Hoe weet je of je klaar bent voor een 2e kind?

Wij willen/beginnen nu nog niet aan een 2e, als we die überhaupt 'willen'. Vanwege de ruimte in huis, het financiële plaatje wat toch wel tegenvalt, onze baby is een hele goede slaper 's nachts maar dat geeft geen zekerheid voor de 2e en dat trek ik niet (dagelijkse hoofdpijn, migraine en spanningshoofdpijn) en ik vond de eerste 5 maanden héél zwaar. De zwangerschap en bevalling zou ik zo over doen, daar ligt het niet aan! Totdat ons zoontje 2 is of zelfs ouder, 4 ofzo, hoeft het van ons nog niet. Daarna zien we nog wel 😊

Ik denk dat je er klaar voor bent 😅 ik denk als je eraan begint te denken dat de wens er al is en als niets je tegenhoud ga er dan voor.

Ha, ik volg. Ik worstel ook wel met die vraag. Het argument van leeftijdsverschil tussen de kinderen heb ik juist losgelaten om geen druk te voelen. Het verbaast me juist dat ik dat vaak als argument hoor... je zou een kind toch voor jezelf moeten willen en niet omdat het leuk is voor je eerste kind? 🤷🏼‍♀️ zomaar een gedachte, hoor... Ik zeg niet dat het geen legitieme reden is om een tweede kind te willen. Alleen zit ik er vooral mee dat ik me serieus afvraag of ik, en onze relatie, het wel aankunnen om een tweede kind erbij te hebben. Ik heb weinig energie, altijd al gehad, en ben ook nog eens een introvert die erg kan opladen van gewoon ff niets doen (serie kijken, boekje lezen, mijmeren...). Ergens ben ik bang dat ik mezelf verlies in het gezinsleven of dat ik gewoonweg niet in staat ben alle ballen in de lucht te houden, met als gevolg dat ik er geen leukere moeder op zou worden... Kortom ik zou echt verzekerd moeten zijn dat mijn relatie en ik de extra drukte van een tweede kind aankunnen. Dus ik hoor graag hoe anderen dat ervaren 😁.

Lijkt wel alsof je mij hier omschrijft. Dit zijn de dingen waarmee ik ook zit.. Het zijn gewoon geen kleine beslissingen die je maar even maakt..

Het idee van een klein leeftijdsverschil is niet zozeer dat een broertje/zusje leuk is voor je eerste kind, maar dat het voor beide kinderen een verrijking is om een broertje/zusje te hebben die in (bijna) dezelfde levensfase zit, dat ze dan meer aan elkaar hebben dan bijv. een tiener met een kind van 5. Daar zijn de meningen overigens over verdeeld, want ik hoor toch ook ouders waarbij een groter leeftijdsverschil juist leuk is omdat een oudere broer/zus het tof vind om zich te ontfermen over een veel kleiner broertje of zusje en andersom dat het stoer is om op te kijken tegen een veel oudere broer/zus en dat de 'concurrentie' dan juist minder is omdat ze met andere dingen bezig zijn. Tsja, het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb zelf een klein verschil met mijn broertje (net iets meer dan een jaar) en wij hebben vroeger bijv. altijd samen met elkaars speelgoed gespeeld, vonden dezelfde soort activiteiten leuk op hetzelfde moment wat het voor mijn ouders denk ik makkelijker maakte (zelfde niveau met knutselen, boekjes lezen, etc.). Maar ik weet ook gezinnen met kleine verschillen waar dat juist enorm veel jaloezie opwekte en de kinderen elkaar totaal niet lagen, dus dat is ook geen garantie natuurlijk. Zelf wil ik wel graag kinderen kort op elkaar, maar het is ook geen drama als dat niet lukt. Ik hoop toch wel op een maximum verschil van 5 jaar, want daarbuiten lijkt me dat de kinderen dan veel minder interesse hebben in elkaar. Een van mijn jeugdvriendinnen heeft een halfbroer die acht ouder is, ze trokken weinig met elkaar op - ook al mochten ze elkaar - en ook nu hebben ze weinig contact. Ook had ik een vriendin met twee halfbroertjes die meer dan tien jaar jonger waren, vooral als tiener vond ze dat lastig. Wat moet je als 16-jarige met broertjes van 4? Daar zit je in die leeftijd vaak helemaal niet op te wachten. Terwijl ik als tiener wel goede gesprekken kon hebben over wat ons bezighield met mijn broertje.

Hoe oud is jouw kindje? Die van ons nu 16 maanden... Ik vraag me echt af of het in een andere fase ineens heel anders zou zijn, het idee van een tweede kind. Overigens de opmerking van veel mensen met meer kinderen "één kind is geen kind", maakt me ook wel bang 😅.

