Intrusieve gedachten/ intrusies

Zoek hulp....ik ben zelf bevallen met een spoedkeizersnede vanwege de placenta die los liet. Hier door had ik daarna ook extreme angsten. Ik loop nu bij een pop poli, weet niet of zoiets in elk ziekenhuis is.

Had je ook angsten dat je je baby wat zou aan doen?

Hee Lotje, wat verdrietig voor je dat je hier door deze periode heen gaat. Het nare aan intrusies is dat ze je angst kunnen versterken. Het feit dat je angstig wordt van de gedachte zorgt er voor dat de kans dat je het zal uitvoeren niet groot zal zijn. Klinkt heel gezond en normaal dus 😘 Het helpt bij intrusies om je er van bewust te zijn dat het ‘gedachten’ zijn, gedachten die komen en gaan, niets meer, niets minder. De gedachten zeggen niets over jou als moeder of als persoon of over de liefde voor je kind. Het is zinvol om zo min mogelijk aandacht aan die intrusie te besteden, hoe meer de focus er op hoe groter je angst. Makkelijker gezegd dan gedaan aangezien gedachten zich niet heel makkelijk laten sturen; als je ergens niet aan mag denken dringt die gedachten zich op, als je ergens aan moet denken raken mensen afgeleid.. Bij intrusies gaat het vooral om de manier hoe je er naar kijkt; het realiseren dat de gedachte die zich opdringt niet gelijk staat aan het uitvoeren (zo heb ik dat zelf wel eens gehad als ik mijn dochters haren doe en met een scherpe puntkam bezig ben; wat als ik hier nu mee zal steken? Het is een nare opdringerige gedachte maar zegt niets over mij, ik ben geen gewelddadige moeder, ervaar geen stress, heb een goede band met mijn dochter). Zelfde als mensen die op een hoge galerij denken; wat als ik nu spring? Dat terwijl zij geen suïcidale gedachten ervaren, vol in het leven staan. Het zijn voorbijgaande gedachten, vele mensen hebben wel eens rare opdringerige boosaardige gedachten. Er tegen vechten of verzetten kan het in stand houden, als je hierin milder wordt zal het hopelijk ook afnemen.

Weet dat heel veel mensen intrusies hebben, denk aan het idee om met je auto tegen een muur in te rijden. Dat die gedachte opkomt wil niet zeggen dat je het doet! Alleen zijn die intrusies soms zo beangstigend dat je er dus oprecht bang van wordt waardoor ze ook steeds weer terug komen. Praat erover en besef je dat je niet gek bent en de gedachte absoluut niet wil zeggen dat je ooit daadwerkelijk tot zo iets in staat zult zijn. Als je er last van blijft hebben ga naar je huisarts en praat erover met de POH. Schaam je vooral niet, die instructies zijn ‘gewoon’ iets wat ons brein doet - hoe eng die gedachten soms ook zijn, het blijven maar gedachten. Ze zijn wel onwijs rot en als die angstigheid blijft kan het je leven ontwrichten en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Gelukkig kun je daarvoor goede hulp krijgen en hoe gek dit misschien ook voelt, dit is dus helemaal niet heel gek en komt echt heel veel voor. Veel sterkte❤️

Akelig voor je.. heb je al aan emdr gedacht? Hoor ik vaak goede verhalen over na een traumatische gebeurtenis. Sterkte!

Ik heb 3 jaar geleden een bbz gehad, net zoals jij op zo’n onwerkelijke manier. Het ene moment aan het werk, het andere moment met spoed naar de OK. Heb meer dan een jaar lang verdoofd rondgelopen, in de tussentijd wel nog een zoontje mogen krijgen. Hij was vervolgens nog een huilbaby. Zoveel angst gehad voor de operatie, maar ook voor mijn huilbaby om bijvoorbeeld naar buiten te durven. Sinds mijn zoontje 2 is slik ik antidepressiva. Ik werd zo angstig van álles, dat ik niet eens meer in slaap durfde te vallen enz. Mijn advies is dus zeker, zoek hulp in welke vorm dan ook❤️ je bent hierin niet alleen

