Irritaties binnen familie

Pfoeh, lastig. Ik merk dat als ik dit lees ik het vooral sneu voor je zus vindt..

Dat begrijp ik heel goed. Wij gunnen haar ook absoluut haar momentjes met onze kindjes. Maar willen wel graag dat dit voor beide partijen veilig en fijn kan. Daarom dat wij al vaker hebben uitgelegd dat ze dan beter even bij de op de grond kan gaan zitten spelen bijvoorbeeld. En ook dat zij als voorbeeld gezien wordt door onze kindjes en ze dus kan voordoen dat ze samen handen wassen. Ook om zo haar eigen persoonlijke verzorging te stimuleren.

Ik vin het een lastige situatie want je zus is gewoon niet in staat zonder toezicht met een klein kind te zijn. Als je ouders dat niet goed kunnen inschatten moet je zorgen dat je zelf altijd er bij bent bij je kinderen. Ik vind dat dan jouw verantwoordelijkheid en niet van je zus want die kan dat niet overzien

Op zich is je moeder dus best wel alert, ze neemt het telkens over als het bij je zus niet lukt. Je zou kunnen kijken of je dat nog iets kunt aanscherpen: één van de volwassenen (jij, je partner, je moeder of je vader) is voor een X periode verantwoordelijk voor het opletten op jouw zus en of ze naar de baby gaat en zo ja, is en blijft erbij wanneer je zus met de baby is. Zo heeft je zus dat moment met de baby, en is het wel veiliger.

Dit zou mijn tip zijn hoe je het beste ermee om kan gaan: Minder curling ouder zijn 😇. Als dit om een kindje van 8 dagen zou gaan (of misschien zelfs 8 weken) zou ik je zorgen snappen. Maar met 8 maanden hebben ze soms een kras of koorts. Daarbij lijkt het uit je verhaal alsof je moeder er steeds in de buurt was (en het dus toeliet, maar ook oplette).

Afspreken dat je zus de kleintjes eens op schoot mag houden op een ander moment, waar je zelf dan ook bij zit en kunt vragen om eerst de handen te wassen.

Mijn antwoord zou overigens anders zijn als je moeder niet oplet, want het klinkt alsof er wel een extra paar ogen nodig is. Maar ze lijkt dit wel gewoon te doen.

Ik herken jouw verhaal, niet van mijn zus maar wel ander familielid met ongeveer dezelfde beperkingen. Ik snap je gevoel heel goed… Gelukkig heb ik wel familie die het ook echt niet toelaat dat ze ons kindje zelf optilt of op schoot neemt. Dat kan ze gewoon niet veilig. En ook qua hygiëne vind ik het niet fijn. Wat je zegt over handen wassen enzo, dat is hier dus ook zo. Ik vind het gewoon niet fris als ze dan met haar handen heel erg in zijn gezicht zit. In zijn mond zou ik al helemaaaal erg vinden, maar niet alleen van haar maar van iedereen. Je weet nooit waar iemands handen geweest zijn… that being said, zij kan er niks aan doen. Je zus doet het niet expres. Het enige wat jij kan doen is zelf je kind bij je houden en deze verantwoordelijkheid ook niet bij je moeder neerleggen. Het is niet haar ‘taak’ om constant op te moeten letten of je zus je kinderen oppakt. Als je het niet wil, moet je er denk ik zelf alert op zijn.

Hier ben ik het ook wel mee eens ja. 8 maanden kunnen ze al heel wat. En de koorts hoeft heus niet te komen van die ene keer zonder handen wassen aanpakken.

Ja lastig. Ik vind je nogal overdreven. Je moeder had toezicht en ja kinderen stoten zich nou eenmaal. Zal vast de laatste keer niet zijn. Hij is 8 maanden oud ze kunnen echt wel wat hebben en hij is echt niet ziek geworden van die ene keer vingers in zijn mond. Wat hier onder ook gezegd wordt kies dan een moment uit wanneer je zus je zoontje wel mag vasthouden wanneer jullie er zelf bij zijn. Maar alleen maar geïrriteerde reacties is ook niet leuk voor je zus.

Ik denk dat je je zus niks kwalijk moet nemen. Aangezien jullie al meerdere afspraken hebben omtrent de kinderen denk ik dat je gewoon duidelijk moet aangeven hoe je er over denkt. Uiteindelijk ga je er niet meer met een fijn gevoel naartoe lijkt me.

Ik begrijp heel goed dat je dit lastig vindt. Probeer jouw zusje heel rustig en liefdevol uit te leggen dat zij hem echt wel mag vasthouden maar dan wel als 1 van jullie erbij is. Vraag bijv een keer of ze gewoon eens langs komt om hem vast te houden en dan niet op een druk moment zoals een verjaardag.

