Ervaringen reanimatie eigen kindje

Jeetje wat onwijs heftig zeg. Ik wil jullie, vergeet ook jezelf niet, veel kracht toewensen om dit te verwerken

Ik heb het zelf niet meegemaakt maar wil je wel sterkte toewensen!

Ik heb als 17 jarige mijn buurmeisje moeten reanimeren van 13 maanden mijn buurvrouw kon alleen maar gillen in de voortuin op dat moment. Ik weet dat ze na tijd toen heel goed geholpen is via slachtofferhulp. Ze kwam daar ook met lotgenoten in contact. Tegenwoordig hebben veel huisartsen ook een praktijkondersteuner welke hele goede wegen te bewandelen weet en waar jullie samen mogelijk jullie verhaal kunnen doen. Ik zou ook zeker daar eens informeren. In ieder geval heel erg veel sterkte. Dit is niet niks om mee te moeten maken ⚘

Een bekende van mij heeft haar eigen kind moeten reanimeren. Zij heeft jaren later EMDR therapie gevolgd. Dat heeft haar goed geholpen. Voor nu, voor jullie, zou ik bij de huisarts informeren. Wellicht zijn een paar gesprekken met de praktijkondersteuner voldoende. Misschien hebben jullie meer ondersteuning nodig. Het weten waarom dit gebeurde en of het weer kan gebeuren, helpt wellicht ook in het proces. Heel veel sterkte!

Ik heb niet hetzelfde meegemaakt maar wel een trauma gebeurtenis met mijn zoontje. Hij is gebeten in zijn gezicht (zonder aanleiding zover wij weten)door een grote hond van een hele goede bekende van mij (toen zoontje 2 jr en 9 maanden oud) en moest een spoedoperatie ondergaan. Ik loop hiervoor bij de praktijkondersteuner en er zit emdr aan te komen. Ik zal nooit meer het beeld vergeten. Het is een paar maanden geleden gebeurt en nog steeds zie ik de beelden savonds voor me. Ik denk dat het niet zomaar over gaat. Ik zou toch met iemand erover praten. Het zijn beelden die je niet vergeet. Praktijkondersteuner biedt hulp en kijkt of er meer nodig is. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen en ik hoop dat je dit nooit meer hoeft mee te maken! 💖

Pfoe wat heftig zeg! Sterkte met het verwerken..

Wat super heftig! Wat is er gebeurd dat je kindje gereanimeerd moest worden? :( Ik heb reanimatie gelukkig niet meegemaakt, maar laatst is er wel een ambulance gekomen voor ons zoontje omdat hij bijna was uitgedroogd. Gelukkig voelde ik intuitief aan dat mijn zoontje er bovenop zou komen, maar alleen al dat de ambulance kwam met alle toeters en bellen vond ik onwijs heftig. Daarnaast heb ik een bevallingstrauma waar ik ook nog steeds niet over heb gepraat. Ik ga binnenkort wel hulp zoeken bij een psycholoog. Wellicht EMDR therapie.

Ik weet niet of dit de juiste partij is, maar misschien kan slachtofferhulp iets betekenen?

Ik zou eens contact opnemen met slachtofferhulp. Of bij het CB informeren of zij tips hebben voor hulp instanties. Sterkte meid 😘😘

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil jullie wel heel veel sterkte wensen. Wat een vreselijke ervaring moet dat geweest zijn. Misschien kan jullie huisarts jullie helpen. Wat fijn dat jullie zoontje zo snel weer bij jullie terug was na de reanimatie. 😊

Wat heftig! Snap dat dit echt een trauma is voor je man. Ons zoontje is wel gereanimeerd, direct na geboorte, maar dit was niet door onszelf en per toeval hebben wij dit beide ook niet gezien.

Wat heftig! Ik weet niet of je in Nederland woont maar je kan als je daar behoefte aan hebt om een afspraak met de huisarts te maken om erover te praten met de huisarts of mogelijk de praktijkondersteuner ggz. Je hart luchten, erover praten is goed en misschien is het goed om op termijn (als je eraan toe bent) te kijken naar een korte emdr sessie om het trauma te verwerken. Deze therapie wordt laagdrempelig ingezet voor allerlei soorten trauma’s.

