Ik voel mij overweldigd door het moederschap

Heel herkenbaar wat heb ik gehuild de eerste paar weken van vermoeidheid en ook overweldigd idd! Ik genoot er ook van maar pfff als ik terug kijk op die eerste 5 weken waaauw. Weet dat het beter wordt! En het wordt zo leuk! In het begint gaat de tijd zo langzaam (vondt ik) en na die 3 maand vliegt het voorbij! En merk je heel snel hoe leuk het kan zijn😃💙💓

Ik denk dat iedereen hier dat herkent, ik in ieder geval wel. En dan werk ik in de zorg met jongeren met een ernstig verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Dus ik ben qua zorgen voor, je tijd in dienst staan van een kind (verstandelijk zijn ze peuters) heel wat gewend. Maar dan nog, vind ik het heftig. Zeker de eerste weken. Ze is nu 6 weken, en het wordt al beter. We leren elkaar beter kennen, ik weet sneller wat ze wil, maar ben ook sneller in het verschonen van een luier en het maken van een fles. En: ze begint te lachen. Vraag steun/hulp in je omgeving! Ik heb m'n moeder in week 3 een middagje op laten passen beneden, zodat ik boven kon slapen. Het wordt beter en leuker!!!

Ik denk dat dit voor iedereen wel zo was. In het begin zat ik er ook helemaal doorheen. Baby die niet wou drinken, vast zat aan zijn linker kant door heftige bevalling.. te korte tongriem, wou niet slapen en ga maar even door🙈 ons zoontje is nu 9 maand en soms is het nog zwaar maar vindd deze fase toch minder zwaar als de newborn! Bij newborn is het echt puzzelen om je kindje te leren kennen en wat die nodig heeft. Maar als je dit eenmaal door hebt wordt het allemaal vast makkelijker! Was hier ook zo heeft bij ons wel 13 week geduurd. Maar er zijn ook zoveel fijne momenten die nog gaan volgen voor je🥰 je hele leven is ook veranderd dus dat moet je ook nog een plekje geven hoeveel je ook vd kleine houdt! Ik denk dat als je een beetje verder bent dat het je beter gaat vallen. Alles moet nu zijn plekje en ritme vinden! Sommigen voelen zich pas beter naar een jaartje dus geef het lekker de tijd en vooral genieten voordat je weet zijn ze groter.

Het is heel erg normaal om je zo te voelen. Ik denk dat de meeste nieuwe mama’s dit zo ervaren! Het is een gevoel waarop je je niet kunt voorbereiden. Hoe doet je kleintje het en heb je voldoende hulp? Het enige wat ik kan zeggen is, het wordt vanzelf beter en “makkelijker”. Elke dag wen je meer aan het mama zijn, laat het gewoon zijn en gun jezelf de tijd, het is een hele grote verandering, maar jij kunt dit💪🏼

Heel herkenbaar! Ik was echt aan het huilen en dacht dat ik elk moment gek kon worden, of dat me iets zou overkomen van vermoeidheid. Ik vond mezelf daardoor een slechte moeder en kreeg echt geen moment rust. Maar nu 9 weken verder gaat het ietsje beter allemaal. Het wordt steeds makkelijker en je went aan het idee en wordt trots op jezelf omdat je moeder bent. Dat is een levensveranderende gebeurtenis maar je kan dit!!

Zo herkenbaar!

Lieve mama, het is echt heel zwaar. Zeker die eerste weken. Dat is niks om je voor te schamen, genoeg om af en toe om te huilen en tegelijk zijn die weken ook zo mooi. Vraag en accepteer hulp van iedereen die je leuk vind en bij je wil hebben, als je geen zin in mensen hebt, zeg bezoek lekker af. Eet wat je lekker vind, slaap wanneer je kindje slaapt. Wees niet te streng maar vooral heeeel lief voor jezelf ❤️ Elke maand wordt het ietsje makkelijker, went het allemaal wat meer en kun je steeds beter ontspannen en voel je je meer jezelf.

