Ons kindje is van een donor…

Oh, ik vind er wel wat van dat je man dit wil verzwijgen en jou hierin verplicht hetzelfde te doen. Ik zou die voorwaarde niet eens kunnen stellen, maar dat heb jij al gedaan. Ook naar je dochter zou ik juist al vroeg, welliswaar passend bij de leeftijd, vertellen hoe het zit. Miun gevoel zegt ook dat hoe langer je dit geheim houdt hoe groter de schade in de toekomst zal zijn. Is het een idee om eens te gaan praten met iemand hierover? Je man zal moeten leren over die schaamte heen te stappen in het belang van zijn dochter.

Wij hebben ook een zoontje van een donor. In ons geval was het een eicel donor, dus genetisch ben ik niet de moeder, maar heb hem wel zelf gedragen, dus wellicht iets anders dan bij een spermadonor. Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt. Grappig genoeg vergeten mensen het snel en krijg ik toch te horen dat mijn zoon mijn ogen of mond heeft of zo. Over wanneer je het het beste kunt vertellen aan je dochter, wacht niet te lang. In mijn familie is dit wel gebeurd en dat heeft veel onbegrip veroorzaakt bij het kind (ze hoorde het pas toen ze in de 30 was). Het was altijd al duidelijk (de hele familie wist het eigenlijk) maar ze hebben het nooit willen toegeven uit schaamte. Maar dat kan echt de band met je dochter verpesten. Dus ik kan alleen maar adviseren om er in ieder geval naar haar toe open over te zijn vanaf het moment dat ze dat kan begrijpen.

Poeh lastig onderwerp! Dat jullie dit geheim houden is momenteel jullie keuze geweest. Maar zodra je dochter het weet is het is denk ik heel belangrijk dat zij vrij wordt gelaten in wat zij met de informatie wil doen. Ik zou met je man bespreken dat je dochter die wellicht niet als geheim wil dragen. Jammer dat er sprake is van schaamte. Een vader is meer dan het zaadcelletje, maar dat is voor mij wellicht makkelijk praten. Niemand zal hem niet als de echte vader gaan zien, maar daar zit denk ik wel zijn onzekerheid. Ik zou het ook knap lastig vinden als ik jou was om het niet mijn naasten te kunnen bespreken. Het gaat niet alleen je man aan, maar jullie hele gezin natuurlijk. Ik zou het optijd met je dochter bespreken. Wellicht heb ik teveel films gekeken maar in het kader van DNA kan het soms ook ongelukkig ontdekt worden

Heel lastig onderwerp. Mijn kinderen zijn ook van een donor. Ze zijn nog wel klein. Je mag me een privé berichtje sturen als je dat wil.

Ik ben zelf ook van een donor en mijn ouders hebben 17 jaar gewacht en dat was veel te laat en nogal ingewikkeld voor een puber. Bij donor conceptie wordt nu, in tegenstelling tot 30 jaar geleden, geadviseerd om vanaf het begin eerlijk en transparant te zijn. Dat is beter voor het kind en dat is uiteindelijk het belangrijkste. En niet het ego van je man. Ik heb het echt als heel pittig ervaren om zo laat de helft van mijn identiteit kwijt,te raken. iets wat nu nog zn gevolgen heeft.

Oeh, mijn eerste gedachte is: hebben jullie er toen wel echt heel goed over nagedacht wat het allemaal inhoudt? En dat bedoel ik echt goed, maar eigenlijk denk ik dat het geheim houden hoe jullie dat nu doen geen goede keuze is geweest. Hoe gek om dat uiteindelijk na (?) tijd te moeten vertellen. Kijk de kleine kan je het sowieso pas vertellen als ze een bepaalde leeftijd heeft. Ik zou goed uitzoeken wat een goede leeftijd is daarvoor, deze informatie kan je wel vinden bij goede sites over donorschap denk ik. Maar, je familie enz vertellen wordt hoe langer je wacht, hoe ongemakkelijker. Je kan het natuurlijk niet terug draaien, maar achteraf gezien hadden jullie er denk ik beter open over kunnen zijn. Niks om je voor te schamen, maar wel vervelend dat je man dat zo voelt. Ik zou eigenlijk om de tafel gaan met elkaar en bespreken wanneer en hoe het te vertellen, ik zou het zsm doen. Je man wil dat niet, maar hoe ziet hij het dan voor ogen? Het wordt echt niet ineens makkelijker (in tegendeel) om te wachten tot ze 5 is ofzo. Nogmaals, ik bedoel het niet vervelend maar snap dat het best hard over kan komen. Maar denk echt dat het wel realistisch is wat ik zeg en dat het langer in de doofpot stoppen alleen maar voor meer druk gaat zorgen. Ik hoop dat jullie eruit komen en je man toch open gaat staan om het te delen. Misschien eens gaan praten met iemand (professional)?