Ik heb zelf ook veel angsten gehad en kamp er nog steeds mee (op een betere behapbare manier gelukkig). Niet op dezelfde manier als jij, maar ook dat ik zooo bang was/ben dat er iets gebeurd met mijn dochtertje. En ook angstaanvallen gehad vlak na mijn bevalling. Dus je bent niet de enige Wat mij hielp, wat anderen ook zeggen, zoek hulp. (Helaas) heb ik best wat ervaring met dit gehele proces. Ga eerst naar de POH-ggz / huisarts, dat is laagdrempelig, grote kans dat ze je dan doorverwijzen naar psycholoog/psychiater, maar dan kunnen ze tussentijd je alsnog wat helpen. Ik heb zelf ook antidepressiva genomen, dat dempt de angst vaak. Wie weet kan je dat bespreken met huisarts. Wees verder lief voor jezelf, geef jezelf de tijd om dit te verwerken!

Wat ontzettend naar zeg. Ik denk dat je systeem een flinke schok heeft gekregen en er een verlatingsangst is getriggert. Die angst zoekt nu een stem, waardoor die intrusies veel houvast hebben kunnen krijgen. Ik denk dat er twee dingen zijn die je kunt doen. 1. is erkennen dat inderdaad intrusies heel normaal zijn, dat het niks over jou zegt maar een manier is van je brein om te communiceren over 2. de angst die je voelt (ligt er in je verleden misschien ook een verlatingsangst waardoor het allemaal extra versterkt wordt?) Probeer in contact te staan met deze angst, ernaar te luisteren en jezelf liefde en compassie te geven. Alleen op die manier kan die angst zich gehoord voelen en weer vertrekken. Hormonen kunnen een rol spelen, maar een extra gevoeligheid betekent niet dat hetgeen dat gevoeld wordt, minder aandacht verdient. Wees lief voor jezelf, en heel goed dat je er al over praat met anderen.

Hey! Dankjewel voor je uitgebreide bericht! Het geeft mij veel duidelijkheid. Ik neem het mij zelf erg kwalijk dat ik die gedachte heb, maar daardoor blijf ik er in hangen waardoor ik de gedachte niet kwijt raak en twijfel over mijzelf. Terwijl ik altijd van nature een zachte en totaal niet gewelddadige moeder ben. Mijn intrusies zijn mijn grootste nachtmerrie maar eigenlijk als ik jou tips zo lees moet ik ze niet zo serieus nemen en er luchtig mee proberen om te gaan. Nogmaals dank 😊

Dankjewel voor je lieve bericht! Ik schaam me er inderdaad heel erg voor dus de stap naar de huisarts is ook best groot, ben bang dat ze mij als een gevaar voor mijn dochter zien. Maar ik ga toch de huisarts benaderen.

Ik heb daar nog niet aan gedacht maar dat is misschien wel een goed idee aangezien de operatie best traumatisch is geweest.

Wat vreselijk dat je dit allemaal hebt moeten meemaken. Ik dacht in eerste instantie wat erg maar ik leef nog en ik heb nog een dochter dus ging gewoon door. Uiteindelijk komt er toch nog een klap. Ik hoop dat je met de antidepressiva weer een minder angstig leven kan leiden.

Dankjewel! Je berichtje brengt veel duidelijkheid.

Fijne reacties al hieronder. Kan alleen nog toevoegen dat hulp zoeken echt werkt. Emdr is ook absoluut de moeite waard!

OCD & anxiety op YouTube heeft mij erg geholpen! Hele goede uitleg etc. Hoe meer je de gedachtes ‘vecht’ hoe meer ze terugkomen. Dit ervaar ik ook wel echt zo. Blijf er niet te lang mee rondlopen want ik heb dat wel gedaan en ben daarvoor zo angstig voor alles. Antidepressiva voorgeschreven gekregen en ook daar angstig voor dus die durf ik niet te pakken 🙈

Ja en tegelijkertijd besef ik mij dat dat een behoorlijke opgave is voor je. Je hebt daarnaast ook echt daadwerkelijk iets ingrijpends en verdrietig meegemaakt en te verwerken. Het is niet niets. Wees er voor jezelf 😘

Wel nachtmerries over gehad..badend in t zweet werd ik dan wakker....

