Pas na 7 maanden hou ik van mijn kindje

Volgens mij is dit heel normaal, zeker na zo'n heftige start! Lijkt me ontzettend heftig. Bij mij kwam die grote liefde na een paar weken. Voelde me er best wel schuldig over, ik had hetzelfde als jij. Verzorgde hem goed maar die overweldigende liefde? Nee hoor, die kwam pas na een kleine maand. (En ik een droombevalling gehad en geen huilbaby!)

Wat goed dat je dit deelt 🤗 niet voor iedereen is het vanzelfsprekend. Ook wij (mijn vriend en ik) konden ons pas na 10 maanden openstellen voor de liefde voor onze zoon. Wij vonden de verandering zo heftig, aan het begin van Corona is hij geboren en hij huilde ook veel/sliep vrijwel nooit. Pas na 10 maanden ging hij beter slapen, ontwikkelde zich ineens razend snel en onze liefde groeide met de dag. Nu is hij 1,5 jaar en we genieten elke dag! Ik voel me niet schuldig, soms hebben dingen tijd nodig 😊

Goed dat je jouw verhaal deelt! Ik denk dat veel moeders zich raar of schuldig voelen als ze niet meteen stapelgek zijn met hun baby (de druk van de 'roze wolk'). Heb zelf een hele makkelijke bevalling gehad en een goede start, maar ook ik voelde aanvankelijk helemaal niks voor m'n zoontje. Het was heel lang alsof ik voor het kind van een ander moest zorgen. Pas na 3 maanden (toen hij zelf meer contact begon te maken) vond ik hem wat leuker en nu na 6 maanden pas kan ik soms wel eens volschieten van geluk en liefde als ik hem zie. Zo'n baby'tje trekt echt een zware wissel op je leven en je fysieke en mentale staat, dus ik vind het zelf niet gek dat het vormen van een band dan wat tijd nodig heeft!

Bij mij kwam het echte besef met 7 weken en 6 dagen. Ik weet het nog precies want opeens voelde ik een vibe en toen pas dacht ik 'He, met jou kan ik wel wat!' Pas toen ik daarna wat relaxter werd, kreeg ik ook een superchill kind ervoor terug en konden we eindelijk genieten. De bevalling ging niet goed en daar moest ik echt van bijkomen. Ik heb huilend achter de kinderwagen gelopen. Maar gelukkig kwam het dus na een tijdje toch!

Heel herkenbaar, ik heb mijn oudste ook uit plichtsbesef verzorgd het eerste half jaar, was ook een huilbaby. Je staat/stond in overlevings stand, waarschijnlijk brokkelt dat nu een beetje af en kan je inderdaad wat meer ontspannen. Maar nog!!! Ze is nu 7 JAAR, en NOG kan ik in volledige stressmodus schieten als ze huilt. Gek genoeg heb ik die reactie bij mijn jongste niet gehad op huilen (gelukkig)

Super goed dat je het deelt! Ik denk dat het een vrij voorkomend iets is, waar amper over wordt gesproken. Ik heb mijn hele zwangerschap gedacht; als hij er eenmaal is, krijg ik direct dat moeder instinct en houd ik ontelbaar veel van hem. Toen hij er daadwerkelijk was had ik dit gevoel verre van. Ik had een super snelle, makkelijke bevalling maar kon maar niet beseffen dat dit kindje echt van ons was. Na een paar weken had ik ineens eindelijk dat gevoel. Nu is hij drie maanden en kan ik me geen wereld meer zonder hem voorstellen. Ik denk dat elke vrouw tijd nodig heeft om eraan te wennen moeder te zijn. En of dat nou 2 weken duurt of 10 maanden, dat maakt niks uit! ❤️

Oh meis wat goed dat je dit typt! Ik heb het ook gehad en heb het nooit durven uitspreken. Ik ben van mezelf al geen mens die gevoelens echt uitspreekt of heel diep voelt ofzo. Heel nuchter. Ik heb zeker de eerste 4 maanden zoiets gehad als mensen zeiden ahhh je was zeker opslag verliefd op haar... nee?!.. en dan vond ik het raar dat ik niets voelde. Vanaf een maand of 4 ben ik haar meer gaan begrijpen, zaten we op een goed ritme, kwam er wat meer interactie (het lachen enzo) en nu ze 7 maanden is kan ik echt zeggen ohhh meisje ik hou zoveel van jou. Het weekend ging ze een weekendje naar oma en opa en toen heb ik de terug weg echt gejankt omdat ik er al miste?! En toen dacht ik, ja het is goed wat ik voel. Ik voel het misschien anders als andere moeders. De eerste 7 dagen moest ze in het ziekenhuis blijven omdat ze niet wilde drinken, en ben dus alleen thuis gekomen en ik zat daar maar op de bank.... geen kraamweek niets.... na die 7 dagen ben ik op de automatische piloot gegaan. En nu geniet ik iedere dag zó van haar.