Ik denk dat je er nooit echt 100 % klaar voor bent, net zoals je dat voor een eerste ook niet was. Je denkt dat wel maar de realiteit is vaak toch helemaal anders dan hoe het in je hoofd zat. Je kunt je hier ook niet op voorbereiden.. Ja oké, je huis, het financiële plaatje enzovoort: dat wel! Maar het pure gevoelsmatige overweldigt je toch wel weer als die tweede er dan is. En dat is ook oké. Als jouw gevoel goed zit & dat van je partner, zou ik ervoor gaan. Er is nooit een perfecte timing, groot leeftijdsverschil kan nadelig zijn maar ook voordelen hebben, … je weet het gewoon niet! Mijn situatie: ik wilde na m’n dochter (september 2020) snel nog een kleintje. Ik ben ook al niet meer zó jong dus ik voelde de klok ook wel tikken. Ze is nu 19 maand en ik ben 18 weken zwanger van ons zoontje. Ze zal ofwel net 2 zijn ofwel nog net niet, als alles goed gaat. Ik ben heel blij met dit leeftijdsverschil achteraf bekeken. Succes!

Je weet nooit of je er klaar voor bent. Ik ben nu zwanger van de tweede en denk soms ook wel: help hoe gaan we dit doen. Ons zoontje is 19 maanden en ben dus 11 weken zwanger. Dus ongeveer 2 jaar en 2 maanden leeftijdsverschil. Als het zo kriebelt zou ik er gewoon voor gaan. Uitdagingen in het leven overkom je ook wel weer. Het eerste jaar zal misschien heel pittig zijn maar je hebt dan wel twee lieve kleintjes rond banjeren.

Oei hier herken ik me ook wel in, in de omschrijving die jij schetst. Misschien dat dat ook juist dan mijn angst is... of ik / we het wel aankunnen... we hebben alles op orde (qua praktische zaken), maar ik begin nu naar bijna 13 maanden ook net weer even "op adem te komen". Ik ben sindskort weer aan het sporten en zit eindelijk weer lekker in mijn vel en heb iets meer vrijheid omdat ik de mijn dochter wat vaker "alleen" durf te laten met anderen. Dit heb ik heel lang niet gedurfd omdat ik super overbezorgd was geworden nadat ze dysmatuur geboren was.. inmiddels heeft ze alle groeiachterstand ingehaald en is het een heel stevig kindje maar het heeft heel lang geduurd voordat ik dit gevoel van dat ik haar continu "moest beschermen" los kon laten (misschien iets hormonaals? I don't know). Vanaf haar geboorte wenste ik steeds "word alsjeblieft snel groot en stevig" omdat ik zo bang was dat er iets met haar zou gebeuren vanwege haar kwetsbaarheid. Omdat ik haar steeds niet alleen durfde te laten (zelfs niet met mijn man of met familie) heeft dit bij ons ook voor de nodige spanning geleid ("jij vertrouwt mij / mijn familie niet"), en daarnaast ben ik mezelf compleet voorbij gelopen door bijna alles zelf te willen doen en bijna geen zorgtaken aan mijn man over te laten... met als gevolg dat we beiden terugkijken op een vermoeiend jaar... pfff 😅 Dat is nu gelukkig allemaal voorbij en we hebben nu echt wel een lekkere flow met elkaar en vullen elkaar veel beter aan. maar dus ook een beetje de angst van ohhh straks weer die stress om zo'n klein babytje 😵. Aan de andere kant kan ik het ook wel relativeren en dan denk ik ach... het is maar 1 jaartje dat ze zo klein zijn en afgelopen jaar is ook voorbij gevlogen en we hebben het overleefd en onze relatie ook.. en ik denk dat we elkaar nu ook beter kennen dus daar meer rekening mee kunnen houden maar ja nog steeds zo'n dubbel gevoel..... pfff

Zekerheid heb je nooit in het leven. En niemand heeft je morgen beloofd. Alles wat er is, is nu.

Tussen m’n oudste en jongste zit er ruim 6 jaar tussen. En heeft eerlijk gezegd ook wel ff geduurd voor ik aan een 2e dacht maar van de 2e naar de 3e ging vrij vlot want m’n jongste is 9 maanden en ik ben 8 weken zwanger van de 3e pareltje 🤍

Ik ben nu zwanger van de tweede ze schelen dadelijk 1.5 jaar. Ik denk dat je er nooit helemaal klaar voor bent gewoon over je heen laten komen. Ben blij dat het zo snel achter elkaar is nu je nog helemaal in de baby tijd zit!! Ik heb tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling maanden gedacht dat ik nooit meer een kind wou maar ineens sloeg dat om en was snel weer zwanger🤷🏻‍♀️

