Dochter is bang voor alles....

Ik snap dat dat lastig is ja! Mijn dochter is net 2 geworden. Ze vindt mensen en nieuwe omgevingen vooral heel spannend. Ze blijft dan ook heel dicht bij mij. Voordat we ergens heen gaan, vertel ik wat we gaan doen. Als ik op zaterdag avond weet dat we morgen naar monkey town gaan, vertel ik het zaterdag avond. Zodra ze zondag wakker wordt, vertel ik het weer. Ik laat haar op haar tempo wennen. Dit doe ik door te benoemen wat we zien, te vertellen wat er gaat gebeuren/wat ze hier kan doen, maar stimuleer haar ook om zelf te gaan onderzoeken en dingen te doen. Ook benoemen dat iets spannend kan en mag zijn, lijkt te werken. Het is haar gevoel en wil dat zeker niet wegwuiven. Uiteindelijk heeft ze het altijd prima naar dr zin, maar het heeft even wat tijd en aandacht nodig. Ook herhaling doet het hier goed. Liever vaker naar dezelfde speeltuin dan steeds maar een andere. Ook thuis of op de opvang benoemen we wat er gaat gebeuren. Doen we dat niet, is ze onrustiger. Ik merk wel dat het haar allemaal steeds makkelijker af gaat. We doen dingen gewoon op haar tempo

Voorbereiden, oefenen, uitleggen. Geen gedrag benoemen als vind je het eng, vind je het spannend. Positief benaderen in hoeverre dat kan. Zoiets denk ik.

Herkenbaar! Mijn dochter vindt alles buitenshuis spannend of als er visite komt. Zelfs als opa en oma komen (zien we elke week) moet ze even 15min ontdooien. Eerder was dit langer, maar het gaat bij bekende mensen steeds sneller. Thuis met papa, mama en haar broertje heeft ze nergens last van. Wij volgen haar tempo, vertellen wat er gebeurt of wie er zijn en beginnen met samen dingen doen, voordat ze het alleen probeert.

Dit was precies zo met mijn zoontje van 16 maanden. Maar ineens sinds een week geleden wordt hij met de dag vrijer. Vandaag was echt super…spelen met de buurtkinderen, van ons vandaan lopen (zelfs zover dat hij ons niet meer ziet), hij ging zelfs bij de buren naar binnen en is daar een hele tijd geweest. Echt zo’n groot verschil met een week geleden, toen was het letterlijk een blok aan m’n been. Dus ik denk met geduld komt het vanzelf wel goed! Ze doen het op hun eigen tempo!

Dankjewel voor je reactie, ik ga hiermee aan de slag! Ik zeg vaak, het is niet eng en dan ga ik bijvoorbeeld zelf even op de glijbaan zitten. Is dat handig om te doen? Of toch anders benoemen?

Ik denk dat het heel goed is dat je het eens voordoet. Maar zal dan ook juist het positieve benaderen en dingen zeggen als: " kijk hoe leuk". Of "mama is bij je." Of "Zullen we gezellig samen?" Dus niet zeggen "is niet eng", want kinderen horen het woordje "niet" heel slecht. En horen dan alsnog het woordje eng.. Op mijn werk zeggen we bijvoofbeeld ook nooit tegen de kinderen "niet rennen in de gang", maar altijd "we lopen rustig op de gang".

Onze dochter was ook vaak wat angstig, maar is ineens omgedraaid en super nieuwsgierig naar andere kinderen. Wel al ruim 3 is ze hoor. Maar laatst rende ze in de speeltuin naar onbekende kinderen toe, ik wist niet wat ik zag. Probeer het bange gedrag niet negatief te benoemen hoe jammer je het ook vindt. Probeer je in haar in te leven, dan is een geit ook echt groot bijvoorbeeld (ik zeg maar wat). Verder zijn er al goede tips gegeven. Succes komt vast goed!

Goed om het positieve te benoemen ! Let wel: het gevoel van je dochter mag er ook zijn. Jij vindt het niet eng, zij wel. Je kan haar laten zien dat ze niet bang hoeft te zijn, maar ik zou haar gevoel niet ontkennen

Nog een aanvulling op het voorbereiden op de situaties die gaan komen: probeer het niet alleen te vertellen, maar ook zichtbaar te maken. Dat kan op verschillende manieren afhankelijk van de situatie en het communicatieniveau van het kind. Volgorde van makkelijkst naar moeilijkst: - met voorwerpen die staan voor een activiteit (die noem je dan verwijzers) - foto's van een plek of activiteit - pictogrammen (zijn simpele zwart-wit plaatjes. Zie de site sclera.be) - kleurenplaatjes met meer details In het geval van TS lijken verwijzers en/of foto's me het meest passend om mee te starten, omdat je kindje nog zo jong is. Probeer dat gewoon rustig uit. Voorbeelden van verwijzers: Luier = verschonen Beker / fles = drinken Schepje = spelen in de zandbak Voorbeelden van het gebruik van foto's en beelden: - laat foto's of filmpjes zien van de mensen die op visite komen of waar jullie heen gaan - laat de bekende plek (bijv speeltuin) zien waar jullie heen gaan. Je kunt daar bijv met je mobiel een foto maken en die dan steeds gebruiken. - bij nieuwe plekken kun je misschien foto's van de site van die locatie laten zien (bijv. Een kinderboerderij, dierentuin, camping) of er samen doorheen lopen via google maps street view. Ik heb dit altijd veel in mijn werk gebruikt in de kinderopvang, maar ook in de gehandicaptenzorg en hulpverlening aan kinderen met gedragsproblemen en (ontwikkelings)stoornissen als autisme en ADHD.

