Oma toont geen interesse door psychische gesteldheid

Hoi Judith, wat lastig lijkt me dat voor jou. Wat voor aandoening heeft je moeder?

Ik denk dat je je moet afvragen of je wilt dat jouw kinderen worden blootgesteld aan deze relatie. De manier waarop jouw moeder met jou omgaat zal effect hebben op jouw kind. En de manier waarop jouw moeder nu al met jouw kind omgaat, doet bij mij alarmbellen rinkelen. Dat het een gevolg is van haar psychische gesteldheid is geen vrijbrief. Ik heb er jaren geleden voor gekozen om geen contact meer te hebben met mijn vader. Voordat ik überhaupt kinderen had. Hij zou ongetwijfeld een trotse opa zijn geworden voor mijn kinderen, maar tegelijkertijd zouden ze ook meegetrokken worden in zijn manipulatieve gedrag. Ik vind het niet leuk dat ik ze een opa ontneem, maar tegelijkertijd realiseer ik mij dat het (leuke) plaatje dat ik daarbij in mijn hoofd heb niet bestaat. Wat ik ze zou geven is een schadelijke relatie.

Ik heb ook zo’n moeder. Ik heb jaren geleden het contact verbroken. Ik wil niet dat mijn kinderen zo iemand in hun leven hebben. Dan maar geen oma. Ik heb wel echt een hele goede band met mijn schoonmoeder. En zij is een geweldige oma! Mijn kinderen kennen mijn moeder niet, en dat is maar goed ook!

Wat goed dat jij zoveel moeite doet om het voor iedereen behapbaar te maken. Kan me voorstellen dat dat je veel kost (niet iedereen zal het met je eens zijn bijvoorbeeld). Wat een lastige situatie. Je moeder is hoe ze is, ze blijft daarin wel je moeder. Wellicht kan je het voor nu, nu je kinderen nog jong zijn, zelf bepalen qua hoeveel contact jij ze gunt/fijn vindt met oma. Als ze groter zijn kan je de situatie uitleggen aan hen. jij hebt een bepaalde manier gevonden om hiermee om te gaan, dus daar zullen jou kinderen altijd de vruchten van plukken. Jij hebt voor hen zo hard gewerkt en doet altijd waarvan jij denkt dat goed is voor hen. Jij kan dit!

Ik ben ook een KOPP kind. Vader met schizofrenie, moeder die veel te veel is beïnvloed en de kinderen niet kon beschermen. Lang verhaal kort; wij hebben geen contact

Mijn man is ook een kopp kind, vreselijke ouders en jeugd helaas. Het contact is minimaal vanuit zijn kant (lees: Kom je langs? Nee) Wij hebben samen besloten dat hun geen rol in het leven van onze dochter gaan spelen, ze zijn ook niet welkom bij ons. Het is simpelweg te gevaarlijk.

Ik heb oprecht nog nooit van deze benaming gehoord, maar ik denk dat ik dan ook een KOPP kind ben? Me vader is heel erge narcist en mijn moeder heeft een heel laag IQ en de combinatie daarvan is killing. Ik heb besloten geen contact met mijn ouders te hebben aangezien ze gewoon niet snappen wat ze mensen voor pijn aan doen. Ik heb dit wel besloten voor ik zwanger was , dus dan is het misschien iets makkelijker met wat me kleine niet kent dat mist ze ook niet. En sinds ik het contact verbroken heb zijn me oom en tante weer terug in mijn leven gekomen en ze nemen een beetje de opa en oma rol op zich.

En nu ik Google, ik ben idd dan ook een KOPP en KOV kind

Mijn vriends moeder/mijn schoonmoeder is alcoholist, dus dat maakt hem ook een kopp kind geloof ik. Het is in elk geval veel leed want de zwangerschap en geboorte van ons kind was zo'n trigger voor haar dat ze het zo bont had gemaakt en was opgenomen t eerste halfjaar.. ja niet onverwacht, tóch teleurstellend (voor mijn vriend). ik denk dat je genoeg, zo niet teveel, doet maar dat je wel echt moet zien dat dat rare gedrag bij haar hoort en dat dat gewoon is wat t is in de familie hier gaat het vaak over 'de teflonpan' het je niet laten raken van de onzin, maar van je af laten glijden wat ze doet/zegt. Kijk als jij elke keer dat je haar bezoekt energetisch leegloopt dan is dat ook niet gezond. Ik heb me, als partner van met baby op komst, verdiept in hoe een verslaafde ouder zn weerklank heeft op een kind (inmiddels al lang een volwassen persoon natuurlijk) en hoe ik hem daar het best in kon steunen en er is zo'n boek over parentificatie waar ik veel aan had. Maar je zegt dat je al veel aan therapie gedaan hebt dus je zult ook wel dat soort onderwerpen bestudeerd hebben en jouw innerchild werk gedaan hebben.. Soms is het echt trekken aan een dood paard en moet je je verwachtingen bijstellen ter bescherming van jezelf.. veel liefs