Je bent er nooit klaar voor, en tegelijkertijd ben je er gewoon wél klaar voor. En als die tweede er is, dan wordt je de hele dag heen en weer geslingerd tussen "waar zijn we aan begonnen?" en "waarom zijn we hier eigenlijk niet eerder aan begonnen?" Vreemde dingen doen die kindjes met je hoofd 🤪

14 maanden nu hier. Dus qua fase zitten we ook ongeveer gelijk. Heb het idee nu pas weer een heel klein beetje aan mezelf (en man) toe te komen. Ik vond vooral de eerste maanden zo ontzettend heftig. Die opmerking vind ik zo bijzonder! Zijn genoeg redenen om het bij 1 kind te (willen) laten.

gokje hier. onze zoon van 3.5 is een pittig ding. we hebben dus al een best intensieve tijd erop zitten. toch gaat het al een stuk beter en hebben we de gok gewaagd. waar we met hem jaren moesten wachten op de positieve test wilde dit kleine meisje heel graag bij ons zijn en werd ik na 1 poging al zwanger. het was even schrikken eerlijk gezegd maar nu we aan het idee gewend zijn hebben we er ontzettend veel zin in en we zullen zien wat het leven ons brengt met zn 4tjes. het blijft altijd een gok, ik begrijp je twijfel en je gevoel heel goed!!

Ik worstel er ook mee. Onze dochter is nu 14,5 maand. Ze is al heel wijs voor haar leeftijd, loopt al. Doorslapen nog niet, dat zorgt bij mijn man voor enorme twijfel. Ik heb zelf een enorme mentale klap gehad na de bevalling. Kwam erop neer dat ik moeite heb met haar uit handen geven, iemand op te laten passen, etc. (los laten). Ik ben hiervoor in therapie maar ben bang dat ik terugval bij een tweede. Daarnaast vraag ik me af of iemand dit ook herkent: een soort schuld gevoel naar je 1e kind? Ik kan het niet goed uitleggen🙈 maar beetje het gevoel dat ik haar dan niet meer kan geven wat ik vind dat ze verdiend? Ze is mijn alles en kan dan niet voorstellen om dat te delen?

Ik kreeg precies 2 jaar na de eerste een 2e kindje. Dus we zijn ongeveer begonnen met proberen in de periode waar jij nu ook in zit. Ik vond een 2 jarige en een baby achteraf soms pittig, maar toen ik er midden in zat ging het gewoon! Je gaat vanzelf in de flow en ja het is hard werken, maar ik vond een 2e minder intensief dan de eerste. De relatie tussen de vader en mij werd beter na de geboorte van de 2e. Bij de eerste is alles wennen en zoeken hoe je samen ouders gaat zijn van zo’n kleintje. Ik kon ook heel moeilijk ons eerste kindje uit handen geven. Bij de 2e had ik daar veel minder moeite mee… dat hebben we echt samen gedaan! Inmiddels ligt, 3,5 jaar na nummer 2, nummer 3 nu heerlijk op mijn borst te slapen. Wij zijn er nog een keer voor gegaan dus zo erg zal het niet geweest zijn 😜

Precies dit! Ik geniet nu echt van het moederschap. Heb een dochter die (over het algemeen 😉) heel makkelijk is. Gaat lekker mee in mijn flow. Vermaakt zich goed alleen, geniet van dingen samen doen (knutselen, uitstapjes, maar op zn tijd..), vind het gelukkig ook heerlijk om samen met mama “op de bank te hangen en boekjes te lezen”. Hoe zal dat met een tweede zijn?

Bij ons zit er 4 jaar tussen. Wij hadden beide niet het gevoel dat er een tweede kindje moest komen. Bij de eerste was de wens er voor een kindje heel sterk. Bij de tweede hadden we beide dat gevoel niet. We vonden 1 kindje prima, maar de gedachte aan een tweede kindje voelde ook goed. We hebben uiteindelijk besloten om te stoppen met de pil en te zien wat er zou gebeuren en of het ons gegeven was om een tweede kindje te krijgen, en binnen een jaar was ik weer zwanger. We hebben nu twee dochters van 5 en 1 jaar. En die overschakeling was wel even groot, maar nu zouden we niet meer zonder beide meiden kunnen en hadden we het niet willen missen. Maar we weten nu wel heel zeker dat ons gezin compleet is.

Hoi! Wat voor soort therapie volg je? En is hier een diagnose voor? Ik heb denk ik hetzelfde gehad als jij (lees mijn eerdere reactie hieronder). Ik heb zelf geen therapie daarvoor gehad of iets dergelijks. Nu mijn dochter iets groter is gaat het beter maar soms vind ik het nog lastig