat je zelf eet, komt dit nu terecht bij m’n baby? Veroorzaak ik zelf krampjes?

❤🙏☺

Echt zo herkenbaar alles wat je schrijft. Alle stadia zijn hier gepasseerd.. Maar het blijft bijzonder ❤️

Mooi geschreven!! Zelf ervaar ik het niet als zwaar behalve de nachten ☠️ Bij mijn eerste 18 maanden bv gegeven en nu 2 weken onderweg bij mijn tweede.

Ik geef nu een jaar borstvoeding en gelukkig geen herkenning van wat je schrijft! Als je het zo opschrijft lijkt mij dat erg zwaar allemaal te ervaren. Bij ons gaat het eigenlijk allemaal heel makkelijk. De cluster voedingen waren wel pittig maargoed ik had toch niets anders te doen. Wat mij heeft 'geholpen' is voornamelijk overgeven aan je situatie, allesop vraag van je kindje. Het mooiste wat je kan bieden❤️

Heel leuk geschreven! ♡

Alles wat je omschrijft herken ik van de eerste 3 maanden. Zeker bij de 1e was het behoorlijk wennen zo veel verantwoordelijkheid te hebben naar de baby toe met voedingen en de onzekerheid die daar bij kunnen komen kijken als het niet vlekkeloos loopt. Maar elke keer weer, hoe langer je het doet, hoe makkelijker het gaat en hoe meer vertrouwen je krijgt in je lijf en je baby.

Ik herken alles wat je schrijft. Bij beide zwangerschappen ook precies rond 10 weken zoiets gehad van.. nee dit is too much, ik kan niet meer. Zooo blij dat ik heb doorgezet. Het wordt uiteindelijk steeds makkelijker!! Oudste tot 14 maanden borstvoeding gegeven en jongste tot bijna 2 jaar!!

Herkenbaar. Niet alles. Maar zeker de mindf*ck of mijn zoontje wel genoeg kreeg.. nu na 8 maanden eindelijk gerust erin. Hij was bijna 7.5 kg met 3 maanden en nog vroeg ik me af of die wel genoeg kreeg 😅.

100% herkenbaar

Heel heel herkenbaar! Dat oortje dat meebeweegt bij het slikken vond ik zo aandoenlijk🥹 maar ik was ook super blij toen er een eind kwam aan het bv avontuur bij 16 maanden. Het laatste keer aanleggen verliep niet emotioneel en ik voelde me zelfvoldaan dat ik 16 maanden hem heb kunnen voeden

Ondanks dat het laatste gedeelte een positief gedeelte is vind ik deze tekst wel heel zwaar hoor.. Ik geef zelf al 9 maanden borstvoeding en ik zou er bijna niet aan willen beginnen als ik dit zou lezen 🤣 Misschien voor alle zwangere mama's een andere kijk : het kan ook heel erg meevallen. Buiten even wat kolf opstart problemen en dat ze nu soms in m'n tepels bijt, is er hier echt geen stress te bekennen rondom borstvoeding.

Goed geschreven! Herken het idd, behalve dat ik me geen zorgen maakte om gewicht en luiers. Hij groeide als kool en zag er mega gezond uit, sommige mensen vonden hem zelfs dik haha. En dat gaf mij toch ook wel een kick. Zo wonderlijk dat jouw lichaam dat maakt en je kind daarvan groeit. Uiteindelijk afgelopen week na 16 maanden gestopt omdag ik nu 16 weken zwanger ben van de 2e. Wilde ook nog even 'rust' tussendoor. In het begin vond ik het ook erg pittig, maar zooo blij dat ik heb doorgezet met hulp van anderen. Super dankbaar dat ik het zo lang heb mogen doen. En bij nummer 2, kijken we wel hoe het gaat. 😊

Ik ga akkoord met jou. Het klinkt voor mij ook heel zwaar. Ik ervaar ook wel echt alles uit de tekst, alleen ervaar ik het niet als zwaar eigenlijk. Het gaat soort vanzelf omdat ik het zo graag wil. Net als jou heb ik ook niet echt problemen gehad. Geen kloven of ontstekingen, geen echte stuwing, … ben ook nog een beetje aan het experimenteren met kolven. Maar verder valt het echt super goed mee. Dus inderdaad mama’s: het kan ook écht meevallen.

Aaahh, wat voel ik dit bericht. Je schrijft precies op hoe ik me voel. Al zo vaak heb ik gedacht ‘is het niet veel makkelijker om te stoppen?’. Maar tegelijkertijd is het het mooiste dat ik ooit heb gedaan.

