Mommy support-group bij “Slaapproblemen”

Laat ik zelf beginnen. Ik kreeg rond de 32e week van mijn tweede zwangerschap last van slapeloze nachten. Eerst “hoorde het er nog bij”. Maar na dagenlang wakker liggen zonder 1 minuut slaap begon het naar te worden. Dit hield een tijdje aan en opgegeven moment heb ik temazepam gekregen voor de nachten. Helaas bracht dat me ook niet echt in slaap (Max. 2 uurtjes). Omdat ik zwanger was mocht ik niet meer / zwaardere medicijnen krijgen voor de slaap en was het uitzitten. Dat was werkelijk een hel. Ik ben wekenlang “wakker” geweest. Dit gun je je echt niemand. Met 38 weken werd mijn zoon geboren. Gezond en wel. 🙏🏻 Maar het einde van mijn zwangerschap, de kraamweek en de weken daarna waren alles behalve “genieten” en fijn. De slapeloosheid dreef als donkere wolk boven mijn hoofd en ik raakte totaal uitgeput. Middels professionele hulp kreeg ik, na de bevalling, stevigere medicatie en dat sloeg na 2 weken goed aan. Ik werd weer in slaap gebracht. Ha-le-lu-ja!! Helaas bleef de slaapangst en ging ik geruime tijd met lood in mijn schoenen naar bed… Met medicatie slapen bleef echter wel goed gaan en toen ik meerdere weken stabiel sliep kon ik voorzichtig afbouwen met de slaapmedicatie. Ondertussen gebruik ik nog een heel klein beetje om te slapen en ondertussen was ik ook begonnen met een antidepressivum. Deze laatste bleek uiteindelijk te hoog (het vlakte me te veel af) en deze heb ik nu ook tot de helft afgebouwd. Al met al is dit een situatie en een proces dat ik echt als loodzwaar en verdrietig heb ervaren. Ik heb lang gedacht dat ik de enige was en dat het mijn eigen “schuld” was. Maar hoe kan je het zo bekijken? Er is geen sprake van “schuld” in deze. Het overkomt je….. en je hebt er als mens mee om te leren gaan. En dat “ermee leren omgaan” gaat zo veel gemakkelijker als je steun krijgt van mensen/vrouwen die in hetzelfde bootje varen 🛶. Ik heb een paar van deze vrouwen mogen ontmoeten via persoonlijke berichten (via dit forum) en daar ontstond mijn idee om een groep op te zetten. Ik hoop elkaar te kunnen steunen indien nodig! Liefs.

Hoe kwam het dat je niet in slaap kon komen? Hier first time mom en ook team moeilijke slaap, max 4u per nacht. Ik ga onbewust liggen wachten op de volgende voeding. Ondertussen denkend over moeizame relatie met partner, werk wat binnenkort weer begint, baby naar opvang, het leven… het helpt ook niet dat mijn baby (10wkn) niet alleen kan slapen. Zowel overdag als snachts ligt zij tegen mij aan (in arm/oksel). Kost veel energie en toch vat ik de slaap niet…