Wat heftig dat je dit hebt meegemaakt Lotje en wat naar dat je nu zulke vervelende gedachtes als 'souvernirtje' nog bij je draagt. Ik heb ze zelf ook gehad na de geboorte van mijn eerste kind, in de eerste weken. Ik zag niet per se voor me dat ik zelf mijn kind iets aan zou doen maar wel hoe ze van grote hoogte (commode, onze keukenbar, de tafel) zou vallen en uit elkaar zou spatten. Ook zag ik de hele tijd heel nare oorlogsbeelden met babies voor me waar ik ooit over gelezen had. Toen het wat langer slechter bij me bleef gaan (post partum depressie en angststoornis) kreeg ik ook beelden/gedachtes aan dat ik uiteindelijk voorgoed in een gekkenhuis zou worden opgesloten of dood zou gaan. Ik heb ook een foto van mijn met mijn baby dochter waarop ik heel fake lachte, met het idee - dan heeft ze later nog een foto van mij met haar waarop ik niet aan het huilen ben, zodat ze zal geloven dat ik van haar hield. Wat mij uiteindelijk hielp was: - te bedenken dat die beelden geen 'wensdromen' waren van wat ik wilde, maar juist te heftige 'waarschuwingen' van mijn brein, voor mijn diepste angsten. Mijn diepste angsten zijn dus dat mijn kind iets overkomt, of dat mij iets overkomt waardoor ik niet voor mij kan zorgen. Dus áls ze al iets zeggen over mij als moeder, dan is het dat ik een goede moeder ben met heel diepe gevoelens voor haar kind, en een grote behoefte om te zorgen en te beschermen. - De wetenschap dat dit bij veel mensen voorkomt en helaas ook vaak bij kraamvrouwen (en kan dus ook na een abortus/miskraam/situatie als bij jou). Je bent bij lange na niet alleen! - Ik vond het eng dat ik er geen controle over had. Tot iemand tegen me zei: "je hebt ook geen controle over een huilbui, maar die gaat ook vanzelf over". - En ik ben het gaan vergelijken met een irritant liedje in je hoofd. Dat plopt ook soms zomaar op. Als je er veel op focust blijft het lang hangen, als je bezig blijft gaat het weer weg. En het zegt ook heel weinig over je echte muzieksmaak ;) - Veel in beweging blijven, veel de echte wereld in. Ommetjes lopen, zomaar een praatje maken met buren, heel bewust opletten op de natuur, tuinieren, knuffelen met mijn kind, af en toe echt met blote voeten lopen. Contact maken met de echte fysieke wereld om je heen! - Een soort 'tegenaanval' bedenken. Dus als ik een herhaalde nare gedachte kreeg in de trant van 'Wat nou als X gebeurt' dan schreeuwde ik in gedachte heel hard "DAN ZOU DAT HEEL ERG NAAR ZIJN. GELUKKIG IS HET NIET ZO, EN ZIJN WE NÚ ALLEMAAL GEZOND EN VEILIG". En na nare beelden riep ik bewust een fijn droomscenario van de toekomst op (ons gezin op weg naar vakantie bijvoorbeeld, of hoe mijn kind over een paar jaar zou zijn en we dan samen de slappe lach hadden). En cognitieve gedragstherapie heeft me geholpen om mijn reële en irreële angsten weer te scheiden, helpende en niet-helpende gedachten te leren herkennen, en ook weer het verschil te maken tussen een gevoel, een gedachte en een gebeurtenis. Want dat liep allemaal in elkaar over op een gegeven moment. Moest gewoon mijn hersens weer even opnieuw programmeren! Ook EMDR heeft geholpen, en medicatie, maar dat was meer voor de algehele situatie en zeker niet specifiek voor die intrusieve gedachtes. Fijn dat je er over kan praten. Lees hieronder ook al dat je met je huisarts gaat praten, lijkt me een heel goed idee. Die zal dit heus al veel vaker hebben gehoord. Neem de tijd om te herstellen van alles, wees lief voor jezelf en weet, je verkeerd in goed gezelschap. Ik wens je veel rust toe!

Dat deed ik inderdaad ook, dat doorgaan.. ik leef toch nog? Hup en door.. en toen mijn zoontje 1,5 was kwam ineens de klap en de angsten. Daar heb ik een half jaar mee rondgelopen. Moet zeggen dat ik erg blij ben met de antidepressiva, die dempt de angst goed en daardoor kan ik weer genieten. Heel veel sterkte, ik denk dat ik je wel kan begrijpen namelijk❤️