24 november trof ik mijn zoontje (22 dagen oud) slap aan in bed. Ik heb hem zelf gereanimeerd met instructies van 112. Hij is wel overleden. Ik zie hier een paar verwijzingen naar slachtofferhulp, hier kon ik zelf helemaal niks mee. Je wordt gebeld door iemand die de situatie niet kent en zelf niet weet wat hij kan doen. Ik zit nu via het ziekenhuis bij maatschappelijk werk. Hier kan ik wel goed praten. Daar staat emdr ook nog als optie, mocht dat in de toekomt nodig zijn. Daarnaast heb ik via cb ook nog goed contact met de kinderverpleegkundige. In het begin stond ik er niet bij stil dat ik m’n eigen kind heb gereanimeerd. Ook omdat we met zijn overlijden alles moesten regelen. Later gesprek gehad met arts van het MMT en politie, dan komt de klap wel binnen. Wij staan er nu ook nog midden in, geen idee hoe het in de toekomst gaat zijn. Enige dat ik je nu aan kan raden is zorg dat je iemand vindt waarmee je kan praten

Mijn zusje is helaas overleden aan wiegendood 1 week voordat ze 1 werd en ik heb als drie jarig meisje gezien hoe mijn vader mijn zusje reanimeerde. Door het reanimeren kwam er nog lucht uit haar longen en ik dacht dus dat mijn zusje nog leefde. Vind het nog steeds moeilijk om aan terug te denken en vooral het verdriet van de jaren die volgenden van beide ouders die je als kind echt al bewust meemaakt. Ik heb nu zelf een zoontje, komende vrijdag wordt hij 3 weken. Ik merk dat ik heel vaak bang ben dat hij niet meer ademt en controleer dit ook vaak. Kon er de eerste nachten zelfs niet van slapen. Ik ben inmiddels 30, dus zelfs na al die jaren heeft het nog steeds een grote impact. Ik wil jou veel sterkte wensen. Mocht je erover willen praten, dan mag je me altijd aanspreken! 😘

Ik vind het echt heel erg heftig om dit te lezen, laat staan dat je het zelf hebt meegemaakt. Heel veel sterkte voor iedereen! Ik hoop dat jullie de juiste hulp kunnen krijgen en hoe moeilijk het ook is het op een geven moment een plekje kunnen geven ❤️❤️❤️ jullie zijn toppers

Niet een vergelijkbaar trauma, maar wij kregen ons zoontje niet meer wakker. Bij mij begon daardoor een postnatale depressie. 1,5 maand later pas hulp gezocht bij de huisarts. Ik ben in therapie geweest, omdat we mijn pnd konden terugleiden naar die nacht. Tijdens de therapiesessie bleek dat ik geen ontladingsmoment had gehad na die nacht en daardoor “aan” bleef staan op een overlevingstand en daardoor het steeds verder bergafwaarts met mij ging. We zijn nu een jaar verder, met therapie en met grote regelmaat naar de praktijkondersteuner en het gaat echt stukken beter, maar ik ben er nog niet. Als mijn zoontje alleen maar jammert voel ik soms al mijn hele lijf aanspannen. Ik zou echt zo snel mogelijk een afspraak maken met de praktijkondersteuner. Het is heel laagdrempelig en doordat je er snel bij bent kan diegene je misschien al laten ontladen/verwerken.

Wat moet dit vreselijk voor jullie zijn. Mijn eigen ervaring staat niet in verhouding met die van jullie, maar misschien heb je er toch iets aan. Ik heb als hulpverlener een aantal keer een kind moeten reanimeren, wisselende leeftijden, en zelfs dit gaat ons niet in de koude kleren zitten. Ons wordt hulp geboden in het ziekenhuis, oa door maatschappelijk werk. Mijn ervaring hiermee is dat je snel aan de bel moet trekken, veel praten. Heel heel veel sterkte 😘

Ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen

Sterkte allemaal💝