Ik ben extreem beschermend

Ik snap je, bij ons is het precies omgedraaid.. mijn man is extreem beschermend en ik ga er vanuit dat zijn en mijn moeder en de andere familieleden weten wat ze doen. Ze hebben immers zelf ook hun kinderen groot gebracht. Wat bij ons helpt is praten. Allebei een beetje toegeven en vertrouwen hebben in de mensen om je heen. Ze willen echt alleen maar het beste en zijn gewoon gek op je kleintje

Tja ieder zijn ding. Ik ken iemand die dat gevoel ook ervaart. Met als gevolg een zoon van 5 die nog steeds amper ergens anders is geweest eveneens haar 8maanden oude zoon. Ik denk persoonlijk dat het niet goed is voor de ontwikkeling om dit natuurlijke proces tegen te houden. Wel lijkt het me handig en fijn voor jezelf als je onderzoekt waar dit vandaan komt en wat je zelf aan dit gevoel kan toen. Je schoonouders en je eigen vader hebben tenslotte ook zelf kinderen groot gebracht dus zal vast goed gaan toch? Dit is overigens niet bedoeld als aanval maar als belichting van een andere kijk op de situatie. Mijn dochter is nu bijna 4 weken en is al bij veel in de armen geweest en gaat zelfs binnenkort voor paar uur naar opa en oma. Voor mij werkt het idee goed dat ik het belangrijk vind dat mijn dochter niet alleen met mij een hechte band krijgt maar ook met andere om zo een fantastisch stabiel netwerk te hebben later. Waarbij ze altijd wel op iemand kan terug vallen. Succes met je situatie, dat je snel een oplossing vind die voor iedereen prettig is🤞😘

Ik ben ook heel overbezorgd. Maar ik probeer me ook in te houden omdat het toch ook goed is als je kindje ook bij familie en vrienden is. Wat misschien helpt is: hou je in, hou het gewoon goed in de gaten en zodra je ziet dat er iets kan gebeuren (bijvoorbeeld: je baby stoot bijna een beker water van tafel en jij ziet dat) dan zeg je gewoon hard op: KIJK UIT! Blijf er gewoon naast en probeer je in te houden. Ik ken het gevoel echt, maar voor je kindje is het ook goed om bij oma op schoot te zijn en met nichtjes en neefjes te spelen. Het komt goed❤️ En als jij er iets van wil zeggen mag dat altijd; het is namelijk voor jou het aller belangrijkste mensje wat er is!

Dat extreme overbezorgdheid herken ik niet. Ik zou het ook in de gaten houden dat je daar niet te veel mee bezig bent, want dat houd je zelf ook niet lang vol.. Maaar over jouw schoonfamilie.. Ik zou meteen op je strepen gaan staan. Je bent en blijft de moeder van het kind, wat jij niet wilt gebeurd niet. Sowieso is er niemand die mijn kind uit mijn handen grist, zomaar van arm naar arm laat gaan, en kinderen die mijn baby behandelen als een baby born. Je kind is geen entertainment voor hun he!! Dan kopen ze maar een pop. En je schoonmoeder die je eigen kind niet eens wilt teruggeven?🥴 Bij mij was dat gauw klaar geweest. Dan krijgt ze haar niet eens meer. Ik denk dat je echt zelf wat moet gaan zeggen tegen ze als je er zulke stress van krijgt. Of eventueel je man. Je schoonfamilie heeft altijd nog eerst met jou te maken en je te respecteren als moeder. Doen ze dit niet dan was ik gewoon niet meer gekomen met de baby. Dit zal waarschijnlijk niet het beste advies zijn en je zult er ook geen vrienden mee maken denk ik, maar ik had het zo gedaan🤣 Als het om mijn kind gaat kan ik ook echt een bitch worden. En al helemaal als ze geen respect hebben voor mij als moeder.

Opgroeien gaar helaas letterlijk met vallen en opstaan. Onze dochter valt regelmatig nu ze probeert te staan. Proberen dit natuurlijk te voorkomen maar dat kan niet altijd. Laatst had ze voor het eerst een buil, volgens mij vond ik het erger dam zij zelf. Wat zou je er van vinden als je dochter later een kindje heeft en jij mag meer dan wen half jaar je eigen kleinkind amper vasthouden? Ik vind dit pesoonlijk wel sneu voor opa en oma en kindje. Maar anderzijds, het is jullie kindje.