Goh, niet iedereen ervaart het zo. Ik vond de eerste weken en maanden eigenlijk heel doenbaar en niet zo zwaar. Had ik nooit verwacht. Ik leefde volledig mee op het ritme van onze zoon. Dat was eventjes schakelen, maar het heeft me denk ik wel geholpen. Maar het is echt wel doodnormaal dat je het zo ervaart. Ik zie het veel in mijn omgeving... Kan je wat terugvallen op mensen rondom jou? Voel je je genoeg gesteund en is er begrip en ruimte voor je gevoelens? Da’s echt ZO belangrijk. Maar euh... Ik vond de eerste maanden dan wel niet zo zwaar; vanaf een bepaalde leeftijd begon ik het wél zwaar te vinden. Iedereen zei altijd maar hoe het betert na een maand of 3, terwijl ik die eerste 3 maanden redelijk makkelijk en chill vond, maar daarna pas het gevoel kreeg dat het moeilijk werd. Zorgen voor een pasgeboren baby (of ja, toch onze pageboren baby) en in zijn ritme meegaan vond ik zoveel gemakkelijker en minder zwaar dan wanneer hij ouder werd en steeds meer een eigen willetje kreeg, overdag slechter begon te slapen en slechter begon te eten. Ik ben nu ook pakken vermoeider dan die eerste maanden. Begrijp me niet verkeerd; het lukt me allemaal wel, maar er komt zoveel meer bij kijken nu. Dat vind ik persoonlijk meer belastend dan de zorg voor een kleine baby. Ook wel door de combinatie met heel dit coronagedoe. Hoe fijn ik de babyperiode ook vindt, ik kijk ergens echt uit naar het moment waarop hij duidelijk gaat kunnen communiceren, met ons mee-eet, kan zeggen wat hij wil,... Ik merk wel dat mensen daar wat vreemd op reageren, net omdat het zo standaard lijkt te zijn dat elke kersverse moeder de eerste maanden als zwaar ervaart. Ik werd er ook tot mijn frustratie constant voor gewaarschuwd. Als ik zei dat ik het vond meevallen, loog ik zogezegd. Terwijl ik dat oprecht meende. Zeggen dat ik het nu pas zwaar vind (onze zoon is 7,5 maand), wordt vaak fronsend onthaald, want ‘nu wordt het toch net leuk’ etcetera. Het is zeker op een bepaalde manier leuker, maar ik ervaar in ieder geval meer moeilijkheden dan die eerste maanden. Ik heb veel meer het gevoel dat ik dingen fout kan doen, bijvoorbeeld. In ieder geval hoop ik dat je kan terugvallen op mensen in je omgeving. Het komt vroeger of later echt wel goed!

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt idd. Bij mij eerste waren de eerste weken zwaar en wennen. Dan gaat beter maar als ze idd beginnen te kruipen en te lopen enzovoort poeh heavy. Heel de tijd op sleeptouw ;) Denk dat het ook wel aan je newborn ligt. Mijne tweede was veel relaxter ook qua newborn maar dat komt omdat ik wist wat er komen ging. Veel meer getraind ;) Maar ik kijk weer erg uit naar onze newborn weer want dat is ook echt een heerlijke periode. Probeer te genieten dames ;) Straks is het de hele dag nee neee, uh uh , dat mag niet! 😂

Mee eens! Alhoewel ik heel goed kan begrijpen dat het voor sommige pittig kan zijn. Ik denk dat het ook super belangrijk is je situatie te accepteren en eraan toe te geven, dat maakt het allemaal veel makkelijker. Zelf 4 kinderen, jongste 4 weken en heb het nooit zwaar gevonden nu ook niet. Ik krijg ook vaak reacties in mijn omgeving hoe kan je ervan genieten als ze baby zijn, ik vind het heerlijk🙈

Tuurlijk, ik ook! Ik hoop dat ik duidelijk liet uitschijnen dat mijn ervaring echt heel persoonlijk is. Het doet inderdaad al veel als je een baby hebt die best rustig is, weinig huilt, goed slaapt,... Maar soms werd ik wel wat gek van de vele ‘waarschuwingen’.

Ja meis, de eerste weken kunnen echt pittig zijn! Hier had (en heeft gelukkig😅) mijn dochter veel mama en papa honger. Veel behoefte aan ons voelen. Ik zat 24/7 met een baby op mij geplakt. Daarnaast als je borstvoeding geeft, is dit ook pittig in de eerste weken. En dan moet je zelf nog herstellen en je hormonen zijn op hol geslagen🤷🏻‍♀️! Maar echt; het gaat snel. Jij gesteld meer en meer en je hormonen vlakken langzaam weer af. Je leert je kindje ook beter kennen en dat helpt! Ik heb een draagconsulente ingeschakeld en ben mijn dochter in draagzakken gaan dragen (draagconsulent raad ik echt aan om je kindje veilig en ergonomisch te dragen en om te zorgen dat je geen miskoop doet!). Dit was een lifesaver en nog steeds! Je hebt je handen vrij en je kindje ligt lekker tegen mama aan😊. Probeer ook te genieten en zet een serie op bijvoorbeeld. Succes, het komt echt goed en je gaat je beter voelen😊!