Ik word gek bezitterig

Ja dit had ik ook heel erg, ik wilde het liefst ook niet dat mensen hem vasthielde en als ze dat deden keek ik de heletijd van geef hem maar terug, werd helemaal zenuwachtig 😅bij het idee dat ik hem ooit moest achterlaten bij iemand of bij mijn vriend begon ik al te huilen. Bij mij ging dit pas echt over toen hij rond 1 jaar oud was geloof ik. Toen ging hij naar het kdv en was wat zelfstandiger, sinds hij naar het kdv gaat kan ik het beter loslaten. Ik breng hem alleen soms bij mijn eigen moeder en bij mijn vriend laat ik hem nu uiteraard ook met een gerust hart achter!! Al moet ik zeggen dat als hij met hem weg is in de auto oid en als ze bijvoorbeeld een stukje moeten rijden, dat ik dan wel paniek krijg en soms aan dingen denk die kunnen gebeuren. Waarom zou je hulp moeten zoeken? Je moet niet gelijk denken dat je gek bent hoor! Ik vind het zeker niet gek, ik vind het eerder gek dat er vrouwen zijn die na 2 maanden hun kindje al naar de oppas of naar het kdv brengen omdat ze dan even rust hebben(ik snap dat het soms niet anders kan, maar over die mensen heb ik het niet). Maar elke vrouw is gewoon anders daarin! Praat erover met je omgeving. Je kindje is nog zo jong, je hormonen spelen ook nog een grote rol. Het wordt minder echt waar!

Ik ben nu trouwens 2 dagen zonder hem en dat vind ik meer dan genoeg😩 het is ook echt dat ik hem 2 dagen naar het kdv doe omdat het super goed is voor de ontwikkeling(en ik moet werken dan)!

Hoi Bedankt voor je openheid en lieve reactie. Fijn dat het bij jou al veel minder is. Ik denk dat ik gek word door mijn omgeving. Ik hoor namelijk heel veel dat ik overdrijf, en mijn zoontje moet leren loslaten. Deze reacties vind ik zo moeilijk. En als ik dan kijk naar mijn gedrag als we bijvoorbeeld bij familie zijn.. Wil ik hem niet uit handen geven, ik geef dan vaak zijn fles. Maar als iemand het vraagt kan ik geen nee zeggen omdat ik meteen naar mijn hoofd geslingerd krijg: jaaaa komop je moet het loslaten hoor. Hij word groot. Dit is niet goed voor hem als je zo doet. Met het resultaat dat ik thuis savonds moet huilen van ellende, en het vermijden van fam. Mijn man is ook zo nuchter die begrijpt het ook helemaal niet. Ik zit in een moeilijke situatie. Moet er niet aan denken hoe dat straks met werken gaat. Heb je nog een tip voor mij wellicht als ervaren moeder?

Wat is het dat je er gek van wordt in je hoofd? Ik neem aan dat je niet zomaar iemand je baby in z’n armen drukt, maar je ouders, schoonouders, broers/zussen? Ben je bang dat er iets met hem gebeurd? Of is het meer een soort jaloezie? Dat je hem graag voor jezelf wilt houden? Bedenk dat het voor de familie leden ook een onwijs leuke tijd is. Je zoontje is hartstikke welkom (iedereen wil hem dus graag vasthouden!) en dit is toch juist hartstikke fijn! Hoe fijn is het dat hij, buiten zijn ouders, zoveel liefde krijgt van de mensen om hem heen? 😊

Ik herken dit wel. Mijn zoontje heeft de eerste week in het ZH gelegen en werd dus vrij snel bij mij "weggenomen". Hierdoor heb ik het erg moeilijk gehad om hem aan anderen te geven. Die week in het ZH waren mijn partner en ik ook de enigen die hem vast mochten houden. Dit maakte het dus nog erger. Ik ben deze week begonnen met werken en zag er ook als een berg tegenop, maar ik was wel al een paar weken geleden begonnen met hem een middagje te brengen naar mijn moeder en schoonmoeder en toen dat goed ging ook naar de gastouder. Dit brengt nu dat ik deze week begonnen ben met werken wat meer rust met zich mee. Ik heb het liefst nog steeds niet dat iemand hem vasthoud en ivm corona beperken wij het nog steeds tot een kleine groep mensen. Dat zijn mijn moeder & zusje en mijn schoonouders + schoonzusje en zwager. De rest mag hem gewoon niet vasthouden en dit vind ik dan ook echt prima. Het wordt bij mij gelukkig al wat beter, maar snap je gevoel echt wel. Geef jezelf de tijd en laat die anderen maar lekker kletsen. Doe waar jij je goed bij voelt het komt vast vanzelf wel dat je er makkelijker in gaat worden.

Heb ik ook. Hier zegt ook iedereen: loslaten. Ik kan zelf wel bepalen.wanneer ik wil loslaten. Ik vermijd gewoon alles. Wie boos wil.worden word maar boos. Ik ga mezelf niet gek maken of zitten huilen zodat een ander niet boos word.

