Eenkennigheid/verlatingsangst

Hoi, mijn dochter is ook vroeg en lang eenkenning geweest, en rond 8 maanden kon ze ook amper neergezet worden en wilde ze het liefst op schoot spelen. Ze lachte wel makkelijk, maar men moest niet te dichtbij komen. Eigenlijk is dit vanzelf goedgekomen! Ze is nu anderhalf jaar en het is echt veeeel minder. Ook speelt ze vaker alleen. Ze wil nu ook vaker uit zichzelf bij anderen op schoot nadat ze even heeft kunnen wennen. Hier dus de ervaring dat her vanzelf over gaat. Wij hebben altijd dochter gevolgd, niets geforceerd

Het licht aan het karakter van je kindje. Niet iedereen is even sociaal of lacht even graag. Ik heb een baby die naar iedereen lacht, maar om haar dan weer aan het lachen te krijgen tijdens hetspelen is een heleuitdaging en vaak niet meer dan beeld zonder klank hahaha. Ze is trouwens enkel sterk van een afstand, iemand die ze niet of niet goed kent moet haar niet probeten vast te houden of ze zet het op een krijsen. Ook thuis is de verlatingsangst sterk aanwezig en huilt ze al als ik me omdraai en de andere kant oploop, maar de kamer niet eens uit ben. Het gedragen willen worden is ook heel erg herkenbaar. Ik lees overal dat een goede hechtign en hen nu die veiligheid geven ervoor zorgt dat ze zich veilig genoeg voelen zich van je lost te maken dus ik geef zoveel mogelijk toe, maar zwaar is het inderdaad wel. Iedere baby is eenkennig op een bepaald punt, julllie waren dat hoe dan ook ook toen je een baby was. Het is een heel normaal en belangrijk deel van de ontwikkeling. Jullie ouders zijn het vast vergeten (heel normaal, mijne doen ook of mijn zus en ik nooit driftbuien hebben gehad en nooit kattekwaad hebben uitgehaald. Tuuuuurlijk 😅).

Onze dochter was ook als baby erg eenkennig. Liefst bij mama, papa was alleen goed om te spelen maar naar bed gaan alleen mama. Mijn vriend heeft heel veel geduld moeten hebben het eerste jaar. Beide oma’s hebben ook veel geholpen met dragen en dit droeg ook bij aan hun band waardoor ik ook weleens even een nachtje kon laten logeren als het me even teveel werd. En inderdaad ook niet lacherig naar mensen die ze niet goed kent en altijd erg voorzichtig geweest. Wij zijn ook erg sociaal, dus vonden dit in eerste instantie ook lastig om mee om te gaan. Maar dit is vanzelf beter gegaan tijdens haar ontwikkeling. Ze is nu 4 jaar en erg sociaal. Zodra ze zich veilig voelt, is ze volledig zichzelf. Als ze mij een praatje ziet maken met de buurvrouw, praat ze nu ook lekker mee. Ze blijft instinctief erg voorzichtig, maar daar ben ik eigenlijk erg trots op want dat betekent dat ze niet met jan en alleman mee zal gaan of ergens op in gaat. Je doet niks verkeerds!

Bedankt voor jullie reacties! Ik vind het soms best zwaar om moeder te zijn, terwijl we echt niet mogen klagen.

Het is elke keer je kindje opnieuw leren kennen. Ze gaan van de ene fase in de andere, vind dat ook best lastig.

Veel herkenning in je verhaal! Mijn zoontje is ook heel eenkennig. Zodra er anderen zijn, is hij echt een schim van zichzelf. Hij wilt dan niet spelen of lachen en moet huilen als mensen druk tegen hem gaan doen of hem willen vasthouden. Ik krijg weleens vervelende opmerkingen (hij vindt mij niet leuk, laat hem eens een keer huilen blabla), maar dit is gewoon echt zijn karakter. Een verlegen jongentje, die graag de kat uit de boom kijkt. Ik herken mezelf in hem, en met mij is het ook goed gekomen😜