Dysmatuur, prematuur en couveuse kindje

Gefeliciteerd met jullie dochter! Wat een heftige periode. Way goed dat ze goed groeit.In deze app is ook een groep voor ouders van prematuren, mogelijk vind je daar herkenning in. Zelf kolfen ik voor onze premature dochter fulltime (kreeg ook sonde voeding). Na bijna 2 weken heb ik een nacht thuis geslapen. Dit was enerzijds heel zwaar en voelde 'slecht'. Maar achteraf gezien had ik dit eerder em vaker moeten doen. Ik was totaal uitgeput van alles wat op je afkomt en ook gewoon letterlijk de 50 mensen die hele dag in en uit lopen (kinderarts, verpleegkundige, 8 x per dag voor voeding en tussendoor nog bloedprikken/alarm dat afgaat/infuus zal vullen etc, schoonmaak, ontbijt/lunch/eten/thee, bijvullen kasten, brengen nieuwe kolfschelpen etc etc) ik werd er horendol van. Dus mijn advies, ga een nachtje thuisslapen (wij hadden vooraf huur kolfapparaat geregeld). In het ziekenhuis wordt heel goed voor je kleintje gezorgt. Van de kindjes waarvan ouders er niet waren had 1 vaste verpleegster babyfoon in zak zodat ze alles hoorde en ging ook exta langs tussendoor. Op de afdeling komt waarschijnlijk ook paar keer per week een maatschappelijk werker. Het kan ook fijn zijn hiermee te praten. Veel sterkte, hopelijk sterkt jullie Lotte goed aan om binne kort naar huis te mogen.

Gefeliciteerd met je dochter! Wat knap dat ze het zo goed doet. Ik herken veel in je verhaal. Onze zoon is ook bij 36 weken gehaald (wel via inleiding, geen keizersnede) vanwege te hoge weerstand van de navelstreng, groeiachterstand en hoge bloeddruk bij mij. Hij woog 1800 gram bij de geboorte, ernstig dysmatuur dus. Wij mochten na 2 weken naar huis, en die weken in het ziekenhuis waren vreselijk. Ik voelde me de slechtste moeder op aarde omdat ik er niet voor mijn beide kinderen tegelijk kon zijn. En had een schuldgevoel naar mijn vriend toe omdat hij thuis alles moest regelen. Ondanks dat iedereen meeleefde voelde ik me ontzettend rot. De eenzaamheid in het ziekenhuis vond ik ook heel naar. Heb nooit last van heimwee, maar in die periode deed het bijna fysiek pijn om niet thuis te kunnen zijn. Wat mij het meeste heeft geholpen is om al die emoties de vrije loop te laten gaan, krop het niet op! Dat maakt het alleen maar erger is mijn ervaring. Ik heb veel gepraat met mensen die dicht bij me stonden. Ook een nachtje thuisslapen deed me goed. Ik leef met je mee en weet hoe je je voelt. Maar dit komt goed! En bedenk, dit is tijdelijk. Er komt een dag dat ze mee naar huis kan. Hou je daaraan vast. Sterkte! 🌸

Hoi! Mijn zoontje is met 33+6 geboren en wij hebben 8 weken in het ziekenhuis gezeten met hem, verschrikkelijk en slopend. Ik weet zo goed wat je meemaakt en dat gevoel is zo normaal en herkenbaar. Zorg dat je ook echt voldoende momenten voor jezelf pakt. Ga naar huis als je man in het ziekenhuis is, ga even lekker wandelen, boek een massage. Je wereld wordt enorm klein op zo'n kamertje waar de muren op je af komen. Blijf moed houden, het komt goed. De dagen duren lang, maar achteraf zijn die 8 weken bij ons best snel gegaan.

