Moederschap is zwaar

Denk dat veel moeders het alleen met baby van 7 weken soms al zwaar vinden! 🥰 vraag om hulp, even een uurtje voor jezelf. Gaat je oudste naar de opvang? Heb je een partner? Doe rustig aan en sta jezelf ook toe dat je het soms zwaar mag vinden!

Ik zit nu te wachten tot mijn baby (15 weken) in slaap valt na het zoveelste rondje wiegen. Mijn dochter van 3.5 jaar ligt ook eindelijk op bed en ik dacht precies hetzelfde toen ik je topic zag. Pff wat is het pittig. Alles staat in het teken van de kinderen. Hoe mooi en bijzonder en blabla het allemaal ook is, het is gewoon mega zwaar. Dus ja, ik begrijp je heel goed! Als je de baby eindelijk in slaap hebt, dan wil de peuter spelen. Super logisch en ik gun ze dat ook maar wat zou ik ook graag even relaxen. En als nu mijn baby zo ook slaapt, kan ik niet ontspannen maar wacht de was op me. Dusja het is gewoon echt pittig. Ik weet dat het een fase is, maar potverdorie wat duurt het lang als je erin zit hè.

Er zijn zat moeders die dat zo ervaren. Alleen zie je dat niet zo veel op Instagram enzo 😉 Van mij mag het eerste jaar ook een beetje gefastforward worden. Ik ben niet zo'n kleine baby mama. Ik heb echt meer interactie nodig dan voeden, verschonen, slapen. Doe mij de bijdehante peutertjes maar. 😊 Vandaag op visite, zat onze baby dochter even op schoot bij een tante. Kreeg ik bijna een andere baby in m'n handen gedrukt. Ik heb vriendelijk bedankt, eventjes zonder baby vond ik best wel prima 😜 En uiteraard ben ik dol op beide dochtertjes, óók de baby. Maar dat betekent niet dat ik automatisch maar het heerlijk moet vinden om hele dagen met baby in de armen de lopen enz. En sowieso is het raar dat ik me toch genoodzaakt voel om te benadrukken dat ik dol ben op m'n kinderen. Maar ja, mensen kijken gelijk zo scheef als een moeder zegt dat ze niet van baby's houdt 😶

Ik ben blij om te lezen dat anderen dit ook zo ervaren! Het is niet evident maar toch zijn er hier velen niet open over. Niet dat dit hoeft maar het zorgt er wel voor dat je jezelf minder slecht voelt :) mama zijn is de leukste maar zwaarste job! Het is een fase en zal beteren maar nu is het verdorie hard

Heel herkenbaar. Ons zoontje is nu bijna 1.5 en dochter bijna 4 en nu pas kom ik een beetje op adem. Wij hebben ook een medisch traject voor zoontje maar buiten dat om de krampjes, slapeloze nachten, gegil iedere keer. Nu pas is dochter niet meer jaloers, heel intensief allemaal! Cliché: het komt echt goed.

Ik heb een zoon van 2 en wil heel graag een tweede maar zie echt op tegen die eerste maanden. Ik vond dat loodzwaar.. laat staan met 2 kindjes! Geef mij ook maar zo'n draakje van een peuter die iig wel grotendeels snapt wat je bedoelt en zichzelf ook wat kan verduidelijken.

Je mag het gerust zwaar vinden, want zo ondervind ik het ook. Heb een jongen van 2,5 jaar en een meisje van 4 maanden. Pff vooral als ze beide een huil bui hebben of gaan uitdagen (oudste).. ben zo blij dat ik weer mag gaan werken.. Ben ook dol op mijn kinderen, maar even van ze weg zijn knap ik van op. Dit mag je ook niet overal zeggen, want dan ben je weer een waardeloze moeder. Heel veel mensen vinden het zwaar, maar heel veel zullen het ook nooit toegeven, want dat verpest het perfecte plaatje..

Ik heb na de geboorte van mijn tweede geleerd dat je het maar beter kan uitspreken. Je bereikt er niets mee om van jezelf te verwachten dat het allemaal maar fijn en gezellig is. Ik heb nu een kleuter van 5, een draak van een peuter van 3 en een baby van 8 weken. Het is keihard werken en ik ben blij als ik er even een en soms twee minder heb. Het geeft mij de tijd om weer een beetje op te laden en een leukere moeder te zijn.

Hier een zoon van 12 weken en hoe mooi, fantastisch etc ik het vind….ik vind het óók loodzwaar. Zou qua liefde een heel elftal willen, maar de rest eromheen….nee, dank je 😉😬 Niet alleen de zorg voor baby, maar ook de druk soms op je relatie, op fatsoenlijk voor jezelf zorgen, op contact houden met je vriendinnen. Ik vind het best een opgave en dan is mijn werk nog niet eens begonnen. Een tweede zou ik ook niet aandurven….die eerste periode nogmaals meemaken, dat trek ik (en partner) niet. Ook al zijn het maar een paar maanden😬 En ik geloof dat we ook nog eens een redelijk makkelijk kind hebben, maar voor zo’n kleintje is het eerste jaar ook gewoon heftig met alle ontwikkelingen die ze doormaken.

Ja aan de ene kant wel. Aan de andere kant.. dit gaat echt voorbij en daarna is het klaar. Die babyfase is maar eenmalig en daarna wordt het in ieder geval weer makkelijker om wat tijd voor jezelf te hebben, te slapen en dat soort dingen. Zo klein en knuffelig in je armen de hele dag.. dat is alleen nu. Dus ik probeerde daar wel echt van te genieten en het hielp dat ik wist dat de zware tijden niet voor altijd zijn!

