Mentale gezondheid (newborn fase)

Hi! Als een moeder met voorheen depressies en na de geboorte van de kleine ook weer gediagnosticeerd met een depressie maar weer te lang mee doorgelopen. Is mijn tip: Bel de huisarts even een keertje, zo kunnen ze altijd even met je mee kijken! Je hoeft echt niet altijd op een roze wolk te leven, maar als je er te lang mee doorloopt, is het vaak zo dat je er alleen maar dieper in valt. Dus puur uit preventie, een gesprek kan nooit kwaad. Misschien hulp uit andere hoeken (ik weet dat het tegenwoordig niet makkelijk er meer is), zodat jij eventjes eruit bent 😘 En dat je er soms tegenop ziet mag ook echt! Het hoeft echt niet allemaal goed en perfect te zijn en geef het allemaal de tijd. Alles veranderd wanneer er een kleine komt, je lichaam is nog bezig om terug te bouncen en mentaal al helemaal! Onze kleine is al over de 1,5 heen (maart wordt ze 2) en ik begin me nu een beetje weer mezelf te voelen, sta aangemeld voor een groepsbehandeling enz (ook problematiek vanuit m’n jeugd) dus werk aan de winkel. Maar geef het ook de tijd en trek op tijd aan de bel 😘❤️

Niet om je te demotiveren natuurlijk die 1,6 jaar. De ene vrouw voelt zich al heel snel weer de oude en de andere heeft er echt even tijd voor nodig ❤️

Ik herken heel veel van je verhaal. De eerste weken met mijn dochter voelde ik mij precies zo en schaamde mij ook heel erg en had een enorm schuldgevoel naar haar. Het is een heel heel normaal gevoel wat je hebt en met alles eromheen heel logisch dat je er soms doorheen zit. Ik ben na 3 weken post partum met iemand gaan praten die hier gespecialiseerd in was. Tussen de "roze wolk" en een post natale depressie zit een heel groot grijs gebied en ik denk dat daar best wat opener over gesproken mag worden! Je bent niet alleen en de mist gaat optrekken! Bij mij was het na 3 maanden al een wereld van verschil. Sterkte 😘.

Ik herken ook veel van wat je zegt! Die gevoelens… oef, nu ik er aan terug denk baal ik nog steeds dat het zo was. Maar met alles wat er speelt en ook de hormonen vind ik het niet gek dat je het voelt. Mijn dochtertje is nu 4 maanden en het is al heel anders hier, ik zie niet meer tegen die dagen op en voel me zo veel beter! Ook dat fulltime kolven is hier hetzelfde door slechte aanhap en daardoor kloven bij mij, loodzwaar naar mijn mening. Wat mij heeft geholpen was om een ochtend of middag echt even niets te hoeven met de baby. Dan deed ik alleen kolven en verder stond ik uit. Meestal als ik met mijn man samen ben dan tut je toch samen wat om elkaar en de baby heen. Cq: ‘Pak jij dit even, oh doe ik even snel dit als jij haar hebt, kun jij de fles vast klaarmaken, spoel jij de gevallen speen even af, jouw beurt voor een luier!’ etc. 😬 Zelfs als je haar dan niet ‘hebt’ ben je alsnog aan het zorgen. Dus hier hielp: echt niets hoeven een paar uurtjes! Voor niets bij mij komen (dat is dan weer het voordeel van kolven, in principe zou iemand anders dit echt 100% moeten kunnen een ochtendje). Voor mij gaf dat genoeg energie om daarna weer een week vooruit te kunnen, en dan vroeg ik nog een keer om een dagdeel tot ik het plots niet meer nodig had een maandje terug ofzo. En ook dat kolven, Tjah dat woog bij mij wel zwaar op mijn gemoed. Ik kolf nu 4 keer per dag, daarvoor is mijn productie stabiel genoeg maar heb ik pas gedaan na 3.5 maand. Toen ik dit besloot wist ik dat echter niet en dacht ik dat ik met borstvoeding ging stoppen, en na 1 dag had ik al door dat ik te lang ben door gegaan met elke 3-4 uur kolven ten koste van mezelf. Wat een lucht heeft dat gegeven! Mocht ik een volgend kindje krijgen dan zou ik dat terugkijkend ook anders aanpakken en eerder luisteren naar hoe zwaar het op me weegt. al is dat natuurlijk ook iets heel persoonlijks en ik kan me voorstellen dat je hier niets mee wilt op het moment. Succes mama! ♥️