Gehad met mijn eerste. Ik bleek een ptss te hebben door de bevalling en tel daarbij nog jeugtrauma's op... een hele grijze wolk dus. (Kwam er veel te laat achter helaas) na 7 maanden therapie ging het weer goed.. Het is zeker niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Bij mij heeft het 2 jaar geduurd, ook door een PND, nu bij de tweede voelt het heel anders maar ga ik in therapie voor PTSS om alles te verwerken en minder angstig te zijn.

Herkenbaar.. Niemand in mijn omgeving weet het ook mijn partner niet maar bij mij kwam het ook pas rond 8 maanden. Daarvoor was het gewoon verzorgen en doen wat hij nodig had maar het was niet dat ik alles lief leuk en schattig vond of dat ik echt van alles kon genieten maar na 8 maanden keek ik ineens naar hem en moest ik gewoon huilen omdat ik zoveel van hem hield, ik stroomde voor mijn gevoel over van liefde en dat is nooit meer weggegaan 🥰

Ik herken me niet echt. Maar, je hebt nog een heel leven om van haar te houden en je hebt gewoon voor haar gezorgd al die tijd!! Dus je hoeft je echt niet schuldig te voelen!

Oh ik herken dit helemaal. Onze dochter is 4 maanden en dat 'ik hou van jou' gevoel begint nu nog langzaam te komen. Heel langzaam. De eerste maanden vond ik loodzwaar en ik had vaak spijt. Ik zorgde prima voor haar maar soms meer op de automatische piloot.

Ik herken dit helaas ook heel erg. Bij onze eerste voelde ik me vanaf de eerste seconde zo verliefd en helemaal moeder. Prima bevalling gehad en heel snel hersteld ondanks inleiding en zwangerschapsvergiftiging. 5 maanden later was ik alweer zeer gewenst zwanger. Helaas weer zwangerschapsvergiftiging, ik kreeg longemboliën met 32 weken en heb wekenlang in ziekenhuis gelegen. Met 37 weken ben ik ingeleid. De bevalling ging oké en onze zoon kwam met een score van 10 ter wereld. Na een half uur ging hij hevig rochelen tijdens zijn voeding, werd hij blauw en kreeg moeite met ademen en koorts. Hij is toen bij mij weggehaald en mijn man is mee gegaan. Zij hebben mij nog in mijn nakie zonder te weten of ik gehecht of iets moest worden 2 uur laten liggen. Op de noodknop reageerde niemand. Ik wist niet hoe het met mijn zoon ging en wat er gebeurde. Vanwege al mijn bloedverdunners durfde ik niet op te staan omdat ik een hoog risico patiënt was op hevige bloedingen. 5 uur later kom ik mijn zoon zien en toen lag hij ineens aan allerlei enge slangen en apparaten. Zo heeft hij 5 dagen gelegen en ik heb hem die dagen niet vast mogen houden. Ik ben zo bang geweest dat hij dood zou gaan dat ik onbewust afstand probeerde te houden. Na 5 dagen mochten we naar huis. Kregen geen kraamzorg meer omdat het te druk was. Er is 1 iemand 2 uurtjes geweest 2 dagen nadat we thuis kwamen. daarna bleek ik placentaresten te hebben. Met spoed geopereerd maar vanwege bloedverdunners ben ik 3 liter bloed verloren en heb meerdere bloedtransfusies gehad. 2x heb ik kantje boord gelegen. Deze tijd in het ziekenhuis heb ik mijn zoon ook niet zelf kunnen verzorgen. Toen ik eenmaal thuis was raakte ik compleet in paniek als hij maar hoestte of kuchte. Dat klinkt namelijk net als toen hij ineens heel slecht werd na de bevalling. Achteraf was hij er niet klaar voor om gehaald te worden met 37 weken. Zijn longen waren te onrijp en daardoor had hij deze opstart problemen. Omdat mijn gezondheid mij in de steek liet en hij hierdoor gehaald moest worden heb ik mijzelf dit lang kwalijk genomen. De eerste maanden heb ik hem niet durven voeden vanwege de geluiden en de herinneringen. Inmiddels heb ik 2 EMDR sessies gehad. Durf ik hem zelf te voeden en merk ik dat ik steeds meer van hem ga genieten en houden. Dat deed ik in het begin ook maar ik was zo bang dat hij zou overlijden dat ik dit probeerde uit te zetten. Hij is inmiddels bijna 9 maanden en het gaat stukken beter. Wel Heb ik nog steeds psychische begeleiding en nog een lange weg te gaan maar men wat ben ik trots op mijn 2 kindjes en ik geniet zo van ze! Ze zijn mijn alles ❤️