Hoi lieve vrouwen, Beetje een lang verhaal geworden, maar misschien helpt het iemand. Ik heb zelf een stortbevalling gehad thuis, van ons eerste kindje. Ondanks de yogalessen werd ik compleet overvallen, omdat het allemaal zo snel ging. Mijn partner was nog niet terug van het werk toen ik (denk ik) al persweeën stond op te vangen. Vk gebeld en aangegeven dat ik van 0 naar 100 ging, maar ik moest toch een uur wachten voor ze kwamen kijken. Puntje bij paaltje: vk kwam hier, ik moest me haasten naar de slaapkamer (man was inmiddels trouwens wel thuis van zijn werk) en moest het persen nog even tegenhouden tot ook de kraamverzorgster er was. Vk en man renden door huis om alles klaar te zetten en toen de kraamhulp er was mocht ik gaan persen. Bevalling ging snel verliep verder goed, maar dan ineens wordt je 'achtergelaten met een kind'. Slaat nergens op natuurlijk, want je zit al 9 maanden te wachten op je kindje.. maar anyway; mijn brein kon het achteraf denk ik niet zo snel verwerken. Toen begon de eerste nacht zonder slaap. Logisch, want de adrenaline gierde nog door mijn lijf. Toen nummer 2 en nummer 3, met misschien was hazenslaapjes van een kwartier of hooguit een half uur.. Oh ja, ik had ook nog hele erge diarree. En mijn borstvoeding liep als een tierelier; ik liep letterlijk leeg. En de kraamverzorgster die maar bleef aangeven "jij moet rusten". (Het was een hele lieve vrouw, dus geen kwaad woord over haar). Ik kreeg toen al slaappillen die ik ook gebruiken als ik het nodig had. Fijn voor het inslapen, maar ook op het zolder werd ik wakker van het gehuil van mijn zoontje of omdat mijn tieten op knappen stonden. Toen kwam de angst voor de nacht en het slaaptekort, met soms echt paniekaanvallen in de nacht of bij het naar bed gaan. Gedachten als 'het wordt nooit meer beter', 'ik krijg vast een psychose ' of 'ik kan er altijd nog uit stappen als het teveel wordt' passeerden dan snachts in het donker de revue. Ik kreeg oxazepam voorgeschreven en na een tijdje- toen ik bij de pop-poli terecht kon, kreeg ik een lage dosis quetiapine. 50mg voor de dag, tegen de intrusies (oh ja, die had ik inmiddels ook). En 25mg voor het slapen. Dit hielp even. Ik voelde me een week of 3 echt beter. Maar toch had ik soms nog zo'n nacht dat ik wakker lag. Mijn lijf was moe. Maar ik stond 'aan'. En dan begon het gepieker weer over het wakker liggen en wat voor een gevolgen dat dan heeft. En wat als dit nooit meer over gaat en ik gek word en naar het gesticht moet? De volgende dag was ik dan erg down. Vorige week had ik weer een paniekaanval rondom dit hele slapen en heb ik een dat later een antidepressivum gekregen (escilatopram) en oxazepam om de angst te onderdrukken tijdens de inwerkingperiode. Ik slik de quetiapine ook nog voor nu. Of de oxazepam afdoende is voor het slapen , durf ik nog niet te zeggen. Gisteren moest ik halverwege de nacht wat 'bijpakken' omdat ik wakker schrok en toen paniek kreeg en dacht: "Oh zie je nou wel.. dit werkt ook niet".. Heel raar ik val dan bijna in slaap en dan schrik ik wakker van een soort vallen gevoel, en dan begint mijn hart weer te racen. En vervolgens de gedachte "daar gaan we weer". Ik hoop echt dat de antidepressiva binnenkort aanslaat en dat ik dan weer een beetje 'normaal 'wordt. Dat het slapen dan niet meer zon obessie/angst wordt (ik word nu serieus getriggerd als ik het woord slaap schrijf of lees of een reclame van beterbed zie 😭) Dat ik het tot die tijd met de oxazepam redt en dat ik mijn hoofd een beetje koel kan houden en zo wel kan slapen. Een lang verhaal, maar ik had het zelf denk ik ook even nodig.

Tjee, dat klinkt ook pittig. Je hebt dus wel de nodige zorgen aan je hoofd.. 😕. En je kindje dat niet eventjes alleen kan liggen lijkt me ook zwaar voor jou. Kan je het wel afwisselen met je partner? De reden van het niet slapen bij mij was denk ik: hormonen in disbalans, stress en angst. De stress en angst namen toe en uiteindelijk beland je dan in een vicieuze cirkel. Maar vooral ook de hormonen kunnen je wakker houden. Heb je hulp en kan je er met iemand over praten?

