Overprikkeld, hoe leg je dat uit?!

Ik lees vooral vermoeidheid in je bericht. Ik kan me dat heel goed voorstellen als je een baby hebt die huilt en je het gevoel hebt eindelijk wat ritme te hebben. Als je er zo van overtuigd bent dat het ritme dat je hebt zo belangrijk is dan zou im gewoon het gesprek aangaan met de oma’s en vooral uitleggen dat je zelf moe bent en er alles aan wilt doen om de rust te bewaren en terug te krijgen. Begrijpen ze het niet dan zou ik heel strikt zijn en gewoon even niet oppassen. Je baby is nog zo klein, ze krijgen nog tijd en kansen genoeg. Wat hier overigens hielp tegen het wakkerslaan was een puckababy piep. En voor het ritme hielden wij wakkertijden aan. Die combinatie maakte dat wij ineens een veel rustiger kind hadden. Misschien kan je er iets mee :-)

Ik zeg, lekker je kleine een nachtje bij opa en oma laten slapen, krijgen jullie rust en zij misschien meer begrip voor jullie situatie.

Heel herkenbaar. Onze dochter had dat ook. Alleen huilde ze niet veel. We hebben echt haar ritme gevolgd. We probeerden ervoor te zorgen dat ze niet overprikkeld raakte en zorgden voor genoeg rust. Wat een ander daarvan dacht maakte mij niet uit. Hoe moeilijk dat soms ook is. Ze is inmiddels 5 en soms nog overprikkeld, dan is ze ontzettend chagrijnig en slaapt slecht. Wij hebben onze dochter ook nooit laten huilen, ook het nodige commentaar op gehad. Maar het is mijn kind, dus bepalen wij wat we doen. Dus doe wat het beste bij je kindje past en waar jullie je goed bij voelen, wat een ander daar ook van vindt. Succes en hopelijk wordt naarmate je kindje ouder wordt beter.

Hier is het precies hetzelfde. Ons dochtertje is inmiddels bijna 1 jaar en het lijkt alsof ik dit heb geschreven. Ze slaapt ook nog steeds niet door helaas. Ik heb het opgegeven om elke keer opnieuw uit te moeten leggen hoe het in elkaar steekt. Mensen weten het altijd beter met hun commentaar. Wat ik zeg? Kom anders even een weekje meedraaien en dan praten we wel verder. Het is jouw kindje, jij weet wat het beste werkt. Als ze het er niet mee eens zijn jammer dan.. Jullie doen wat goed voelt voor jullie gezinnetje, en dat is het belangrijkste!

Hoi! Ik denk eerlijk gezegd dat het een combi van beide is. Ik lees in je verhaal ook dat jullie erg gefocust zijn op alles hetzelfde en prikkelarm te houden. Dat is heel begrijpelijk gezien jullie start, maar ik denk niet vol te houden en voor je kindje ook misschien niet het beste om gewend te zijn altijd alles op hem aangepast te hebben. Desondanks wel heel logisch dat jullie dit nu zo doen, hoor.. Sommige dingen die je beschrijft die jullie ouders 'normaal' vinden zijn dat ook. Bijvoorbeeld het zwaaien met de handjes en zichzelf wakker maken daardoor. Dat betekent echter niet dat je er niets mee mag doen om hem te helpen zichzelf niet meer wakker te maken. Echter, dat jullie ouders er zo over doen vind ik eigenlijk not done. Je zou juist van je ouders begrip verwachten voor jullie heftige situatie. En ook: als de ouders van een kindje zeggen dat het op X manier moet, dan doe je dat gewoon. Heel asociaal om de regels van de ouders niet na te komen. Ik zou daar zelf redelijk stellig in zijn en aangeven; of je houdt je aan ónze regels, of je past maar even niet op. In elk geval zou ik heel duidelijk je gevoel communiceren.. 🍀

Heel eerlijk, mijn ervaring is dat sommige mensen het nooit zullen begrijpen en niet willen luisteren. Ontzettend naar :(.