Hallo,wat rottig dat je zo voelt. Ik zou proberen te praten met je schoonmoeder en uitleggen dat je extreme stress ervaart als anderen jouw baby vasthouden. En misschien overwegen om een sessie met een coach of therapeut te doen om er vanaf te komen. Want om constant in angst te leven, terwijl er eigenlijk helemaal geen reden voor is lijkt mij uitputtend.

Wat ik me afvraag: is dat al van het begin zo, of wordt het getriggerd door je schoonfamilie die je dochter te pas en te onpas willen vastnemen? Mijn lief is ook overbezorgd (met momenten extreem), maar ik weet dat het bij hem geen kwestie is van ‘gewoon een knopje omdraaien’ gezien er meer mee gemoeid is (ASS, angststoornis, OCD). Ik heb hem meermaals op het hart gedrukt dat hij er echt mee aan de slag moet bij zijn psychologe. Anders komt er geen verbetering. Nu, da’s natuurlijk een heftiger verhaal dan gemiddeld, maar als de angst dat er je dochter iets overkomt bij iemand anders ZO groot is, vraag ik me wel af of het lukt om zelf een klik te maken. Het is normaal dat je haar wilt beschermen, maar dagenlang last hebben als iemand zomaar haar hoofd heeft aangeraakt en er buikpijn van krijgen vind ik wel extreem. Ook al begrijp wel ik vanwaar dat komt, het is heel heftig en moet van jou ook veel vragen denk ik dan… Zijn er al bepaalde dingen die je hebt geprobeerd? Er al eens met je dokter over gesproken?

Ik ben trouwens niet bang als anderen mijn zoontje vast hebben dat er iets gebeurd. Ik let eerder op of ze geen vieze vingers bij hem in z'n mond douwen of kusjes op zn mond willen geven ofzo, vind ik hartstikke smerig. Mijn zoontje valt regelmatig met zijn hoofd om op een foammat, of op de vloer, mijn vriend kan dan ook erg bezorgd raken. Huilt hij? Nee. Speelt hij verder? Ja. Dan zal het vast niet zo'n pijn hebben gedaan. Ze zullen zich later vast nog vaker pijn doen, tegen een tafelpunt oid aanlopen🤷🏼‍♀️ Maar dat deed ik vroeger ook en ik heb er ook niks aan over gehouden. Vallen en opstaan!

Waarom denkt jouw schoonmoeder dat ze zomaar JOUW kind uit JOUW handen kan grijpen en dan aan andere mensen geven zodat ze de kring rondgaat als een schaal hapjes? Hell no. Alleen jij en jouw man hebben daar wat over te zeggen. Moet er ook echt niet aan denken dat iemand zomaar m'n kind pakt, doe normaal joh.

Het is eigenlijk begonnen in de kraamweek. Een familielid kwam ongevraagd langs met hun kind (stond opeens op de stoep) en liet hun kind super druk springen op de bank om mijn pasgeboren dochter heen en zei hier niks van. Ik durfde zelf ook niks te zeggen. Mijn dochter is geboren met een te laag geboortegewicht en woog op dat moment maar 2400 gram en was in mijn ogen super kwetsbaar. Sinds dat moment heb ik een soort trauma ervan ??? Krijg ook buikpijn als ik er weer aan denk. Sindsdien word het elke keer getriggerd als hun er zijn.... mijn dochter gaat ook naar opvang en daar heb ik totaal geen moeite met haar achter te laten bij zogezegd "vreemden". Ik heb het dus alleen bij bepaalde mensen...

* een familielid van mijn man. En die kwam dus onaangekondigd en toen gebeurde dat

Naast dat je schoonfamilie als liefdevol maar erg veel klinkt. Zou ik wel echt hulp gaan zoeken voor je beschermende houding. Je schrijft dat je haar nergens nooit onbewaakt laat liggen. Hoe zorg je dan voor jezelf. Hoe ga je plassen. Wat doe je als de deurbel gaat. Weet dat je de overbezorgdheid en je drang tot bescherming ook meegeeft aan je dochter en dit later tot problemen kan zorgen. Je moet als je kleine de ruimte geven om straks rond te kruipen, te gaan ontdekken, te laten ademen. En jij moet zelf ook ademen. Kan me, als ik dat zo lees, niet voorstellen dat je dat doet. Wat betreft je schoonouders. Het klinkt als veel, maar wel als liefdevol. Ga met ze in gesprek. Zij moeten een beetje rekening houden, maar jij kan van hun wellicht leren dat je ietsje mag loslaten.

Oh! En ik heb het hoofd van mijn zoon ook gestoten aan de deurpost. We zijn allemaal maar mensen.