Zo herkenbaar! Mijn zoontje is prematuur geboren met 35,6 en heeft 11 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik wou echt niet weg bij mijn kindje. Een verpleegkundige heeft het wel voorgesteld maar ik had thuis echt niet kunnen slapen. Maar de muren kunnen flink op je af komen en er is gewoon niet zo heel veel te doen in een ziekenhuis. Veel buidelen en met mijn baby bezig zijn hielp bij mij. Ook even naar buiten gaan hielp. Mijn moeder heeft best wel de deur plat gelopen in het ziekenhuis (en ook toen we thuis waren). Ze wou graag haar kleinzoon zien maar kwam ook om mij te helpen. Als mijn moeder er was kon ik even naar buiten/van de kamer af en kon mijn vriend bij mijn zoontje blijven. Ik had een keizersnede gehad en liep niet fantastisch en mijn moeder is fysio dus ze kon ook ondersteunen bij lopen. Die korte momentjes even buiten zijn en frisse lucht waren erg fijn. Gefeliciteerd met de geboorte van Lotte. Hopelijk mag ze snel mee naar huis

Allereerst gefeliciteerd!❤️ Helaas kan ik er ook over meepraten. Wij zijn met onze tweeling 4,5 week in het ziekenhuis geweest. Geboren met 34+1. Ook aan de monitor en met een sonde, zo zielig. Wij hadden alleen het ' geluk' dat we geen kinderen thuis hadden en mij man ook 24/7 in het ziekenhuis kon en mocht zijn. Wij zijn wel na 2,5 week zelf naar huis gegaan om bij te slapen en wat tot rust te komen. Dit op advies van verpleegkundigen en de kinderarts. De eerste keer dit doen was heel moeilijk, toch het idee dat je je kinderen achterlaat, maar het is uiteindelijk wel goed geweest. We wisten. Dat ze daar goed verzorgd zouden worden en wij moesten rust pakken voor het moment dat we met de tweeling naar huis mochten. Ik kolfde ook en deed dat thuis ook dus nam de volgende dag altijd de voorraad mee naar het ziekenhuis om daar te bewaren. succes lieve mama en hopelijk mag je snel met Lotte naar huis🍀❤️

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb het zelf 2x meegemaakt. Ik ben wel zelf vanaf dag 1 elke dag thuis gaan slapen. Wij wonen wel 5 minuten van her ziekenhuis dat scheelt misschien. De verpleegster daar stuurde mij zelfs gewoon naar huis. Ze zeide heel vaak ga toch even iets voor je eigen doen. Super fijn. En savonds ging mijn man dan. Bij de 2de vond ik het heel belangrijk om voor de oudste te zijn. Die had het besef en de jongste niet. Dus wij wisselde heel veel af. Ik ben met de oudste om die reden heel snel gestopt met de borstvoeding. Dat vond het zwaarste dat aanleggen wat niet lukte en kolven. Toen ik uit de fles ging geven was hij zo thuis. Bij de jongste ben ik er niet meer aan begonnen. Ze zijn allebei groot geworden inmiddels 7 en 4.

Ze hebben hier trouwens allebei 5 weken er in gelegen. Geboren met 32 en 33 weken

Gefeliciteerd met de geboorte 🤍 Onze kleine is geboren met 29 weken en heeft 7 weken in 3 ziekenhuizen gelegen. Het is heel zwaar. 1 week heeft hij in het AMC gelegen waar wij in het Ronald Mcdonald sliepen. Toen hij naar Alkmaar werd overgeplaatst moesten wij thuis slapen ivm dat ie daar op zaal lag. Dus konden wij er niet slapen. Moet zeggen dat toen ik mijn eerste nacht thuis sliep ik meteen zoveel meer rust ervaarde. Het is verschrikkelijk om niet bij je kindje te zijn (wij hadden geen keuze) maar nu achteraf gezien heeft het me zo goed gedaan om thuis te slapen.

Lieve Ellenbaby2, Alles wat je nu meemaakt zitten wij ook middenin.onze zoon is geboren met 31+6,1280 gram en 39 cm. Hij weegt vandaag 1760 gram. Enige wat ik kan zeggen is,zoek iemand om mee te praten.wij zijn samen hier naar de psycholoog gegaan en voor ons was dat de juiste beslissing.dit heeft tijd nodig om te verwerken. Als je wilt praten kan je altijd bij mij terecht. Ik ben zelf opgenomen geweest,waardoor ik in t ziekenhuis moest blijven. Voor mij begon me dat op te breken.toen ik ben ontslagen heb ik ook besloten om wel de nachten thuis te slapen en voor mij was dat een juiste zet.nog steeds niet gemakkelijk,want je denkt toch steeds aan je kindje als je weer wakker word.maar het is voor iedereen anders,wat voor de een werkt werkt voor de ander niet. Ik probeer het nu zo te zien,hij doet het goed en hij komt uiteindelijk mee naar huis. Dit is niet voor altijd. Ik probeer dat in m'n hoofd te herhalen zodat ik wst positiever ernaar kan kijken.heel veel sterkte nogmaals,en als er iets is bericht me maar als je wilt. Wij gaan dit kunnen 💙