Heel simpel (misschien té); je hoeft je niet te verantwoorden. Je bent geen uitleg verschuldigd wanneer je eerder naar huis gaat omdat je kindje thuis moet slapen. Als zij oppassen zou 1 regel voldoende zijn: op tijd rust in prikkelarme omgeving, vaste slaaptijd. Lijkt me haalbaar. Troosten zullen ze echt wel. Ik zou ook best tegen mn eigen ouders durven zeggen: 'sorry mam maar dit helpt niet, ik weet wat ik doe, ik ken mn kind, wil je deze keer meegaan?' Geef ze geen lijst aan regels, daar kunnen ze nooit aan voldoen. Laat ze zelf invullen hoe ze meer rust kunnen creëren. Ik heb een kindje dat prikkel gevoelig is en eentje die dat niet is. Kreeg laatst met babyzwemmen een opmerking dat mn tweede zo sociaal is, ik mn dochter gelukkig niet té veel bescherm tegen drukke omgeving (zoals die andere moeder verderop die boos keek na een mega hard geluid). Ik heb die beste meneer uitgelegd, dat dit per kind verschilt en mijn oudste de situatie niet had kunnen handelen. Er gingen wat radartjes draaien want 'zelfde mama, zelfde opvoeding, huh'. Doe wat bij je kindje past, zo te horen zijn jullie een team. Gelukkig kindje lees ik zo :)

Het klinkt misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar volg je eigen gevoel. Jij weet echt wel wat je kindje nodig heeft. Ik heb het juist andersom. Ik kijk naar mijn kind om te zien wat hij nodig heeft een schema of ritme heb ik (na aandringen van omgeving) wel geprobeerd, maar daar werden we beiden onrustig van. Mijn moeder zei het laatst mooi: ik heb bij ieder kind dingen anders gedaan omdat ieder van mijn kinderen andere behoeftes had (ze heeft er drie)

Precies dit, zo lastig is het allemaal niet. We hebben geen vast bedritueel of een heel boekwerk aan regels, zelfs geen vaste slaaptijd.. enkel wakkertijden. Maar het prikkelarm naar bed brengen is wel heel hulpzaam! Dit is toch al lastig te begrijpen voor hun. Had jij je zoon/dochter die snel overprikkeld raakte ook meer beschermd tegen harde geluiden en drukke omgevingen? Ben wel benieuwd of dat hulpzaam is. Ik doe dat namelijk niet, omdat ik hoop dat hij er dan aan gaat wennen.. wat langzaamaan ook wel gebeurt alleen dat kost hem wat tijd. Soms weet ik niet of ik daar goed aan doe, gezien de hoeveelheid die hij schrikt ook niet normaal is en daaropvolgend zijn beweeglijkheid ook extreem wordt. Maar sinds we de swaddle up hebben is hij lichamelijk wel heel relaxed.. ook bij harde geluiden en rumoer. Dus ga er maar vanuit dat dat wel goed zit voor hem :)

Hier ook een prikkelgevoelig kindje. Is door het consultatiebureau ook vastgesteld. Als ik 2 uurtjes visite heb is ze nachten aan t gillen en krijsen. Dus ik beperk dat. Sommige kinderen zijn wat flexibeler en sommige kinderen hebben gewoon veel structuur, rust en regelmaat nodig. Ik heb zelf ADHD. Iets wat erfelijk is dus ik weet maar al te goed wat prikkels met je doen. En dan kun je dat forceren, maar daar krijg je alleen maar later op de dag de klap van. Het is iets waar je dus gewoon rekening mee moet houden. Mijn ex wilt dit niet geloven dat onze dochter die structuur en rust nodig heeft. Veel visite, nieuwe gezichten, der overal mee naartoe slepen. Dus de enige optie was hier het contact beperken. Mensen die niet willen snappen wat t met een kindje doet en jij zit nachten met een kind wat overstuur is. Ik bedoel geen kind is hetzelfde. Wij volwassenen eten ook niet allemaal rijst, we hebben niet allemaal evenveel slaap nodig of dezelfde opleiding. Dus ook kinderen zijn verschillend. Luister naar je hart en volg je gevoel. Als ouder weet je heel goed wat je kindje nodig heeft!

Onwijs lastig is dit, ons zoontje is extreem prematuur en daarnaast een aandoening waarbij prikkels snel te veel zijn (en als ik de verhalen lees valt het dan echt nog reuze mee met onze zoon). Wij hebben ook echt een vast schema, kunnen wel steeds meer. Maar hij heeft grenzen, vooral met 3 man tegen hem aan kletsen is te veel. Uiteindelijk zou ik het echt heel duidelijk maken, hier heeft niemand opgepast het eerste jaar. Ik merkte dat niemand het begreep en ik had er geen zin in om in de avond dan met een overprikkeld kind te zitten. Nu hebben ze het door, hebben ze het zelf gezien. Of mij gewoon boos meegemaakt, nu letten ze meer op.