Wauw, alsof je mijn gedachten van de afgelopen drie weken hebt omschreven. (buiten de luiers en weegmomenten om, daar heb ik mij gelukkig geen moment druk om hoeven te maken). Maar wat vind ik het mooi, intens, liefdevol en zwaar tegelijkertijd. Ik had nooit verwacht dat ik na vier maanden fulltime borstvoeding geven, toch ook niet kan stoppen omdat ik het zo mooi vind dat ik met mijn lichaam en melk een klein meisje telkens wat groter zie groeien. Zo ontzettend bijzonder!!

Ik herken wel dingen wat je zegt, borstvoeding is zeker hardwerken. Met name in het begin, de onzekerheid bij het voeden of er genoeg melk is, zere tepels eerst paar weken, lekkende borsten, clusteren, kolven is ook zeker een kunst. Maar ondanks je positieve eindnoot klinkt het zoals paar anderen zeggen inderdaad heel zwaar! En mogelijk beetje afschrikwekkend (al is dat niet je doel!) En wil daarmee ook even een tegengeluid laten horen: ondanks dat ik borstvoeding geen appeltje eitje zou noemen werd het na een paar weken steeds makkelijker en makkelijker. De nachtvoedingen heb ik tot 7 maanden nooit als pittig ervaren. Vond de nachtvoedingen stiekem best knus. Zeker de eerste maanden toen ik nog high van de hormonen was 😆 ik heb in totaal 15 maanden mogen voeden (zoontje bouwde zelf af) en ben heel dankbaar dat het mocht lukken op deze manier. Kan aan iedereen enkel de tips meegeven: lees je goed in, laat je goed informeren, vraag hulp van een lactatiekundige (of laagdrempeliger de facebook pagina borstvoedingsforum, vraag n lactactiekundige of la leche League), besef dat het voor de meesten (niet iedereen) even opstarten is en ervaar het voor jezelf. Uiteindelijk is fed is best. Jij moet je er goed bij voelen en als dat niet zo is bestaat kunstvoeding niet voor niks!

Ik vond borstvoeding geven juist heel fijn! En het lukte goed en het ging me makkelijk af.

Het is misschien wat zwaar geschreven, maar zo voelt het ook. Het is een realistisch beeld van hoe ik het ervaar: een ware achtbaan van emoties, spanning en stress. Maar het geeft ook zoveel moois dat ik het toch door ga zetten. Iets heel unieks in een tijd waarvan ik weet dat die voorbij gaat en die ik niet zou willen missen. Dat is ook mijn houvast op de momenten waarin ik erdoorheen zit. Het is heel mooi als het allemaal lukt zonder slag of stoot (goed de nachtdiensten heeft iedereen, dat weet je al voordat je zwanger wordt 😂) en ben ook blij voor de mensen bij wie het allemaal voor de wind gaat. Maar daarbij kan ik mij ook heel goed voorstellen dat mensen voor kunstvoeding kiezen. Of dat mensen eerder stoppen dan dat ze voor ogen hadden en hoe zwaar die keuze kan zijn. En dan de discussies over bv/kv. Als je de keuze wilt maken om voor kv te gaan omdat het te veel vergt van jezelf en dat er mensen dan je een schuldgevoel gaan aanpraten in een toch al zo’n immens emotioneel moment. Voor mij is borstvoeding geven zwaar, mentaal en lichamelijk en ik hoop op betere tijden. En wat ook al door Gerda2504 is gezegd, als de kleine krampjes heeft. Ik heb tranen met tuiten met mijn zoontje mee gehuild toen hij immense krampjes had, ik had nl prei quiche gemaakt. Ik wist niet dat prei ook een oorzaak kan zijn. Een schuldgevoel van hier tot Tokio. Het is ook inderdaad loslaten en over je heen laten komen. Maar dat is niet voor iedereen vanzelf sprekend en makkelijk. Borstvoeding geven is voor mij een groot emotioneel leer- en groei proces voor mijzelf. En het is immens zwaar maar iets wat ook iets unieks en moois terug geeft waarvan ik weet dat ik spijt zou krijgen als ik niet in die achtbaan zou stappen.

Ik ben inmiddels 5 maanden aan het borstvoeden en heb alle struggles die je omschrijft gehad en soms nog steeds. Las je post vandaag aan mijn man voor en werd er toen ik het hardop las echt emotioneel door, moest gewoon wat traantjes wegpinken. Je hebt het heel mooi beschreven, precies zoals het is. Zo zwaar, zo veeleisend, zo fijn en zó mooi. Er komt een dag dat het borstvoeden voorbij is en hoewel ons dat waarschijnlijk een gevoel van vrijheid gaat geven dat we al in heel lange tijd niet gehad hebben dan, weet ik ook zeker dat het, in ieder geval bij mij, met pijn in het hard zal zijn. Ik hoop dat het een geleidelijk proces zal zijn, want om er nu aan te denken dat ik die kleine handjes op mijn borst en die rustige tevreden blik tijdens het drinken ineens zou moeten missen, brrr, nee hoor, nog even lekker niet <3