Ik zou toch weer het gesprek met je moeder aangaan en je zus je zoontje op een ander moment laten vasthouden zodat je er zelf naast kunt zitten, lekker op de bank, kussen eronder.. Lijkt alsof je zus heel gek is op kindjes maar niet weet hoe of wat. Vergelijk het even met een jonger kindje wat zijn of haar net geboren broertje wil vasthouden. Die begeleid je ook. Dat met je moeder bespreken en aangeven dat je dit op verjaardagen absoluut niet wilt maar dat ze altijd welkom is om zo een keer te komen knuffelen.

Ik begrijp je ergens wel maar anderzijds zou ik proberen om het iets meer los te laten. Ze is geen pasgeboren babytje meer en ergens is het wel mooi dat jouw zus (tante van jouw kindje dus) een band wilt opbouwen met haar nichtje. Ik denk dat dit ook een belangrijk aspect is. Zo te zien was jouw moeder er steeds bij en nam ze steeds over als het nodig was, dus is dat dan niet de ideale manier om jouw zus een band te laten opbouwen met jouw dochtertje ? 8 maanden lijkt me toch al een mooie leeftijd ervoor. Jouw zus zal het al doende misschien ook het best leren wat wel en niet kan, als ze wat sturing nodig heeft zijn jouw ouders er blijkbaar toch steeds bij. Je kan jouw kindje niet voor eeuwig afschermen van de buitenwereld, het komt heus wel goed!

Je moeder lijkt goed te handelen en het in de gaten te houden. Als je dit niet vind lijkt het mij jullie verantwoordelijkheid als ouders er dichter op te zitten en niet dit bij jou moeder te leggen. Als er al 2 dingen hebben voorgedaan en jij gaat aam de andere kant van de tuin/ruimte oid zitten dan leg je zelf die verantwoording bij jou moeder. Kan me voorstellen dat het voor haar heel moelijk is tegen haar eigen dochter te zeggen dat zij haar nichtje niet vast mag houden.

Ik begrijp de link tussen je verhaal en de titel van je topic (irritaties in de familie”) niet goed. Dit is toch niet zo heel ingewikkeld? Maak met je moeder, zus en evt je man afspraken over hoe je in het vervolg wil dat jullie dit samen aanpakken (en de wens van jou en je man is leidend uiteraard). Check of iedereen het begrijpt, en of we het voortaan zo doen. Jouw conclusie dat “blijkbaar de gezondheid en het welzijn van je zoontje niet belangrijker is” klinkt echt mega dramatisch. Of hier zit meer achter; dat kan ook. Maar puur bij dit voorbeeld denk ik: het is niet alsof je zoon hier een knauw heeft opgelopen, of dat z’n leven in gevaar kwam hè.

Ik heb een zusje met down syndroom, ze heeft de ontwikkelingsleeftijd van een heel klein kindje. Wel is ze al dik in de 20 dus er is wel aangeleerd gedrag. Voor het eerste jaar van mijn zoontje: handen wassen en dan mag de kleine op schoot onder constant toezicht van een verantwoordelijke volwassenen. Vanaf ongeveer een jaar vond ik alles prima, de kleine krijgt op de opvang weet ik wat allemaal aan viezigheid mee en kan goed zitten en duidelijk aangeven dat hij niet meer wil. Mijn zusje doet niets liever dan knuffelen met baby’s, waarom zou ik haar dat afneem als je vrij eenvoudige afspraken kan maken?

Kan er niks aan doen maar vind het zo sneu voor je zus. Zelf werk ik in de gehandicaptenzorg en mijn cliënten vinden het hartstikke leuk zo'n kleine over de vloer. Ik zorg dat ik er altijd bij zit/sta en mijn zoontje mag best bij hun op schoot zitten als hij dat zelf ok vind. De cliënt waar ik persoonlijk begeleider van ben, is zelfs op kraambezoek geweest en heeft toen mijn zoontje ook mogen vasthouden... Ik ken je zus niet natuurlijk, maar geef haar een beetje een kans en zorg zelf voor de veiligheid van je kinderen

Bedankt voor alle reacties! Ik denk dat we inderdaad nog een keer met z’n allen gaan zitten en het er over hebben. Natuurlijk gun ik mijn zus haar momenten met de kindjes. Maar wij willen wel dat dit veilig gebeurd. En in de drukte van een verjaardag is dat geen handig moment. Ik denk dat ik het vooral erg vervelend vind dat dit alles gebeurde tijdens een verjaardag en dat onze ‘regels’ niet gevolgd werden. Helaas gebeurd dat vaker dan alleen met verjaardagen. Misschien dat daarom mijn frustratie hierover wat overdreven is.

En misschien lijkt het nu dat mijn zus nooit in aanraking komt met onze kindjes. Maar dat is absoluut niet het geval. Wij gaan regelmatig met haar en de kids natuurlijk naar de dierentuin of kinderboerderij bijvoorbeeld. Ook hier wandelt ze dan even met de buggy of voeren ze samen de beestjes. Hier hebben wij zelf dan gewoon meer zicht op.