Oei ja ik ben ook heel bezorgd maar loslaten begint helaas al vroeg. Ik heb mezelf echt gedwongen wat meer los te laten, anders hou je het niet vol. En kindjes gaan vallen, en hard ook. Zeker als ze leren lopen / kruipen, etc. Je kunt ze niet 24/7 beschermen, hoe graag je dat ook zou willen. Misschien toch psychologische hulp zoeken als je er echt extreme stress door ervaart?

Oh wat vervelend dat je daar niks van hebt durven zeggen… ik ben zelf ook erg verlegen maar ik merk dat, nu ik moeder ben, ik echt een soort van tijger ben als het op mijn zoon aankomt 😅 hopelijk ga je dit oergevoel ook nog ervaren, jij bent mama en jij hebt het voor het zeggen!

Ga het gesprek aan. Dat iets altijd zo wordt gedaan, betekent niet dat het altijd zo moet blijven gaan. Leg uit dat je haar als het druk is graag bij je houdt of dat ze verder bij maximaal x personen op schoot mag bijvoorbeeld. Je baby is geen voorwerp wat iedereen maar mag pakken en rondgeven. Jullie zijn de ouders en bepalen. Als jij je kindje ook weer terug wil om te troosten is dat ook geen vraag, maar een mededeling. Je kunt niet verwachten dat anderen bijvoorbeeld hun kinderen aanspreken als ze dat niet gewend zijn, maar ze kunnen dan nog wel rekening houden met jullie door je kindje niet zomaar te pakken. Je mag er ook echt wel zelf wat van zeggen. Zeg dan niet “ik wil dat je stopt met springen”, maar iets als in “wat ben jij vrolijk aan het spelen, bij de baby moeten we wel rustig spelen anders is het wat te druk. Zullen we samen een (rustig) spelletje doen met de baby of wil je liever daar springen waar wat meer ruimte is?”. Bedenk vooral ze zijn nog net zo welkom en je houdt niks minder van ze als je je grenzen aangeeft. Ik zou als ik jou was ook hulp voor jezelf zoeken, want dit houd je gewoonweg niet vol en kan op latere leeftijd ook doorwerken. Misschien een fijne praktijkondersteuner?

Eens met deze reactie. Niks aan toe te voegen 😊.

Het lijkt me wel goed dat je al weet wat het mogelijks kan hebben getriggerd. Kan me zo inbeelden dat dat een indruk heeft nagelaten die je blijft meeslepen en invloed heeft op andere dingen. De ene gaat daar flexibeler mee om dan de andere. Bij je schoonfamilie heb je het het ergst dan? Omdat zij het vaakst ongevraagd dingen doen met je dochter zoals haar uit handen nemen en niet willen teruggeven? Ik denk dat het zeker belangrijk is om je grenzen daarin aan te geven, maar met als nadeel dat ze het nu al wel een hele tijd gewend zijn dat je het ‘toelaat’. Op dat vlak lijkt het me erg belangrijk om samen met je man op dezelfde lijn te zitten. En het lijkt me ook belangrijk voor hem om te beseffen dat het geen misgunnen is, maar dat het echt een mentaal ding is dat bij jou veel heeft losgemaakt. Dat hij ook jouw back-up is en een beetje mee je grenzen gaat bewaken. Het is maar wat ik persoonlijk denk natuurlijk, maar volgens mij ga je een extra zetje in de rug nodig hebben om dit een beetje te kunnen stabiliseren. Ja, een kind hebben is ook leren loslaten, maar voor jou is het geen kwestie van een knop omdraaien, denk ik. Er is iets dat je enorm heeft getriggerd op een negatieve manier, en je gaat iets of iemand moeten vinden die je daarbij kan helpen. Misschien helpt het al als je man echt begrip heeft voor wat er bij jou speelt en dat hij daardoor mee op zijn strepen gaat staan. Het is voor je schoonfamilie echt niet moeilijk om gewoon even bepaalde dingen te gaan vragen in plaats van ze zomaar te doen, maar ik denk dat het van hen ook enige moeite gaat vragen omdat ze dit absoluut niet gewoon zijn. Maar als ze ook maar een beetje empathisch zijn, moet dat toch lukken, lijkt me. Ik denk uiteraard maar mee hardop als buitenstaander… Vind het gewoon sneu dat je zo’n ervaringen hebt en dat het zoveel impact heeft op jou.

Misschien is het een idee om erover te praten met het consultatiebureau of de huisarts? Het lijkt me voor je zelf ook niet fijn om met zo'n gevoel te zitten?