Op visite newborn

Meid, let op jezelf. Je hebt de antwoorden wel op je eigen vragen. Ik gebruikte een draagzak. Lekker dichtbij, niemand die hem uit mijn handen trok en gegarandeerd voor een lekker dutje tussen de tits van mommy… 🤭 misschien helpt het je de volgende keer, maar ik zou vooral gewoon lekker naar huis gaan voor je flesje enzo. 😘 doen wat goed voelt

Hee mama, het is helemaal niet gek hoor dat je dit moeilijk vind. Het komt vanzelf. Praat er over met je man. Laat weten dat dit echt een no go was. En dat het vanzelf komt. Hier hebben we een makkelijke slaper maar ook niet altijd. Als ik aan haar merk dat het niet lukt dan ga ik ook naar huis. Mijn man weet dit omdat ik hier uitgebreid gesprek over heb gevoerd. Volg jou gevoel ❤️

Ik vind het ook wel wat overdreven maar jij moet doen waar je je goed bij voelt he! Ik had ook een onwijs slechte slaper ergens anders en nogsteeds maar als ik daar heletijd rekening mee moet houden zit ik aan huis vast..

Lieve mama, ik herken mezelf volledig in jou... Volgens mij weet je heel goed wat je wilt en wat nodig is voor je kleintje. Zelfs zijn we toen mijn mannetje een week of 5 was bij mijn schoonouders gaan eten. Schoonmoeder vond dat Dylan wel op de bank kon liggen tijdens het eten of anders op hun bed met wat kussens er omheen. Nou ik denk het mooi niet. Hij is de draagzak ingegaan, heeft daar heerlijk geslapen en niemand heeft hem mogen vasthouden die dag. Lekker puh

Heel herkenbaar! Ik stress ook zo enorm voor bezoek, omdat dat het voedingsschema volledig in de war kan sturen en de baby over haar toeren geraakt. De eerste dag dat wij thuis waren na het ziekenhuis (eerste drie dagen op de kraamafdeling, woon in België), kwam mijn schoonfamilie met z'n zessen op bezoek omdat ze zo graag de baby wouden ontmoeten. Snap ik volledig, maar ze wilden haar ook de hele tijd vasthouden, waren heel druk en werden dan ook nog eens mopperig toen ik zei dat ze moest eten en dan gaan slapen. Ik was zò kwaad! De eerste weken hebben wij bijna constant bezoek over de vloer gehad, of gingen we bij iemand anders. Ik vond het zo vermoeiend dus hebben mijn man en ik nu een 'bezoekloze' periode ingelast. Even niemand bij ons, en wij gaan ook nergens heen. Zo'n verademing! Kies even voor jezelf en durf nee te zeggen. Jij en je kindje gaan nu voor!

Ik snap je gevoel. Maar uiteindelijk helpen dit soort bezoekjes juist wel om losser te worden. Je gaat je grenzen over, waardoor je ze ook iets kan verleggen (want er gingen ook dingen wel goed die je niet verwacht had). Mijn man heeft mij ook moeten helpen. Ik ging niet eens met de wagen weg, want ik vond dat al veel gedoe. Maar hij heeft me ook wat gedwongen en daar pluk ik nu de vruchten van. En hoe flexibeler jij en de baby zijn, hoe leuker het is want dan kan je ook wat ondernemen. Dus zowel jij als je man hebben het hartstikke goed gedaan denk ik! Hij helpt je weer de wereld in komen en jij bent zo ver gegaan als je nu kon.

Ik had dit de eerste paar weken ook, drama.. Het is écht beetje bij beetje loslaten, komt vanzelf goed. Ik merkte op een gegeven moment dat ik alles een keer moest hebben gedaan zodat ik me er de keer daarna geen zorgen over hoefde te maken. Dit begon idd met een fles bij een ander, toen een slaapje ergens anders, keer een uurtje oppas, avondje oppas met fles geven etc. Komt vanzelf goed 😊

Goed dat je gegaan bent. Maar doe waar je jezelf goed bij voelt. Als je naar huis wilt moet je je niet schuldig voelen dat je dan gaat. Daarnaast voelt je man niet hetzelfde dus zal hij het minder goed begrijpen. Probeer daarboven te staan en samen af te spreken. Dat je elkaar keuze daarin respecteert. Het vasthouden is beetje dubbel. Ik snap je gevoel maar andere kant hebben ze ook meegeleefd en willen ze ook graag even vasthouden. Stop met het gevoel van je man teleurstellen. Spreek goed af hoe laat je naar huis wilt, en wil hij blijven. Prima moet hij zelf weten. Maar jij kan prima gaan.

