Kind huilt zichzelf in slaap

Sommige kindjes hebben dit nodig om af te schakelen. Is dus niet zo gek! Denk dat je het goed doet zo!

Misschien iets eerder naar hem toe en een extra knuffel/kus geven? Persoonlijk vindt ik 15-25 min laten huilen (ookal is het geen krijsen) erg lang. Rond de 1 jaar rommelen veel kinderen weer even met hun slaap. Lastig in slaap komen hoort een beetje bij deze fase.

Bij hem blijven.

Je kindje is 1 jaar en heeft behoefte aan (lichamelijk) contact. Ga even naast hem zitten, aai hem over z’n bol. Rommel nog even wat in de kamer. Het kost meer tijd…. Maar je zult zien dat hij veel meer rust krijgt bij het naar bed gaan.

Even als tegengeluid voor het bij hem blijven en naar hem toe gaan. Wij hanteren ook 15-20 min, als het niet hysterisch/heftig is. We hebben het geprobeerd erbij blijven of even ernaar toe en weggaan maar het werkt voor geen meter hier😅 hysterie alom. Dus doe wat voor jou goed voelt hierin, je kent je kind het beste. Soms merken we wel (dat is echt omdat we hem kennen) dat als hij wakker wordt dat het soms helpt snel knuffel te geven en dan weer weg te leggen. Maar wat dat betreft werkt het één echt niet voor de ander. En elke situatie is ook anders (bij hetzelfde kind)

Bij ons helpt het als ik nog even voorlees. Ja ik weet dat hij nog niks van het verhaal begrijpt maar luisteren naar mijn stem kalmeert hem Ik stop hem in, dim het licht in de kamer en lees met rustige stem voor. De eerste momenten ligt hij nog druk te wroeten en mopperen. Maar uiteindelijk kalmeert hij en gaat rustig naar mij liggen kijken. Dit laat ik dan even lekker en uiteindelijk kan ik dan rustig weggaan. Ik laat op dit moment overigens geen plaatjes oid zien, het is puur om het kalmeren. Zo is naar bedje brengen echt een van mijn mooiste momenten van de dag geworden.

Wij lezen ook altijd voor! Doen we al vanaf de geboorte :) hebben een vast bedritueel en sinds een tijdje ook een Fedde&Kees lakentje.

Misschien een achterlijke vraag😅 Maar hoe ben je erachter gekomen dat je zoon zichzelf in slaap kan huilen? Ik heb het wel eens geprobeerd, maar alles in mij schreeuwt na 5 minuten al dat ik naar mijn dochter toe moet gaan om te troosten, terwijl ik soms wel denk dat ze het huilen misschien wel “gewoon” nodig heeft.

Het is geen 15-20 min hard huilen, het zwakt steeds wat af en uiteindelijk gaat hij wel rustig slapen. Helaas hebben we het idee dat het geen fase is, dit is al vanaf 2-3 maanden oud ongeveer.

Is geen achterlijke vraag :) de ene keer is het 5 min huilen, de andere keer langer! Zo zijn we erachter gekomen. Ook omdat hij het altijd bij zijn dutjes even doet. En natuurlijk wil ik ook heel graag naar hem toe, alleen we willen ook niet dat hij hier aan gaat wennen. Dit kan namelijk ook niet op de opvang bijvoorbeeld.

Ah oke bedankt😊 Denk dat ik dan te snel naar haar toe ga, ook al bij een beetje jammeren. Ja als hij het al zo lang doet dan zal hij het nodig hebben en is het voor je zoontje normaal! De dag verwerken en dan slapen. Hier huilt ze trouwens minder als ik haar ietsssss eerder in bed leg dan de wakkertijd die ze aan kan.

Is het echt huilen of meer jammeren/mekkeren? Dit is niet heel gek maar als die echt huilt zou ik toch wel even om de 5 minuten naar hem toe gaan.

Oh ik reageerde op de verkeerde comment haha. Vermoeidheid he 😅 Maar bedankt voor je reactie!