Aanvulling op mijn (lange) reactie: voor jonge kinderen is het zichtbaar / visueel maken vaak fijn, omdat ze de taal nog wat minder goed begrijpen. Denk hierbij ook aan kinderen die een andere moedertaal hebben. Bij andere kinderen kan het fijn zijn, omdat visuele informatie in een ander deel van je hersenen binnen komt en het minder vluchtig is dan gesproken taal. (Bij gesproken taal moet je maar net op dat moment goed opletten) Ook voor beelddenkers kan dit fijner zijn.

Ik hou in gedachten dat het laatste woord wat je zegt blijft hangen bij je kind. Dus als ze een steentje in haar handen heeft en je zegt; niet in de mond. Wat hoort je kindje: mond.. dus hup dat handje gaat naar de mond. Kan beter zeggen steentje hoort op de grond. Of laat het steentje liggen. (Zo ervaren wij het). Dus bij de glijbaan zou ik iets zeggen als kijk wat leuk een glijbaan, de kindjes hebben veel plezier. Zie je de kindjes lachen. Wil je zelf klimmen, of zal mama je helpen. (Misschien eerste paar x wel even samen doen). Zelf ook vrolijk kijken en lachen. Kinderen zijn kleine kopieermachines, ze kopiëren je gedrag. Goed om te volgen op instagram; how to talk to kids. Echt een eye-opener soms.

Helemaal eens, niet pushen inderdaad.

Bobbi heeft veel boekjes. https://www.bobbi.nl/product/bobbi-speelt-buiten-flapboek/

Ik lees al heel veel goede tips, misschien nog een aanvulling: onze zoon (ook wat angstig aangelegd) kan de grootste lol hebben van kijken naar andere kindjes (die bijv van de glijbaan gaan) maar wil er zelf absoluut niet vanaf. Dat is ook oké he. Er moest even een knop om bij mij, maar uiteindelijk gaat het erom dat mijn kind plezier heeft en het maakt niet uit of dat al glijdend van de glijbaan is of al zittend terwijl hij kijkt naar andere kindjes die van de glijbaan gaan. Tuurlijk probeer je wat te stimuleren,m (want soms moet hij puur even het drempeltje over) maar nee is ook een antwoord. Een prima antwoord.

Als je het zo zegt klinkt het heel logisch, super handige tip, thanks!!! Ik ga het is op deze manier proberen te benoemen

Past een beetje bij de leeftijdsfase en het past wellicht bij je kindje. Ik zou niet teveel kijken naar wat 'normaal' of 'gemiddeld' is. Probeer te achterhalen waar de angst van je kindje over gaat, door wat wordt het veroorzaakt, is er een specifieke oorzaak geweest, of is het algemener als een eigenschap van je kindje. Vanaf conceptie, de zwangerschap, de bevalling en alles wat een kindje meemaakt vormt het zich en ontstaan er angsten en eigenschappen, ook zijn kinderen spiegels van jou, een interessante zoektocht waarin je je kindje vooral mag geven wat ze nodig lijkt te hebben zodat ze leert vertrouwen dat de wereld een veilige plek is waar alles gevoeld mag worden en waarin jij er voor haar bent. Dan komt er vanzelf meer vertrouwen. Als je het niet vertrouwt kan je natuurlijk langs een therapeut of coach gaan. Bijv. Reflexintegratie of hypno.

Niet belerend of oordelend, maar als open advies: door te benoemen 'het is niet eng', ontkent je eigenlijk het gevoel van je kindje. En voor je kindje is dat gevoel wél echt aanwezig en voelbaar. Dit geef risico dat het eigen gevoel niet meer serieus durft te nemen of zich niet gehoord voelt in eigen emoties. Juist het benoemen en erkennen van het gevoel wat je bij je kindje ziet, leert hem/haar emoties herkennen en reguleren. Zo maak je emoties normaal en oke, en geef je een basis om zelf emoties te leren reguleren. Angst mag er gewoon zijn en benoem het maar, en als het lukt kan je ook benoemen wat je ermee kan doen. Angst beschermt ons, dus iets in het systeem van je kindje signaleert gevaar. Voor je kindje is dat heel realistisch en voelbaar. Juist erkenning geeft je kindje vertrouwen dat gevoelens niet taboe of eng zijn, maar ons iets vertellen en dat we er zelf controle over hebben door het te reguleren.

Bij ons helpt het om vooral die troost te blijven bieden, door haar dan wel gewoon op te tillen en te zeggen ‘kom, we doen het samen’ als we dieren gingen aaien of ‘we kijken wel even toe hoe die andere kindjes spelen’ als we bij een speeltuin kwamen. Ze is op haar eigen manier nieuwsgierig, en heeft graag papa en mama dichtbij zich om nieuwe dingen te ontdekken. Het heeft tijd en aandacht nodig, maar daarna voelt het alweer snel veilig en vindt ze het altijd hartstikke leuk als we ergens zijn geweest. Na het uitje benoem ik ook vaak wat er zo leuk was! Mijn dochter vindt het ook echt niet leuk als mensen haar zomaar aanraken of haar willen optillen. Enige zijn haar opa’s en oma’s. Spelen vindt ze dan wel weer leuk. Ik heb het maar geaccepteerd. Voor de mensen om mij heen wel minder leuk.