Oei, dit is wel een heel groot geheim. Wordt het niet alleen maar lastiger om de waarheid te vertellen tegen jouw familie? Aangezien je aangeeft normaal alles te delen. Uiteraard moeten jullie hierin op één lijn zitten Wat mij raakt in je verhaal is dat je man zich geen man voelt. Staat hij ervoor open om hier hulp voor te zoeken? Er zijn zoveel verhalen van biologische vaders die totaal niet naar hun eigen kind omkijken. Een echte man en vader ben je in mijn ogen als je je verantwoordelijkheid neemt voor je gezin, zorg voor ze draagt en er voor je gezin bent. Naar mijn mening hoef je daarvoor niet de biologische ouder te zijn. Geniet lekker van jullie dochter en jullie mooie gezin en hopelijk kan je iets met de tips

In het belang van jullie kindje zou ik hier snel verandering in brengen. Er zijn tegenwoordig veel onderzoeken bekend hierover en het is zo belangrijk vanaf het begin af aan open en transparant te zijn over dit deel van de identiteit van jullie kindje. Eventueel zouden jullie eens met iemand kunnen praten om hier hulp bij te vragen.

Het beste voor het kind is zo snel mogelijk open hierover zijn tegen je kind en ook omgeving zoals familie. Daarin is het wel belangrijk dat je respectvol hiermee omgaat en dit dus niet tegen je man of zijn familie gaat gebruiken (bij bijv. onaardige opmerkingen van schoonfamilie zoals je in je bericht schrijft). Ik zou dan wel beginnen bij de familie van je man qua vertellen. Het nieuws delen is vast doodeng voor je man, maar ik denk snel de pleister er af trekken, want hoe langer je wacht hoe moeilijker en ingewikkelder het wordt. Sterkte ❤️

Niet alleen kan het ongelukkig ontdekt worden het kan ook zijn dat je dochter straks thuiskomt met een vriendje die van dezelfde donor is. Dat kan natuurlijk nog steeds als je het vertelt, maar dan weet ze wel dat die kans er is en zal ze eerst wat moeten doorvragen bij de jongens🫣

Van jongs af aan mee geven passend bij de leeftijd! Mijn ouders deden dit niet en als het aan mijn vader lag gebeurde het nooit. Tot ik er op mijn 17e achter kwam. Dan moet je beseffen op wat voor leeftijd je er achter komt dat je ouders je hele leven je hebben voorgelogen.. Sterkte ermee, tegenwoordig is het geen taboe meer lijkt mij.. je kind heeft recht om in de waarheid op te groeien.

Zo belangrijk dat je man (misschien met behulp van therapie) gaat leren dat hij zich niet hoeft te schamen, dat hij geen minder man is, en een geweldige vader is. Zodat hij/jullie dit dan kunnen gaan vertellen. Als het geheim blijft en het kind er achterkomt kan het voor haar voelen alsof hij zich altijd heeft geschaamd voor haar. Iets wat je absoluut niet wilt. Daarnaast kan er medisch iets gebeuren als ze bijv bij oma is. Dan wordt er informatie over genen van ouders opgevraagd en wat dan?

Ik zou vooral het belang van je dochter voorop stellen, en dat is echt om er zo snel mogelijk openheid over te geven. Zodat het geen ding wordt of groot geheim oid maar dat ze het (als ze er later aan terugdenkt) altijd al heeft geweten. Je kunt ook bij fiom kijken voor informatie over dit onderwerp, en volgens mij zelfs bellen als je vragen hebt of een klankbord nodig. Verder zou ik de podcast 'dnazaten' aanraden. Gemaakt door donor kinderen, heel goed om dat perspectief te horen. En voor je man misschien goed om hulp te zoeken bij zijn gevoelens, zodat de schaamte niet op je dochter overgedragen wordt (en je man zich hopelijk ook prettiger en zekerder voelt over dit onderwerp).

