Frustratie papa bij huilen

Als je jezelf niet rustig kan houden, aan de ander geven.

Heel herkenbaar en denk ik ook echt een mannen ding als ik het zo om ons heen hoor. Mannen zijn oplossingsgericht en zien graag dat hun interventies resultaat hebben. Helaas werkt dat bij een baby niet en aan het begin ben je nog zo aan het zoeken naar wat het zou kunnen zijn dat je vaak geen idee hebt wat het huilen nou zou kunnen stoppen. Mijn vriend vond het de eerste weken ook heel erg intens en had soms echt het idee door te draaien door het gehuil. We hebben toen afgesproken dat hij de huis/tuin/keuken huiltjes wel zou doen, maar bij echt over haar toeren zijn dat ik het over zou nemen. Daarnaast ging hij haar met de draagzak dragen en dat hielp haar enorm. Dat gaf hem ook het gevoel dat hij iets kon bijdragen als vader. Inmiddels is ze alweer 2,5 en het is helemaal goed gekomen hoor, maar ik kan me die frustratie nog heel goed herinneren

Heel herkenbaar voor mijn man. Mijn dochter (23 mnd) heeft nog steeds momenten dat ze liever bij mij is. Hij vindt dat moeilijk maar laat wel duidelijk weten als zijn frustratie te hoog is zodat ik het kan overnemen. We praten erover zodat hij ook kan ventileren, maar haar niet de schuld gaat geven (ze doen dit niet expres). Het wordt beter maar zal niet altijd even makkelijk zijn.

Ik en mijn partner hebben hier nog geen ervaring mee maar ik wil alleen maar zeggen dat ik het superknap vind van je vriend dat hij dit met jou deelt. Zegt al genoeg over zijn vaderschap.

Heel herkenbaar. Mijn vriend was in de tweede of derde week er even zo klaar mee dat hij onze baby een avondje aan mij heeft overgelaten (in overleg natuurlijk) en een paar uur ging gamen om te ontspannen. Hierna was hij de spanning en frustratie weer ff kwijt. Sindsdien zorgen we ervoor dat we allebei minimaal 1 avond in de week iets voor onszelf kunnen doen en de ander het even overneemt, zodat we even kunnen ontspannen en opladen. Maar dat is natuurlijk geen directe oplossing voor de frustratie die hij ervaart tijdens het gehuil. Ik zou inderdaad duidelijke afspraken maken over wanneer hij jou mag 'lastig vallen' ermee. Mijn vriend had ook heel vaak het gevoel dat onze zoon bij mij rustiger was dan bij hem en dat ik het makkelijker/ beter wist en dan snapte hij al helemaal niet wat hij verkeerd deed. Maar toen ik uitlegde dat ik het ook niet altijd goed wist en dat ik soms ook gewoon maar wat deed ging hij zich wat minder druk maken. Overigens vonden wij het heel handig om de geluidjes van Dunstan baby taal te leren herkennen, zodat we beter wisten wat de kleine nou precies wilde.

Precies dit wou ik ook sturen 🙏 Ik hoop dat hij kracht haalt uit hulp vragen en het is zo ontzettend goed dat hij dit aangeeft. En ik denk dat zeker bij wat gevoeligere vaders dit soms best onderschat wordt, maar hun emoties mogen er ook zijn. Hopelijk komen jullie er uit en hopelijk volgen er goede tips hier!! V

Mijn vriend kan ook super slecht tegen het gehuil van onze kleine meid ze heeft dagen dat ze gewoon ergens last van heeft. Ik doe dan ook alles omtrent de kleine en laat hem rustig wennen en geleidelijk wilt hij meer doen. Ze is nu 11 weken en hij vind het nog lastig, als hij der heeft legt hij der weg op een veilige plek en loopt hij weg. Zolang de klein veilig is laat der dan soms maar huilen. Beter dat dan dat je jezelf overspoeld en iets gaat doen. Zo heb ik met mij vriend af gesproken als het niet gaat leg je der weg ga je naar andere ruimte desnoods even naar buiten (als ze veilig ligt) ontspan even kom tot rust en doe het daarna nog eens. Zo heb ik een lijstje mijn kleintje huilt eigenlijk alleen als er iets is dus lijstje die er af gewerkt kan worden als dit het allemaal niet is, dan staat hij op hetzelfde punt als ik dat je het niet weet en dan is kwestie van blijven troosten en weer opnieuw rijtje af. 🙈 net zo lang tot het wel raak is!

Ik had er zelf in het begin ook problemen mee... En mijn vriend minder gelukkig :-) Ik ga hem snel genoeg af en gebruikte vaak oordopjes of muziek in de oren de eerste weken. Later kwam bij mij pas het besef: hij heeft alles wat jij nodig heeft, wees er voor hem en dan moet je je niet schuldig voelen want je doet niets mis...

Ik denk dat hij jou toch het beste kan wakker maken als ze huilt en niet kan stoppen. Ik kan er zelf slecht tegen als ze over de kook gaat door krampjes en alles wat ik doe niet helpt. Het enigste wat dan vaak helpt is op de arm van mijn vriend. En ik ben ook al eens weggelopen omdat ik even heel erg gek werd; ja oeps blijkbaar ben ik ook maar een mens; werd me toen heel erg duidelijk gemaakt. En mijn vriend komt ook naar mij toe als ze bij hem niet te stoppen is. Hij weet vaak ook niet waarom ze huilt en alleen bij krampjes is dat heel erg duidelijk. Maar het is logisch dat we soms met ons handen in het haar zitten en we ook zelf ervan gaan huilen. Ik kan niet zeggen dat het beter word, ons babytje is nu 7 weken en het huilen blijft vervelend. Neem de hulp aan van een ander want zo kan je zelf rustig worden en dat heeft ook een positief effect op jullie kindje.

