Ervaring kind met ADHD?

Heftig! Voor hem, maar ook voor jullie. Ik persoonlijk zou hem wel officieel laten testen, hoe vervelend ook. De reden waarom, is omdat je dan ook gericht hulp kunt krijgen met hoe je hem het beste kunt ondersteunen. Jullie hoeven hem dan nog steeds niet in een hokje te duwen, maar sommige zorg is pas beschikbaar met een indicatie. Succes in iedergeval!

Bij mijn nichtje is het vermoeden op dezelfde manier ontstaan. Echt testen kan echter sowieso pas op latere leeftijd. Intussen is ze 10 en is het pas in het eerste leerjaar officieel bevestigt. Met de juiste dosis medicatie en de juiste begeleiding, kan ze nu zichzelf zijn zonder zich volledig te verliezen in de extreme driftbuien. Elk kindje is natuurlijk anders en het kan er ook nog uitgroeien. Er zijn ook nog andere oorzaken voor driftbuien en hevig gedrag, zoals bijvoorbeeld nog niet goed gevoelens kunnen communiceren, niet genoeg uitdaging… Dus misschien nog iets te snel voor een conclusie te trekken.

Hi! Ik heb hier vanuit werk ervaring mee. ADHD kan op deze leeftijd niet vast gesteld worden, maar er kan wel gekeken worden naar de emotie regulatie en of dit afwijkend is of niet. Daarnaast kunnen jullie dan geholpen worden en wat tips krijgen, heb je geen diagnose voor nodig. Ik kan me voorstellen dat het pittig is zoveel heftige driftbuien! Voel je niet bezwaard om hulp te zoeken. Het beste is om een verwijzing te vragen naar een organisatie met een IMH afdeling of bij de integrale vroeg hulp. De huisarts of CB kunnen je doorverwijzen.

Mijn man en ik hebben allebei ADHD en onze dochter van bijna 2.5 lijkt ook signalen te vertonen, dit begon met een zeer chaotische ontwikkeling van baby af aan. Ook door het CB opgemerkt. Het gaat om onder andere: - extreem veel moeite met omschakelen naar een nieuwe taak - emotioneel wanneer dingen anders gaan dan verwacht (zelfs als het om leuke dingen gaat) - enorm gehecht aan vaste patronen en manieren om dingen te doen - is altijd in de weer (alsof ze een motortje heeft) - minder slaap nodig - erg snel afgeleid (zelfs voor haar leeftijd) - hyperfocus met dieren - vraagt continu om eten - steeds op zoek naar prikkels - overprikkeld na een grote/nieuwe/ spannende activiteit en kan dan zichzelf totaal niet meer reguleren, zelfs co-regulatie is eigenlijk niet te doen En zo kan ik nog wel even doorgaan. We proberen te anticiperen op veel van haar voorkeuren qua schema’s en ritme maar dat lukt natuurlijk niet altijd, lukt het wel dan hebben we meestal geen grote problemen of iets met haar. Hier in de regio is het beleid om te testen vanaf 4, eventueel medicatie vanaf 6. Wij hebben aangegeven hier pas in mee te gaan wanneer het echt niet anders kan en ze zelf ook problemen gaat ondervinden. Mijn man en ik gebruiken overigens beide medicatie (ik nu niet want zwanger). Ik vond het boek ‘opvoedwijzer ADD en ADHD’ door E. Hallowell erg helpend. Ook gebruiken wij veel principes uit het inmiddels bekende ‘Jagen, verzamelen, opvoeden’. Als je verder nog wat wilt weten dan hoor ik het wel! En succes!

Dankje! Ik herken veel van de 'symptomen' wel. Ik ga het boek bestellen!

Hoi Selina, in hokjes stoppen hoeft zeker niet. Vanuit mijn ervaring als dramatherapeut zie ik (zeker op deze leeftijd) dat kinderen hun chaos en overprikkeling niet goed om kunnen zetten ik woorden. Zich dan onbegrepen voelen, kan voor zowel zichzelf als voor de ander. Hierdoor kan het er explosief uitkomen. Wellicht kun je eens kijken of pictoplaatjes (bijv aanwijzen van emoties) of kindergebaren helpen. Bewegingen zijn veelal de eerste ontwikkelingen in het leven en dus makkelijker om op terug te vallen wanneer het niet met woorden gezegd kan worden. Kindergebaren van Lotte en Max vind ik een aanrader.

