Erfelijke aandoeningen

Ik ken de angst met diabetes 2, aan allebei de kanten, bij mijn vader hadden al zijn zussen en hijzelf het, bij mijn moeder sloeg het een generatie over, dus ik heb het wel, grote zus niet, mijn moeder wel, haar grote zus niet etc. Nu hoop ik gewoon dat het bij de kleine overslaat, net zoals mijn allergieën, mijn vader had alleen hooikoorts, ik heb hooikoorts en graspollen en boompollen en alle kruis allergieën en als baby koemelk, dus ik zit echt heel erg mijn vingers te kruizen dat ik de enige ga zijn met zoveel allergieën (mijn man heeft gelukkig niks qua allergieën) . Ook hoop ik dat ze mijn spastische darm niet overneemt. Druk maak ik mij er zeker om, heeft me ook heel lang tegengehouden om aan kinderen te beginnen 🙈 maar uiteindelijk was de wens te groot en kunnen we alleen maar hopen dat alles overgeslagen word

Herkenbaar!! Fikse scoliose en autisme in de familie (meerdere keren) En ik heb zelf op onverklaarbare wijze polsen die ik niet kan draaien (dankjewel pap)

Heel herkenbaar!! Ik ben nog niet zwanger maar ik ben aan het 'ontpillen'. Mijn man heeft eczeem, bijna iedereen in zn familie heeft het. Mocht ik zwanger raken dan ben ik ook bang dat ons kindje het ook heeft/krijgt. Gelukkig weten wij hoe we ermee om moeten gaan, maar we hopen natuurlijk niet dat ons kindje het ook krijgt. Ik snap heel goed dat je je daar zorgen over maakt, maar iets dat erfelijk is kun je niet beïnvloeden. Ik denk dat het belangrijk is dat je weet hoe je ermee om moet gaan als je kindje wel een erfelijke aandoening heeft. Meer kun je als mama niet doen 😉

Wij hebben ook wel een aantal dingen waarvan ik hoop dat ie ze niet krijgt. Autisme, psoriasis, colitis ulcerosa, crohn, scoliose en nog het maar op..

Ik hoop vooral heel erg dat de nystagmus overgeslagen wordt in mijn geval. Wiebelogen, ook wel genoemd. Dan wordt het onmogelijk om te studeren en te werken later. Mijn moeder had het 'geluk' ergens een baantje te vinden en de eerste inboedel bij elkaar te kunnen sparen om vervolgens mijn vader te ontmoeten (met goeie baan....Belangrijk als eenverdiener) en samen te gaan wonen. Maar dat kun je dan alleen maar hopen voor je kind......

Nog meer?

Ja hier! Ik heb best wel heftige astma met bijbehorende allergieën voor harige dieren, pollen, stof etc. Mijn vader heeft het ook en is inmiddels medicijn afhankelijk, ik zelf gelukkig (nog) niet. Mijn broer is er overheen gegroeid. Toch ergens bang dat ik de genen van mijn paps doorgeef aan de kleine. Hoewel ik zelf niet beter weet en dus ook weet hoe ik er mee om moet gaan, gun ik het mijn kind echt niet...

Rottig inderdaad! Hindert het je in het dagelijks leven?

Ik snap je helemaal. Heb zelf Fibromyalgie, hypermobiel, en HD.. voor m’n rug durf ik al jaren niet naar een specialist, bang voor wat eruit zal komen. Zonder medicijnen kom ik helaas de dag niet door. Hoop op een gezonde kleine! 🌸

Wat heftig! Ik hoop met je mee

Op het moment gelukkig niet, met dank aan een goeie huisarts hou ik het onder controle met medicatie. In de winter (vooral als het vriest) minder last van allergenen. Als kind wel altijd veel last gehad, heftige aanvallen en sport of logeren waren lastig. In mijn latere tienerjaren vaak longontsteking en bronchitis gehad. Conclusie, ups en downs! Nu al twee jaar redelijk stabiel! 🎉

Ik ook heel veel allergieën, mijn man is lactoseintolerant. Mijn schoonvader een ontzettend slecht hart. Ik had ook twee ooms met schizofrenie, dus ik hoop ontzettend dat dat ver genoeg is om niet meer "overdraagbaar" te zijn. Scoliose heb ik ook maar tegen mij hebben ze gezegd dat dat niet erfelijk is. En daar kun je wat aan doen als je er op tijd bij bent.

Goed om te horen!

Ik duim voor je!