Ps. Wat doen jullie als je wakker ligt? Lezen? Eruit? Filmpje aan? Geven jullie het slapen meteen op of blijf je rustig liggen? Ik wil niet 'te wakker worden', maar rustig blijven liggen lukt ook moeilijk omdat ik zo hard probeer slaap te vatten. Ik kan overdag wel voor de tv in slaap vallen (probeer ik nu wel te vermijden, zodat ik niet snachts weer plafonddienst heb) . Pps. Het is wel ironisch dat mijn automatisch gegenereerde username "Angstloze"-huppelderpup is. Voor iemand inmiddels bang is geworden voor alles. ...

Ik herken je 'onbewuste gaan liggen wachten op'- ook. Ons zoontje is nu ook (precies!) 10 weken en heeft nu gelukkig meestal de fles om 11 uur en dan pas weer rond 4 of 5. Bij ons doet een van beide één van beide voedingen. Áls je dan in slaap kan vallen, kun je wel wat uren achter elkaar pakken. Of kunnen jullie anders de nachten verdelen? Dat je op een andere kamer gaat liggen (met oordoppen in)? Dan kun je wellicht om de nacht goed slapen.

Jeetje… wat een nare ervaring ook… pff. Heel naar dat je dit moet meemaken ook 🫂! Ik reageer ook via hier even op jou want wellicht hebben anderen hier iets aan, inderdaad. Jouw manier van denken lijkt op de mijne.. ik begrijp je volkomen! Ook die angst. Dat gevoel van: niets helpt en moeten “bijpakken” ken ik ook hoor. Ik moest op gegeven moment dus Olanzepine (lage dosering) mét temazepam gebruiken en alsnog sliep ik dan soms een paar uur. Echt te bizar voor woorden. Na een tijdje ging dit werken en toen begon ik steeds beter te slapen. Ondertussen slaap ik op 1/4 tablet Olanzepine heel goed. Dit had ik een paar weken geleden nooit gedacht!! Echt heel herkenbaar dit verhaal… mijn bevalling was ook een stortbevalling. Ik zat natuurlijk al in de slapeloosheid maar dit maakte het er niet beter op. Het ging veel te snel en mijn lijf en hoofd konden dit ook niet bijbenen. Antidepressiva gebruik ik ook en ik word ook begeleid via de pop-poli.

Echt ironisch ja! 😂

Hmm.. ja dat -wachten op..- ken ik ook. Dat slijt langzaam als je verder in het proces bent en weer meer gaat slapen. Maar eerst uit de cirkel! Mijn man doet alle nachten… tja. Ik moest verplicht slapen en zeker met deze medicijnen (van de psychiater). Na wekenlang wakker te zijn geweest en er helemaal doorheen zitten moest ik een flinke reset krijgen en dat kon alleen als ik apart lag. Ik vond het vreselijk maar het hielp wel! Het scheelde dat mijn zoontje goed slaapt en mijn man flexibel is. Dat gaf meer rust om apart te gaan liggen. Overdag haalde ik de tijd met mijn zoontje in door veel te knuffelen, kussen en samen te zijn. Ik had het heel graag anders gezien maar het was niet zo. En dat ik geen borstvoeding kon geven (wegens de medicatie) vond ik ook verdrietig. En… die schok die jij omschrijft voor het slapengaan dat doet je lijf. Jij doet dat niet. Maar je hoofd/lijf. En daar kan je niks aan doen! Antidepressiva kan dat ook tijdelijk verergeren… Elektrische schokken zijn dat. Heel irritant maar dit is herkenbaar. Het is je lijf/hoofd dat niet in “overgave” wil omdat het denkt alert te moeten blijven. Het is je reptielen-brein of oer-brein dat in overdrive geraakt is.