Ik lees wel dat je schrijft dat het steeds erger wordt. Voor mij zou het hulp zoeken of niet afhangen van hoe je je voelt als bijvoorbeeld je man je baby verzorgt of vasthoudt, en oma ook. Aangezien oma ook op gaat passen. Als het alleen om de rest van de familie gaat zou ik het misschien nog even afwachten, wellicht gaat het ook al een stuk beter als je straks weer aan het werk gaat en je baby het ook prima heeft bij anderen dan bij jou.

Lijkt me goed om eens te onderzoeken wat dat gevoel is en waarom je het zo ervaart. Waar ben je bang voor? Als je straks 4 dagen werkt is het misschien wel goed dat je juist nu “oefent”. Ik vond het de eerste weken ook dood eng, want het is je kwetsbare kleintje waar je als een leeuwin over waakt. Hem loslaten is misschien niet het goede woord. Wellicht gaat het meer over vertrouwen en zien dat je angst niet altijd gegrond is. ♥️ uiteindelijk is het een heel sterk moeder gevoel. En dat opzich is natuurlijk helemaal niet erg. Dat je zelf inziet dat dit gedrag lastig is voor je, is alleen maar een goeie stap om te kunnen groeien. 😘😘

Ik heb dit ook heel sterk heb het zelfs nu nog bij mijn oudste van 10 is het wel minder maar bij me jongste van 2 nog steeds heel erg... ik heb nou eenmaal graag mijn kinderen bij me iedereen bied aan om de kinderen een dagje mee te nemen omdat ik nu 30 weken zwanger ben maar ik wil het gewoon niet... zijn mijn kinderen ik zorg voor ze en bij mij weet ik zeker dat ze goed zitten.. Nu heb ik het zelf in mijn jeugd anders meegemaakt ik was altijd bij oma of bij me vader... misschien dat ik daarom nu wil laten zien dat ik niet zo ben...

Ik herken het ook van bij m'n eerste zoontje. Als ik hem dan toch even uit handen gaf (aan papa, oma, opa) kon ik alleen maar zien wat ze niet goed deden en wou ik niets liever dan hem terugnemen 🙈. Vrij normale reactie denk ik MAAR ik heb hier wel aan moeten werken, vooral naar m'n man toe, die kreeg de indruk dat ik alles wat hij deed slecht vond ... Bemoei mij nu nog steeds te vaak. Moet ook zeggen dat ons zoontje (nu 3 jaar) een extreem mama's kindje geworden is. Soms een beetje te hard... Bij mijn tweede zoontje nu heb ik dat veel minder...

Hoi ik ben niet bang dat ze iets verkeerds doen. Maar ik wil hem eigenlijk niet delen. Misschien toch jaloers?.. Maar dit vind ik zo vreselijk ) : Ik wil dat niemand tussen mij en mijn zoontje komt. Maar ik merk dat de angst groter word.. En dit maakt me zorgen. Het zorgt ook voor een negatieve familie sfeer merken we. Ik zou ook zo graag willen dat m'n schoonouders etc van hem kunnen genieten en andersom. Maar als ik met hem op visite ga, gaan meteen alle neuzen in die maxicosi daar erger ik me zo aan. Rustig... Het is m'n kindje die word niet blij van 4 drukke gezichten denk ik dan. En dan heel enthousiast reageren. Soms schrikt hij er van. Ik zie misschien ook alles negatief hoor. Maar nu zit ik mijzelf en anderen behoorlijk in de weg met mijn gedrag. Ik heb geen flauw idee waar dit vandaan komt of hoe ik hiermee om moet gaan. Maar zoals je zegt moet de rest vd familie ook gewoon kunnen genieten..

Bedankt voor je lieve reactie. Ik ben niet bang dat ze het verkeerd doen. Maar ik wil er zo graag voor mijn zoontje zijn, en wil de rest eigenlijk er buiten houden. Maar ik denk ook wel dat ik het alleen goed kan doen eigenlijk. Want ik ken hem het beste. Terwijl ik maar als moeder 1 visie heb, en opa of oma hebben ook een visie. Dat kan van toegevoegde waarde zijn.. Maar ik ben hier zo niet aan toe, en het word gewoon erger. Ik denk dat dit komt omdat ik mij meer aan het hechten ben aan mijn zoontje. ) :