Ik herken deze angst zeker. Bij mijn moeders kant is een geestelijke beperking bij de jongens. En al is denkend bij mij 99% op een gezond jongetje ben ik toch heel bang. Morgen heb ik de geslachts echo. En eigenlijk mag je niet hopen 😥maar ik hoop toch stiekem wel op een meisje

Oh ik wilde ook altijd echt een meisje! Geeft toch niks dat je zo denkt? Uiteindelijk houd je evenveel van een zoon als een dochter.

Zowel mijn lief als ik hebben ASS (ikzelf Asperger). De kans dat onze zoon dat ook gaat hebben is dus redelijk aanwezig. Wijzelf functioneren allebei ‘gewoon’ om het zo te zeggen. We botsen uiteraard af en toe op moeilijkheden, en volgen ook allebei begeleiding bij een psycholoog. Ikzelf maandelijks, en die gesprekken zijn altijd erg fijn. Dit in het centrum waar ik mijn diagnose twee jaar geleden kreeg. Maar daarnaast kunnen wij - net zoals anderen - gewoon onze boontjes doppen, hebben we een huis(houden), een lieve kat, een job,... We banen ons een weg door’t leven op onze eigen manier. Soms zijn de wegen wat hobbelig, maar het lukt. In het begin, toen een baby voor het eerst ter sprake kwam, was dat een redelijk aanwezige angst van mijn lief: wat als ons kindje een zwaardere vorm van autisme gaat hebben? Een kindje met vele woedeuitbarstingen, dat moeilijk kan communiceren, later mogelijks niet volledig op eigen benen kan staan,... Daar zijn toch wel wat gesprekken over gevoerd. Ook bij de psychologe. De kans dat ons kind ASS gaat hebben is inderdaad groter, maar de kans dat hij eigenlijk zoals ons gaat zijn, is objectief bekeken het grootst. Misschien heeft hij het zelfs niet. Je kan het op voorhand gewoon niet weten. Uiteindelijk is die angst wat gaan liggen. Ik zat er ook wel een tijdje mee in mijn hoofd, maar kon daar best nuchter over nadenken. Onze zoon gaat nooit zo moeten aanmodderen zoals wij. Daarmee bedoel ik dat, als hij ASS heeft, hij sneller gerichte hulp kan krijgen. Wijzelf kregen de diagnose pas op volwassen leeftijd. Toen waren we al heel wat jaren samen. Mijn lief maakt zich nu soms wel wat zorgen over zijn ontwikkeling. Hijzelf was ‘traag’: laat stappen, laat praten,... Ikzelf dan weer niet. Integendeel. Ik kon erg snel lopen en praten. Hij hoopt dat onze zoon dat bespaard blijft, maar beseft natuurlijk ook wel dat het geen ramp is als hij trager ontwikkelt dan het doorsnee kind. Gewoon zijn eigen tempo. Met mijn lief is ook alles goed gekomen! Ikzelf denk vooral: als het geen ASS is, dan kan het weer iets anders zijn. De enige zekerheid die we hebben, is dat hij in een warm nest gaat terechtkomen. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die op basis van onze diagnose een oordeel klaar zullen hebben, dat we bv. helemaal geen kinderen zouden mogen krijgen. Maar diegenen die ons écht en al lang kennen, zijn er allemaal van overtuigd dat we dat gewoon goed gaan doen. Ook al weten ze dat ik bv. twee keer heel diep heb gezeten en lang heb geworsteld. Dat vind ik oprecht waardevol, het besef dat onze naaste omgeving als één grote steun achter ons staat. Niemand twijfelt aan onze capaciteiten als ouder. Ze zien ons al lang zoals we zijn, de meerderheid al van lang voor we zelf wisten dat we ASS hadden. Wij hebben gewoon ‘toevallig’ ook autisme. :)

Hoezo onmogelijk om te studeren en te werken met een nystagmus? Ik heb zelf ook een nystagmus (en staar en glaucoom) maar heb gewoon gestudeerd en een baan. Dus misschien iets minder druk om maken. (Tuurlijk blijft vervelend maar niet iets mega ergs)

Mooi, bemoedigend bericht! Jullie verdienen het net als iedereen dubbel en dwars om ouders te worden. Ik wens je al het goeds

Mijn man en ik hebben samen ook een redelijk bingokaart vol, o.a. hypermobiliteitssyndroom, vaatziekte, hartziekte, bloedproblemen, doofheid. Maar we kunnen er beide, over het algemeen, goed mee leven. Het heeft ons dus niet tegen gehouden om zwanger proberen te worden. En we zijn er van overtuigd dat we onze kleine, met eventueel problemen, een mooi leven kunnen bieden waarmee goed omgegaan kan worden met eventuele beperkingen. Tuurlijk hopen we dat er niets door wordt gegeven, maar daar hebben we helaas heen invloed op.