Hey! Wat een bizarre verhalen hier zeg. Ik leef erg met jullie mee! Ik ben Lizanne 24 j zoontje van 2 maanden , Jidde, eerste kindje. In mn kraamweek begon het al met slapeloosheid. Te alert en te veel piekeren ( over de geboorte van Jidde, ik zat niet op een roze wolk en had veel angsten) dit is gelukkig over gegaan en na 3 weken begon het genieten. We hebben nu een heerlijk ritme. In de kraamweek heb ik toen van de huisarts een pilletje gekregen en heb toen wat uren kunnen pakken. De verloskundige en kraamzorg vond dit nodig zodat ik niet diep in de put zou zakken en even uit die cirkel kon komen. Want mensen ! Slaap is wat je nodig heb. Het maakt je een ander mens. Ik heb 1 pilletje toen gebruikt. Drna ging het redelijk zonder. Toen ging het weken best oke. Tot ik weer een hele slechte week had en toen werd ik vlak drna ongesteld dus dagt o daar lag het miss aan. Toen gingt weer een week goed maar helaas heb ik er weer last van. Ik ga al met de gedachten naar bed " ik voel aan alles dat ik niet kan slapen zo" en dat is dan ook zo. Als ik in slaap lijk t vallen en er komt iets tussen qua geluidje etc dan is de kans verpest en lukt het vaak niet meer. De frustratie is groot en elk kwartier wat ik weg zie tikken word ik gek.

Lieve allemaal, Allereerst wat fijn zo’n support groep. Van Merle ontving ik de uitnodiging en neem graag deel. Op 16 augustus 2024 is onze prachtige tweede dochter Milly geboren. De eerste 3 maanden leefden wij op een grote roze wolk. Vanaf oktober begon ik steeds slechter in te slapen na haar nachtvoeding en dit was eerst vooral frustrerend. Ik sliep 4/5 uur per nacht en was best vaak moe. Een andere nacht kon het weer goed gaan maar dit werd steeds meer regelmaat dan uitzondering. Halverwege november nam dit zulke ernstige vormen aan dat mijn lijf in zo’n opperste staat van paraatheid kwam dat ik écht niet meer kon slapen en toen begon ik door te draaien. Ik kwam letterlijk niet meer in slaap en kreeg snachts paniekaanvallen. Ik maakte mijn man huilend wakker “ik slaap nog steeds niet”. Het was echt DE hell. Ik mocht van mijn man op zolder liggen en hij deed de nachtdienst met onze baby, maar ook daar in alle rust kwam ik niet in slaap. Na 5 letterlijk slapeloze nachten (hoe moe ik ook was) ging ik naar de huisarts. Ik kreeg slaapmedicatie promethazine mee. Ik lag om 21.00 op zolder en weer sliep ik niet. Ik weet nog dat ik rond 23.00 nog wakker was en googlede of ik er nog 1 kon nemen, vond dat dit kon en nam nog een pil maar nog sliep ik niet. Die nacht raakte ik in complete paniek en kreeg ik ook zoals jullie omschrijven die angsten om echt door te draaien/in het gesticht te belanden of zelfs dood te gaan. Ik belde om 05.00 snachts de huisartsenpost huilend op (krankzinnig als ik er nu aan terug denk) en die zeiden dat ik niets kreeg en maandag mn eigen huisarts moest bellen. Toen kreeg ik blinde paniek en belde nogmaals en verzon dat ik hoge koorts had (ik was tot alles in staat). Ik kreeg 2 tabletten temazepam en moest maandags weer naar mn eigen huisarts. 1 nacht sliep ik maar nacht 2 lag ik ook met temazepam weer wakker. Nog meer paniek. Die maandag kreeg ik mirtazapine. Ik sliep er 2 nachten op, god wat was ik blij. Maar nacht 3 lag ik weer de hele nacht wakker en weer belde ik in paniek de huisarts. Ik weet nog dat ik aan die tafel zat en dacht, neem me alsjeblieft op…. Ik kan dit niet meer aan. Toen nam de huisarts me heel serieus en ben ik doorgezet naar de crisisdienst van de GGZ. Heftig maar nodig. Om een verhaal dat heel lang is kort te maken is er daar quetiapine toegevoegd en begon ik half december weer te slapen, tot de dag van vandaag slaap ik nog steeds en langzaam bij beetje begon ik weer te “aarden”. Ik heb een EMDR traject gehad om het trauma (want dat is het echt) enigsinds een plekje te geven. In januari heb ik de mirtazapine gehalveerd en die halve dosis samen met de quetiapine slik ik nog steeds. Gelukkig gaat het heel goed met me en heb ik inmiddels zelfs een nieuwe baan (dat had ik echt niet verwacht 4 maanden terug). Zodra alles geland is en mn nieuwe baan op de rit is ga ik afbouwen. Heel spannend en een stemmetje zegt nog steeds dat ik nooit meer “zelf” zal slapen maar ik heb al zoveel overwonnen. Voor een ieder die dit leest en hier nu middenin zit: het kómt goed, maar het heeft tijd nodig. Tijd en medicatie mijn inziens. Ik denk dat dit écht getriggerd wordt door hormonen en de angst die er later bij komt kijken. Ik leef inmiddels “gewoon” weer mijn leven en ben niet meer bang voor de nacht, slik alleen nog wel de pilletjes 😌.