Ik snap het. Ik laat mijn dochter ook wel eens wat aan jengelen in bed. Maar zodra het langer duurt dan 5, max 10min ga ik wel bij haar langs. Kennelijk voelt ze zich dan gewoon niet op haar gemak. Haar comfort en veiligheid bieden staat bij mij echt nog voorop. Als ik zelf verdrietig en huilend naar bed ga, dan huil ik ook niet constant even hard. Maar ik voel wel verdriet en voel me niet fijn in mijn eentje. Uiteindelijk val ik heus wel in slaap, verdriet is best uitputtend. Maar voelt het fijn? Nee. En dan kan ik nog relativeren en reguleren. Een klein kindje kan dat nog niet. Ik weet dat niet iedereen deze visie heeft. Dat is prima. Maar dit is hoe ik het zie.

Hij weet dat hij bij de opvang niet hoeft te huilen voor je want je bent er niet. Thuis wil hij misschien graag een knuffel. Maar zou inderdaad vervelend zijn als hij daaraan went. Dat kost je je avond.

Ons dochter deed dit ook vanaf 6/7 maanden, ze is nu 14 mnd en ik merk dat ze nu pas vaak spelend en brabbelend in slaap valt. En nog steeds soms alsnog in slaap huilen hoor, maar wordt met de tijd steeds minder..

Ik vind dat je je mening netjes verwoord 😊 dat zie je echt wel eens anders op dit soort onderwerpen 😅. Wat ik me afvraag - gewoon een open vraag - is, zie je het echt zo dat je kindje als het huilt, hetzelfde ervaart als jij als je verdriet hebt? Ik ervaar dat namelijk zelf heel anders. Doordat ze nog niet kunnen praten, of niet veel iig, is huilen altijd de eerste oplossing. Als ik mijn boek liet slingeren en het weer afpak omdat er mee gegooid wordt bijvoorbeeld, wordt er gehuild alsof de wereld vergaat. Maar dat voelt voor mij meer als ‘mama ik vind het stom want ik wil het hebben’ dan volwassen verdriet. Is dat te volgen? Ik ben gewoon benieuwd!

En ik denk dat je zoontje alleen maar in de war zal raken als jij na 10 minuten huilen ineens op zn kamer komt om hem te 'troosten', huh ik moest toch slapen? Wat doet zij nou hier🤣 je hoort als moeder echt wel wanneer er iets aan de hand is. En dan zal je hem er ook wel uit halen en niet alsnog in slaap proberen te krijgen/troosten.

Ik snap je visie wel, maar de woorden "Haar comfort en veiligheid bieden staat bij mij echt nog voorop" weergeeft ook wel echt een oordeel. Dat kan ook komen dat dit gelezen woorden zijn. Er is een periode geweest bij ons zoontje dat hij steevast om 22:00 wakker werd en dan ook een knuffel wilde. Volgde uit gewenning van zn slaapregressie denken we (toen gingen we direct er naar toe). Dus we zijn toen wat afwachtender geweest en hij sliep zelf snel weer in. Na 2-3 dagen werd hij niet meer op dat tijdstip wakker. Ik denk dat iedere ouder hun eigen kind het beste kent, wanneer je er te snel naar toe gaat of wanneer het oke is langer te wachten. Bedoel hiermee niet de cry it out methode (maar de TS duidelijk ook niet)

Het verschilt natuurlijk per situatie, maar verdriet is in mijn optiek verdriet. Of het nu kindelijk of volwassen is. Als ik ergens nee tegen zeg en ze gaat plat op de grond liggen huilen, dan zie ik dat vooral als frustratie. Ook dat herken ik wel bij mezelf, maar zoals al genoemd, ik kan het reguleren en relativeren. Waardoor ik zelf dus niet schreeuwend op de vloer zou gaan liggen😜 Bij frustratie wil ik wel graag gehoord worden. Dus wanneer mijn dochter weer een beetje bij zinnen is, bied ik haar een knuffel aan en benoem haar emotie.