De wanhoop nabij met dreumes 15 maanden (huilen bij mama)

Klinkt inderdaad alsof hij je nodig heeft. Misschien kun je hem op zo'n moment in de draagzak (op je rug is een stuk lichter tillen) zetten en dan heb je toch je handen vrij om wat te doen. Lastig inderdaad, maar onthoud: je kindje doet niet lastig/moeilijk, hij heeft het lastig/moeilijk 😉 Veel sterkte gewenst 😘

Komt op mij over als een sterke hechtingbehoefte. Dat hij je heel erg nodig heeft. Lijkt me zwaar voor jou maar als je de eerste 3 jaar voldoende sensitief en responsief op hem reageert en veel nabijheid geeft dan heeft hij daar de rest van zijn leven baat bij. Hou vol en zorg voor voldoende steun en netwerk voor jezelf. Komt goed!

Wat vervelend dat je je hier zo verdrietig door voelt. Ik zie natuurlijk niet de situatie maar kan alleen op jouw verhaal afgaan. Daar vallen een paar dingen op: Boos worden in deze situatie op deze leeftijd zou ik persoonlijk nooit doen. Je kleine geeft heel duidelijk aan jou nodig te hebben. Ik zou vooral door gaan met hem knuffelen en de geruststelling te geven die hij lijkt te zoeken. Super fijn dat hij zo goed slaapt. Ik zie ook hele normale tijden staan, maar je schrijft het alsof je het erg veel vind? Volgens mij is het voor sommige kinderen redelijk normaal gedrag. Wij hebben ook een fase gehad rond die leeftijd dat hij mij echt nodig had en als ik weg was niks aan de hand, maar zodra ik er dan weer was wilde hij continue bij mij zijn. Dit is door hem die aandacht en dus bevestiging te geven vanzelf over gegaan. Ik zou proberen uit te zoomen en dit als een fase te beschouwen. En ook toestaan dat je er moe en verdrietig van wordt en dus af en toe even iets voor jezelf gaan doen. Je weet ook dat hij dan gewoon fijn met bijvoorbeeld papa kan spelen. Succes!

Inmiddels kan ik het geen fase meer noemen. We vallen vanaf zijn geboorte in het een na het ander. Heel veel wegen moeten bewandelen om de oorzaak naar boven te krijgen voor zijn onrust. Daar is na 9 maanden toen eindelijk een diagnose voor gekomen. Hij slaapt veel meer dan een gemiddeld slaapschema, dat is helemaal prima en geven we hem ook alle ruimte voor. Ik heb nog een zoontje van 3.5 jaar en simpelweg kan ik niet de hele dag met de jongste op de arm lopen. Elke beweging die ik maak in huis zorgt voor huilen en daardoor ook veel spanning. Ik kan dan niet eens met mijn oudste zoon communiceren. Het maakt ook niet uit hoelang ik hem knuffel. Ik doe al heel veel met hem samen op de arm, maar ik kan hem echt niet meer loslaten. Ik heb lang kunnen denken dat het een fase is en hij mij nodig heeft, en sommige dagen lukt dat ook prima. Maar het wordt alleen maar erger en het zorgt voor een ontzettende vervelende sfeer. Ben echt op en weet niet meer hoe ik hem moet helpen, alles voelt vrij nutteloos momenteel haha. Soms worstelt hij zich ook uit mn armen om op de grond te willen en 1 sec op de grond begint het weer. Bedankt voor je uitgebreide reactie.

Mijn dochter van 14maanden is ook zo (en in mindere mate bij de vader ook). Sinds een maand of zes ook. Ik denk dat ze me gewoon heel erg nodig heeft, mijn nabijheid. Dus doe dat nu ook, ik heb een heupdrager dat helpt. Veel in de draagzak of wildride sling. Elke keer als ze aan mijn broek trekt of huilt pak ik haar op. Het is zwaar, maar het went ook wel en ook best heel gezellig. En alles is een fase, het gaat echt ook weer voorbij.

Het betekent juist dat hij zich bij jou het meest veilig voelt om zichzelf te kunnen zijn. Ik zou hem op je rug doen in de Draagzak dan kan hij toch de hele tijd bij je zijn en alles zien en heb jij je handen vrij

Wij hebben ook een dochter die al vanaf dat ze geboren is veeel meer aandacht wil dan haar broer van 4 jaar. Nu moet ik wel zeggen dat ze bij m’n vriend ook veel huilt, hij kan haar moeilijker troosten en zodra ze mij ziet wil ze altijd naar mij toe. Soms als ik haar niet hoor huilen beneden, ga ik expres boven iets doen want zodra ik beneden kom gaat ze gelijk aan mij hangen en als ik haar dan niet optil begint hier ook het huilen/krijsen. Heel sporadisch is ze lekker aan het spelen. Op de opvang is ze ook meestal lekker aan het spelen, maar is ze de laatste tijd niet zo lief naar andere kinderen. Ik had het er toevallig vandaag met mijn ouders over dat ik blij ben als het constante huilen straks stopt. Alles draait om haar, we proberen er alles aan te doen zodat zij het maar leuk heeft want niemand hier wordt er blij van als ze constant aan het huilen is. Ik kende dit gedrag niet van mijn zoontje en ben nu ook de enige in mijn vriendinnengroep die een kind heeft met zo’n pittig karakter. Ik geloof ook echt dat als je dit niet zelf meemaakt elke dag, dat je geen idee hebt hoe het is. Vind het zelf ook echt moeilijk en op sommige momenten vraag ik me ook wel eens af of ze dan lichamelijk iets mankeert als ze weer aan het overstekken en slaan/schoppen is. Maar zodra ik opsta en haar op m’n arm heb (wel blijven lopen) is er niks meer aan de hand 😅

Heel erg bedankt voor je reactie! Het is echt heel lastig en herken precies wat je zegt. Ik kan ook niemand met een kindje met zo'n pittig karakter inderdaad. Ook dat pleasen om maar geen huilaanval te krijgen is herkenbaar. Dat huilen zit bij mij zo onder mijn huid. Ik kan echt nog wel vaak mijn geduld bewaren, maar soms ben ik het gewoon zo zat en wil ik dat het gewoon even normaal en gezellig kan. Vind het ook sneu voor mn oudste zoon. Zit op dit moment echt even in een negatieve spiraal. Thanks voor jouw berichtje ❤️

Topic gesloten op verzoek van TS.