Dankje! Ga ik dat ook eens proberen 💜

Snap dat je denkt aan ADHD. Ik heb er zelf geen ervaring mee maar wel in mijn werk. Vaak wordt het tegenwoordig pas vanaf 6 jaar vastgesteld omdat de betreffende hersengebieden daarvoor nog volop in ontwikkeling zijn. Ik weet niet wat er medisch speelt maar als je zegt dat hij medisch veel mee maakt dan kan het ook nog een sterke behoefte aan controle zijn (omdat hij controleverlies ervaren kan hebben..)en meer behoefte is aan co-regulatie. Ook kan teveel spierspanning zorgen voor een hoge prikkelbaarheid, een fysio of osteopaat kan hierin meekijken. En zorg goed voor jezelf!

Thnx! Ja hij heeft een zeldzame darmziekte, dus het eerste jaar is er heel veel gebeurt. Vele opnames en operaties. Ook heeft hij astma wat ook vele opnames met zich meebracht en dagelijkse medicatie. Het is de afgelopen maanden juist heel rustig op dat gebied, gelukkig. Fysio kan nooit kwaad, zal een afspraak inplannen

Ohh heftig joh. Toen onze oudste bijna 2 jaar was, was het bij ons ook het ergst. Slopend kon het zijn. Ondanks dat hij super goed kon praten toen, voor zijn leeftijd, kon hij toch niet goed zijn emoties uiten. Als hij dan ook nog moe was, overprikkeld, honger had en/of moe was, volgde er sws een flinke driftbui. Belangrijk voor mij om altijd tegen mezelf te zeggen op zo'n moment was: hij heeft het moeilijk met zichzelf. Hij zit in de knoop met zichzelf. En ook accepteren dat ik de situatie niet kon veranderen. Boos worden omdat hij absoluut niet in zijn autostoeltje wilde bijv., had totaal geen zin. Ja ik zou hem met lichamelijke overmacht erin kunnen proppen, maar dan zou ik ook zijn wil 'breken' en hem echt helemáál overstuur maken. En onze band beschadigen. Op een dag las ik over hoe je je voor kan stellen dat je een boom in een storm bent. De boom oordeelt niet, eist niet, schreeuwt niet, sust niet, troost niet. Hij is er alleen. Ik zat dan een beetje in de buurt van mijn woeste zoontje. En fantaseerde hoe ik die boom was. En hoe zweverig het ook klinkt, het werkte voor mij. Ik bleef rustig, met compassie. Af en toe herhaalde ik iets of verwoordde ik iets voor hem. Maar alleen dingen waar hij JA op kon zeggen, want dat zwakt woede af. Dus "je bent boos hè, BOOS" En "je wilde bij oma blijven" (zoontje schreeuwend: JAAAAAAA 😡) "Je wil alles kapot maken, omdat je zó boos bent." Ondertussen haalde ik hem dan wel zacht weg bij dingen die hij niet kapot mocht maken of ik pakte ze af. Heb hem ook wel eens opgetild naar een veilige uitraas plek. Maar vervolgens zat ik daar dan bijna Zen, boom te wezen. Na een driftbui volgde vaak een huilbui, en dan zocht hij toenadering. Het scheelde me zo ontzettend veel energie om er op deze manier mee om te gaan. Verder bleef het super belangrijk de driftbuien te voorkomen. Vooraf de dag bespreken, achteraf voor het slapen gaan nabespreken. Al vanaf 2 jaar een dagplanning op het whiteboard om het visueel te maken, later werd dat een weekplanning (maar onder de 4 jaar kan dat wat overweldigend zijn). Geen indoor speeltuinen, geen Sinterklaas intochten, geen Efteling in het weekend. Drukke verjaardagen kort houden, vooraf ook goed bespreken wie/wat/waar. Bedtijden heilig, niet te veel suiker. Veel in de natuur zijn. Uiteindelijk blijkt hij hooggevoelig te zijn en ADHD te hebben. Net als ik zelf 😄 We leren veel van elkaar. Boekentips: Draakje Vurig Samenvatting van het boek van Alfie Kohn - Unconditional Parenting De website, blogs en boeken van Laura Markham 'De kleur van emoties' of een ander leuk boek voor jonge kinderen om te leren emoties te benoemen Ik heb ook een cursus gevolgd bij Janneke van Olphen (schrijfster Draakje Vurig) over Hooggevoelige kinderen met een sterke wil. Aanrader!

