Herkenning gevraagd

Zeker herkenbaar! Bij onze oudste (nu 3) vond ik het eerste jaar loodzwaar. Daarna werd het leuk. Heb zelf ook enorm gestresst over slaapjes, ze was echt een slechte slaper overdag. Nummer 2 is hier nu bijna 4 maanden. Heb me ontzettend voorgenomen om van het slapen geen ding te maken, wil er niet zo opgefokt over worden als toen. Dus meneer slaapt lekker waar hij slaapt, wanneer hij moe is. Ik kijk naar hem en niet naar de klok. En het werkt! Zo heerlijk ik heb er nog geen seconde stress over gehad. Maar wat ik wel zeker weet, de babyfase is niet mijn favoriete fase. Ik kan bijna niet wachten tot het eerste jaar om is ;). Ik denk dat het heel normaal is dat je het zwaar vind en blij bent als ze eindelijk in bed ligt. Het is nogal wat! Je leven is enorm veranderd en wat ik destijds had, ik moest heel wat verwachtingen bijstellen. Heeft me ook wel een jaar gekost denk ik hoor om aan mn nieuwe leven als mama te wennen. Voel je er niet schuldig over. Er komt echt een moment dat je volop kunt genieten. En daarnaast ook weer veel momenten dat je ze wel achter het behang kunt plakken;). Zo werkt het nou eenmaal.

Ja ze zit nu ook in een fase dat ze graag wil tijgeren/kruipen, maar het haar nog niet lukt dus veel frustratie 😅 Qua slapen hebben we gelukkig al veel bereikt, ze kan in ieder geval zelfstandig in slaap vallen, soms wil ze onze hulp niet eens haha. Alleen qua lengte is het nog wat onvoorspelbaar. Maar ik geloof idd dat het 1e jaar het pittigste is en het stomme is dat je er ook geen gebruiksaanwijzing bij krijgt... 😅 En social media helpt soms ook niet, al die slaapcoaches en gezinnen bij wie het wel allemaal "perfect" gaat

Heel herkenbaar! Ik houd de wereld van m’n kind, maar iedere avond weer blij dat hij op z’n bedje ligt. Het eerste jaar is een rollercoaster, maar het wordt echt makkelijker! Hier werd het na 6 maanden makkelijker omdat hij de nachten door ging slapen. Maar wat was ik ook spastisch want wilde nooit afwijken van z’n ritme want stel je voor dat hij een keer niet lekker zou slapen? Ik was daar echt continue mee bezig. , met zijn slaap (wel een hele goede slaper nu maar het was erg krampachtig vanuit ons). Overdag ligt het er aan hoe z’n pet staat. De ene dag een super dag, en de andere dag is het verstand op 0 en go with the flow. Je bent ook nog aan het ontzwangeren, dat speelt nu ook mee.

Ah zeker herkenbaar hoor! Ik vond moeder worden de mooiste gebeurtenis in mijn leven, maar ook het meest ingrijpend. Ik leerde een andere kant van mezelf kennen, een hele onzekere kant. Constant in de stress over slaapjes, koorts, ziek zijn, of ons zoontje wel gelukkig is. Mijn vriend was wat dat betreft veel meer nuchter vanaf dag 1. Ons zoontje is nu 1.5 jaar oud en ik heb pas sinds een paar maanden een beetje het gevoel dat ik weer geland ben haha. Ik vond het altijd aan staan en me altijd druk maken over ons kindje heel overweldigend. Dat verdwijnt denk ik nooit meer, daar ben je nu eenmaal moeder voor heb ik het idee. Hier kun je je mijns inziens ook niet op voorbereiden. Ik was altijd een hele diepe slaper, maar slaap nu met oordoppen in en alsnog word ik bij wijze van spreken wakker van iedere zucht van ons zoontje (hij slaapt gewoon in een eigen kamer). Vroeger dacht ik van huismoeders altijd: wat doe je in godsnaam de hele dag? Die mening heb ik wel bijgesteld, want ik vind een dag met ons zoontje thuis echt zwaarder dan een dienst werken. Ik ben verpleegkundige in het ziekenhuis, dus die diensten verlopen meestal ook niet rustig, maar vind thuis zijn met een lieve, maar ook wilde dreumes veel intensiever. Moet er niet aan denken om fulltime thuis te zijn. Dit is nu helaas wel het geval, want ik ben momenteel 19 weken zwanger van ons tweede kindje en helaas is dit echt een HG zwangerschap. Ik vind deze zwangerschap ook veel pittiger, waarschijnlijk omdat we al een kindje hebben. Het wordt echt beter. Toen ons zoontje nog niet helemaal goed kon kruipen was hij ook ontzettend gefrustreerd en soms niet te genieten. Toen hij eenmaal kroop was het over en nu hij loopt kun je ook andere dingen doen, buiten een stukje lopen bijvoorbeeld. Houd vol, het is ook gewoon zwaar en niet altijd alleen maar leuk!

