Ik kan mijn eigen kind niet uitstaan

Hi dames, Ik weet niet waar ik moet beginnen of wat ik überhaupt hiermee wil bereiken. Misschien (h)erkenning of het even van mij afschrijven. Ik weet dat de titel voor sommige misschien vrij “heftig” kan overkomen dus laat ik vooropstellen dat ik ontzettend veel van mijn dochter hou ookal kan ik haar 99% van de tijd achter het behang plakken. Mijn dochter is nu 16 maanden oud. Vanaf het moment dat ze is geboren huilde ze ontzettend veel. Als newborn niet heel raar met de bijbehorende krampjes en ongemakken maar naarmate ze ouder werd, werd het gehuil er niet minder om. 11 maanden van haar leven moest ze ook NIKS van haar vader hebben. Hij mocht haar niet vasthouden, hij mocht niet bij haar in de buurt komen en zelfs bij het horen van zijn stem zette ze het vaak al op het krijsen. Hierdoor heb ik ook lang niks kunnen doen omdat als ik even weg was, onze dochter net zo lang bleef huilen tot ik er weer was. Onze dochter huilt ook niet, zij krijst. Zo hard en zo lang dat we wel eens de buren aan de deur hebben gehad of alles wel goed ging. Ik heb vaak de schuld gekregen van mijn omgeving dat mijn dochter zo is door mij. Ik heb haar namelijk nooit onnodig laten huilen, op 1 uitzondering na. Als wanhopige, voor de eerste keer moeder, met een baby die constant aan het huilen was heb ik namelijk 1x het advies aangenomen om wel een keer te laten huilen. Dan zou ze namelijk wel stoppen. 1 uur lang heeft dat kind gekrijst, zij stopt gewoon NIET met huilen. Ik heb vaak aan de bel getrokken bij de huisarts, die mij meerdere keren heeft doorverwezen naar de kinderarts want dit kon toch niet normaal zijn? Ik was ervan overtuigd dat er wel iets mis moest zijn met haar. Na (bloed)onderzoek kreeg ik van de kinderarts te horen: het is gewoon haar karakter. We kunnen je een doorverwijzing geven naar *instantie* die mee komt kijken naar haar gedrag bij jullie thuis. Van de een op de andere dag was papa ineens haar beste vriend. Ik was geen blik meer waardig zodra ik de deur uitliep. Fijn, ik had een stukje vrijheid terug. *instantie* is een paar keer bij ons thuis geweest maar vond het niet nodig om vaker te komen. Hij kwam namelijk alleen bij gezinnen met echte problemen, die hij bij ons niet zag. Waar wij nog meer tegenaan liepen, is dat onze dochter geen interesse toont in motorische ontwikkelingen. Ze kan niet zelfstandig zitten, ze schuift niet op haar billen, ze tijgert niet, ze kruipt niet, ze loopt niet, ze kan niet zelfstandig staan, ze trekt zich nergens aan op en zo kan ik nog wel even verder gaan met dingen die ze met 16 maanden (nog steeds) niet kan. Hiervoor komt er een kinderfysio bij ons thuis maar daar hebben we tot nu toe nog niks aan gehad (er is nog geen verandering te zien). Omdat mijn dochter niks kan moet je haar de hele dag vermaken. Maar nu komt het, waardoor ik ervoor heb gekozen dit verhaal te typen, je kan haar NIET vermaken. NIKS is goed genoeg voor haar. Het is de hele dag om alles krijsen, schreeuwen, zeuren en huilen. Na 16 maanden lang elke dag dit gejank aan te horen trek ik het niet meer. Ik word gillend gek van haar. Ik ben zo blij als ze op bed ligt voor een dutje en wanneer ze ‘s avonds naar bed gaat. Ik kan gewoon niet genieten van haar, het is alsof ik leef in een nachtmerrie die al 16 maanden duurt.