Ik begrijp je heel goed! Wat ontzettend naar dat het terugkerend is, tot nu toe. Ik denk vooral dat je het niet te hoog moet laten oplopen😌. Ik weet niet wat jou kan helpen maar blijf gewoon niet te lang met klachten rondlopen. 🫂!

Wat super fijn dat je je verhaal hebt willen delen! Je kan met jouw verhaal echt een “helper” zijn voor anderen! Dat is in ieder geval iets moois dat tot stand komt uit de narigheid! Dikke knuffel 🫂 voor jou!💓 En blij te lezen dat ook bij jou verbeteringen zijn gekomen en nog komen, met de tijd en goede hulp! 🍀

Hier ben ik het helemaal mee eens! Toen ik in die “crisis” zat vond ik het zó fijn ervaringen van anderen te lezen en vooral te horen dat anderen eruit zijn gekomen. En nogsteeds trouwens. Dit zal altijd “zijn sporen nalaten” maar er is licht aan het einde van de tunnel en dat is wat je wil lezen als je er nu middenin zit. Liefs! 💕

Jaaa hier ook iemand die slapeloze nachten had, gelijk na de bevalling. Dochter geboren in juni 2022. Ik deed daarna geen oog meer dicht, elke keer als ik bijna weg zakte in een diepe slaap kreeg ik een schok en was ik weer wakker. Dit ging de hele nacht zo door.. nachten lang wakker geweest zonder ook maar iets te slapen. Ik dacht echt dat ik helemaal gek werd. Mijn dochter had verborgen reflux dus die was ook veel aan het huilen. Dubbel op stress.. wat een hel. Ik durfde zelfs geen anti depressiva te nemen. Ik heb bijna twee weken oxazepam geslikt, waar ik langzaam aan verslaafd raakte. Daar toen mee gestopt, en met vallen en opstaan zijn de slapeloze nachten verleden tijd! De angst voor het niet slapen bleef echt wel een tijdje, de week voor mijn menstruatie kwamen mn slaapschokken namelijk weer terug waardoor ik weer 2 nachten achter elkaar wakker was. Langzaam aan werd het steeds stabieler en nu heb ik er geen last meer van die vreselijke nachten. Dus ook zónder medicatie gaat het over! Die hormonen zijn het ergste! Brrrr. Er is trouwens ook een facebook groep met vrouwen die allemaal hetzelfde slaapprobleem hebben na de bevalling; slapeloos na krijgen kind. Dus voor iedere slapeloze mama die meer ervaringen wil lezen (uiteraard met goede uitkomsten) kan ik deze groep aanraden! Succes voor iedereen die hiermee struggelt, want het is echt een hel… :(

