Schuldgevoel moederschap zwaar vinden

Lieve lieve mama, Ik herken het zeker te weten en mijn partner ook.. vriendinnen en schoonzussen ook dus je bent zeker niet alleen 😘 Het moederschap is ook zwaar, je draagt de verantwoordelijkheid over een klein minimensje waar je zielsveel van houdt... En wat je al opsomt.. het maakt je ook gewoon oververmoeid en je moet ook wennen aan een nieuw ritme in je leven.. er veranderd ineens zoveel en ook dat is lastig. Ik denk dat (bijna) iedere mama/papa soms wel eens denkt van.. pff wat is het zwaar, of Pfff mag ik aub even slapen. Hoort er allemaal bij.. en door de mindere momenten, waardeer je de goede momenten des te meer 🥰

Zeker! Ik vond het altijd wel belangrijk dat mensen een eerlijk en realistisch beeld hadden zodat wat minder het idee is dat het altijd alleen maar makkelijk is. En het zwaar vinden en genieten gaat heel goed samen, dus ik benoem ook altijd dat ik heel erg van hem geniet. Als ik merk dat ik minder volop geniet dan dat ik zou willen, probeer ik te kijken of ik op de een of andere manier wat rust kan krijgen, dat helpt bij mij.

Herkenbaar hoor, het is ook gewoon heel pittig! Je leven staat ineens helemaal op zn kop, je bent je eigen identiteit een beetje kwijt. Zo voelde het tenminste wel eens voor mij. Continu aan staan, mama zijn, ik vergat soms wie ik zelf was. En dat je het zwaar vindt, betekent niet dat je niet van je kindje geniet! Ik zeg ook wel eens: ik hou enorm veel van mn dochter, alleen niet altijd van het moederschap!

Ik vrees dat dit zo blijft tot je kind zelfstandig is. En misschien daarna ook nog wel. De heftige vermoeidheid die gepaard gaat met de gebroken nachten verdwijnt vanzelf, maar dan lig je over 18 jaar weer te waken tot ze ein-de-lijk eens thuiskomt van het stappen 🫠 Nu voel je je schuldig tegenover andere mensen omdat je niet altijd geniet (wat heel normaal is trouwens) maar over een tijdje voel je je misschien wel schuldig over de schoolkeuze, je huisregels, de hoeveelheid zakgeld, de uitjes die je (niet) maakt en je buurvrouw wel, als je dochter van de fiets valt, als je uit je slof schiet en vul maar in. Zolang de goede momenten en de liefde maar overheersen toch? Het ouderschap is het zwaarste wat ik ooit heb gedaan en zal doen. Soms vraag ik me weleens af waarom je er niet eerst een diploma voor moet halen ofzo. Dan zou ik niet zo het gevoel hebben dat ik maar wat aanklooi 👀 En naar mijn mening mag dat meer gezegd worden. Trouwens, dat alles 'genieten' moet zijn, is iets van de laatste tijd. 50 jaar geleden had niemand het daarover. Toch waren mensen net zo (on)gelukkig als nu hoor. Volgens mij doe je het prima. Kop op en doorzetten. Betere tijden komen eraan! 💪🏻

En het ís ook rete-zwaar! Voel je niet schuldig, je bent tenminste eerlijk. En klagen is ook even lekker filteren, dan is het er uit. Doen alsof kost je veel meer energie. Ouderschap is niet altijd genieten.

Die eerste maanden vond ik ook echt ontiegelijk zwaar! Je hebt net een mega verandering doorgemaakt en draait nu een 24-uurs dienst. De ene gaat dit gemakkelijker af dan de ander, maar die heeft weer moeite met andere dingen. Staar je niet blind op het plaatje dat je misschien had, en misschien komt het ook nog wel. Het is alles tegelijk, mooi en vreselijk zwaar en ronduit ruk. Je lijf is nog ondersteboven van alle hormonen. Lieve mama, er verandert de komende tijd nog zoveel. En jij ook. Het komt goed 💚

Ik vind het na 1,5 jaar nog steeds zwaar en eenzaam. Genieten doe ik ook, maar het blijft zwaar.

Dank voor alle reacties. Wat fijn die herkenbaarheid, ik hoor in mijn omgeving vooral de rooskleurige verhalen en nooit iets over slapeloze nachten enz enz dus dat maakt dan dat ik me schuldig voel dat ik dat wel uit. Omdat het mij het gevoel geeft dat mensen me dan misschien een aansteller of klager vinden. Ik ben dolgelukkig dat het ons gegund is een kindje dus genieten is er ook absoluut maar ik mis soms de echte verhalen van zowel het grote geluk als se uitdagingen van het moederschap

Denk dat je juist een realistisch beeld deelt. Het is niet altijd allemaal rozengeur en manenschijn. Het lan ook best heftig zijn, maar dat zegt niet dat je op andere momenten niet geniet.

