Mijn moeder is geobsedeerd door mijn dochter

Ik herken het, mijn moeder is ook idolaat van m'n zoon. Ik zie vooral als heel veel liefde, maar irritant is het soms wel.. Oma heeft haast mooiere spullen en sowieso minder regels, het is altijd feest. En ja, waarschijnlijk heeft ze je dochter nodig om zich goed te voelen. Niet bewust en niet kwaad bedoelt, maar het geeft haar een invulling en veel levensvreugde. Ik laat het voor een groot gedeelte hoe het is en af en toe moet ik begrenzen, want hallo het is niet bedoeling dat Sinterklaas bij oma meer cadeautjes aflevert dan thuis...

Eerlijk? Oma's zijn de allerleukste en liefste mensen maar ook vreselijke egotisten. 😅 mijn dochters eigen oma's.. oma's van de kindjes van vrienden.. ze hebben allemaal een beetje een claimerig iets in zich. En we kunnen er als mama's helemaal niks mee want het komt uit zo'n ontzettend goed hart !! Als dit je echt irriteert bespreek het dan met een kop thee face to face. Dat je je moeder mist als mama is heel verdrietig, nu ze enkel een oma rol aanneemt. Dit echt bespreken ! Ze heeft het wellicht helemaal niet door.

Haha oma's zijn egoisten, prachtig. Het klopt wel, het is bij oma altijd leuker en mooier en oma heeft he-le-maal niks door. Oma hoeft alleen maar te verwennen, niet op te voeden, dus ja wie doet ze ook wat..

Herkenbaar, mijn schoonmoeder heeft dit ook heel erg. Tot op het punt dat ze helemaal verdrietig is als ze ons kind langer dan 1,5 week niet heeft gezien. Dat vind ik soms wel echt lastig, idd zo’n overgevoel van: blijf van mijn kind af. En het klinkt ook alsof jij je moeder als moeder mist. Voor moeders die oma worden breekt er ook een nieuwe fase en nieuwe relatie met jou aan. Dat is even zoeken en ik zou zeke het gesprek hierover aan gaan. Dat je haar mist als moeder. Haar gedrag is volgens mij wel heel normaal. Heel veel oma’s zijn zoals jij beschrijft. Zeker bij het eerste kleinkind. Maar zij moet haar rol als oma en als moeder nog wel even vinden en met name ook een nieuwe balans vinden in de relatie met jou. Mijn eigen moeder heeft inmiddels meerdere kleinkinderen. De eerste maanden was ze ook heel intens en ik zie wel dat ze inmiddels veel relaxter is.

Als dat speelgoed allemaal bij ons blijft en niet als cadeau naar jullie gaat dan zou ik dat deel loslaten. Is het veel te veel en overdreven? JA, heb jij er last van? Valt volgens mij wel mee. Ik zou wel bespreken dat je de moeder-dochter band die jullie hadden mist. En kan me ook voorstellen dat je met haar bespreekt dat de opmerking 'ik ben nu oma, geen moeder meer' op jou kwetsend is overgekomen Dit mag je best benoemen! Als ze het speelgoed jou kant op wil doen zou ik hier wel grens trekken, dan gaat het om jou huis en jou keuze hoeveel zooi je wil hebben.

Deels herkenbaar. Opa en oma verwennen zoon ook helemaal met van alles en respecteren soms onze grenzen ook niet: onze zoon van 2 jaar hoeft niet elke week nieuw speelgoed, de hele dag appelsap of ijsthee (gewoon water is prima), direct een koek, meerdere zware koeken op een dag, een saucijzenbroodje na een croissantje, chocolade en snoepjes. Een stuk taart voor een volwassene en als ik zeg een kwart is prima, hij is nog klein. Nee het is een grote vent die goed kan eten… zelfs als we zeggen het cb vindt m aan de zware kant en hij is ook redelijk zwaar, dan nog vegen ze dat in de wind en respecteren dat niet. Tuurlijk mag je hem verwennen, maar wel met mate! 😀 Ook als we het tegen ze zeggen, lijken ze er weinig mee te doen 🙄. Maar subtiel blijven vermelden en herhalen en hopen dat het tzt een keer aan komt. Ik vind het ook lastig, want wil ze niet kwetsen. Ook andere grootouders verwennen hem natuurlijk, maar iets rustiger qua spullen en qua eten vragen die vaker wat mag of halen iets in huis wat sowieso mag.