Ja zeker. De babytijd is niet mijn ding. En zeker zijn de geniet momenten er maar de 1e 3 maanden is het zoeken naar ritme. Daarna vind ik het allemaal al een stuk makkelijker gaan. Voel je dus niet schuldig. Deze tijd is gewoon overleven.

Heeeeeeel herkenbaar. Spreek mezelf elke dag moed in: t is een fase en over een paar maandjes is het al weer stukken makkelijker!! Die ukkies zijn heel schattig maar je bent er echt heel druk mee!

Ja ik. Vreselijk. Ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest als de eerste maanden na de geboorte van onze 2e. En nee ik had geen postnatale depressie. Ik vond het gewoon echt niet leuk. En ik wil ook absoluut never nooit meer een 3e. Dus ja, ik herken het zeker. Mijn oudste is nu 4 jaar. De jongste is nu 1 jaar. En eindelijk wordt het allemaal wat makkelijker! Ik weet nog wel dat ik “toen” ook dacht… waren we maar een jaar veder! Het leek nooit zover te komen. Maar nu is het hier toch echt zo ver! En ja het is makkelijker dan toen!

Waarom is het nu makkelijker? BEn even nieuwsgierig:)

Soms is het idd zwaar, maar hoe is het bij jou verder geregeld? Hier een zoontje van 2,5 en dochtertje van 3 maanden. Wij hebben samen vrij op een doordeweekse dag ipv los van elkaar, dat is echt een aanrader! Zijn afgedraaid aan het einde van de dag en hebben een dag extra als gezin. De extra dag opvang nemen we voor lief :). Oudste gaat 3 dagen naar de opvang en opa en oma doen ook een dag. Zijn ook genoeg moment dat ik maar een of geen kinderen heb en dan heb ik tijd om op te laden.

Omdat mijn baby de eerste 6 maanden sowieso alleen maar huilde. Alleen maar gedoe gehad met slaapjes. Kon nergens heen door het gehuil en gekrijs. En nu kan ze zichzelf beter vermaken. Je hebt minder slaapjes overdag. Kan makkelijker met ze weg. En de oudste en de jongste vermaken elkaar ook zo nu en dan! 😆👍

Yep, hier ook! Dochter van drie en een baby van negen maanden. De eerste maanden met zo'n piepkleine baby en een peuter in huis vond ik verschrikkelijk. Grote zus was trots en lief hoor, maar ik ben ook geen fan van baby's en vond het overleven. Nu begin ik het leuk te vinden. De jongste heeft een iets makkelijker ritme, slaapt goed en de meiden zijn super samen. Ik durf nu ook vaker te kiezen voor een uurtje voor mezelf, dat scheelt enorm. Dat de babyfase niet jouw ding is, prima, dan komt de leukste tijd vast daarna. Vergis je niet, nu lijkt het overleven, over 9 maanden vraag je je af waar de tijd gebleven is. Tijd is een wonderlijk iets 😊

Het doet toch deugd om zoveel gelijkaardige meningen te horen. Klinkt mss vreemd maar het is zo. Ondertussen een weekje verder. Het gevoel van de tijd willen doorspoelen blijft aanslepen maar dat zal nog een tijdje zo zijn. Wij krijgen veel hulp en ondersteuning maar toch blijft het zwaar. Ik kijk er al naar uit dat mijn kleinste een paar maand ouder is. Zal alweer schelen. Het is toch heftig met twee kindjes in huis, mama zijn is niet gemakkelijk maar wel de mooiste en tegelijkertijd de moeilijkste job ter wereld.

Ik heb momenteel een van bijna 14 maanden en eentje van 8 weken.. ik heb t idee dat ik op sommige momenten gek wordt.. mijn partner wordt niet wakker snachts en krijgt zijn slaap wel (heeft hij natuurlijk ook nodig voor z’n werk) maar ik mag blij zijn als ik 4uurtjes kan pakken.. er spookt steeds door m’n hoofd hoe ga ik dit doen als ik over 4 weken weer aan t werk moet? Als ik mijn partner vertel dat ik moe ben krijg ik de reactie: dan ga je toch slapen? Was het maar z’n feest t hele huishouden + de hond moeten ook door gaan.. daarnaast wil hij bijna op elke vrije dag die hij heeft er op uit. Terwijl ik het liefst thuis blijf.. ik kan je vertellen dit valt mij zwaar..

Ik snap je helemaal. Het is echt pittig, zeker de eerste 3 maanden. Inmiddels is mijn oudste net 2 en de jongste 8 maanden. Zelf ervaar ik op dit moment niet zozeer het moederschap als zwaar, maar wel alle andere dingen die er van me verwacht worden. Het moeder zijn gaat me goed af en daar haal ik veel voldoening uit, en nu de jongste wat groter is, wordt het echt steeds makkelijker. Maar daarnaast wordt er van me verwacht dat ik een leuke en betrokken collega ben, hardwerkende werknemer, meelevende vriendin, een lieve zus, (schoon)dochter en kleindochter, een aantrekkelijke vrouw voor mijn man, een aardige buurvrouw en dan ook nog een betrokken vrijwilliger voor de kerk. Het is soms echt veel. Ik denk dat ik keuzes moet maken wat belangrijk voor me is, en ik denk dat dit voor veel moeders geldt. Echt zoveel respect voor m'n eigen moeder en alle moeders op de wereld ❣️