Even vanuit een andere invalshoek. Ik heb zelf een hersenoperatie gehad met onder andere de complicatie dat prikkels enorm heftig zijn. Ik kan visite bijvoorbeeld amper aan, een scooter die langsrijdt is de hel, etc. Mijn ervaring is dat mensen geen idee hebben wat je überhaupt doormaakt, laat staan dat ze snappen hoe die prikkels door mij ervaren worden en wat de gevolgen zijn. Als in bijvoorbeeld over mijn grens ga en wel te veel prikkels binnen krijg, betekent dat dat ik de dagen erna niet goed voor mijn dochter kan zorgen. Afijn, wat ik wil zeggen, is dat anderen het niet zullen snappen. Sommige zullen het niet willen snappen, maar het grootste deel zal het niet kunnen snappen. Het is ook enorm lastig uit te leggen voor een ander die (gelukkig) niet voelt wat ik voel. Om me dit te realiseren duurde wel even, maar het geeft wel rust als mensen weer met gare opmerkingen komen als dat ze het zo jammer vinden dat ze me minder zien. Ja ik vind het ook jammer, maar ik moet hierin ook echt kiezen voor mijn gezin en mijn gezondheid. Probeer het goed uit te leggen aan de ouders en anders hielp hier de zin: ‘ik snap dat het misschien lastig voor te stellen is, maar (helaas) is dit voor mij/ons de realiteit. Ik vraag enkel begrip, het begrijpen snap ik dat dat lastig is, het is voor jullie gelukkig ook niet voor te stellen hoe het is.’ En sommige mensen blijven vanuit egoïsme handelen. Dat vind in het lastigst, maar die mensen stoot ik het hardst af om mezelf te beschermen.

Ik moest vooral in de gaten houden dat de prikkels die ze van mensen in de omgeving kreeg niet te veel werden. Wat jij ook noemt, niet van arm tot arm, niet met zn drieën te lang boven de wagen hangen. Geen verjaardag met schreeuwende kinderen. Maar dan nog was het vooral overdag moeilijk tot rust komen voor slaap. Als ze eenmaal sliep, dan wel overal doorheen gelukkig. Speelgoed met licht en geluid hebben we aan de kant gezet en geen tv tot 1,5 jaar. Nu is ze 2,5 en dat speelgoed trekt nog steeds niet, de tv wel maar dan wel rustige programmas zoals nijntje, buurman en buurman, dikkie dik. De gastouder gaf ook aan dat de oudste veel 'onrustiger' was dan de tweede. Voor haar was het ook wel een uitdaging het eerste jaar: fles weigeren, huilen op drukke dagen, onbegrip van elkaar. Zij gebruikte vooral de kinderwagen. Buiten en dan de kap dicht, wiegen tot ze sliep. Zo heeft ze heel wat slaapjes buiten gedaan daar. Omdat die kinderwagen met dichte kap zo goed werkte, kon ik haar wel overal mee naar toe nemen. Babyzwemmen gedaan, wat ze erg leuk vond. Naar ballorig op rustige momenten. Eerste verjaardag visite verdeeld. Het is nu (2,5jr) echt een heel stuk beter. Zolang we het bij 1 activiteit per dag houden geen overprikkeling en goed slapen. Vakanties zijn altijd wel een uitdaging, zoveel nieuwe dingen kan ze niet verwerken en van te voren ziek van de spanning. Vanaf 7 maand is ze trouwens al een buikslaper, dat geeft haar rust. Dus nee, we hebben haar nergens bij weg gehouden, maar alles met mate of aangepast. En dat laten we nu los. Vervelend dat ze zon simpel iets als wakkertijd niet aan kunnen houden. Totale onbegrip dus. Dan zou ik zeggen eerste 2 jaar korte bezoekjes, zodat het voor je kindje leuk blijft. Das het belangrijkste.

Ik denk dat je een keuze moet maken .. Of je accepteert dat zij het allemaal anders zien en doen en neemt de consequenties. Of je laat ze niet oppassen en bent erbij als ze hem zien... Als ze niet willen volgen, niet snappen wat hij nodig heeft, dan is er een kans dat dit echt niet gaat gebeuren.. Lullig voor hun maar dat is de consequentie.