Heel herkenbaar. Mijn moeder kocht ook alles, van kleding tot speelgoed. Ik heb op een gegeven moment aangeven dat ik het overdreven vind. Werd niet heel hartelijk ontvangen, maar het blijft onze dochter. Ze kocht echt alles wat ze tegenkwam, maar zonder na te denken. Of als wij iets nieuws hadden, dan stond het daar een week later ook…zelf de stapelstein stenen. Rib uit je lijf vinden wij, maar oma draait haar hand er niet voor om haha. Uiteindelijk heb ik aangeven dat ik graag wil dat ze hecht aan bepaald speelgoed ipv dat ze 50 verschillende dingen heeft en elke keer snel uitgespeeld is. Sta zelf ook meer achter natuurlijk/hout speelgoed, maar oma vindt alle plastic zooi leuk (met alle respect wie dat ook lekker vindt) Ik denk dat het echt goed is om er toch nogmaals wat van te zeggen, want het gaat op een gegeven moment anders enorm irriteren. Jullie kindje, dus jullie regels en opa’s en oma’s horen er gewoon naar te luisteren.

Ik snap jou volledig want zo ervaar ik dit ook. Persoonlijk denk ik dat wat grootouders doen, is overcompenseren. Mijn ouders hadden het steeds druk met werken, om voor financiële stabiliteit te kunnen zorgen waardoor hun het zichzelf altijd kwalijk hebben genomen er niet genoeg te kunnen zijn geweest voor mij en mn broer. Nu ze die tijd wel hebben voor hun eerste kleinkind, overcompenseren ze. En tegelijkertijd helen ze zichzelf hiermee. Hun liefde is zo groot voor ons, en dat merk ik ook nu ik zelf mama ben, mijn liefde is zo groot voor mijn dochter dat die mom guilt nooit weggaat. En het kind van jouw kind maakt die liefde alleen maar groter. Het is waarschijnlijk een gevoel dat ik later ook pas zal begrijpen als ik hopelijk ook kleinkinderen heb. Maar ik kan mij er wel een stukje in vinden, het komt vanuit liefde. En die liefde is oneindig. Het is zoeken naar een balans en de rol van oma en opa ook vinden. Misschien is dit bij jou ook het geval omdat je bemoemt dat er een periode was met de scheiding geen aandacht genoeg was, dat jouw moeder ook die tijd op de een of andere manier onbewust wilt goedmaken. Soms kan het helpen om te praten over hoe het vroeger was in jouw jeugd met je ouders , wat voor invloed de scheiding had voor je en vragen te stellen hoe dit voor hun voelde. Gewoon even luchtig het gesprek aan gaan, mama weet je nog die tijd? Was een moeilijke periode he, hoe voelde dat eigenlijk voor jou aan? Beetje per beetje het onderwerp zo aanbrengen dat hun tot zelfinzicht komen, en hoe dit eigenlijk overkomt bij jou

Dit inderdaad. Zodra je kind geboren is ben jij niet meer relevant 😅 Zondag op visite gegaan bij mijn schoonouders om te vertellen dat ik zwanger was. Onze dochter bleef even bij de andere opa en oma om met haar neefje te spelen. Nou ze keek mij raar aan wat we met onze dochter hadden gedaan 🤣 Het liefst had ze geloof ik gehad dat we dan maar weer vertrokken 🫠

Ik herken het wel. Mijn vader kijkt ook enkel naar zijn kleinkids. Ik denk wel dat het ook een beetje jaloezie kan zijn omdat je vroeger tekort hebt gehad. Dat vraag ik me soms ook wel af: waarom kan hij het nu wel. Ze doen wat ze kunnen.