Wat fijn, al jullie reacties. Bedankt voor jullie verhalen. Intussen heb ik corona dus ben te ziek om goed voor haar te zorgen maar ze kan nog wel bij me drinken. Vanavond een nachtje naar huis om aan te sterken, hopelijk rol ik er snel door en heeft Lotte nergens last van 🙏 Ze groeit in elk geval super goed en weegt nu 2108! De monitor zou er morgen af mogen en we bouwen de sondevoeding af als ik gevoed heb. Zo trots op haar. Ik ga als we thuis zijn ook een psycholoog of maatschappelijk werker zoeken om de verwerking hiervan goed te doen. Dankjulliewel!

Veel succes met alles en beterschap🍀

Hi, ja ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Onze Sara was uitgerekend op 18 december, maar ze groeide al weken niet meer. Dagelijks naar het ziekenhuis voor ctg’s en dopplers. Steeds afwijkende dopplers en uiteindelijk bleek ik een zware vorm van zwangerschapsvergiftiging te hebben. Ik ben toen opgenomen en er vrij snel gekozen voor een bevalling op 35+2 weken. Bij de geboorte was ze 1570 gram. Ze deed het goed met ademhalen, maar kreeg ook een infuus in haar navel, sonde, alle plakkers (monitor) en moest in de couveuse. Ook Sara heeft zo’n 2 weken in de couveuse gelegen en ging daarna over op het warmtebedje. Totaal ben ik zo’n 3 weken in het ziekenhuis gebleven, mijn man mocht bij ons op de suite verblijven (bij St. Antonius hebben ze afzonderlijke kamers waar de familie kan verblijven). Sara kreeg een infectie van het infuus wat was aangelegd in haar navel. Omdat het onzeker was of het daar vandaan kwam en de antibiotica niet snel aansloeg, werd ze nóg zieker en had ook koorts en ondersteuning qua zuurstof nodig. Ik vond deze periode enorm zwaar en voelde me machteloos. Gelukkig is het een aantal dagen vrij snel beter gegaan met haar. Soms wilde ik van de kamer af, maar kon ik haar niet alleen laten. Mijn man is wel vaker naar huis gegaan, maar vond dit ook onprettig toen ze ziek was geworden. Visite hebben we ook niet veel gedaan in het ziekenhuis, om haar zoveel mogelijk rust te geven. Eenmaal thuis waren we kapot, vermoeid en kwamen alle emoties eruit. Ook deze weken voelen niet als echte kraamweken. Veel mensen met corona, griepjes en koortslippen; het blijft enorm oppassen met een pasgeboren (met name te vroeg en te kleine) baby. Ik hoop dat het nu iets beter met je gaat. Zelf heb ik wel wat vragen over bepaalde dingen (slapen/ voedingen, etc), dus mocht iemand het fijn om wat meer ervaringen uit te wisselen, let me know!☺️

Hey lieve mama, wat een stressvolle situatie hè? En herkenbaar. Onze Fieke is met precies 35wkn geboren. Na de geboorte had ze ademdips en heeft ze aan de cpap gelegen de eerste uren. En idd glucose, sonde, monitor en infuus voor AB-kuur. Wonder boven wonder mochten wij op dag 5 alweer naar huis met haar (ze was nog geen 36wkn). Het is thuis kramen xl. Ze doet het super goed, daar niet van, maar echt onbezorgd genieten is het nog niet. Ons poppetje heeft veel dips in jaar temperatuur. En 8x voeden is slopend (en dan krijgt ze fles, dus wij kunnen het nog afwisselen). Je leeft constant in onzekerheid; blijft ze het goed doen? Doen wij het goed? Omdat ze medisch gezien het goed blijft doen hebben we ook geen extra ondersteuning thuis. Maar slopend is het wel. Zeker met die temp schommelingen.