Ik herken het zeker hoor! De eerste 2 maanden vond ik echt overleven en leefde ik echt van voeding naar voeding, kon niks voor mezelf doen en die slechte nachten braken me helemaal op. Hij is nu 4 maanden en het is eindelijk een stuk makkelijker!

Ik las een keer een onderzoek die concludeerde dat mensen met kinderen niet gelukkiger of ongelukkiger zijn. Ze hebben alleen hogere pieken en lagere dalen. Zelf vind ik het ook rete zwaar. Ik ken ook moeders die er vrolijk doorheen huppelen. Wat het verschil maakt weet ik niet precies. Je bent in ieder geval niet de enige!

Hier een zoon van 3,5jaar en eentje van 14 maanden. En eerlijk gezegt vind ik het al 3,5 jaar lang zwaar 😆 Moeder zijn zelf is bij tijd en wijlen zwaar, maar ik vind voornamelijk de combinatie met werken, huishouden, vriendschappen, familie, tijd voor jezelf, enz enz enz gewoon erg zwaar. Altijd het gevoel dat ik overal net te kort kom.

Ik vind het vaak ook echt zwaar hoor 😊♥️. You are not alone 😁

Heel herkenbaar! Hier een zoontje van 3 en dochter van 10 maanden. Hier zijn de slapeloze nachten nog steeds in volle gang. Vind het heel erg zwaar. Vooral de combinatie met alle andere ‘taken’. Ik slaap nu met 10 maanden nog slechter dan tijdens de Newborn fase. 🫠 dus ja het is enorm zwaar. Soms mis ik m’n oude leven en snak ik naar een weekend zorgeloos stappen etc.

Het is het mooiste maar ook het zwaarste wat ik ooit in mijn leven gedaan heb. Dat laatste toegeven doet niks af aan het eerste :-) en ik was hier niet op voorbereid, niet op hoe lastig het is, maar ook niet op hoeveel liefde en plezier het ging brengen

Het is het mooiste en zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Met de tijd is ook de trots gekomen dat ik dit toch maar mooi doe. Komt bij jou ook nog wel, maar nu is t even doorbikkelen. Zet 'm op!

De momenten die ik écht zwaar vond zijn vooral die waar je scheel van vermoeidheid met een krijsende baby rondliep. Voor mij is dus altijd prioriteit geweest om ook acht uur slaap te krijgen. Als dat betekent dat ik om 20:00 uur naar bed moet dan is dat maar zo. Daardoor zijn de momenten dat ik het echt zwaar vond op 1 hand te tellen. En voel ik mij gedurende de dag ook een stuk fijner en ben ik een leuker mens. Misschien een tip om daar op te letten. Daarnaast hadden wij ook geluk met een baby die goed sliep tussen de voedingen door en ging de borstvoeding vanaf dag 1 super goed. Dus dat hielp ook allemaal mee. Maar daar heb je gewoon niet altijd invloed op. Het is niet voor niets dat je nog verlof hebt, je moet zelf nog herstellen en heel je leven staat op zijn kop. Ook dat vraagt energie.

Ik heb gemerkt dat er heel veel ouders (in mijn omgeving althans) doen of de babytijd een soort groot halleluja moment is met perfect doorslapende en goed drinkende kinderen, zonder krampjes en dergelijke. Ik heb me daar zo aan geërgerd, want dan lijkt het net of wij iets verkeerd deden. Het overgrote deel van de pasgeborenen slaapt helemaal niet langer dan 2-4 uur achter elkaar 's nachts, vrijwel elke baby krijgt krampjes en kennelijk begint bij sommige ouders het opscheppen al bij de babytijd. Je doet het hartstikke goed. Het is gewoon zwaar, veel en tegelijk mooi. Laat je niet te onzeker maken 🌸

Ja het is zwaar, hier heel veel krampjes gehad en ellende met de borstvoeding. Onze dochter is nu 12 weken en het gaat wel wat beter! Ze trekt snachts ook wat langer door, ze is een moeilijke slaper. Ik ga tegelijk met haar naar bed, rond een uur of 19 om een beetje slaap bij elkaar te sprokkelen. Meestal sprokkel ik dan wel een uur of 6 slaap bij elkaar yippieyee🙈. Ik geniet altijd van haar, maar soms even ietsje minder als mijn batterijtje bijna op is 🤣❤️

Ik vind het ook heel zwaar. Het zelf herstellen en ondertussen de zorg voor zo’n klein mensje. Ik wil veel meer dan ik nu kan maar zij heeft de prioriteit. Dan maar even een broodje voor avondeten ipv een gekookte maaltijd. Dan maar 20.00 naar bed ipv bezoek ontvangen. Het komt goed!