Wat verdrietig dat jouw man zich schaamt voor zijn onvruchtbaarheid. Helaas zijn er zoveel mannen en vrouwen die hiermee te maken hebben en ze kunnen er niets aan doen, het overkomt je. Waar is hij bang voor en voor wie? Is de donor een bekende in jullie leven? En wat voor afspraken hebben jullie met hem hierover gemaakt? Mag dochter tzt contact met hem zoeken bijvoorbeeld? Ik zou professionele hulp inschakelen. In eerste instantie voor man zelf en daarnaast om te kijken wanneer jullie dochter op de hoogte brengen en hoe.

Het beste is om zo snel mogelijk openkaart te spelen. Niet voor je familie, maar voor je dochter. Laat haar alsjeblieft opgroeien met deze kennis in plaats van later een grote bom op haar los te laten! Aan mijn geboortr zit een "duistere" kant en ik ben mijn ouders heel dankbaar mij hiermee op te laten groeien. Ik weet niet beter en het is mijn normaal. Ik weet niet of ik er gelijk mee om zou gaan als ik het pas later teweten was gekomen. Kan je man in therapie om hiermee om te gaan? Het is niet om zich voor te schamen!

Ik ben het met de rest eens. Je dochter kan beter opgroeien met deze wetenschap dan dat zij er op latere leeftijd achterkomt. Bespreek een plan van aanpak met je partner. Eerst praten met een professional? Eerst een gesprek met zijn ouders? Gelukkig is er online informatie te vinden. Heel veel sterkte. https://www.freya.nl/?page_id=590

Wat vind je van alles wat je leest CutiePie?

Bedankt voor jullie reacties! Ik merk dat het niet helemaal goed doorgekomen is in mijn topic, maar het staat vast dat we het onze dochter vertellen en ook zsm (wanneer zij dit zal begrijpen). Ik merk veel onbegrip wat logisch is. Ik heb niet alles in detail gedeeld over de situatie omdat ik graag anoniem wil blijven. Zijn onvruchtbaarheid is niet zo zwart wit als; ik ben niet vruchtbaar. Hij heeft vorig jaar een ongeluk gekregen op werk (ik ga hierin niet in detail) maar hierdoor is hij niet meer vruchtbaar. Naast zijn onvruchtbaarheid heeft hij hierdoor ook ptss opgelopen en is hiervoor gelukkig in therapie. Ik snap volkomen dat hij zich schaamt en zal hem hoe dan ook steunen in het nog niet willen vertellen. Als ik hierin tegenin zou gaan, gaat ons huwelijk kapot omdat hij zich terug zal trekken. Ook speelt er mee dat zijn ouders echt geen makkelijke mensen zijn. Ik weet zeker dat als hij hun over het ongeluk verteld, ze hem recht in zn gezicht uitlachen. Waarom we hier zo “ondoordacht” aan begonnen zijn, is ondat we al een kindje hebben (biologisch van hem dus) en we geen groot leeftijdsverschil willen. Ik merk dat een aantal reacties me meer doen fan vootaf gedacht. Daarom ga ik dit topic denk ik zo sluiten. ❤️

Dit maakt het inderdaad wel wat complexer dan ik in eerste instantie dacht. Vervelend van het ongeluk en zijn familie, dit maakt het niet makkelijk begrijp ik. Succes!

Wat onwijs heftig voor je man en dat hij dit heeft mee moeten maken. Ptss is verschrikkelijk en dan snap ik de keuzes beter. Ik hoop dat hij meer rust in zn hoofd krijgt en hier vrede mee vindt. Uiteindelijk hoef je weinig met zijn ouders. Jullie zijn een volwassen gezin met een eigen leven en keuze. Je kan (moet) het uiteindelijk vertellen. Maar dit kan met een heel duidelijke grens dat dit jullie verhaal is, en er geen behoefte is aan een oordeel of mening van hun kant. Ze doen toch al onaardig tegen jou, dus veel te verliezen heb je niet. Uiteindelijk is dit gewoon jullie dochter, niets meer, niets minder ❤️