Hoi Judith, ik herken je situatie wel. Ben zelf ook kopp kind, heel lang aan mezelf gewerkt (en nog steeds) om o.a. gezonder in relaties te staan en fijner in mijn vel te zitten. Ben blij waar ik nu sta, maar met mijn moeder voelt het soms nog ingewikkeld. Voor mezelf (en voor mijn dochter) houd ik echt de focus op grenzen. Mijn moeder heeft last van psychoses en zegt vanuit haar ziekte onaardige dingen, of kan ineens schreeuwen. Ik kap het snel af. Dan zeg ik bijv; Mam, niet zo schreeuwen, daar schrikt 'naam dochter' van. Of; kijk eens naar je kleindochter, dit is niet leuk voor haar. Soms kan ze er wat mee, soms niet. Zo niet, dan ben ik snel weer weg. En ik luister goed naar mn lijf. Voel ik letterlijk dat het bezoek me zwaar valt, omdat mijn moeder niet leuk doet dan zeg ik dat ook. Laatst ook; "Nou mam, ik vind het niet zo gezellig, wij gaan weer." Vroeger wist ik natuurlijk zelf niet hoe ik mij uit een vervelende situatie kon halen. Door dat nu steeds wel te doen, neem ik mijn dochter hier vanzelf ook in mee. Ik geloof wel dat als haar oma in haar leven kan blijven, onder voorwaarde van gezonde grenzen, dat dit positief uitwerkt. Het zal nooit een intieme oma-kleindochter band worden. De bezoekjes zijn kort, en we gaan ook niet heel vaak. En soms heeft mijn moeder ineens een goede dag, en is het dubbel genieten. Dat zijn de kadootjes. En ik snap ook dat het lastig is, het blijft toch je moeder, waardoor je uit loyaliteit soms net wat meer toelaat dan van andere mensen. Maar voel je nooit schuldig om grenzen te stellen. Je bent je moeder namelijk niets verschuldigd. Al het onaardige dat ze over je kind zegt, daarvan hoef je niet bereid te zijn om het aan te horen. Ook niet als dit door haar ziekte komt. Misschien dat iets eerder benoemen en anders ook gewoon weggaan op dat moment? Hoop dat je een fijne manier van omgang vind voor jou en je zoontje. En je bent al zover gekomen, echt heel waardevol!💖

Zo mooi omschreven! ❤️

Volgens mij is dit fantastisch advies! Hoe en of je moeder in jullie leven kan blijven hangt denk ik af van hoe goed jij jezelf en je dochter kan beschermen, en hoe zij omgaat met het aangeven van grenzen. Heel veel succes en sterkte 🌹

Ik denk dat het advies van Ajuna heel goed is. Dus wanneer de situatie onveilig wordt (en dat hoeft niet fysiek te zijn, schreeuwen is ook onveilig) duidelijke grenzen stellen en je kind uit de situatie halen. Daarnaast is het prima uit te leggen aan een kind (zeker als ze iets ouder zijn) dat oma ziek is en daarom onaangepast/vreemd gedrag vertoond. Dat dit niets met kind te maken heeft maar dat dit de ziekte van oma is.

Hoi dames, dank jullie wel voor jullie reacties, meedenken en ook lieve woorden. Ik heb zeker nu wat inzichten gekregen wat mij gaat helpen voor nu en ook in de toekomst. De ervaringen van anderen komen mij ook bekend voor en het helpt mij enorm dat ik niet de enige ben die in zo'n lastige situatie zit. Bedankt iedereen!

Ik ben opgegroeid in een pleeggezin maar wel altijd contact onderhouden met mijn biologische moeder ( heroine verslaafd en behoorlijk narcistisch).... Deze relatie was lastig en achteraf gezien heel toxic voor mij, 4 jaar geleden het contact verbroken toen mijn dochter geboren was! Nu ik zwanger ben van de 2de en hoorde dat het met haar gezondheid slecht gaat het een kans gegeven, maar bij het 2de contact ging het alweer mis! Soms moet je echt knopen doorhakken en kiezen voor je eigen gezin, hoe moeilijk het ook is! Gelukkig zijn mijn pleegouders echt de beste opa en oma die mijn kinderen zich kunnen wensen!

Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil toch even reageren. Ik snap goed dat je je kindje zijn oma niet wilt ontnemen, dat is lief van je. Maar je kunt je afvragen of zulke bezoekjes niet schadelijker voor hem zijn dan zijn oma nooit te zien? Zeker als hij dingen beter gaat begrijpen. Lastige situatie hoor, maar het zou voor mij een reden zijn hem niet meer mee te nemen denk ik.

Ik wil niemand voor zn hoofd stoten, want het lijkt me echt niet makkelijk. Maar misschien juist als buitenstaander, want zijn jullie niet zo gewend geraakt aan het onacceptabele gedrag, dat voor jullie grenzen anders liggen? Niet dat jullie andere grenzen hebben wat goed is voor je kindje, maar als oma schreeuwt of gemene dingen zegt kun je je kind wel uit de situatie halen, maar dan is het kwaad al geschied? Ik zou uit voorzorg mijn kind beschermen als er bijna geen meerwaarde zit in het contact, waarom zou je daar moeite in steken? Voor wie? Als ik het zo lees bij sommigen oma is chagerijnig en overbelast waardeert kleinkind niet, kleinkind vind het maar raar en spannend waarschijnlijk, want je weet nooit wat oma gaat doen of zeggen en zelf zit je toch ook niet lekker lijkt me? Maargoed, voor mij is het makkelijk praten. Als het je eigen moeder is is het natuurlijk anders, je houdt natuurlijk van haar. Maarja.. Wilde even mijn gedachten hierover delen voor een ander perspectief