Hier ook een vader die het lastig vond in het begin. Oortjes met muziek of favo programma luisteren werkt. Ben jij rustig zal je kindje het ook worden. Succes! 💕

Wij kunnen beide heel slecht tegen het gehuil. Dat is ook niet heel handig 🙈 we hebben onszelf getrakteerd op noise cancelling headphones. Hij heeft die van Apple, ik die van Sony. Je hoort het huilen er nog wel doorheen, maar het haalt het felle randje er vanaf, waardoor we echt beter in staat zijn om onze kleine te troosten.

Mijn man had dit ook heel erg. Hij vond het soms super lastig en kon er dan niet achter komen waarom ze huilde. Wat hij ook moeilijk vond was dat onze dochter vooral bij mij wilde zijn. Ik ben nu sinds een maand weer aan het werk en hij is 2 dagen in de week met haar overdag alleen en het gaat zo goed! Hun band is zo sterk geworden en hij snapt haar veel beter en weet nu bij alles wat hij moet doen. Echt geef het tijd en laat hem dingen proberen en weet dat het echt beter wordt. Jij hebt al 9 maanden lang een band met je baby kunnen krijgen in de buik , je man heeft daar ook de tijd voor nodig!

Herken ik ook De eerste 4 maanden had onze dochter een huiluurtje. Het was heel duidelijk dat hij het gevoel had dat het opgelost moest worden, terwijl ik meer zoiets had van kwestie van uitzitten. Bij ons resulteerde het er helaas in dat hij op een gegeven moment mij maar als schuldige aanwees. Dan was de Borstvoeding niet goed genoeg..of had ik haar teveel gedragen etc.. ik ben toen die huiluurtjes alleen gaan doen..

Oordopjes hebben mij ontzettend geholpen! Je hoort ze net zo goed dus het is niet onveilig maar het scherpe randje is er vanaf en het gaat niet zo onder je huid zitten

Zoals al door iemand anders aangegeven - tof dat hij z’n gevoel goed met jou kan delen. En ook ontzettend waardevol dat hij zo z’n best doet voor jullie kleintje. Ik denk dat een belangrijk deel zit in acceptatie van die frustratie. Tis zo logisch dat je die frustratie krijgt als je alles probeert wat binnen je macht voor een kleintje waar je alles voor over hebt, maar het helpt gewoon niet. Dat doet wat met je. Bij ons hielp het om eerlijk naar elkaar te zijn en te realiseren dat we allebei elkaar nodig hadden om elkaar af te kunnen wisselen. Die eerste weken hebben wij elkaar echt constant afgewisseld, was de één over de zeik, kon de ander het rustig overnemen, totdat die weer over de zeik was en kind weer af kwam geven. Pittig? Man man man bizar. Maar het maakte bij ons in elk geval het teamgevoel ook heel sterk, dat je er samen voor staat en elkaar niet veroordeelt voor je frustratie. Zegt niks over hoeveel je van dat kleintje houdt. Ik hoop dat hij/jullie hier wat aan heeft/hebben.

Ja het is echt naar he? Ik sluit me aan bij veel wat hier al genoemd is. Kleine baby's huilen nu eenmaal veel. Het blijft uitproberen en ook echt deels accepteren dat je de krampjes niet kan wegnemen. Blijven praten samen, en blijven afwisselen wanneer iemand het even niet meer trekt. Tijd inplannen om even helemaal alleen te ontspannen, allebei. Oordopjes. En de draagdoek en speen waren hier echt lifesavers!

Heel erg bedankt voor alle reacties! De herkenning is in ieder geval al heel erg fijn om te lezen (ondanks dat ik iedereen natuurlijk gegund had dat het anders was ;)). Elkaar afwisselen doen we al veel, betere oordopjes zijn besteld en ook met de andere tips gaan we aan de slag. En we blijven praten inderdaad :)

Hier geen adviezen maar wel veel herkenning! Deze vader voelde zich erg eenzaam en had het gevoel dat hij een slechte vader was door al deze gevoelens. Zeker na een medische start van onze baby vond hij het huilen erg moeilijk. Als zelf ex prematuur Triggerde dit bij hem ongetwijfeld allerlei emoties

Oef, zó herkenbaar! Hoe is het nu bij jullie als ik vragen mag?

Ik weet niet of de vraag hoe het nu is specifiek voor SF was, maar hier gaat het inmiddels gelukkig een stuk beter :) Komt ook echt omdat we simpelweg meer slapen en dus meer kunnen hebben, maar ook omdat de kleine veel minder huilt dan toen :) Moet zeggen dat de keren dat ze echt nog wel over haar toeren huilt (zoals met een oorontsteking) hij het nog steeds wel een stuk lastiger vind dan ik, ik kan er makkelijker gewoon naast gaan liggen dan. Maar nu is dat ook echt oke, hij gaat er bijvoorbeeld weer wat vaker uit voor een 'gewoon' flesje snachts :)