Ik heb dit gevoel nu al bij mijn neefje, moet er niet aan denken wat een momzilla ik word binnen enkele dagen als mn eigen zoontje er is 😅🤷🏼‍♀️ Het kan zijn dat je gevoel mss wat extreem is maar ik begrijp je wel volledig. Zeker als je zegt dat mensen jou kritiek geven op je gedrag en je gevoelens naar je eigen kind. Daar heeft niemand maar dan ook niemand iets op te zeggen. Commentaar houden ze best voor zichzelf. En al zeker als ik je zie zeggen dat ze telkens dadelijk mega enthousiast die gezichten in de maxi cosi duwen en aandacht van de baby opeisen. Dit is in mijn ogen ook niet hoe je met een klein babytje omgaat. Die heeft rust en gewenning nodig, niet duizenden prikkels waar hij nog niet gewoon aan is en die hij dan ook moeilijk te verwerken krijgt. Bij mijn zoon zal de buitenwereld (en ja dat is ook familie en schoonfamilie) zich ook moeten schikken aan hoe ik het zie hoor. Wie is tenslotte degene die in de avond en nachten of de volgende dag opdraait voor een overprikkeld baby? Mama 😊 Dus probeer een balans te vinden en uit te zoeken of het komt omdat je vindt dat ze niet correct omgaan met je kindje óf is het effectief een overdreven reactie van jezelf en weet je niet goed waar dit van komt? En laat je zéker niet vertellen dat jij je moet schikken aan de eisen van anderen, het werkt andersom 😘 succes!🕯🍀🤞

Wat een lief bericht!! Goed dat je dit gevoel nu al herkent bij je zelf. Knap hoor! Ik kan me zo vinden in wat jij zegt! Het is niet fijn als er met zo een klein baby'tje omgegaan word vind ik. Mijn man geniet daar van. Maar ik vind dit lastig. Savonds moet ik hem inderdaad troosten en in slaap krijgen zij niet.. Maar ik denk dat het bij mij en en is.. Ook het stukje van zo graag de controle willen houden. Het is gewoon zo mooi moeder zijn en als hij dan zo naar mij lacht.. Ik wil dat dit nooit overgaat. Maar ik kan hem ook niet weghouden van mensen dat is niet eerlijk. Dus ik vind dit echt lastig. Was ik maar niet zo complex maar lekker nuchter als mijn man. Die heeft daar totaal geen moeite mee. Wellicht word het straks beter als ik ga werken. Maar ik heb bijvoorbeeld gisteren al 1 uur zitten huilen bij het feit dat ik moet werken en mijn zoontje achter moet laten. Blegh wat een naar gevoel. Moeder zijn is toch pittig als het hierom gaat.. En dit had ik niet verwacht voorheen. Maar alsnog bedankt voor je lieve reactie! 💓💓

Herkenning hoor 🤗 Maar ook... Het wordt beter met de tijd, echt waar. Ik huilde met 2 maanden al omdat ik met 3 maanden moest gaan werken en me meisje "achter" (lees: in goede handen bij me moeder) moest laten. Als kersverse moeder kan dit per persoon gewoon erg wennen zijn. Ik opperde zelfs om me baan op te zeggen zodat ik bij ne meisje kon blijven en ze nooit naar een oppas zou hoeven 🙊. Ik vind dat deze nieuwe mama gevoelens er gewoon bij horen, en de ene heeft deze erger dan de andere. Maar het wordt echt beter, langzaam komt het. Mijn meisje is nu 18 weken en nog steeds vind ik het lastig maar al een stuk beter dan de eerste keren dat ik ze bij me ouders of man thuis liet. Laat het lekker over jezelf heen komen, je blijft mama en jij doet waar jij je goed bij voelt en je bent niemand verantwoording schuldig. Kindjes kunnen altijd nog wennen, ze zijn nog zo klein .... 🤷🏼‍♀️🥰

Heel herkenbaar gevoel hoor. Dat had ik na de geboorte van de eerste ook heel erg. Vooral wanneer mensen het over oppassen gingen krijgen dan dacht ik nee ze, voorlopig nog helemaal niet. Soms moest ik ook weglopen, drinken in schenken omdat ik gewoon erg onrustig werd als andere haar vast hadden. Voelde me daar ook erg schuldig over en herkende mezelf daar helemaal niet in. Dat gevoel is vanzelf minder geworden en moet ook wel want ze gaat nu toch haar eigen gang.

Ik moet nog bevallen maar ik heb nu al zoiets van als de kleine straks geboren is mag echt niemand anders dan mijn man of ik het vasthouden De gedachten alleen al Dus ik snap jou gevoelens heel goed

Ik herken het ook van mijn vorige bevalling. Het liefst wilde ik mijn zoontje de hele tijd zelf vasthouden. Terwijl ik eigenlijk verder heel slecht in mijn vel zat. Was een soort overcompenseren ofzo. Wij kregen niet heel veel visite en ook echt niet iedereen mocht hem vasthouden. Maar bijv. Als mijn ouders geweest waren (die wonen ver weg en kwamen dan langer, vond ik ook prima, werd er gekookt enz), dan had ik s avonds wel zoiets van: ik heb mn kind helemaal niet vastgehad vandaag... viel in de praktijk altijd wel mee. Ben benieuwd hoe het straks gaat!

Ik heb dit ook wel. Als ons zoontje terug komt van de opvang, dan ruikt hij altijd naar andere vrouwen. Ik vind dat nog steeds best lastig. Hij is inmiddels 7 maanden. Ik hoop maar dat dat normale moedergevoelens zijn 😉🙈

Ik heb hem overigens ook bijzonder weinig afgegeven aan kraambezoek (en dat was voor corona)