Ervaring van 1 naar 2 kinderen

Ik vond en vind de overgang van 1 naar 2 kinderen best heel pittig, ondanks dat onze eerste net 5 jaar is geworden.

We wilden absoluut geen 2de, mijn man was zelfs al gesteriliseerd! Tot het bij mij weer begon te kriebelen.... Mijn man heeft de sterilisatie ongedaan laten maken en ondertussen is ons zoontje geboren. Ons oudste zoontje was toen 4,5j. Het is prachtig, hoe liefdevol ze met elkaar omgaan 🥰. Ik heb nog geen milliseconde spijt gehad en geniet ervan om alles te herbeleven.

Ik vond het krijgen van een 2e veel minder zwaar als een eerste. Je weet al precies wat je te wachten staat etc. Enige is dat je wat handigheid moet krijgen in het verdelen van je tijd en dat betekend soms dat je kindje of de baby even moet wachten. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad 😊

Ik hoor van meerdere mensen dat ze van 1 naar 2 zwaarder hebben ervaren dan van 0 naar 1... Vaak is de eerste dan rond de 2,5-4 jaar oud, nog net thuis en precies in een hele drukke en niet altijd handelbare fase.

Ik vond de overgang van 0 naar 1 ook best pittig. Alles is nieuw en je moet nog leren vertrouwen op je moedergevoel. Van 1 naar 2 heb ik als heel makkelijk ervaren; heb deze keer ook echt heel lang op die roze wolk gezeten (terwijl ik na de eerste dacht dat deze niet bestond). Nu zelfs zwanger van de derde. Misschien goed om te kijken wat je nu nog moeilijk vind aan het moederschap en in de relatie?

Hier juist andersom. Ik had verwacht dat van 1 naar 2 vlekkenloos zou gaan. Maar dat is/was absoluut niet het geval. De eerste maanden waren een drama. Nu na bijna 8 maanden gaat het beter. Daar had ik mij even mooi op verkeken .

Wil je daar wat meer over vertellen?

Ik snap je twijfel! Wij hadden een dochter van 3 en voor mij was het gezin compleet. Ik zag vooral de voordelen… uit de luiers, geen slaapjes meer, overal zo naartoe kunnen zonder ergens over na te denken… maar toen begon het bij mijn man te kriebelen. Goed over nagedacht en toch besloten ervoor te gaan, vooral omdat een broertje of zusje toch wel erg leuk zou zijn voor onze dochter. Vrijwel meteen was ik zwanger maar omdat ik iedere ochtend misselijk was en standaard moest spugen vond ik het best zwaar. 2 dagen nadat onze oudste 4jaar is geworden werd Julia thuis geboren. Ik vind het nog steeds vreselijk om uit te spreken maar wat had ik spijt als haren op mijn hoofd. Achteraf gezien komt dit doordat ze KMA had en tot zo’n 3 maanden hebben we hiermee aan lopen modderen tot ik het niet meer trok en heb geëist dat de artsen wat deden. Mijn man en ik zaten huilend op bed met een krijsend kind, nacht na nacht. En dan was er nog de zorg voor onze oudste, ze kwam zoveel te kort in het begin, hartverscheurend nu ik eraan terug denk. Maar goed, uiteindelijk kreeg ze andere voeding en kregen we een heel ander kind! Nu zijn ze 5 en 1 en beginnen een beetje samen te spelen wat ontzettend leuk is om te zien. Tuurlijk is het soms nog pittig maar ik kan er nu wel van genieten. Ik hoorde vaak dat de overgang van 1 naar 2 niet zoveel voorstelde maar ik denk hier echt anders over. En ondanks dat mijn man en ik al 13 jaar samen zijn heeft ons huwelijk toen ook onder zware druk gestaan. Ik wil je hiermee absoluut niet ontmoedigen maar ik wil wel aangeven dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Heel veel succes met jullie beslissing 🥰

Ik heb er een van 3.5 en eentje van 10 maanden. Heb me er echt wel een beetje op verkeken eerlijk gezegd. Ik vind het echt veel drukker met twee en er is veel minder tijd voor jezelf. Zit nu weer vast aan slaapjes en de nachten zijn weer pittig. De oudste was een goede slaper dus had dit niet verwacht. Er is ook veel strijd omdat de oudste erg jaloers is. Vind het pittig voor de relatie met mijn man, door de moeheid hebben we een kort lontje. Dat gezegd hebbende: dit voelt echt als de tropenjaren en ik weet dat het makkelijker zal worden. Ik geniet intens van de leuke momenten tussen hun, wanneer de oudste de jongste aan het lachen maakt. Ik zou zelfs nog wel een derde willen.. al met al: bereid je voor dat het zwaar kan worden (hoeft bij jou niet zo te zijn natuurlijk) maar het is ook intens genieten

Geen ervaring (ben zelf nog in dubio) maar vond dit wel interessant https://www.welingelichtekringen.nl/samenleving/2513275/er-zijn-steeds-meer-enig-kinderen-van-een-kind-word-je-gelukkiger-dan-van-twee.html