Wat fijn deze groep. Ik kreeg het nadat ik weer aan het werk ging na mn verlof. Dit viel samen met afbouwen borstvoeding. Ik herken ZOVEEL van wat jullie schrijven. Zo fijn die herkenning, want ik ken letterlijk niemand die niet "gewoon" kan slapen als ie moe is. Echt fijn dit. Ik had ook slapeloze nachten, paniekaanvallen snachts vanwege het niet slapen, compleet in paniek als ik wakker werd na 2 uur slapen, en dus niet meer kunnen slapen. Temazepam deed weinig bij mij. Ik ben gewoon vergeten hoe je moet slapen. Ik weet het gewoon niet meer. Dat is zo'n rotgevoel. Ik werd heel vlak overdag. Zorgde wel voor de kinderen maar alles was een waas. De hele dag hoofdpijn, wattenhoofd, vlak, somber. Ik dacht ook vaak: zo hoeft het van mij niet. Echt zo erg. Ik slik nu cbd. En mirtazapine van een vriendin, 1/4e van een tablet. Dit helpt iets. Maar soms een week goed, dan een week enorm ruk. Ik heb ook angst dat het niet beter wordt. Hoe hebben jullie mirtazapine gekregen? Via psycholoog of huisarts? Rot is dit he. Ik heb indd ook al een golf van paniek als iemand in een serie of film gaat slapen of dat er een scène in een bed is. Zie elke avond op tegen het naar bed gaan. Wat hier wel helpt is laat naar bed gaan (tegen 12u) zodat ik zo moe ben dat inslapen wel lukt meestal..

O wat vreselijk en herkenbaar dit ook dat gevoel dat je vergeten bent hoe slapen moet en je er zo op gefocust bent. Zo naar dat je hier middenin zit. Mirtazapine kun je via de huisarts krijgen, ik zou zeker bellen! Houd vol lieve mama, betere tijden zullen écht weer komen. Heel veel liefs 💕

Ik heb vannacht een best goede nacht gehad gelukkig. Mn man zei ik slaap met Jidde wel weer op de logeerkamer want je voelt je anders gwn te verantwoordelijk. We proberen af en toe maar gwn een nachtje weer samen te slapen en kijken hoe t dan gaat. Ik heb vannacht geslapen van half 12 tot kwart over 6. Half drie werd ik wakker wss wakker geworden van mn man die met Jidde naar beneden ging voor de fles. Toen ben ik naar toilet gegaan en drna weer snel me bed in. K sliep gelukkig al weer snel want heb ze niet boven horen komen. dus voor mij werkt het ook wel, laat naar bed zodat je echt goed moe bent. En ik heb gisteravond tijdens zn avondfles een boek gelezen ipv op mn telefoon zitten scrollen. Miss was dat ookwel de reden van een betere nachtrust.

Wat naar dat je dit ook hebt moeten doormaken!! 🫂 Lijkt me heel pittig als je dochtertje dan ook reflux blijkt te hebben. Wat een beproeving… Ontzettend bedankt voor je verhaal! Het is heel helpend en waardevol om jouw verhaal te lezen! 🙏🏻

Heel naar ! Ik herken dat gevoel ook: hoe moet slapen ook alweer? Echt zo raar!😣 Blijf er niet te lang mee rondlopen.. Je kan altijd naar de huisarts met je verhaal. Medicatie is niet zaligmakend maar het wel doorbreken. Ik had ook niet voldoende aan temazepam of oxazepam. Ik kreeg daardoor het gevoel dat niets hielp (wanhoop). Toen kreeg ik Olanzepine via de pop-poli. Ik vond dit echt naar maar ik had geen andere keuze meer… Dit werkte niet acuut maar moest even inwerken (een week ofzo) en toen ging ik weer slapen! Ik werd weer stabieler en het slapen bleef goed gaan… Nu afgebouwd naar 1/4 tablet en het slapen gaat nog steeds goed. Nee, niet zaligmakend en ik ben ook aardig aangekomen door dit medicijn. Maar niet slapen (wekenlang) maakte me echt gek en in paniek. Dus dit was gewoon even nodig.. Ik hoop dat jij ook een passende oplossing kan vinden voor jou! 🫂