Onze jongens zijn onverwachts met 35 weken geboren en waren beide iets meer dan 2100 gram. Ik had nog nooit zulke kleine baby’s gezien. Ik vond de tijd in het ziekenhuis aan de ene kant heel ontspannen. Ik vond het fijn de verpleegkundigen om me heen te hebben die ons konden helpen. De jongens hebben 2,5 week een sonde in gehad, omdat ze ook niet zelf wilden en konden drinken. Je bent constant in tweestrijd qua gevoelens. Ik vond het fijn om bij m’n jongens in het ziekenhuis te zijn, maar ik voelde me ook verscheurd doordat ik niet bij onze dochter van toen 1,5 jaar kon zijn. Met haar ging het hartstikke goed en daar heb ik ook vooral aan gedacht. Achteraf heb ik echt tijd nodig gehad om alles te verwerken. Na 3 weken mochten we naar huis, maar we hadden helemaal geen echte kraamweek gehad omdat ik meteen weer in touw was. Dat heeft fysiek ook wel echt een weerslag op me gehad. Maar ook emotioneel gezien: hoe de bevalling ging (duurde 3 uur), hoe ze vrijwel meteen bij me weg werden gehaald om naar de kinderafdeling te gaan, ik zat eerst 1,5 uur te trillen van de adrenaline en was emotioneel afgestompt. Ik wilde niet eens beschuit met muisjes eten, omdat ik me zo gek voelde. Doordat het drinken in het begin van hun leven al zo moeizaam ging en tot op de dag van vandaag nog steeds (na ruim 9 maanden), kan ik wel zeggen dat ik er een trauma aan over gehouden heb. Ik zou er vooral over blijven praten wat je voelt en wat je hebt meegemaakt, dat helpt ook wel echt in de verwerking. Het heeft tijd nodig.

Hi Roontje, Op dit moment zit ik in een soortgelijke situatie. Onze dochter is met 31+2 gehaald met 1350 gram. Ik voel mij zo machteloos, hoe ben jij hier mee omgegaan? En hoe gaat het nu met je zoon? Liefs, Gina

Wij hebben die tijd ook gehad en zijn sinds een maand thuis na 7 weken ziekenhuis. Onze dochter is geboren met 29 weken gelukkig vanaf dag 1 goed gehad en 2 dagen ic toen high care en binnen een week na rooming in gegaan. Mijn man en ik hebben alles over ons heen laten komen. Geen verwachtingen hebben veel praten en hebben het er beste van gemaakt. Tussen door af en toe even wat leuks doen of naar huis helpt heel erg. En tuurlijk heb ik ook moeilijke momenten gehad dat even moest huilen ( ook tijdens oudergesprek met arts ) wij hadden een super fijne band met haar …. Jullie kunnen het 🍀

Hey meid, Onze dochter is geboren met 35+1, 1250 gram. Heeft 1 week op de nicu gelegen en daarna mocht ze naar de high care. Ik merkte vooral dat ik sterk bleef voor haar en zoveel mogelijk bij haar wilde zijn en zoveel mogelijk buidelen (deze momenten gaven mij rust en de energie om door te zetten). Bij mij kwam de klap achteraf pas (nu nog steeds last van). Ze weegt ondertussen 3500 gram en doet het super goed, ze mocht na 1 maandje naar huis. Blijf hulp vragen en luister goed naar wat je lichaam nodig heeft. Ik ga ook nog niet werken en loop nog bij de psycholoog.

Hoi meiden, wij maken op dit moment hetzelfde mee. Om mij heen hoor ik in het ziekenhuis steeds verhalen van andere kindjes die het super goed doen en naar huis mogen en wij blijven steeds “over”. Ik vraag me af of we ooit nog eens naar huis mogen , het voelt nog als zo’n lange weg :(

Wat is je verhaal?

Dysmatuur kindje, ingeleid met 36+3 en geboren met een gewicht van 1782. Nu 10 dagen oud en rond de 2000 gram. Ze heeft nog veel moeite met drinken, dat is echt het focus punt de komende tijd. Ik ben benieuwd wanneer ze dit onder de knie gaat krijgen