Dit moet iedereen voor zichzelf uitmaken natuurlijk maar ik was (en ben nog steeds na 11 maanden) zeer beschermend over mijn zoontje. Ik ben de eerste 6 maanden constant over mijn eigen grenzen gegaan om anderen te plezieren. Bezoeken, laten vasthouden, laten rondgaan van arm tot arm, lawaai, overenthousiasme, duizenden prikkels per minuut,... Misschien werkt dit voor sommigen om er zelf wat beter aan te wennen maar ik kan je zeggen dat dit voor mij absoluut niet het geval was. Hoe meer ik werd gepusht, hoe meer ik zelf afstand wilde nemen zodat ik niet aan verwachtingen van anderen moest voldoen. Na 6 maanden heb ik hier zelf mee gekapt en duidelijk gemaakt dat mijn gevoel als mama en mijn zoon zijn noden belangrijker waren dan de wensen van anderen. Ik was hier zelf ook heel strikt in, mijn zoon zijn noden komen op de 1e plaats. Hij was gelukkig wel een goede slaper dus zolang hij in mijn armen lag, kon hij eender waar in slaap vallen. Zeker toen hij nog zo klein was. Nu ligt dat anders. Maar ik hield bij uitstapjes enzo wel rekening met voedingen, dutjes, wakkertijd,... Vanuit mijn eigen ervaring zeg ik: als jij voelt dat je kleintje er nadeel van ondervindt, doe dan zeker niks gewoon omdat anderen het willen. Jij zal degene zijn die dan 's avonds met een overprikkelde baby zit. Alle kindjes zijn anders natuurlijk maar ik merkte dit heel fel aan onze zoon als hij niet voldoende structuur en rust had gehad overdag. Moederinstinct bestaat niet voor niets 😊 Volg je buikgevoel en anderen moeten zich hier maar aan aanpassen, je kindje is geen pop en heeft niet gevraagd om hier te zijn. Het minste dat wij kunnen doen is zorgen dat hun noden en behoeften op de 1e plaats komen 🥰 En praat met je partner! Hij voelt niet wat jij voelt maar probeer het hem duidelijk te maken zodat hij wat meer begrip kan opbrengen en mee rekening houdt met wat jij belangrijk vindt voor jezelf en jullie kleintje.

Ja, ik vind je wat overdreven. Ik neem mijn kleine zonder problemen ergens mee naar toe, want ik ben namelijk niet van plan mijzelf de komende jaren op te sluiten in huis. Ook het vasthouden door anderen (lees: close familie en vrienden) vind ik prima. Ze zijn niet onbeschoft, trekken hem niet uit mijn armen o.i.d. en wanneer ik hem weer bij mij wil kan ik hem zo weer overnemen. Maar, wat ik vind of voel doet er eigenlijk niet toe. Je hebt van te voren een afspraak gemaakt met je man en daar hoort hij zich aan te houden vind ik. Uit je verhaal maak ik op dat jullie niet op één lijn zitten. Ik zou hier z.s.m. het gesprek over aangaan, want anders wordt de drempel voor jou om op visite te gaan alleen maar groter. De kans dat jouw man je dit gaat verwijten wordt dan ook groter. Dat moet je beide niet willen lijkt mij.

Tja, wat ik vind zou niet uit moeten maken. Ik was blij dat in na een weekje lekker de deur uit kon met m’n kindje. Lang leve de lockdown vorig jaar 😢. Vasthouden bepaal je zelf Voeden kan overal Slapen, tja, mijn kind sliep wel in de wagen en op de arm. Je kind breekt niet van een bezoekje aan anderen, zeker met 4 weken niet meer. Maar het issue hier is meer (lees ik) dat jij en je man niet op een lijn zitten. Dat zou ik aanpakken.

In het begin hier ook naar anderen geluisterd. Maar ik ben degene die thuis met een baby zit die oververmoeid is. Met als gevolg dat ze snachts ook slecht slaapt en ik er dus weer uit kan en de volgende dag met een hangerige baby zit. 4 weken is gewoon echt jong. Ik probeer zoveel mogelijk haar te volgen. Als haar slaapjes goed gaan eet ze ook goed. En ja dat is inhouden en saai maar een goede nachtrust is me veel waard. 3,5 uur is toch prima? Dat doe ik nu met 10 maanden vrijwel niet. Hier slaapt ze prima in bed, ook in een logeerbed ergens anders maar niet op schoot etc. Dus als ze wakker wordt rond 11.30 uur gaan we op pad, en komt dat niet uit... sja dan hebben ze pech. Een keertje kan natuurlijk wel en ze leert nu om elders te zijn. Ze kan steeds meer aan. We hebben nu een super vrolijk en super goed slapend en etend kindje. Alleen nu ff een paar dagen minder vanwege tandjesmaar goed daar doe je weinig aan, ja je baby volgen 🙈 succes meis! Volg je mama gevoel, volg je kindje❤

Wat iedereen ook vind. Doen wat goed voelt 💕 had dat bij de eerste ook heel erg nu met onze tweede lukt het beter meer los te laten. Maar de slaapjes blijven altijd in bed, af en toe eens een slaapje in de kinderwagen als we weg gaan. Maar daarna en de dag erna weer in eigen bed. Optijd in bed ook áltijd. Wij zijn van de structuur. Vasthouden enzo maakt me dan niet uit maar snap je wel hoor heel goed!!! Wat andere ook zeggen doen wat goed voelt.

Volg je eigen gevoel. Bespreek het van te voren met je man en zorg dat beiden zich daaraan houden of dat wanneer je afwijkt van de gemaakte afspraken die voor beide goed voelt. En zo niet dan lekker houden aan de eerder gemaakte afspraken. En ook dat van te voren afspreken. Wij zijn er vrij terughoudend in qua wat we doen en wie haar vasthoudt. Maar dat komt misschien ook omdat wij een prematuur hebben die gevoeliger is voor prikkels. Wel merk ik ook dat mijn vriend en ik er ook verschillend over denken en ja dat is dus dat moedergevoel. We accepteren dat en lachen er uiteindelijk om.

Lekker doen wat je zelf wilt! Mannen hebben de hormonen ook niet die jij nu hebt. Of het nu redelijk is of niet, voor jou voelt het onredelijk en dat is even wat telt vind ik. Persoonlijk vind ik dat je man je wat meer kan inleven in jou, maar nogmaals, hij voelt niet wat jij voelt. Ik was echt een emotioneel wrak na mijn bevalling en had behoefte aan liefde en begrip, gelukkig ook gekregen van mijn partner. Laat je niet in een hoekje duwen en doe wat voor jou goed voelt 😘