Geen tips, wel herkenning maar dan m'n schoonmoeder. Die praat elke ochtend tegen de foto's van onze kleine die in haar slaapkamer hangen.. 🙃 Ze had bijna meer kleren in haar kast hangen voor ons kind, dan wij zelf, ze koopt bijna wekelijks nieuw speelgoed voor d'r (en dan echt een zoveelste rammelaar..), en wil d'r iedere kans die ze krijgt volproppen met eten. Al zo vaak wat van gezegd en dan gaat het enkele weken goed en dan begint het weer. Zoals ik hier boven ook al lees is dit denk ik een beetje grootouder eigen 🙈

Als we op visite zijn vraagt m'n zoon van 3,5 inmiddels: ga jij ook naar huis mama, dan kan ik alleen bij oma zijn. Gezellig hé!

Ik herken wel dat mijn moeder helemaal idolaat is van mijn kinderen, maar ervaar het niet als vervelend. Mijn moeder houdt gewoon ongelooflijk veel van haar kleinkinderen en doet alles voor ze. Ze hebben een eigen kamer gekregen bij mijn ouders in huis, een kast vol speelgoed en een paar planken met kleding. Ze hebben vaste oppasdagen en zijn zelfs naar onze stad verhuisd voor de kleinkinderen. Mijn kinderen zijn ook gek op opa en oma. Ik zie geen probleem als ik eerlijk ben. Iedereen blij. Enige is dat zo’n beetje alles mag bij mijn ouders, qua eten en regels (of het ontbreken van regels eigenlijk). Daar spreek ik ze wel eens op aan.

Wat Snacktomaatje hier omschrijft, heb ik precies hetzelfde. Ook een eigen kamer, veel kleding wordt er gekocht, en ook erg veel speelgoed. Ze heeft het vaak over wat ze allemaal gaan doen samen later, en is gewoon verliefd op mijn kind. Maar ook ik ervaar het niet als vervelend of overdreven. Mijn kind is ook gewoon heel leuk 😂 Ik kan wel met mijn moeder bespreken dat ik het belangrijk vind dat mijn dochter de kleine dingen leert waarderen. Ik wil niet dat ze later overladen wordt door cadeaus tijdens haar verjaardag, sinterklaas of kerst. Daarnaast moet mijn dochter ook zien dat de uitjes (waar mijn moeder het nu al over heeft) bijzonder zijn, en eigenlijk ook een cadeautje is. Dat dit niet zómaar normaal is. Hier heb ik het open over met mijn moeder en dit lijkt ze goed te begrijpen. Dus ik maak me er niet zo druk over. Mijn moeder respecteert mijn grenzen verder wel.

Ik herken het ook wel tot op zekere hoogte. Er is vooral heel veel liefde en daarmee soms wat claimerig gedrag. Zeker in het begin vond ik dit lastig. Ga weg met je badje, met je luier verschonen, met je ‘ik wil je kind per se vasthouden’. Maar dat waren ook wel een beetje de hormonen denk ik en het nieuwe voor mezelf 🙊 M’n moeder is nu weer wat ‘gekalmeerd’ en ik ben wat minder geïrriteerd over dit soort dingen en zie nu vooral de liefde er vanaf spatten. Maar… mijn moeder zou mijn grenzen wel respecteren als ik dat aangaf. En ze is ook nog mijn moeder. Toen we in de kraamweek naar het ziekenhuis moesten vanwege geelzucht, ving ze mij op toen ik het nieuws hoorde. Ik was zo overstuur en mijn vriend en de kraamhulp waren alles klaar aan het maken voor het ziekenhuis. En wel vaker dat ze mij steunt, als ik het zwaar heb. Dus ik zou dat stukje zeker met haar bespreken :) De lego zou ik zelf wel loslaten denk ik. Zeker als het in haar huis blijft. En als je dochter dat later niet leuk vindt, dan is dat haar probleem