Als kind had ik ook spanning als dingen anders verliepen als normaal, zoals uit logeren gaan of op vakantie. Mijn moeder maakte met bv papercips een ketting waar elke dag een clipje af mocht, om af te tellen hoeveel nachtjes slapen nog voor de vakantie. Misschien een tip. .

Hoi Hjortkid, hoe oud is je zoon inmiddels? Hoe zorg jij voor prikkel-arme situaties? Is de box bv leeg, of bedoel je dat er bv geen radio of tv aanstaat overdag? Wat bedoel jij met prikkelarm naar bed brengen? Gaat jouw kindje (uiteindelijk) naar een kdv? Ik zit namelijk een beetje met hetzelfde dus misschien kan ik wat tips van je gebruiken... Zelf kan ik al mijn hele leven erg slecht omgaan met verandering, loslaten, verrassingen en prikkels (ben dagen moe na een drukke verjaardag bv). Ik vind het in die zin niet gek dat mijn zoon er ook last van zou hebben. Mijn zoon is nu 9.5 week. We hebben een zware bevalling gehad met valse start op maandag (vol weeen die savonds ineens stopten), woensdag een inleiding en na 21 uur een kleizersnede omdat t niet genoeg vorderde. Alles heeft hij ook over zijn koppie gehad. Ik denk zelf een geboortetrauma dat hij ook moet verwerken. Hij reageert op prikkels zoals bezoek, ook bezoek van ouders van mijn vriend. Mijn vriend is geneigd erg enthousiast en druk en hard te praten met familie en vrienden van zijn kant zegmaar, gevoel dat ik dan 10x moet zeggen; stt volume doe eens zachtjes. Mijn zoon is op het moment zelf oke (stop hem met visite vaak ook in de draagdoek om hem een beetje af te schermen), maar uiteindelijk tijdens het avond-huiluurtje (zeg maar uren) extreeem aan het huilen/gillen. Dat huiluur is er ook op rustige dagen maar ik merk echt het verschil. Afgesproken dus dat we per weekend maar 1 bezoekmoment doen en doordeweeks (ik ben nog vrij) hou ik het ook rustig. Tóch plannt mijn vriend dan bv laatst zonder goed overleg in spontane opwellingen in een weekend dan 2 afspraken bij (zn moeder wilde langskomen, woont ver weg, is heel rustug dus prima. Vader met zijn vrouw ook ineens, die komen nóóit dus daar moest ook ja op gezegd, én er stond al visite gepland van 2 drukke dames). Nou, dat hebben we geweten. Ik doe het niet meer. Mijn vriend is niet overtuigd dat het door overprikkeling komt die extreme buien savonds. Ik zie het verschil, misschien klein maar ik zie het wel. Erg moeilijk. Daarbij slaapt mijn zoon overdag niet behalve in de kinderwagen of de draagdoek. In bedje wegleggen in het donker lukt overdag heeel sporadisch, misschien 1x in de week. Zodra ik met hem de kamer op loop is hij wakker. Ik kolf fulltime omdat de borst niet goed lukt, dus na de fles weer kolven heb ik soms overdag geeneens rust voor omdat hij alweer huilt. Inmiddels kan hij wat langer zichzelf vermaken maar ik vind dit een struggle. Ik denk eraan te gaan stoppen met bv/kolven zodat ik meer tijd overhoud om er voor hem te zijn, te zorgen dat hij niet savonds weer van mij naar papa moet omdat mama moet kolven, en weer terug omdat papa vroeg naar bed moet (allemaal prikkels) maar ik zou het liefssst langer borstvoeding kunnen geven. Wat moet ik er nou mee? Zouden jullie stoppen met kolven en dus BV? Ik loop verder met hem bij de chiropractor (liep ik zelf al) omdat er in zijn nekje iets niet helemaal lekker zat. Fysiek zien we na 3 behandelingen verschil en heb ik het idee dat hij overdag relaxter is, afgelooen weken huilde hij overdag ook veel maar dat is minder. Heb jij je zoontje al eens meegenomen naar een osteopaat of chiropractor of fysio? Ik ga binnenkort denk ik ook de osteopaat of homeopatisch arts erbij inschakelen. Wie weet.... Als hij 5mnd is ga ik weer werken, en is er 1 dag kdv (en q dag papa en 1 dag oma). Ik zie hier enorm tegenop, ik weet het duurt nog even maar hoe moet hij die prikkels gaan handelen? Hij kan niet slapen zonder mij. Dat geklets over ze moeten het maar leren allemaal, ben ik ook niet van. Momenteel met oma aan het kijken of we het kdv nog een maand of 2 kunnen uitstellen. Ik overweeg ook om toch opzoek te gaan jaar een gastouder ipv een kdv. Ook ivm dat het maar 1 dag in de week is en hij dan zowat elke week opnieuw moet wennen... Ik zou als ik jou was lekker bij jezelf blijven en even niet meer laten oppassen. Alles leuk en aardig maar jíj (of eigenlijk je zoon) zit met de resultaten ervan...