Nu vind ik het vooral moeilijk dat ik zo weinig metime heb, maar met een tweede zal dat nog minder worden haha en ze slaapt nog niet door, dus de nachten zijn ook nog pittig. Nu kunnen mijn man en ik nog shiften doen, met een tweede erbij kan dat dus niet en dat lijkt me echt heel pittig

Ik merk aan mezelf na mijn depressie dat ik veel alerter ben en sneller door heb wanneer het weer de verkeerde kant op gaat. Goed communiceren met je partner en open en eerlijk zijn over je gevoelens. Ik raakte vrij snel zwanger van de 2e en ik heb echt een verschrikkelijke zwangerschap gehad. Zorg voor de oudste terwijl ik doodziek ben. Ook nog corona stress erbij, was niet leuk. Uiteindelijk bij de geboorte dachten we dat het beter zou gaan maar bleek ons zoontje ongeneeslijk ziek. Nu is hij bijna 1 jaar en is de rust nu pas weer teruggekeerd deels. De nachten vallen me veel zwaarder dan bij de 1e. Denk er goed over na. Praat goed met elkaar. Een broertje of zusje is geen must. Eerst je relatie aansterken en dan pas eventueel een 2e zou ik zeggen.

Ik lees heel vaak deze topics. Heb er zelf ook 1 over geopend. Hoe de overgang van 1 naar 2 kindjes is. Zelf hebben wij 1 zoontje en willen we graag een 2e. Maar in vrijwel alle topics lees ik terug hoe pittig het is, dat het vaak onderschat wordt en heel erg zwaar is… daardoor heb ik wel een beetje schrik ervoor 😔☹️

Hier inmiddels een dochter van 1.5 en een dochter van drie maanden. En het is me zo meegevallen! Super fijne zwangerschap gehad en nu merk ik soms niet eens dat ik er twee heb. Het gaat eigenlijk heel vanzelf. En waar je bij een eerste erg onzeker bent in het begin heb je dat bij een tweede helemaal niet! Ik vind het super leuk 😍😍

Zo kan het gelukkig ook 😊. Wij willen geen tweede omdat we geen zin hebben in de tropenjaren en de wens er eigenlijk niet is. Onze zoon is nu hartstikke ziek met buikgriep en dan is het wel heel fijn dat hij alleen is. En je leven is gewoon veel drukker. 1 neem je makkelijker mee dan 2.

Precies dit! Zo heb ik het ook ervaren. Mijn kindjes schelen zelfs maar 20 maanden en alsnog vond ik het minder pittig als van 0-1

Voor ons gevoel doe je de tweede er echt zo eventjes bij ☺️ Natuurlijk is het met momenten zwaar of lastig. Maar alles staat of valt met een gedegen planning. En je hebt natuurlijk al ervaring, wat enorm scheelt

Ja hier was en is het soms echt nog wel pittig, maar realiseer je ook: het wordt steeds makkelijker en ze blijven niet eeuwig zo klein he! En buiten dat ik het soms echt zwaar vind, is het vooral heel erg bijzonder en mooi 😍

Ja hoor. Onze 1e was heel makkelijk. Die huilde nooit, sliep goed , dronk goed. Onze 2e huilde en krijste de eerste 4,5 maand alleen maar, sliep niet, problemen met drinken … & je hebt er nog 1 rondlopen, waardoor dit 1 groot drama was. Ze is nu bijna 8 maanden en merk nu dat het wat makkelijker word. Maar de eerste tijd was echt geen pretje. Het is nu nog niet makkelijk. Maar het wordt wel steeds leuker, ook door de interactie die er nu steeds meer komt tussen de oudste en de jongste.

Ik vond zelf de overgang van geen naar 1 ingrijpender. Wij hebben met de oudste een heel pittige eerste 2 jaar gehad. Net de tweede was het eerste jaar ook heftig, maar minder dan bij de eerste. Wat het voor mij makkelijker maakte is dat ik nu uit ervaring wist dat het beter zou worden, en het niet maar hoefde aan te nemen. Bij de tweede heb je al een kind, in ons geval een peuter, lopen. Dat maakt enerzijds dat je echt geen moment meer rust hebt, maar de interactie tussen die twee maakt zoveel goed! Bij ons was het echt liefde op het eerste gezicht tussen de jongens en onze oudste vond het heerlijk om met de kleine te spelen/troosten/entertainen. Op enig moment vind je baby bijv kiekeboe heel leuk. Vind ik ook leuk hoor, een paar keer, maar die peuter die vind het leuk zolang de baby lacht, das echt super leuk om te zien én je hebt je handen even vrij. Ik moet wel zeggen dat mijn man en ik niet veel ruzie hebben gehad, en dat wwas zeker in de eerste jaren van de jongens vooral zijn verdienste 😅😅🙈. In die zin hebben we geen vergelijkbare situatie. Misschien helpt het omvoor je ervoor gaat samen te kijken waarom jullie nou telkens ruzie hadden; wat was de directe en indirectie reden (vermoeidheid, frustraties, verwachtingen van de ander?) En hoe die te vermijden zijn