Hier en wij gaan wel testen

Klopt niet … wij zijn vol op bezig met testen ivm adhd en is 1,5j

Oh wat herkenbaar! Inmiddels is ze ruim 5 en willen ze nog niet testen. School vindt het nog niet erg genoeg, de geldschieter daardoor ook niet dus kunnen nog vrij weinig. Ze zit nog in de kleuterklas, dus veel wordt onder 'normaal' weggeschreven. Wel valt het mij op in de rapportages tot nu dat ze op gedrag dan uitvalt. Inmiddels aan de bach-druppels, en dat lijkt wel wat rust te brengen. Maar wat herken ik veel in wat geschreven wordt! Ik trek al sinds 2 jarige leeftijd aan de bel maar krijg nog niks voor elkaar.

Ik vind hier ook een diagnose niet nodig. ''symptomen'' behandelen wel, er zijn genoeg therapeuten die ermee aan de slag gaan zonder dat je een officiële diagnose hebt. Lijkt mij ook niet nodig totdat je eventueel zou overgaan op medicatie, maar dat zou de allerlaatste optie moeten zijn naar mijn mening.

Klinkt heftig. Ik heb geen ervaring met een kind met ADHD, maar ik heb het wel zelf. Heel goed dat jullie er nu al zo mee bezig zijn. Ik ben pas op volwassen leeftijd gediagnosticeerd. Ik heb mezelf wel altijd gered, maar als het eerder aan het licht was gekomen had dat heel veel kunnen schelen voor mij. Bijv in mijn zelfvertrouwen. Ik begreep bijvoorbeeld nooit waarom ik tegen dingen aan liep waar andere geen moeite mee hadden. Dit nam ik mezelf kwalijk en ging overcompenseren. Dus ondanks dat je geen label wil plakken en dit misschien op deze leeftijd helemaal nog niet hoeft. Denk ik dat het wel goed is om er mee bezig te zijn en hem beter te proberen te begrijpen.

Nog een toevoeging : mijn zusje en ik hebben allebei adhd. Zij gediagnosticeerd en onder behandeling van medicijnen. Ik niet gediagnosticeerd en heen medicatie maar wel therapie om te kunnen omgaan met hoe mijn hoofd werkt. Het heeft allebei voor en nadelen. Nadelen voor mijn zusje zijn dat ze van de medicatie weer nieuwe ''problemen'' heeft gekregen zoals slapeloosheid, depressie, nachtmerries MAAR ze kan wel focussen op school. Mijn nadelen zijn dat ik nu pas kan omgaan met mijn hoofd (na jaren verschillende soorten therapie) en ik dus waarschijnlijk beter kan kunnen presteren op school als ik toen al gefocust kon werken. Maar ik ben uiteindelijk toch gekomen in m'n leven waar ik wil zijn, maar gewoon op m'n eigen adhd chaotische manier 😎

Ik ben zelf orthopedagoog en zou eerst kijken of er mogelijk sprake is van trauma aangezien hij veel heeft meegemaakt. Dit kan ook veel soortgelijke klachten geven. Je kunt via de huisarts of het sociaal wijkteam (gemeente) een verwijzing aanvragen naar een hulpverleningsinstantie. Ik zou dan voor de zekerheid gaan naar een die ook preverbale EMDR aanbieden. Het hoeft niet aan de hand te zijn uiteraard, maar het zou mogelijk wel helpend kunnen zijn om te weten of dit speelt of niet.

Het klopt wel, werk hier dagelijks mee. Op deze leeftijd spreek je niet van ADHD. We volgen hierin de DC 0-5, een boek met alle classificaties voor kinderen van 0-5. Wel kan je op deze leeftijd een hyperactiviteitsstoornis van de peuteer leeftijd of stoornissen in de sensorische verwerking stellen. Dat kunnen zeker voorlopers zijn van ADHD op latere leeftijd, maar worden nu nog geen ADHD genoemd.

Dit is precies wat ik je ook zou adviseren als K&J psycholoog. Mocht je geen fijne afstemming met je huisarts hebben, kan dit ook via CJG (of het gemeenteteam: naam is afhankelijk vd regio waar je woont). Het CB kan je hierin ook adviseren: als in waar je moet zijn / waar je kan aanmelden.

Helemaal niet nagedacht over een trauma.. ga dat eens onderzoeken!