Dit klinkt super herkenbaar! Ik ken eigenlijk niet één moeder die er de eerste weken niet af en toe doorheen zat. Het is mega pittig! Als je behoefte hebt om laagdrempelig met een professional te praten, neem dan contact op met het consultatiebureau of met mamaKits. Die zien dit heel erg veel en zijn ingericht om te helpen, ook als het geen postpartum depressie is. Mij heeft het enorm geholpen!

Hmmm als ik je verhaal lees denk ik niet persee gelijk aan een depressie. De dingen die je voelt zijn namelijk heeeeel normaal. Vooral als je kindje soms veel huilt . En die dagen dat je alleen bent met je kindje kunnen ook echt eenzaam aanvoelen. Alles wat jij hierboven beschrijft is voor mij herkenbaar. Ik heb die gevoelens ook gehad bij alle 3 mijn kinderen. Bij de 1 wat minder dan de ander weliswaar maar het was er altijd. Je bent nog maar net moeder, het duurt echt nog een tijdje voordat je jezelf weer de oude voelt en je je kindje goed leert kennen 🩷

Ik herken dit ook. Het eerste halfjaar ging niet zoals ik had gedacht. Ook mede door die constante sprongetjes, niet zelfstandig willen slapen, heel erg wennen aan het nieuwe leven ‘is dit het nou?’. Ik zag ook op tegen alleen zijn en ik moet zeggen dat ik dit nu soms nog steeds een beetje heb (dochter bijna 1,5). Ik vluchtte toen ook veel naar familie of zorgde ervoor dat er iedere dag wel iemand langs kwam, zodat ik geen hele dagen alleen was. Nu ze iets ouder is, helpt het om een duidelijke dagplanning te hebben en niet ‘thuis maar zitten te wachten’. Dat met die sprongetjes wende bij mij wel: hoewel het ook weer altijd even pittig is als het een paar maanden goed gaat en er dan weer zo’n sprong is. We zitten er nu weer midden in 1 dus op dit moment voelt ook alles een beetje zwaar .. Ik heb nooit een pp depressie gehad, dus daar heb ik geen ervaring mee. Wel is het me qua hoeveelheid werk en me-time die je niet meer hebt ontzettend tegengevallen. Ik riep altijd dat ik 3 kinderen wilde, grote kans dat het er nu bij 1 blijf. Dit is mijn ervaring, ik weet niet of het iets helpt, maar ik denk dus dat het je geen slechtere moeder maakt als je wat vaker wat leuks voor jezelf gaat doen en anderen om hulp vraagt.

Bedankt voor jullie herkenning, dat stelt me toch gerust ondanks dat ik voor ons allemaal zou willen dat het anders was. Maar het hoort er dus toch een beetje bij. ❤️

Ah lieve mama, je doet het supergoed wil ik even als eerste benoemen! 😘 ondanks dat het er allemaal een beetje bijhoort zoals wordt beschreven zou ik toch voor de zekerheid even overleggen met de huisarts; wij kunnen op basis van deze info (en zonder de juiste expertise) geen volledige inschatting maken van jouw situatie. Ik herken je gevoelens in ieder geval en soms barstte ik in huilen uit als m’n vriend thuiskwam en ik urenlang een huilende baby aan het troosten was geweest. Je bent niet alleen in deze fase, maar trek vooral op tijd aan de bel! Succes en sterkte!