Mijn familie ziet mijn baby nauwelijks.

In lijn met je vorige topic, nee dit is niet normaal. Wat houdt je tegen om een advocaat in handen te nemen mbt erkenning/gezag?

Richie, het feit dat je schrijft “ik mag” gaat het al fout. Het is evenveel jouw kind als dat die van haar is. In gesprek gaan en niet eeuwig buigen voor haar, ook jouw behoeftes zijn belangrijk. Op je strepen staan en je kind mee nemen naar je moeder wanneer jij dat wilt. Zij heeft absoluut geen meer recht! Haar huis verlaten? Hoezo laat jij je als een voetveeg behandelen? Je relatie klinkt erg scheef en ongezond. Ik lees alleen maar rode vlaggen. Enigszins narcistisch zelfs… Kortom. Optreden tegen haar gedrag anders blijf je gebogen door het leven gaan. Je hoeft geen toestemming te vragen of je je kind mee MAG nemen naar je moeder… Sterkte

Hee, Ik heb je andere topic (zonder alle reacties) ook even gelezen. Dit klinkt echt als totaaaaaal ongelijkwaardig. Wat het nu wel lastig maakt, is dat je je kindje nog niet erkend hebt. Ik zou dat echt zo snel mogelijk doen en kijken of je juridische hulp kan krijgen. Leg een dossier aan met hoe dingen nu lopen, dat ga je waarschijnlijk nodig hebben. Als ouders hoor je SAMEN ouder te zijn, het lijkt voor mij nu heel erg alsof zij de baas speelt en jou niet als gelijkwaardige ouder ziet. Dat klinkt niet als een gezonde relatie. Het stukje "Ik mag wel naar de supermarkt, maar niet naar mijn moeder." Vind ik daarin erg tekenend. Natuurlijk gaan dingen in goed overleg, maar het kan toch niet zo zijn dat zij eenzijdig zoiets beslist en jij geen enkele zeggenschap hebt? Wat ik me hierbij ook afvraag, met alles wat er nu is gebeurd, wil je nog wel met haar samen blijven? Kan het zijn dat er bij haar iets speelt, een depressie, of andere psychologische klachten waardoor ze op deze manier reageert en de controle zoekt? Is relatietherapie een optie voor jullie? Jullie kindje moet deze spanningen ook merken en dat kan ook niet fijn zijn.

Zij mag van alles vinden, maar het is je kind en zij hoeft geen toestemming te geven. Ik zou haar ook geen partner meer noemen, weg uit die giftige situatie en juridische stappen zetten mbt jullie kind. Sterkte nogmaals

Hier ben ik ook benieuwd naar, onderneem actie en liever gister dan vandaag

Ik zou advies vragen bij een advocaat. Jij hebt net zoveel recht je baby mee te nemen naar jouw familie als zij. Ik zou dat dus ook gewoon doen.

Als ik dit lees denk ik zonder goed onderbouwde argumenten zou ik gewoon naar mn ouders gaan. En zo niet zei dan ook niet met je zoontje

Ik zie al veel uitgebreidere reacties dus ik houd het kort. Nee, dit is verre van normaal. Jullie kindje is van jullie samen. Er zit evenveel dna van jouw ouders in als die van haar. Ik had er eerlijk gezegd schijt aan gehad en ik zou gewoon gaan. Heel veel succes ik hoop dat jullie hier uit komen maar ik zie alleen 🚩🚩🚩🚩

Ik begrijp niet zo goed hoe iedereen hier kan zeggen 'gewoon meenemen'. Zonder erkenning zou dat toch kidnapping zijn? (Dit is geen waardeoordeel over wat eerlijk is trouwens. Ik heb het andere topic niet gelezen, dus ik weet niet waarom het kind niet erkend is...)

Klopt, daar ben ik bang voor! Ze kan het gebruiken tegen mij als ontvoering. Daarom heb ik dat nog niet gedaan. Ze heeft wel eens eerder een dergelijke opmerking gemaakt in deze richting. Ik zit helemaal klem en dit is pure manipulatie. Of kan ik hem wel met overleg meenemen, ook al zal ze nee zeggen naar mijn moeder?

Ik ben het helemaal met je eens! Het is een ongezonde relatie waar ik minderwaardig ben. En dan heb ik nog een WO achtergrond en zij is werkeloos. Maar goed dat ter zijde. Als ik hem meeneem kan ze het gebruiken tegen mij als ontvoering. Daarom heb ik dat nog niet gedaan. Ze heeft wel eens eerder een dergelijke opmerking gemaakt in deze richting. Ik zit helemaal klem en dit is pure manipulatie. Of kan ik hem wel meenemen ondanks dat ik het gevraagd heb en ook al zal ze nee zeggen naar mijn moeder?

Misschien de hoop dat alles nog goedkomt versus de angst dat wanneer een advocaat eraan te pas komt, het nooit meer goed zal komen? Geen idee, ik vul maar wat in op het moment.

Maar wat als ze zegt dit is ontvoering? Het kan tegen mij gebruikt worden. Ik zit klem en dit is pure manipulatie.

Snel je kindje erkennen. Dan sta je wettelijk ook sterk. Waarom heb je je kind niet erkent? Daarnaast ben je natuurlijk beide evenveel ouder. En heb je beide evenveel recht op omgang met je kind en is het kind geen bezit van de ene of andere andere ouder. Dus nee, dit is geen normale situatie in mijn ogen.

Maar wat is de reden dat erkenning tijdens de zwangerschap niet is gebeurd? Als het ons niets aangaat snap ik dat hoor. Maar was ze toen al zo aan het baasje spelen?

Ik zie veel dezelfde reacties en merk ook aan jou dat er meer speelt in jullie relatie en het lijkt alsof je partner je manipuleert. Ook heb ik je andere topic niet gelezen. Ik speel toch even de advocaat van de duivel… Is er iets bij je partner voorgevallen waardoor zij angstig is voor andere mensen? Het feit dat ze zegt dat jullie kind eerst moet praten, geeft mij alarmbellen. Is ze bang dat er dingen gebeuren die niet oké zijn of die zij niet oké vindt? Ik bedoel hierin alles tussen seksueel overschrijdende gebeurtenissen of iets te eten of drinken krijgen wat ze nog niet ‘mag’.

Je zit niet klem. Je moet dit alleen goed juridisch regelen eerst. Als de moeder dit niet wil kan je vervangende toestemming erkenning aanvragen.

Helemaal eens hiermee. Zsm juridische hulp inschakelen, je kindje erkennen en gezag afdwingen.

Ik zou mij even koest houden en als de wiedeweerga mijn kind erkennen. Het klinkt alsof jullie relatie niet super stabiel is, stel dat het mis gaat dan kan je niets. Dus ik zou even de goede lieve vrede bewaren, zorgen dat het kind erkend wordt en dan daarna eisen stellen als dat je het kind even mee neemt naar jou ouders. Ik zou haar altijd wel de kans geven om eventueel mee te gaan als ze dat wil, dan is het haar keuze om er niet bij te zijn.

Maar wat is de reden dat ze dat niet wil dan? Vind het hoe dan ook vreemd dat er zo'n ding van gemaakt wordt, maar wellicht kan er een reden zijn? Een gegronde reden zelfs? Een kind is evenveel van de vader als van de moeder. Zonder gegronde redenen kan ze niet zomaar zeggen dat dat niet mag. Alleen lijkt het mij dan weet sterk dat het zonder bijzondere reden is.