Meconium aspiratie syndroom (mas)

Hoi hoi, ik heb niet dezelfde situatie meegemaakt als jij maar wel een zoon met een moeilijke start. Wij hebben nu ook een gezonde jongen maar herken je gevoel heel erg. Op elk ding super alert en bij ziek zijn krijg ik altijd extra stress waardoor ik ook sneller bij de dokter zit. Inmiddels is mijn zoontje 2 en het wordt ietsje beter maar ben inderdaad ook heel erg veranderd. Sta ook vaak nog extra aan en dat is wel vermoeiend. Ik herken me er echt in. Tis toch een soort van trauma wat je hebt opgelopen/meegemaakt.

Ik herken het niet specifiek zo, maar het klinkt voor mij wel als een trauma (ik ben geen specialist, dus dit is niet een diagnose). Ik herken het wel in die zin dat ik ook een trauma heb gehad en hiervoor bij een psycholoog ben geweest. Wellicht eens met je huisarts gaan praten en dit aangeven?

Ik herken je alertheid wel heel goed. Wij hebben een tweeling die allebei na de geboorte nog 4weken in het ziekenhuis hebben gelegen. Onze zoon had ademdips, dan werd ineens zijn hartslag heel laag en zijn saturatie ook. Hij ' vergat' dan te ademen. Hij werd in zijn gezichtje ook helemaal blauw. Hij moest dan echt aangespoord worden om weer adem te halen. Het is goed gegaan en ze zijn nu 3 weken thuis maar ik controleer als hij vredig ligt te slapen constant of hij nog wel ademt. En bij elk gek geluidje ren ik naar hem toe om te kijken wat er is omdat ik bang ben dat hij stikt. Het is slopend maar het moet slijten denk ik.

Hier een dochter die de dag na haar geboorte steeds stopte met ademen vanwege wat later een hersenbloeding bleek. Incl blauw aanlopen en slap worden. Ze is nu 15 maanden en de angst is wat minder, maar als ze het bijv koud heeft of ziek is of heel moe is en dan bleek wordt en blauwige lipjes krijgt, is de paniek meteen aanwezig. Terwijl het kind niks mankeert. Vorige week bij het CB nog geconstateerd dat ze in alles wat voorloopt en blakend gezond is, maar toch... De dagelijkse angst slijt, maar als ze ziek is dan word ik enorm getriggerd. Is ook niet gek, in jouw geval ook zeker niet!! Kreeg het advies wel therapie (emdr) te zoeken, maar dat heb ik in het verleden al 2x gehad (voor iets anders) en heb daar even geen zin/tijd voor haha. Het komt goed mam! Maar pff wat een emoties he? 😘

Vergelijkbaars meegemaakt. Ik vond het in het begin als je uit het ziekenhuis bent heel spannend, dat is nu helemaal weg eigenlijk. Ze heeft een tijd sondevoeding gehad omdat ze niet zelf kon drinken. Daar ik heb nog wel altijd 'angst' van. Ik ben nog altijd bang dat ze te weinig eet. Op een gewone dag ben ik daar niet mee bezig, maar gisteren bij t avondeten zegt dochter na 2 happen 'ik heb mijn buik vol'. Ik accepteer dat eigenlijk nooit direct en mevrouw eet daarna dus ook nog doodleuk twee bruine boterhammen op. Soms lees ik dat ouders hun kind dan niks anders geven, dat is helemaal prima en begrijpelijk, maar ik zal dat door haar start dus nooit doen. Ze is gelukkig hierna nog nooit ziek geweest dus in die zin herken ik je verhaal niet, maar zorgen na ziekenhuisperiode wel :-). Sterkte 🍀

Bedankt voor jullie reacties! Doet me heel goed. En het zal inderdaad slijten, maar inderdaad... wat een emoties <3

Probeer er over te praten, vooral op het moment dat je angst heel hoog is. Vertel wat je voelt en waar je bang voor bent tegen je man/moeder/zus/vriendin, schrijf het desnoods op in een schriftje. Helpt mij heel erg perspectief bieden!

Ik herken het ook. Ons zoontje had een slechte hartslag tijdens de bevalling. Ik was echt bang dat ik hem zou verliezen. Om elk virus heb / had ik angst. Onze dochter had geen traumatische start / geboorte en met haar heb ik het ook minder.

Hier ook herkenning. Mijn zoon is 9 september geboren en met 5 dagen oud had hij ineens 39 graden koorts. Dikke week in het ziekenhuis aan de antibiotica vanwege een bacterie in zijn bloed en urine. Nu weer een week thuis en ik wordt van elk geluidje wakker. Durf hem nog niet naar zijn eigen kamer te doen want ‘wat nou als…’. Geen tips, wel een dikke knuffel!