Bedankt voor jullie lieve reacties ❤ ik voel me soms ook zo schuldig dat ik het niet meer kan loslaten, mijn man staat er idd veel nuchterder (is dit een woord haha) in. Hij zegt: kijk naar onze dochter, ze is vrolijk, ze lacht. En we leggen haar in bed als ze moe is, en als ze wakker is, is ze wakker. En dat is ook zo. Ik zag laatst een quote op tv die wel heel passend was: "Wanneer je een ouder wordt, ben je constant aan het zorgen". Niet alleen het zorgen voor, maar ook de zorgen hebben.

Ik herken me heel erg in wat je schrijft 💛 Ik vond de eerste maanden ook heel erg zwaar. Het slaap tekort, het vele huilen, onzekerheid, etc etc etc. Ik was soms echt de wanhoop nabij. Maar het wordt beter, echt waar! Onze zoon is nu bijna 10 maanden, en als ik terug kijk op die tijd werd het met de maand lichter, leuker, makkelijker, meer eigen. Gun jezelf de tijd en wees niet te streng voor jezelf.

Dit idd! Go with the flow! Minder focussen op sprongetjes (die sowieso onzin zijn) slaapregressie, regeldagen etc. Het is een baby en die ontwikkelen zich nou eenmaal snel, en die zijn net als volwassenen ook wel eens ontevreden of chagrijnig. Dit betekent niet meteen dat jij het niet goed doet. Probeer te genieten, ze groeien als zo snel. Je zal zien dat als jij relaxter bent, je kindje dit ook merkt.

Ik herken dit heeeeeel erg! Weet dat je niet alleen bent. Het slapen heb ik op een gegeven moment los gelaten. Ik werd er geen leukere moeder op.. continu zorgen maken en vergelijken met wat online allemaal gezegd wordt over slaap. Ik volg hem nu gewoon en als hij niet wil slapen of niet lang tja.. dan niet. Ben gestopt met het volgen van slaapcoaches en ben ook gestopt met Googelen 😝 dat is ook een aanrader.

Herkenbaar hoor! Zoontje van 7.5 maanden hier, 3e kindje. Echt die baby periode is zwaaaaar. En duurt zooooo lang voor m'n gevoel (terwijl het uiteindelijk zo kort is.. ) maar echt het wordt beter. M'n dochters zijn 3 en 5 en dat is echt wel even anders! Heeft uiteraard ook z'n uitdagingen maar minder heftig vind ik als bij een baby.. Succes je kan t!!!

Eerste jaar vond ik echt zwaar en dan had ik echt een makkelijke baby. Het kan geen kwaad dat je ´spastisch´ bent over de dutjes. Structuur is belangrijk en geeft hen richting. Als je het gevoel hebt dat het iedereen helpt; blijven doen! Als je het gevoel echter hebt dat ze er lastig van wordt zou ik naar haar ritme luisteren. Een kind is echt zo onvoorspelbaar als de pest. Heel lastig in het begin maar beetje bij beetje leer je elkaar beter kennen... weet dat je niet alleen bent. Tis een apenjaar!

Ik vond het eerste jaar ook echt retezwaar. De slapeloze nachten, de afhankelijkheid, de krampjes, het vele spugen, om de haverklap ziek zijn of last van sprongetjes en tandjes. Ik stond constant aan! Onze dochter was over het algemeen ook geen tevreden baby alleen als ze sliep. Maar als ze wakker was, begon de ontevredenheid weer… en je doet zo je best! Mama, je doet echt niks fouts! Als het je even te veel wordt, schaam je niet om hulp te vragen! Ik heb regelmatig mijn dochter een weekend uit logeren gebracht zodat ik even bij kon komen. Wat een verademing was dat even. Nu zeg ik niet dat je gelijk haar ergens anders moet laten slapen, maar probeer wel regelmatig iets voor jezelf te plannen. Zoek uit wat bij jou past. Voor mij begon het na het eerste jaar echt makkelijker en leuker te worden. Vanaf 10 maanden begon ze wat makkelijker te slapen en ook de nachten sliep ze vanaf toen door. Ze is nu bijna 2 en ik kan nu echt oprecht zeggen dat ik iedere dag geniet om haar moeder te zijn. En die logeerpartijtjes doen we nu een stuk minder.