Zo goed dat je dit deelt! Maar ook zo herkenbaar, heb nooit op de roze wolk gezeten en het heeft bij de oudste ook paar maand geduurd voordat ik de echte liefde voelde. Nu bij de tweede dacht ik dat het sneller zou gaan, maar ook nu is het gevoel er nog niet. Komt denk ik vooral dat ik nog niet een plekje heb kunnen geven dat ze een echte huilbaby was. Gelukkig na overstap andere voeding en fysiotherapie is het geen huilbaby meer, maar raak wel "geïrriteerd" zodra ik een huiltje hoor.

Je bent zeker niet alleen! Ik had een “normale” bevalling om het maar even zo te noemen maar voelde ook zeker niet direct die moederliefde die je altijd hoort.. bij mij heeft het zelfs nog langer geduurd denk voor ik echt een beetje die gevoelens kreeg. Denk na een jaar pas.. En ik voel me er ook heel schuldig over, want gek genoeg herinner ik me dat eerste jaar ook bijna niet. Ik had spijt, en wilde het liefste vluchten. Nu ik dit zo schrijf krijg ik er weer een schuldig gevoel bij. Nu ben ik pas bevallen van een tweede zoontje en dat voelde meteen heel anders. Gelukkig maar want ik was bang dat het weer hetzelfde zou gaan.. Je bent dus zeker niet alleen met deze gevoelens. En het is heel knap van je dat je dit durft te delen! Het komt allemaal goed, bij de een duurt het wat langer dan bij de ander 🥰😘

Herkenbaar. Ik heb een postnatale depressie. Sommige dagen voel ik weer liefde, wordt hopelijk steeds wat meer (ben bij psycholoog onder behandeling) maar ook veel zorg gaat op automatisch piloot omdat de zorg gewoon doorgaat. Ik wens jullie een mooie toekomst samen!

Ik herken het helaas. Horror bevalling, slechte start zoontje. Huilbaby heel de dag, verborgen reflux en geen erkenning krijgen bij de (huis)arts. Postnatale depressie. Geen roze wolk. Corona.. Na 10maanden kon ik eindelijk genieten van ons mannetje en de liefde groeit met de dag❤️

Herkenbaar. Hier kwam het met een maand of 3 op gang qua gevoelens denk ik. Ook een horrorbevalling van heb ik jou daar maar ik was echt tijd nodig om aan alles te wennen. Geen depressie geconstateerd, wel bevallingstrauma Volgens mij heel logisch. Het is niet niks wat je mee maakt

Wat moet dit verschrikkelijk zijn geweest. Wat ben je sterk en je zoon ook. Ik wens je al het geluk met je gezin 💙 Dit geldt trouwens voor alle moeders! Neem jezelf niets kwalijk. Ik heb de roze wolk ook ontkent. Het is soms gewoon heel zwaar, ook bij een makkelijke baby. Wat ik zelf jammer vind is dat ik niet de liefde voelde toen hij bij me werd gelegd. Was vooral overdonderd en zó opgelucht dat het er op zat (met 10 cm nog naar t zhuis en uiteindelijk knip en vacuumpomp). De eerste foto's zijn ook zeer oncharmant😵 geen liefdevolle blikken.. alleen maar hysterisch huilen dat het klaar was en dat hij gezond was.. en toen kwamen de naweeen en kon hij van de pijn niet meer bij me liggen. Heb geschreeuwd om nog een morfinepomp.. maar die kreeg ik natuurlijk niet😆