Rust en ritme zijn voor elke kleine baby al heel belangrijk. Als jullie kleintje daar extra nood aan heeft, dan is het vast heel frustrerend om bij anderen op onbegrip te stuiten. Helaas merk ik eerder onwil op bij jullie ouders dan dat ze het niet zouden kúnnen begrijpen. Als zij niet willen, dan krijg je het er echt niet in gestopt. Dan moet je eerder aan duidelijke grenzen en heldere afspraken werken. Als ze oppassen of op bezoek komen, dan moeten ze jullie richtlijnen en wensen volgen. Merk je dat dat niet gebeurt, dan houdt het bezoek op en is het met oppassen ook gedaan. Het is jullie kind dus sowieso gebeuren oppassen en bezoek op júllie voorwaarden en niet die van hen. Ze kunnen die afspraken perfect volgen zonder dat ze begrijpen waarom. De domste ezel moet dat kunnen om het grof te zeggen, dus vier volwassen mensen kunnen dat ook perfect. Steek je energie er niet in om het uit te leggen, het zal verloren moeite zijn. Het is ook typisch voor de vorige generaties om zo te reageren. Jonge ouders van onze generatie hebben veel meer inzicht in de emotionele noden van baby’s. Er is ook meer sensibilisering hieromtrent die gericht wordt op jonge ouders van nu. Onze ouders en grootouders kregen heel andere informatie mee vroeger, dus het is logisch dat zij daaraan blijven vastklampen. Het moet niet makkelijk zijn om te horen te krijgen dat wat je vroeger met je baby deed nu wordt afgeraden. Probeer het zo te bekijken om voor jezelf te kunnen plaatsen waarom jullie ouders zo’n andere visie hebben.

Ik herken een een beetje je verhaal. Ons zoontje is prematuur geboren. En was ook snel over prikkelt. Wij hebben de fysio ( daar zat hij bij ) een brief laten schrijven naar de opa's en oma's en het kdv. Ze is ook bij de opa's en oma's langs geweest om uit te leggen hoe ze er mee om moeten gaan. Van haar namen ze alles aan. En merkte ze ook verschil.

Op mijn werk hebben we een bewoner die behoorlijk snel overprikkeld word. Hij word snel overvraagd omdat hij alles leuk en interressant vind. Het goed begrijpen hoe de prikkels werken voor hem is heel belangrijk dus als begeleider. Wij leggen het vaak alsvolgd uit: een huis heeft allemaal ramen en deuren. Wanneer het waait of te warm is dan kunnen we een deur open of dicht maken. Hij niet. Bij hem staat altijd alles open. Wij moeten hem daar in helpen om hem te beschermen tegen te veel wind of iets door dit goed te beperken. Misschien werkt deze beeldspraak een beetje om het te verduidelijken....

War ik merk is dat mensen geen zin hebben in moeilijk gedoe. Ik heb me daar ook wel in vergist als het om de baby ging, of in de flexibiliteit die je hoop te vinden bij mensen rondom de baby en planning bvb. Maar de mensen die zelf geen kleine baby hebben staan er gewoon te ver vanaf en snappen het gewoon écht niet. Ik ben zelf gewoon voorzichtiger geworden en verwacht niet teveel van de mensen, dan kan je ook niet gekwetst worden. Hou de 'problemen' rondom de zorg van de baby voor jezelf... Want mensen kunnen en willen en vaak niks mee... De vraag is of jij met die mensen wat wilt... Ik zou tijdelijk even afstand nemen als ze er niks van willen horen, of ze niet 'belasten' met instructies en anders dus maar even kiezen op elkaar...